Την Πέμπτη έχει ματς, την Τετάρτη να δεις…

Η ΑΕΚ βρίσκεται σε κατάσταση έκστασης και φυσιολογικά. Η σεζόν έχει ξεκινήσει και κυλά με έναν μυθικό, ονειρεμένο τρόπο. Δικαίως, αν έχει καμία σημασία η άποψη μου, είναι στους ομίλους του Europa και φαβορί για την πρόκριση μετά το «διπλό» στη Ριέκα. Δικαίως είναι και στην κορυφή της βαθμολογίας του πρωταθλήματος μόνη πρώτη με +2 από ΠΑΟΚ και Πανιώνιο και +5 από Ολυμπιακό.

Δικαίως πήρε και το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Είναι αυτή τη στιγμή καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό. Μόνο που εδώ σταματώ. Δεν θα μείνω στο αποτέλεσμα μόνο, στην επική ανατροπή, στην παράσταση του Χριστοδουλόπουλου, ο οποίος είναι φανερό πλέον ότι δουλεύει τόσο πολύ στις εκτελέσεις των φάουλ που δίχως ίχνος υπερβολής το γκολ του θα το ζήλευε και ο Κριστιάνο, από τον οποίο προφανώς το έχει κοπιάρει… Δεν θα μείνω στον συγκλονιστικό Βράνιες, στο πόσο πολύτιμος είναι ήδη για την ΑΕΚ ο Λιβάια, στον καλύτερο παίκτη της και στο ντέρμπι, Γιόχανσον που είναι 100% επαγγελματίας, ούτε καν στην κατάθεση ψυχής που έκαναν οι ποδοσφαιριστές της, στην πίστη που έχουν στις δυνατότητές τους και στην ομάδα τους και στην αυτοπεποίθηση που έχουν πλέον και ως σύνολο. Δεν θα μείνω σε όλα αυτά όχι ασφαλώς γιατί δεν ισχύουν. Ισχύουν στον απόλυτο βαθμό, αλλά νομίζω λίγο πολύ τα ξέρετε όλοι, λίγο πολλοί τα διαβάσατε και τα ακούσατε παντού.

Εγώ θα μείνω σε δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι ένα δικό της ματς πήγε να το χαρίσει και ίσως να μην το έπαιρνε αν ο αντίπαλος προπονητής δεν της επέστρεφε το δώρο κι αν ο Λάζαρος δεν έβαζε αυτό το «μία φορά στις 100 εκτελέσεις» απίθανο γκολ μετά την διακοπή που προκάλεσαν οι ανόητοι…

Ψυχολογικά για τον οπαδό της Ενωσης και την ίδια την ομάδα φυσικά, αυτή η νίκη με ανατροπή είναι πιο γλυκιά, πιο υπέροχη και πιο αποδοτική απ’ όσο θα ήταν μία απλή νίκη με 2-0. Ποδοσφαιρικά όμως η ΑΕΚ κόντεψε να πετάξει στα σκουπίδια την ανωτερότητα της, από την λαχτάρα της. Σαν το παιδί που του δίνεις το παγωτό και από την λαχτάρα του να το φάει το ρίχνει κάτω. Και το τονίζω σήμερα την 5η αγωνιστική αυτό, για δύο λόγους. Η λαχτάρα για πρωτάθλημα μεγάλωσε. Ο πήχης είναι τόσο ψηλά που πλέον η ΑΕΚ θα ζει για 25 παιχνίδια και αρκετούς μήνες στον αστερισμό της εκκολαπτόμενης πρωταθλήτριας. Κακώς θα μου πείτε γιατί είναι πολύ νωρίς, αλλά πείτε μου έναν οποιονδήποτε απασχολούμενο στο club AEK (ακόμη και την καθαρίστρια των γραφείων) ή έναν οπαδό της, ακόμη και τον πιο αδιάφορο που έχει χρόνια να πάει γήπεδο, ο οποίος αμέσως μετά τη λήξη του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό δεν σκέφτηκε μόνο ένα πράγμα. “Πρωτάθλημα μετά από 23 χρόνια».

Καλώς ή κακώς αυτό είναι το περιβάλλον εντός και εκτός της ομάδας στο οποίο θα ζήσει η ΑΕΚ τους επόμενους μήνες. Και για να το αντιμετωπίσει αυτό πρέπει κάθε φορά που θα παίρνει το παγωτό στα χέρια της να είναι προσεκτική. Δεν θα καταφέρνει πάντα να της πέφτει από τα χέρια και να το προλαβαίνει στον αέρα πριν πέσει κάτω όπως συνέβη με τον Ολυμπιακό.

Το δεύτερο θέμα της ΑΕΚ είναι η πίεση. Η ΑΕΚ εδώ που έφτασε το πράγμα είναι η μόνη ελληνική ομάδα με πιθανότητες διάκρισης στην Ευρώπη και κατάκτησης του πρωταθλήματος. Εκτός αν πιστεύει κάποιος ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να προκριθεί στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ από αυτόν τον όμιλο και με αυτό το αποτέλεσμα στην πρεμιέρα. Και εδώ που έφτασε το πράγμα για τον οπαδό της ΑΕΚ η μη κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι αποτυχία, όπως εδώ που έφτασε το πράγμα η πρόκριση στους 32 του Europa League (και βλέπουμε) είναι πλέον ακόμη πιο επιτακτική για το ίδιο το club προκειμένου να μπορέσει να εξαργυρώσει με καλύτερες πιθανότητες τυχόν κατάκτηση του πρωταθλήματος στο τέλος της σεζόν. Τις όποιες καλύτερες...

Τι εννοώ; Η ΑΕΚ πρέπει να ξυπνάει κάθε πρωί και να μην θυμάται τι έκανε το προηγούμενο βράδυ. Για την ΑΕΚ η νίκη στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό πρέπει να είναι από την Δευτέρα το πρωί κιόλας μία μακρινή ανάμνηση, διότι την Πέμπτη περιμένει η Αούστρια Βιέννης και μία νίκη που είναι απολύτως απαραίτητη για την πρόκριση στους 32 του Europa. Και την Παρασκευή το πρωί θα πρέπει να έχει ξεχάσει ότι συνέβη το προηγούμενο βράδυ, αφού δύο μέρες μετά θα την περιμένει στην Τρίπολη ο πολύ βελτιωμένος Αστέρας με τον Παντελίδη στον πάγκο του. Η ΑΕΚ θα πρέπει από εδώ και στο εξής να μάθει να ζει έτσι. Διαφορετικά ο ενθουσιασμός, το μεθύσι, θα γυρίσουν μπούμερανγκ. Και οι προσδοκίες που είναι τόσο μεγάλες σήμερα αν δεν επαληθευτούν θα προκαλέσουν τεράστια απογοήτευση. Το «αν όχι τώρα, πότε;» θα κάνει την εμφάνισή του πολύ σύντομα αν η ΑΕΚ δεν ξυπνάει κάθε πρωί, ξεχνώντας τι συνέβη το προηγούμενο βράδυ. Και αυτό ισχύει στον ίδιο ακριβώς βαθμό, είτε το προηγούμενο βράδυ έχει έρθει ένας θρίαμβος ή μία δύσκολη ήττα.

Οσο για τον χαμένο του ντέρμπι Ολυμπιακό τα πράγματα ασφαλώς και είναι δύσκολα. Ο πανικός όμως δεν ήταν ποτέ η λύση. Το γράφω τώρα που όλοι στον Ολυμπιακό νομίζουν ότι δεν έχει πιο κάτω. Η λύση του Λεμονή εδώ που έφτασε το πράγμα ήταν μονόδρομος. Αρέσει δεν αρέσει ο Λεμονής, άλλη επιλογή ο Ολυμπιακός επί της ουσίας δεν είχε, με αυτό το πρόγραμμα να ακολουθεί και αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Οτι κι' αν ακούστηκε από Πογιέτ μέχρι Μίτσελ ήθελαν ένα νορμάλ χρόνο να μάθουν, όχι τις ικανότητες των παικτών, αλλά τα ονόματα και τις φάτσες τους. Και ο Ολυμπιακός έχει στη σειρά να παίξει με Γιουβέντους, Ατρόμητο, Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη, Μπαρτσελόνα, Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, Μπαρτσελόνα. Συνεπώς πήγε στην επιλογή Λεμονή για να σωθεί οτιδήποτε αν σώζεται.

Οχι ότι ο Λεμονής ξέρει καλά αυτούς τους παίκτες, απλώς ξέρει καλά την ψυχολογία της ομάδας και έστω και από την τηλεόραση έχει δει όλα τα φετινά ματς της, ακόμη και τα φιλικά. Ο Λεμονής έφυγε τον Μάιο και επιστρέφει Σεπτέμβριο και είναι 16 παίκτες στην ομάδα με τους οποίους δεν έχει δουλέψει ποτέ! Ομάρ, Πάρντο, Ζντιέλαρ, Μπεν πέρυσι ήταν δανεικοί, Προτό, Κούτρης, Μίλιτς, Ενγκελς, Βούκοβιτς, Σισέ, Ταχτσίδης, Ζιλέ, Οφόε, Καρσελά, Τζούρτζεβιτς, Εμενίκε, είναι μεταγραφές του καλοκαιριού. Τι μένει; Ο Καπίνο (να δούμε κιόλας αν μένει...), ο Ρομαό, ο Φιγκέιρας, ο Σεμπά, ο Μάριν, ο Φορτούνης και οι πιτσιρικάδες Νικολάου και Ανδρούτσος. Κι' αν μπουν ξανά στην ομάδα ο Μάρτινς με τον Μποτία! Μην με ρωτάτε τι σώζετε; Ο Ολυμπιακός έχει ένα ρόστερ γεμάτο από παιδιά του Χάσι, οι οποίοι να μεν είναι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, αλλά οι περισσότεροι ξέρουν ότι ήρθαν εδώ με επιλογή και πίεση του πρώην προπονητή τους. Δεν είναι απλό, δεν είναι εύκολο για κανέναν προπονητή στον κόσμο να διαχειριστεί όλη αυτή την κατάσταση, μέσα από συνεχόμενα πολύ δύσκολα ματς στα οποία ο Ολυμπιακός σε ότι αφορά αυτά των εντός των συνόρων πρέπει να πάρει όλα.

Είναι φυσιολογικό να πάει στη λογική του ένα ματς την φορά, μέχρι την διακοπή του πρωταθλήματος όπου θα έχει δύο εβδομάδες για να δουλέψει ο Λεμονής με την ομάδα. Και μετά βλέπει... Οσο για το ίδιο το club έχει μπει πλέον σε τέτοια ρότα που προπονητής δεν στεριώνει και έχει μάθει και τον κόσμο του, να ζει με τη λογική “δεν κέρδισες δύο συνεχόμενα ματς, έφυγες”. Το περασμένο καλοκαίρι ο Μαρινάκης έψαξε πολύ και πλήρωνε καλά για να βρει έναν προπονητή με καλό βιογραφικό. Ολοι απάντησαν με μεγάλη ευκολία “όχι”, παρά το γεγονός ότι δεν θα έβρισκαν καλύτερη ομάδα και σε καμία περίπτωση καλύτερα λεφτά. Είναι απλό. Κανείς δεν θέλει να αναλάβει μία ομάδα που τα τελευταία χρόνια αλλάζει τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, που μόνο πέρυσι χρειάστηκε πέντε και φέτος θα δούμε πόσους. Κανείς δεν θέλει να αναλάβει μία ομάδα που απέλυσε τον αήττητο Ζαρντίμ και δεν μπόρεσε να κρατήσει τον Σίλβα που έφυγε λίγο μετά την έναρξη της προετοιμασίας. Το επόμενο καλοκαίρι κάτι μου λέει ότι τα “όχι” θα είναι ακόμη περισσότερα από το περσινό, έτσι όπως το πάει ο Ολυμπιακός, ο οποίος πλέον αλλάζει προπονητή ανά δύο μήνες...