Και τι έγινε που ο Ηρακλής διαλύθηκε...

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι ο Ηρακλής δεν μία ακόμα ομάδα για μένα, αλλά ένας σύλλογος με βαθιές συναισθηματικές ρίζες μέσα μου.

Παρότι γεννήθηκα στην Αθήνα, λόγω της καταγωγής της μητέρας μου από τη Θεσσαλονίκη περνούσα πιτσιρικάς όλο τον Αύγουστο στο «κυανόλευκο» Ασβεστοχώρι. Στα μέσα του '70, μπόμπιρας 6-7 ετών, με πήρε ο συγχωρεμένος ο θείος μου ο Σωκράτης και με πήγε για πρώτη φορά στη ζωή μου σε γήπεδο!

Στο τεράστιο για τα μάτια μου Καυτανζόγλειο, πρεμιέρα πρωταθλήματος, Ηρακλής – ΟΦΗ 3-0 με δύο γκολ του Γκέσιου νομίζω (τον άλλο σκόρερ δεν τον θυμάμαι), σε μία πρωτόγνωρη εμπειρία που θα κρατάω για πάντα μέσα μου. Από τότε ο Ηρακλής βρήκε περίοπτη θέση στην καρδιά μου και δεν είναι τυχαίο ότι μία από τις πρώτες ομάδες μου στο Subbuteo ήταν ο ιστορικός σύλλογος της Θεσσαλονίκης.

Ολα αυτά σας τα αναφέρω ως πρόλογο, για να ξεκαθαρίσω ότι η διάλυση της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ηρακλή μόνο αδιάφορο δεν με άφησε...

Ωστόσο δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ, αλλά ποια είναι η πραγματικότητα. Στο κάτω – κάτω της γραφής, ο κάθε φίλαθλος θεωρεί την ομάδα του... χωριού του ή της γειτονιάς του, το μεγαλύτερο club στον κόσμο. Ο Ηρακλής λοιπόν μπορεί να μην είναι το κορυφαίο club του κόσμου αλλά ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι πρόκειται για μία από τις πιο σπουδαίες και ιστορικές ομάδες στην Ελλάδα.

Με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη και με έτος ίδρυσης το 1908,ήταν από τους συλλόγους που ουσιαστικά πρωτοκαλλιέργησαν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και μάλιστα πρωταγωνιστούσε στα πρώτα πρωταθλήματα που έγιναν στο διάστημα του Μεσοπολέμου.

Μπορεί να έχει κατακτήσει μόλις ένα Κύπελλο, αλλά πάντοτε είχε δυνατή και αξιόμαχη ομάδα, με αρκετές παρουσίες στην Ευρώπη. Αλλά είναι λάθος να κάνουμε τέτοιες μετρήσεις, γιατί στον Ηρακλή δεν υπολόγιζαν ποτέ σοβαρά τους τίτλους. Αυτό που ήθελαν πάντα, είναι να έχουν ένα από τα πιο νοικοκυρεμένα σωματεία της χώρας, πιστό στις αρχές της ευγενούς άμιλλας και του ευ αγωνίζεσθαι, με αποκλειστικό στόχο, να παίζει τα παιχνίδια μέσα στους αγωνιστικούς χώρους και όχι έξω από αυτούς, κάτι που αναγνωρίζεται ακόμα και από τους αντιπάλους.

Οι περισσότεροι τον κατατάσσουν στην τρίτη θέση της ποδοσφαιρικής ιεραρχίας της Θεσσαλονίκης, πίσω από ΠΑΟΚ και Αρη, αλλά τους φίλους του «Γηραιού», ουδόλως τους ενδιέφερε. Περισσότερο τους ένοιαζε να μην μοιάζουν καθόλου στις δύο ομάδες που προανάφερα, επιλέγοντας τη δική τους κουλτούρα και ποδοσφαιρική αντίληψη.

Δεν είναι τυχαίο, ότι με το dna του Ηρακλή ταίριαξε ο σπουδαιότερος για μένα Ελληνας ποδοσφαιριστης, ο τεράστιος Βασίλης Χατζηπαναγής, ο παίκτης που παρακαλούσες να έχει τέσσερα μάτια για να τον απολαύσεις, να κρατήσει το ματς 90 περισσότερο από λεπτά για να τον χορτάσεις... Και δεν ήταν μόνο αυτός, αλλά και άλλοι παικταράδες σαν τους Κώστα Αϊδινίου, Κώστα Καραπατή, Βαγγέλη Κουσουλάκη, Τάκη Νικολούδη, Γρηγόρη Φανάρα, Μπάμπη Ξανθόπουλο, Δημήτρη Γκέσιο, Λάκη Παπαιωάννου, Ιεροκλή Στολτίδη και πολλούς άλλους.

Δυστυχώς, όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν καθώς η ζοφερή πραγματικότητα λέει ότι το 2017 ο Ηρακλής διαλύθηκε. Και πέρα από τη συναισθηματική μου φόρτιση, δεν με ενοχλεί τόσο ότι διαλύθηκε, αλλά ότι ουδείς έκανε κάτι για να το αποτρέψει...

Ναι, ο Ηρακλής διαλύθηκε και δεν ασχολήθηκε κανείς! Ούτε καν - τα ανάλογα σε τέτοιες περιπτώσεις - κροκοδίλεια δάκρυα δεν χύθηκαν, από ανθρώπους του ποδοσφαίρου και όχι. Ελάχιστες εκδηλώσεις λύπης, από κάποιους που κυρίως το έκαναν για λόγους δημοσίων σχέσεων και αυτό ήταν. Οι πολιτικοί της Θεσσαλονίκης δεν ενδιαφέρθηκαν, ο Δήμαρχος δεν ασχολήθηκε και η κυβέρνηση περιορίστηκε στο μόνιμο τροπάριο του Υφυπουργού Βασιλειάδη, που είναι πρώτος σε μεγάλα λόγια και εκφράσεις συμπαράστασεις, αλλά από ουσία τίποτα...

Οσο κι αν αυτή η εξέλιξη διαφαινόταν από το 2010 και μετά, δεν είναι εύκολο να την δεχθείς. Είναι γεγονός ότι ο Ηρακλής σε μεγάλο βαθμό πληρώνει τα λάθη του, την πλειοψηφία των άσχετων παραγόντων που ανέλαβαν τις τύχες της ομάδας, την αδιαφορία σημαντικών προσώπων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, τον πόλεμο που του έγινε από άλλες ομάδες!

Αυτά, όμως, έχουν συμβεί και σε άλλες ομάδες, οι οποίες για λόγους που όλοι γνωρίζουμε ή υποψιαζόμαστε, ζούν και βασιλεύουν! Οχι, όμως, ο Ηρακλής... Και θα ρωτήσω, γιατί ο Ηρακής είχε τέτοια τύχη, γιατί δεν έγινε κάτι να αποτραπεί η άσχημη εξέλιξη, γιατί δεν είδαμε κάποια αντίδραση;

Επειδή δεν μου αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας, απλώς θα καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ο Ηρακλής άνηκε σε μία άλλη εποχή, άκρως πιο ρομαντική που δυστυχώς έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν είχε θέση στη σύγχρονη πραγματικότητα των συμφερόντων, των υπόγειων διαβουλεύσεων, των παράνομων δοσοληψιών, της βρωμιάς και της σαπίλας στη Super League!

Να ξέρετε πάντως ότι δεν διαλύθηκε μόνο ο Ηρακλής. Μαζί του χάθηκαν και όσα πρέσβευε! Οπως η ανιδιοτελής αγάπη για το ποδόσφαιρο, η ιδεολογία για την «καθαρή» νίκη, η περηφάνεια ότι ανήκεις σε μία ξεχωριστή μειοψηφία, οι ζογκλερικές ενέργειες του Χατζηπαναγή, τα συναισθήματα, οι χαρές και οι λύπες 110 ετών.

Τελικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ακόμα και οι ιδέες...πεθαίνουν!