Οι σχέσεις εμπιστοσύνης φάνηκαν στο 0-1

Πολλές φορές, στην παγερή εικόνα των άδειων κερκίδων, ο καθένας επιστρατεύει τη φαντασία του και εισάγει δικαιολογίες για να ερμηνεύσει μια κατάσταση, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα μαξιλαράκι πάνω στο οποίο ακουμπάει ένας κοιμισμένος. Πάντα όμως, η πιο απλή εξήγηση είναι και η πλέον αδιαμφισβήτητη. Σχέσεις εμπιστοσύνης. Όταν μια ομάδα εμπνέει τον κόσμο της, αυτός θα πάει στο γήπεδο, θα της φερθεί με σεβασμό γιατί κατευθύνεται από την πίστη του στις δυνατότητές της. Γιατί γουστάρει το θέαμα που παρακολουθεί, αντιμετωπίζει την περίσταση σαν διασκέδαση, δεν θα πιαστεί το στομάχι του, θα απολαύσει το κάθε αγωνιστικό λεπτό και θα είναι σταθερός ανεξαρτήτως της εξέλιξης ενός αγώνα. Αυτό είναι το σπουδαιότερο κατόρθωμα της φετινής χρονιάς για τον Άρη.

Αυτές οι σχέσεις εμπιστοσύνης που «δένουν» αυτή τη στιγμή την ομάδα με τον κόσμο, αποδείχθηκαν από τις εικόνες του «Κλεάνθης Βικελίδης». Τουλάχιστον 15.000 φίλαθλοι, εκατοντάδες πιτσιρικάδες, εκπληκτικός παλμός και ψήφο εμπιστοσύνης στην ομάδα. Αυτοί οι δεσμοί δεν αναδείχθηκαν, όταν ολοκληρώθηκε η ανατροπή, αλλά πολύ νωρίτερα, όταν το παιχνίδι πήγε στραβά για τον Άρη και ο ΟΦΗ απέκτησε προβάδισμα. Το Χαριλάου είναι δύσκολο γήπεδο, ακούγονται οι μουρμούρες, δε κρύβεται η απογοήτευση. Κι όμως, χθες, στο 0-1, αισθανόσουν τη σιγουριά, τη βεβαιότητα του κόσμου ότι αυτή η ομάδα θα πετύχει την ανατροπή. Κι όσο κυλούσαν τα λεπτά, ολοένα και μεγάλωνε αυτό το αίσθημα ασφάλειας. Είναι σπουδαίο πράγμα να σε πιστεύει ο ίδιος ο κόσμος σου.

Αυτή η σχέση δημιουργήθηκε (πρωτίστως) από την ίδια την ομάδα. Στους δύο τελευταίους αγώνες έχει 37 τελικές προσπάθειες και οκτώ γκολ. Κι άλλες τόσες φάσεις οι οποίες δεν μετουσιώθηκαν σε τελική προσπάθεια. Δηλαδή, αυτός που πηγαίνει στο «Κλεάνθης Βικελίδης» φεύγει χορτάτος, γεμάτος σε εικόνες και συναισθήματα. Βλέπει έναν αγώνα όπου η μπάλα πάει πάνω κάτω και υποσυνείδητα του καλλιεργείται η αίσθηση ότι πήγε στο… νησί.

Ο Άρης του Παντελίδη δεν είναι όμορφος γιατί κερδίζει, αλλά γιατί παίζει ποδόσφαιρο. Δίχως την παραμικρή πρόθεση να κοροϊδέψει τον κόσμο του ή τον ίδιο του τον εαυτό. Χωρίς σκοπιμότητα καθυστέρησης και με τρομερή αυτοπεποίθηση. Αυτό έγινε αντιληπτό όταν ο Χαβιέ Ματίγια ολοκλήρωσε την ανατροπή. Ο Άρης του παρελθόντος θα έπαιζε με τη φωτιά, θα έδινε χώρο στον ΟΦΗ, θα έδινε δικαιώματα. Ο χθεσινός Άρης πήγε να δώσει τη χαριστική βολή στον αντίπαλό του και το έκανε με το επίσης υπέροχο γκολ του Νίκο Μαρτίνες.

Υποψιάζομαι ότι εδώ και καιρό, ο Παντελίδης νιώθει ότι ανοίγει την εξώπορτα του σπιτιού του, όταν περνά το κατώφλι του γηπέδου. Έχει αλλάξει και η δική του ψυχολογία με αφετηρία εκείνο το παιχνίδι με τον ΟΦΗ. Γιατί και ο Παντελίδης λειτουργεί πλέον με υψηλό αίσθημα ασφάλειας, νιώθει την υποστήριξη του κόσμου και κυρίως την αναγνώρισή του. Επί Παντελίδη στον πάγκο του, ο Άρης είναι η 4^η ομάδα του Πρωταθλήματος σε συγκέντρωση βαθμών. Μάζεψε 26, επτά λιγότερους από την ΑΕΚ. Η αποτελεσματικότητα της ομάδας είναι πολύ υψηλότερη από τη στιγμή που έβαλε το δικό του στίγμα. Έχω την αίσθηση ότι και ο ίδιος θα ήθελε να είχε μπροστά του ακόμη 8-10 αγωνιστικές, γιατί το χθεσινό χαμόγελό του στη συνέντευξη Τύπου έδειξε ότι πλέον το απολαμβάνει…

ΥΓ: Το μεγαλύτερο λάθος των Ελλήνων διαιτητών είναι ότι λειτουργούν κατά του ποδοσφαίρου. Δεν αναφέρομαι στις φάσεις που έχασε ο Σέζος ή στα εξόφθαλμα λάθη, αλλά στο γεγονός ότι επίτρεψε στους παίκτες του ΟΦΗ να κάνουν καθυστερήσεις και δεν χρησιμοποίησε τις κάρτες για να τους επαναφέρει στην τάξη. Ο Ματίγια ένιωσε ότι ο αντίπαλος δεν ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο μετά το 0-1. Το ίδιο αισθανθήκαμε και όλοι όσοι βρεθήκαμε στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Ο Σέζος, μάλλον ήταν ο μοναδικός που δεν το αντιλήφθηκε.