Το πρόβλημα ήταν στην πνευματική και τακτική κατάσταση, όχι στην φυσική

Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησα στο προηγούμενο σημείωμά μου, αντιλαμβάνομαι τα χθεσινά νέα που πήρε ο Ολυμπιακός από το ματς στο Τορίνο ως τα καλύτερα μαντάτα που θα μπορούσε να πάρει στη δεδομένη στιγμή. Διότι, πρώτον, σχημάτισε την εντύπωση ότι ο προπονητής που προσέλαβε κατάφερε να μηδενίσει τον χρόνο προσαρμογής του χάρη στην πρόνοιά του να παρακολουθεί τον Ολυμπιακό από την αρχή της σεζόν μέχρι και την περασμένη Κυριακή. Κάπως έτσι ο Τάκης Λεμονής είχε αντίληψη για τα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών που δεν γνώριζε και κατάφερε να συνθέσει μια ενδεκάδα με “παλιούς” και “νέους”, δηλαδή με παίκτες που γνώριζε και παίκτες που δεν γνώριζε, οι οποίοι συμπεριφέρθηκαν για 90' λεπτά σαν μέλη ομάδας και όχι σαν σκόρπια διαδήλωση, όπως ήταν ο Ολυμπιακός τρεις μέρες νωρίτερα στο ΟΑΚΑ. Και δεύτερον, που είναι εξίσου σημαντικό, ο Ολυμπιακός διαπίστωσε χθες το λογικό, δηλαδή ότι η φυσική κατάσταση της ομάδας του δεν είναι αυτή που φαινόταν στα αμέσως προηγούμενα παιχνίδια. Το σημείωνα και χθες, θα ήταν εντελώς παράλογο μια ομάδα που έχει τα εργαλεία για να παρακολουθεί λεπτομερώς ανά πάσα στιγμή και να ρυθμίζει τη φυσική κατάσταση των ποδοσφαιριστών να ήταν όσο σκασμένη έδειχνε στα προηγούμενα παιχνίδια που έμοιαζε να μένει νωρίς από δυνάμεις. Η εικόνα του Ολυμπιακού στο Τορίνο, δηλαδή η εικόνα μιας έκδοσής του που απαρτιζόταν από περίπου τους ίδιους ποδοσφαιριστές, ήρθε να δείξει ότι το “πρόβλημα στη φυσική κατάσταση” δεν έχει σε καμιά περίπτωση τη φαινομενική διάσταση του προηγούμενου μήνα.

Ο Ολυμπιακός πήρε δικαιολογημένα πολύ κουράγιο από το ματς με τη Γιουβέντους, κι ας έχασε. Η ανακούφιση δικαιολογείται και μόνο από τη διαπίστωση ότι μέσα σε 48 ώρες ο προπονητής του σχημάτισε μια σαφή ιδέα για τον τρόπο παιχνιδιού και πρόλαβε σε δύο προπονήσεις να φτιάξει ένα game plan που δημιούργησε μια εντελώς άβολη κατάσταση παιχνιδιού στη Γιουβέντους την ίδια ώρα που δημιουργούσε στον Ολυμπιακό τις συνθήκες για να βγαίνει σωστά στην αντεπίθεση και να φτάνει σε θέση για γκολ.

Δεν έχω ιδέα αν ο Λεμονής παρακολουθούσε τη Γιουβέντους στα προηγούμενα παιχνίδια της ή πρόλαβε να τη διαβάσει τόσο καλά στον διαθέσιμο χρόνο του από το βράδυ της Κυριακής. Το σχέδιο που έστησε όμως ήταν ακριβώς αυτό που σκεφτόταν ο θεατής των προηγούμενων αγώνων της και ειδικά του τελευταίου, απέναντι στην Τορίνο: έβαλε τον Ζντιέλαρ μπροστά από τους στόπερ με στόχο να περιορίσει τον χώρο στον οποίο λατρεύει να κινείται ο Ντιμπάλα ψάχνοντας το σουτ ή την ντρίμπλα για να μπει στην περιοχή ή τον συνδυασμό με έναν συμπαίκτη για να μπει στην περιοχή. Και έβαλε τους Πάρντο & Σεμπά να γίνονται ακραίοι μπακ όταν η Γιουβέντους κατάφερνε να μεταφέρει τη μπάλα στο επιθετικό 1/3 του τερέν για να δώσουν στήριξη στους Φιγκέιρας & Κούτρη αλλά και για να τους δίνουν την άνεση να ακολουθούν εκείνοι τις κινήσεις των Ντάγκλας Κόστα & Κουαδράδο προς την περιοχή. Με αυτές τις επιλογές και χάρη στην προσήλωση που έδειξαν και οι 11 ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού στην υπηρέτηση του πλάνου, οι Ερυθρόλευκοι κατάφεραν να προβληματίσουν πολύ την Γιουβέντους. Και επειδή ο Λεμονής δεν έβαλε τον Ολυμπιακό του να ξεκινά την άμυνα μπροστά από την μεγάλη περιοχή αλλά τον έβαζε να ξεκινά την πίεση από το μεσαίο 1/3 του τερέν, οι Ερυθρόλευκοι κατάφερναν να γίνονται απειλητικοί στις αντεπιθέσεις, διότι δεν είχαν να διανύσουν όλο το μήκος του τερέν κι έτσι δεν έδιναν χρόνο στη Γιουβέντους να ανασυνταχθεί όταν έχανε τη μπάλα στη ζώνη του κέντρου.

Παρότι είχε πολύ χαμηλό ποσοστό ακρίβειας στις μεταβιβάσεις (56%) και κατάφερε να ολοκληρώσει μόνο 54 πάσες, ο Ολυμπιακός κατάφερε να φτιάξει δύο πάρα πολύ καλές επιθετικές στιγμές στο πρώτο ημίχρονο. Κι είναι κυρίως λόγω της αστοχίας του στην τελική πάσα που δεν κατάφερε να φύγει με αποτέλεσμα από το Τορίνο και όχι λόγω της ανασταλτικής του λειτουργίας. Ταξιδεύοντας στο Τορίνο ελάχιστες ομάδες του πλανήτη θα μπορούσαν να βάλουν ως προαπαιτούμενο το να μη δεχθούν γκολ. Για να πάρεις αποτέλεσμα το γκολ μοιάζει με ικανή και αναγκαία συνθήκη στην έδρα της Γιουβέντους. Σε 48 ώρες όμως δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτα ένας προπονητής για να βελτιώσει αισθητά την δημιουργική λειτουργία μιας ομάδας. Η ανάπτυξη των αντεπιθέσεων ήταν ιδανική χάρη στον χαρισματικό Οτζίτζα, αλλά οι τελικές επιλογές, με κορυφαίες αυτές των Εμενίκε (36') και Πάρντο (57') ήταν κακές κι έτσι ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να ζητήσει από το ματς περισσότερα από όσα πήρε.

Ακόμη και στις στιγμές των γκολ που δέχθηκε ο Ολυμπιακός ο προπονητής του δεν πιάστηκε “αδιάβαστος”.

Στη φάση του πρώτου γκολ ο Λεμονής “πλήρωσε” το ότι είχε στείλει στην αριστερή πτέρυγα τον “σκασμένο” Πάρντο, για να τον “κρύψει” μέχρι να τον αντικαταστήσει επειδή η Γιουβέντους αναπτυσσόταν “μονόπατα” σε εκείνο το διάστημα από την δεξιά πτέρυγα του Ολυμπιακού. Περίπου 2' λεπτά νωρίτερα ο προπονητής του Ολυμπιακού είχε αλλάξει πλευρά στους ακραίους μεσοεπιθετικούς του, και συνέβη ο Σεμπά να ξεχαστεί στην κίνηση που έκανε ο Αλεξ Σάντρο στην πλάτη του, με συνέπεια ο Μάντζουκιτς, ένας παίκτης με την ποιότητα να “δει” με μία επαφή της μπάλας τον Βραζιλιάνο, ο οποίος έφερε τη μπάλα στον Ιγκουαΐν.

Στη φάση του δεύτερου γκολ ο Ολυμπιακός “πλήρωσε” το αναγκαίο ρίσκο που έπρεπε να πάρει ο προπονητής του για να εξαντλήσει τις πιθανότητες επιστροφής στο ματς. Τρία λεπτά πριν ο Λεμονής είχε αφαιρέσει τον Ζντιέλαρ για να φέρει στο ματς τον Φορτούνη, δίνοντας στον Ρομαό τον ρόλο που είχε ο Σέρβος μέσος μπροστά από τους στόπερ. Προδομένοι από τις δυνάμεις τους, ο Ρομαό και ο Οτζίτζα δεν είχαν την απαιτούμενα έγκαιρη επιστροφή, με συνέπεια να δημιουργηθεί ο κενός χώρος για να κινηθεί ο Ιγκουαΐν και να δημιουργήσει τη συνθήκη επίτευξης του δεύτερου γκολ της Γιουβέντους.

Αν κανείς σκεφτεί ότι το α' ημίχρονο έληξε με 10 τελικές για τη Γιουβέντους και 4 για τον Ολυμπιακό και ότι στο διάστημα 46'-73' οι τελικές ήταν 5-3 διαπιστώνει ότι όσο ικανός και τυχερός στάθηκε ανασταλτικά ο Ολυμπιακός στο πρώτο μισό του ματς τόσο “άτυχος” στάθηκε στη στιγμή του 1-0. Ο Ολυμπιακός δέχθηκε το πρώτο γκολ σε μια περίοδο του παιχνιδιού που είχε εκνευρίσει πολύ τη Γιουβέντους, της οποίας ο προπονητής είχε δει να μη του “βγαίνουν” μια σειρά από τακτικές επιλογές: δεν του βγήκε η αρχική προσπάθεια για συνδυαστικό ποδόσφαιρο με τη μπάλα κάτω, δεν του βγήκε η επιλογή να σηκώσει τη μπάλα με διαγώνιες και οριζόντιες σέντρες προς την περιοχή, δεν του βγήκε η επιλογή να φέρει τον Ντάγκλας Κόστα στον άξονα για να δημιουργήσει αριθμητική υπεροχή στην ζώνη έξω από την μεγάλη περιοχή. Ο Μαξ Αλέγκρι είδε να του πιάνει το τελευταίο του χαρτί, που είναι και το πιο ακριβό: είσοδος του Ιγκουαΐν στην κορυφή της επίθεσης, μετατόπιση του Μάντζουκιτς στην αριστερή πτέρυγα και του Ντάγκλας Κόστα στη δεξιά.

Βεβαίως για να συμβούν όλα αυτά και να “βγει” το σχέδιο του Λεμονή πιο αποτελεσματικό από εκείνο του Αλέγκρι μέχρι το 69' χρειάστηκε να συμβούν πάρα πολλά: να υπερβούν εαυτό στη δεδομένη στιγμή ο Προτό, που δεν είχε πολλά ματς, ο Νικολάου, που έκανε ευρωπαϊκό ντεμπούτο στην έδρα της Γιούβε και στάθηκε υπέροχα, ο Εγκελς, που όταν η Γιουβέντους σήκωσε τη μπάλα στον αέρα αποδείχθηκε πολύ αποτελεσματικός. Αυτή όμως είναι η φύση του ποδοσφαίρου: η απόδοση των παικτών είναι που “κάνει μάγκα” έναν προπονητή. Και για να σου βγει ένα αμυντικό game plan στην έδρα της φιναλίστ του περσινού Champions League χρειάζεσαι και τύχη.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε τόσο σωστά στο Τορίνο, που κατάφερε να δείξει στον εαυτό του ότι όσα του συνέβαιναν μάλλον οφείλονταν στην κακή πνευματική και τακτική κατάστασή του και όχι στην φυσική κατάσταση. Αυτή όμως είναι μια εντύπωση. Για να εξελιχθεί σε πεποίθηση και να γίνει διαπίστωση, από την οποία φυσικά ο Ολυμπιακός θα αντλήσει πολύ κουράγιο και αισιοδοξία, θα πρέπει να υπάρξει συνέχεια. Ο Λεμονής έχει πάρα πολλή δουλειά μπροστά του και μάλιστα υπό τις αντίξοες συνθήκες που του δημιουργεί το πρόγραμμα αγώνων του Ολυμπιακού στη διάρκεια των επόμενων περίπου 40 ημερών. Δεδομένου όμως ότι θα έχει στο εξής περισσότερους διαθέσιμους ποδοσφαιριστές και συνεπώς μεγαλύτερη ευχέρεια επιλογών, αν εκπονεί τόσο αποτελεσματικά αγωνιστικά σχέδια και οι παίκτες τον ακολουθούν με τον ίδιο ζήλο στην εφαρμογή των ιδεών του, η χθεσινή εντύπωση θα γίνει πεποίθηση και ο Ολυμπιακός θα διαπιστώσει ότι η αγωνιστική κρίση του πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, οφειλόταν στην αναποτελεσματικότητα του Μπέσνικ Χάσι. Οπως ο Λεμονής σχολίασε στην κάμερα της CosmoteTV μετά τη λήξη του ματς, “είναι πιο εύκολο να έχεις να ετοιμάσεις ένα αμυντικό πλάνο από ένα πλάνο για να εκμεταλλευτείς την υπεροχή και την μεγάλη κατοχή της μπάλας”. Αυτού του είδους το παιχνίδι είναι πολύ πιο σύνθετο και τελικά πιο απαιτητικό. Χρειάζεται περισσότερο χρόνο εκπαίδευσης μια ομάδα για να δημιουργήσει από όσο χρειάζεται για να μάθει να αμύνεται αποτελεσματικά. Οπως όμως επίσης σχολίασε ο Λεμονής, μεταφέροντας την πρώτη του εντύπωση, “οι παίκτες έχουν την ποιότητα και την εμπειρία, δηλαδή το υπόβαθρο που σου επιτρέπει να κάνεις σχέδια με την εμπιστοσύνη ότι είναι έτοιμοι να τα υποστηρίξουν”. Αν πέφτει μέσα σε αυτή την εντύπωση και καταφέρει τόσο σύντομα να συνεννοηθεί με τους ποδοσφαιριστές και στον τομέα της δημιουργίας, ο Λεμονής θα αλλάξει τον Ολυμπιακό πιο σύντομα από το συνηθισμένο.