Οταν το ποδόσφαιρο σου φωνάζει ότι υπάρχουν στη ζωή πιο σημαντικά πράγματα από το ποδόσφαιρο

Το μεσημέρι του Σαββάτου, μερικές ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα της με την Βόλφσμπουργκ η Ντόρτμουντ τουίταρε για να επικοινωνήσει την απουσία του Μάρκο Ρόις από το παιχνίδι. Αν δεν παρακολουθείς συχνά τη φετινή Ντόρτμουντ, προκειμένου να σε βάλω στο νόημα αυτού του σημειώματος, πρέπει να σου πω ότι ο Ρόις είναι για την Ντόρτμουντ φέτος περίπου αυτό που είναι ο Μέσι για την Μπαρτσελόνα. Μάλιστα ίσως σε σχέση με την ηγεσία εντός τερέν ο αρχηγός της Ντόρτμουντ να είναι, για τους υπόλοιπους – κατά πλειοψηφία άπειρους στο ποδόσφαιρο αυτού του επιπέδου- ποδοσφαιριστές, ακόμη πιο σημαντικός από όσο είναι ο Μέσι για μια ομάδα που έχει στην ενδεκάδα της ποδοσφαιριστές με κορυφαίες παραστάσεις.

Η Ντόρτμουντ επέλεγε να ικανοποιήσει την επιθυμία του Ρόις να είναι παρών στην γέννηση της κόρης του παρ' όλο που η απουσία του από το παιχνίδι θα μπορούσε να της κοστίσει την απώλεια βαθμών σε μια πολύ καθοριστική στιγμή της σεζόν, πριν από το ντέρμπι με την Μπάγερν. Η διοίκηση και ο προπονητής της Ντόρτμουντ επέλεγαν να αποδεχθούν το αίτημα του αρχηγού της ομάδας σε μια στιγμή που είναι πιο πιθανό από ποτέ στη διάρκεια της τελευταίας επταετίας να κατακτήσουν τον τίτλο στην Μπουντεσλίγκα. “Υπάρχουν πράγματα που είναι πιο σημαντικά από το ποδόσφαιρο”, έγραψε η Ντόρτμουντ στο tweet με το οποίο επικοινωνούσε την είδηση της απουσίας του Ρόις από το παιχνίδι.

Εντελώς τυχαία, πριν από την έναρξη του αγώνα με την Βόλφσμπουργκ οι οπαδοί της Ντόρτμουντ παρουσίασαν την χορογραφία με το μήνυμά τους για τη μαγεία της μύησης στο ποδόσφαιρο από τον πατέρα στο παιδί. “Σαν παιδί έρχομαι στο γήπεδο με τον πατέρα μου, ο οποίος ερχόταν με τον δικό του στο γήπεδο”, έγραφε το πανό που τα έλεγε όλα με 16 λέξεις.

Οι οπαδοί επέλεγαν να μιλήσουν για την αξία της γηπεδικής εμπειρίας στη σχέση του πατέρα με το παιδί του την ημέρα που ο αρχηγός τους γινόταν για πρώτη φορά πατέρας. Αν η Ντόρμουντ είχε γκελάρει, δηλαδή αν δεν την είχε λυτρώσει στο 90' με το γκολ του ο Πάκο Αλκάθερ είναι πιθανό ο Λουσιέν Φαβρ να δεχόταν ερωτήσεις στη συνέντευξη Τύπου σχετικά με την επιλογή του κλαμπ να επιτρέψει στον Ρόις να απουσιάσει. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Αυτό που μάθαμε όμως είναι ότι ένας σύλλογος του “στυγνού” βιομηχανικού πρωταθλητισμού επέλεξε στην εποχή του 2019 να επικοινωνήσει, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να πληρώσει το κόστος, το μήνυμα ότι “υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα στη ζωή από το ποδόσφαιρο”. Κι αυτό, το ότι υπάρχουν στη ζωή σημαντικότερα πράγματα από το ποδόσφαιρο το βάζει καλά στο κεφάλι του παιδιού ο πατέρας. Ως ένας από τους τυχερούς, που ξεκίνησε τις επισκέψεις στο γήπεδο κρατώντας το χέρι του πατέρα του, μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι το γήπεδο λειτούργησε ως ιδανική πλατφόρμα για να επικοινωνήσουμε με τον πατέρα μου από τον καιρό της παιδικής μου ηλικίας και να συνεννοηθούμε. Το γήπεδο έδινε τα ερεθίσματα, εγώ τα δεχόμουν μόνος ή με την υπόδειξη του πατέρα μου κι εκείνος επένδυε πάνω στα ερεθίσματα για να με γνωρίσει με τη ζωή.

Αν το ζεις προσεκτικά, ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι είναι μια παρτίδα ζωής σε 90'λεπτη διάρκεια. Στα δείχνει όλα: τις αξίες του πολιτισμού, τον σεβασμό, την αξιοκρατία, την αναξιοκρατία, το δίκαιο, την αδικία, τον πόνο, την χαρά, την επιμονή, την υπομονή, την μάχη, την διεκδίκηση, την νίκη, την ήττα, την ισοπαλία, την βία, την αλληλεγγύη, την προσφορά, την εκμετάλλευση, την υποκρισία, την ηθική, την ανηθικότητα, ακόμη και τον ξαφνικό θάνατο, και τόσα μα τόσα άλλα. Κι αν όλα αυτά τα ζεις πλάι στο πρότυπό σου, τον καθοδηγητή σου στη ζωή, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι ριζώνουν μέσα σου, τόσο που φτάνεις με την πάροδο του χρόνου να έχεις δημιουργήσει μια πυξίδα που σε βοηθά να προσανατολιστείς και να πορευτείς στη ζωή. Κάποτε, κοντά στην ενηλικίωση, φτάνει η στιγμή που δεν έχεις ανάγκη να σε κρατά από το χέρι ο μπαμπάς όταν πηγαίνετε στο γήπεδο και φτάνεις να την επιδιώκεις αυτή τη συνεύρεση για λόγους συναισθηματικούς και ψυχαγωγικούς, όχι εκπαιδευτικούς. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως όλη η προηγούμενη γηπεδική εμπειρία σε διαμορφώνει. Κοιτάζοντας γύρω μου, σε μια ανασκόπηση της γηπεδικής εμπειρίας που είχα πριν από τα 19 μου που μπήκα στο δημοσιογραφία, συμπεραίνω με βεβαιότητα ότι ο ελληνικός κόσμος των γηπέδων θα ήταν πάρα πολύ καλύτερος αν όλοι είχαμε την τύχη να ξεκινήσουμε το γήπεδο κρατώντας το χέρι του μπαμπά. Πολλά από τα παιδιά με τα οποία βρέθηκα να πηγαίνω μαζί στο γήπεδο και τα είδα να γίνονται εύκολα θύματα στον προσηλυτισμό των αρχικάφρων, των νταβατζήδων τους και των χειραγωγών τους, ήταν παιδιά που δεν ξεκίνησαν το γήπεδο με τον μπαμπά. Αν όχι όλα, τα περισσότερα ήταν παιδιά που δεν είχαν πάει ποτέ στο γήπεδο με τον μπαμπά.

Κοιτάζοντας το απόγευμα της Κυριακής τον Λεονάρντο Κούτρη να βάζει την καρδιά του στην συμπεριφορά του προς τον Βασίλη στο Καραϊσκάκη συγκινήθηκα. Διαβάζοντας σήμερα το “Όσο για σένα παιδί μου για ακόμα μία φορά με έκανες υπερήφανο. Γιατί εκτός από πολύ καλός ποδοσφαιριστής είσαι και ένα πάρα πολύ καλό παιδί Ο Θεός να σε έχει πάντα καλά!!!!”, που έγραψε ο Μανώλης Κούτρης, ο πατέρας του Λεονάρντο για τον γιο του, πήρα την εξήγησή μου. Ο 23χρονος μπακ του Ολυμπιακού είναι από εκείνα τα παιδιά που ξεκίνησαν να πηγαίνουν με τον μπαμπά στο γήπεδο. Από εκείνους που έμαθαν από νωρίς ότι στη ζωή υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από το ποδόσφαιρο.

Μοιάζει με σχήμα οξύμωρο που μου δημιουργεί η ζωή ότι συντάσσω ένα κείμενο σχετικό με το ποδόσφαιρο σε μια “υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα από το ποδόσφαιρο” στιγμή μου, λίγες ώρες μετά τον αποχωρισμό μου από τη Φρίντα, το σκυλί που περπατούσε καθημερινά δίπλα μου στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας. Στη διάρκεια των τελευταίων 48 ωρών ρώτησα πολλές φορές τον εαυτό μου αν θα έβρισκε νόημα να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο υπό αυτές τις συνθήκες, σε στιγμές συντριβής, αν δεν ήταν οι λόγοι της επαγγελματικής υποχρέωσης.

Η απάντησή μου είναι πως ναι, το ποδόσφαιρο ήταν διαχρονικά ένας από τους τρόπους μου για να ξεφεύγω, να ξεκολλάω για λίγο τη βελόνα από ζόρικες σκέψεις, ήταν και είναι πάντα μια διέξοδος, πέρα από ψυχαγωγία. Κι έχω χρησιμοποιήσει το ποδόσφαιρο, το έχω εκμεταλλευτεί σε όλες μου τις δύσκολες στιγμές στη ζωή. Πάντα όμως με τη συνείδηση ότι είναι ποδόσφαιρο, το καλύτερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μου, ένα μεγάλο μέρος της ζωής αλλά όχι η ζωή μου. Δεν μπερδεύτηκα ποτέ. Και μάλλον γι' αυτό δεν προσηλυτίστηκα, δεν “έμπλεξα”. Είχε φροντίσει γι' αυτό ο μπαμπάς μου. Σκέψου το, αν επιμένεις να αρνείσαι στο παιδί που σου ζητά να πάτε παρέα στο γήπεδο. Δεν θα του δημιουργήσεις απλώς αναμνήσεις. Δεν είναι οι σέλφι που θα αποθηκεύσεις στη μνήμη του κινητού σου. Ούτε απλώς ένα “χατίρι” που δεν πρέπει να του χαλάσεις. Αν το χρησιμοποιήσεις σωστά, το ποδόσφαιρο είναι βασικό εργαλείο για να συνεννοηθείς με το παιδί σου και να του βάλεις τις ρυθμίσεις που θα 'θελες να έχει για να πορευτεί καλά στη ζωή. Αν το χρησιμοποιήσεις σωστά και το αξιοποιήσεις, το ποδόσφαιρο και ειδικά η γηπεδική εμπειρία είναι ένα από τα καλύτερα σχολεία που μπορείς να βρεις για το παιδί σου. Φτάνει να σε νοιάζει.