Αυτοί είμαστε και ας το αποδεχθούμε…

Ημέρα εθνικών η χθεσινή και εμείς οι οπαδοί των ομάδων μας σε όλα τα αθλήματα, σίγουρα στεναχωρηθήκαμε για τις δύο ήττες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Αλλά…

Στο ποδόσφαιρο πρέπει να ξεκινήσουμε από την ανάλυση του ομίλου, για να καταλάβουμε ότι αυτό το γκολ του Λουκάκου και η ήττα, δεν αλλάζει ιδιαίτερα την στόχευσή μας και τα δεδομένα του ομίλου. Είτε χθες παίρναμε ισοπαλία, είτε τώρα που χάσαμε, είναι σχεδόν το ίδιο και το αυτό. Η βαθμολογία τώρα είναι 14-13 για τη Βοσνία, αλλά και 14-14 να ήταν αυτοί είχαν το προβάδισμα λόγω τερμάτων. Έτσι όπως πήγε ο όμιλος, το πιο μεγάλο ματς ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ θα είναι το Βοσνία-Βέλγιο. Αν το κερδίσουν οι Βόσνιοι… μαγκιά τους, γιατί μάλλον θα περάσουν. Αν όχι, τότε θα περάσουμε εμείς στα μπαράζ, εφόσον είμαστε στους οκτώ καλύτερους δεύτερους. (Ίσως να περάσουμε εμείς, γιατί αυτό το ματς Κύπρος-Ελλάδα πολύ το φοβάμαι).

Τι έγινε τώρα στον όμιλο; Για να επιστρέψουμε λίγο πίσω…

Πριν την (περασμένη) έβδομη αγωνιστική, φαίνονταν ότι θα φθάσουμε σε αυτό το σημείο να εξαρτώνται ΟΛΑ από τον αγώνα Βοσνία-Βέλγιο. Τότε (πριν την περασμένη αγωνιστική) φαίνονταν ότι η Βοσνία θα κερδίσει την Κύπρο και εμείς την Εσθονία. Και μετά οι Βόσνιοι θα κέρδιζαν το Γιβραλτάρ και εμείς πολύ δύσκολα θα παίρναμε νίκη με τον Βέλγιο. Και θα ήμασταν σε μία βαθμολογία Βοσνία 17 και εμείς 15 ή 16. (Τελικά τώρα είμαστε στο 14-13. Άρα στα ίδια).

Το κακό είναι ότι δεν εκμεταλλευτήκαμε την γκέλα των Βόσνιων με τους Κύπριους. Αν κερδίζαμε την Εσθονία, θα ήμασταν στο 15-14 μπροστά από την ομάδα του Τζέκο και με δύο νίκες με Κύπρο-Γιβραλτάρ θα τελειώναμε. Τέλος πάντων…

Είναι λίγο ανόητο να αναρωτιόμαστε γιατί η Ελλάδα είχε τόσο διαφορετική εικόνα με το Βέλγιο σε σχέση με ότι έγινε κόντρα στην Εσθονία. Δηλαδή τώρα μάθαμε την Ελλάδα; Ξέραμε ότι θα ήταν τόσο διαφορετικά τα ματς. Με την Εσθονία έπρεπε να δημιουργήσουμε και αυτό μας δυσκολεύει πάρα πολύ, ενώ με το Βέλγιο έπρεπε να αμυνθούμε και να κάνουμε αυτή την ηρωϊκή προσπάθεια που τόσο μας «βολεύει».

Επί προσθέτως, με την Εσθονία δεν κερδίσαμε και... γιατί (ΔΥΣΤΥΧΩΣ) δεν έχουμε παίκτες να αντικαταστήσουμε τις ταυτόχρονες απουσίες του πιο ποιοτικού μας παίκτη (Μήτρογλου) και των αρχηγών (με όλη την έννοια του όρου) Τοροσίδη-Παπασταθόπουλου. Δυστυχώς όλοι… κοιμήθηκαν και δεν βγάλαμε φάση. (Ακόμη και ο στόπερ Παπασταθόπουλος να έπαιζε σε εκείνο το ματς, πιο μεγάλη ενέργεια θα έβγαζε η ομάδα, έστω και αν της έλειπε η ποιότητα και η δημιουργία).

Κόντρα στο Βέλγιο κάναμε ότι έπρεπε. Το ψωμοτύρι μας! (Αυτοί είμαστε). Δέκα παίκτες πίσω από την μπάλα και κάθε κόντρα, κάθε φάση, κάθε πλάγιο και κόρνερ, τα κάναμε… μάχη σα να ήταν η τελευταία! Φοβερή προσπάθεια, μέσα στο παιχνίδι και κόσμος, αυταπάρνηση μέχρι εκεί που δεν πάει και με αυτά τα στοιχεία η Ελλάδα κέρδισε το μυαλό των Βέλγων. Αυτοί δεν έδειχναν ότι θα βάλουν τα πόδια τους στη φωτιά. Φάση δεν μας έκαναν παικταράδες όπως οι Ντε Μπρούινε, Μέρτενς, Καράσκο, Λουκάκου. Αυτοί που οδήγησαν το Βέλγιο στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης! Πώς να τους παίζαμε αλλιώς;

Προηγήθηκαν με ένα μακρινό σουτ (γίνονται αυτά) ισοφαρίσαμε με Τζαβέλλα-Ζέκα και χάσαμε από τη μοναδική στιγμή αδράνειας. Ένα γκολ που δεν δέχεται συνήθως η Ελλάδα. (Αυτά δε γίνονται). Κρίμα γιατί εκεί επικρατούσε ένας αναβρασμός στο γήπεδο και δεν έπρεπε να ολιγωρήσουν όλοι όσοι αμύνονταν. Αλλά... το γράψαμε. Το γκολ αυτό του Λουκάκου, ΔΕΝ αλλάζει ιδιαίτερα τα δεδομένα του ομίλου. Τα ίδια θέλαμε και τα ίδια θέλουμε…

Σε κάθε περίπτωση, αυτή η ομάδα ξαναθυμίζει εθνική Ελλάδας, είναι άκρως μαχητική και αν είχε λίγη παραπάνω τύχη στις φάσεις του Μάνταλου μέσα στη Βοσνία, ή στην ισοφάριση του Λουκάκου στο Βέλγιο, ίσως και να είχε εξασφαλιστεί. Δεν πειράζει. Νομίζω ότι έστω και έτσι θα τα καταφέρει η Ελλάδα, αρκεί να πάει πολύ-πολύ σοβαρά στον τελικό της Λευκωσίας.

Απ’ ότι είδα, υπάρχει και κάτι άλλο θετικό για εμάς. Εκείνο το Σάββατο στις 7 Οκτωβρίου, το μεγάλο ματς Βοσνία-Βέλγιο γίνεται στις 19:00, ενώ εμείς παίζουμε στις 21:45…(Πώς το καταφέραμε άραγε αυτό;)

* Είχαμε και μπάσκετ… Η πιο αδύναμη εθνική των τελευταίων –πολλών- ετών, έχασε φυσιολογικά και από την Σλοβενία. Καλύτερη ομάδα είχαν οι Γάλλοι προχθές, καλύτεροι είναι και οι Σλοβένοι. Φυσικά μας κέρδισαν και οι δύο.

Χθες, η ταλαιπωρημένη (και μάλλον κακογυμνασμένη) αυτή εθνική, ήταν πιο ομάδα, σε σχέση με το μπάσκετ-Ποσειδωνίου (που λέμε και εμείς εδώ στη Θεσσαλονίκη) το οποίο μας παρουσίασε κόντρα στους Γάλλους. Εκτιμώ όμως ότι δεν διαχειρίστηκε καλά η Ελλάδα, το φοβερό τρίτο της δεκάλεπτο και την εκπληκτική μέρα του Σλούκα. Δυστυχώς το τέταρτο φάουλ του Καλάθη νωρίς στο ματς, κράτησε πολλή ώρα μέσα τον Σλούκα και έτσι στο τέλος, κόλλησε ο εγκέφαλος της ομάδας και χάθηκε κάθε προσανατολισμός, ενώ από την άλλη ο Ντράγκιτς ήταν πιο ξεκούραστος.

Και στο κάτω-κάτω, για τις τελευταίες επιθέσεις, οι άλλοι είχαν Ντράγκιτς και Ντόντσιτς. Εμείς;

Τέλος πάντων δεν χάθηκε κάτι… Τόσο χρόνια ήμασταν εκπληκτικοί στα πρώτα ματς των ομίλων και παθαίναμε μπλακ άουτ (λέγεται και κόμπλεξ) στα νοκ άουτ. Ίσως τώρα γίνει το αντίστροφο. Αν βέβαια περάσουμε στην επόμενη φάση…

Αυτοί είμαστε πλέον… Δυστυχώς! Γιατί στο μπάσκετ το ταβάνι της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα έπρεπε να είναι πολύ πιο υψηλό…