Κάθε τελικός και… καημός για τον Βλάνταν

Κάθε τελικός και… καημός για τον Βλάνταν

bet365

Ο Σταύρος Σουντουλίδης γυρίζει 18 χρόνια πίσω και συναντά στο Βελιγράδι τον 22χρονο, τότε, Βλάνταν Ίβιτς στον πρώτο τελικό της καριέρας του ως ποδοσφαιριστής της Παρτιζάν.

Ο 39χρονος Σέρβος βρίσκεται μπροστά από τον πρώτο τελικό της καριέρας του ως προπονητής πια, ωστόσο το κύπελλο είναι μια πονεμένη ιστορία για τον ποδοσφαιριστή Ίβιτς, που τα’ χει δει όλα στους τέσσερις τελικούς της καριέρας του, με τρεις (Παρτιζάν, ΑΕΚ, Άρης) διαφορετικές ομάδες.

Μέλος της γενιάς του ’98, μιας τρομερής παρέας που πέτυχε σπουδαία πράγματα για την Παρτιζάν, ο Ίβιτς έζησε για έξι χρόνια μεγάλες στιγμές, πριν αποφασίσει να φύγει στο εξωτερικό. Μέτρησε 216 συμμετοχές και 42 γκολ.

Οι μεγαλύτεροι αγώνες στην Sportingbet. Παίξε νόμιμα με πριμ 5% στο ΑΕΚ - ΠΑΟΚ (21+).

Ο Βλάνταν γεννήθηκε το Μάιο του 1977 στο Ζρένιανιν, εκεί πρωτοκλώτσησε παρέα με το μεγάλο του αδερφό την μπάλα, μαζί έκαναν τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματά τους στην Προλετέρ, που σήμερα δεν υπάρχει, πριν οι δρόμοι τους χωρίσουν και μαζί χωριστεί στη μέση και η οικογένεια Ιβιτς: Ο μπαμπάς και ο μικρός γιος Βλάνταν ήταν με την Παρτιζάν, η μαμά και ο μεγάλος γιος Ίλια υποστήριζαν τον Ερυθρό Αστέρα!

Το πρώτο ποδοσφαιρικό «σπίτι» του ήταν από τα καλά ποδοσφαιρικά «σχολεία» της αυτόνομης επαρχίας της Βοϊβοντίνας. Από εκεί το 80% των ποδοσφαιριστών κατέληγε, εκείνα τα χρόνια, είτε στην Παρτιζάν, είτε στον Ερυθρό Αστέρα. Κάπως έτσι και λόγω Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς, που ένα φεγγάρι πέρασε κι από την ΑΕΚ, ο Βλάνταν κατέληξε το 1988 στην Παρτίζαν.

Εκεί γεννήθηκε μια δυνατή φιλία με τον μετέπειτα ηγέτη της ομάδας, Σάσα Ιλιτς, ο οποίος αν και κατά επτά μήνες μικρότερος ήταν αυτός που υποδέχθηκε τον Βλάνταν στην οικογένεια της Παρτιζάν. Αγωνίστηκαν μαζί μια εξαετία, κέρδισαν τίτλους και παρότι ποδοσφαιρικά οι δρόμοι τους χώρισαν το 2004, όταν ο Ίβιτς έφυγε πρώτα για την Γκλάντμπαχ και μετά για την Ελλάδα, οι δυό τους κράτησαν μια στενή καθημερινή επαφή μέχρι και σήμερα.

Στη Σερβία δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι θεωρούν «next big thing», ένα από τα επόμενα μεγάλα ονόματα των πάγκων, τον σημερινό προπονητή του «Δικεφάλου». Ο Σάσα Ίλιτς συμφωνεί και επαυξάνει. «Αν συνεχίσει στους ρυθμούς, ναι, μπορεί να κάνει μεγάλη καριέρα. Στην Ελλάδα θα έρθει η στιγμή που θα μπορέσει να χτυπήσει τον Ολυμπιακό, θα μπορέσει να διεκδικήσει και το πρωτάθλημα», έλεγε πριν λίγους μήνες όταν συναντήθηκαν στο Βελιγράδι για το επετειακό φιλικό παιχνίδι του αρχηγού της Παρτιζάν.

Στις 26 Ιουνίου του 1999 κι ενώ μετρούσαν λίγους μήνες στην ασπρόμαυρη πλευρά του Βελιγραδίου, έφτασαν μαζί με τον Κέζμαν, τον Μπιέκοβιτς, τον Ίλιεφ, τον Σάβιτς και τα άλλα παιδιά του Τουμπάκοβιτς στον τελικό του κυπέλλου Σερβίας, που ακόμη κουβαλούσε την ταμπέλα «κύπελλο Γιουγκοσλαβίας» πριν αποφασιστεί να αλλαχθεί το όνομα της διοργάνωσης το 2003 με την κοινή παρουσία Σερβίας και Μαυροβουνίου.

Ο τελικός του κυπέλλου ήταν προγραμματισμένος να γίνει στο «Μαρακανά» κόντρα –σε ποιον άλλον;- στον Ερυθρό Αστέρα. Ο Ίβιτς ξεκίνησε στην αρχική ενδεκάδα της Παρτίζάν και είδε μέσα σε τρία λεπτά τους «αιώνιους» αντιπάλους να προηγούνται 2-0, με τα γκολ των Σκόριτς και Πιάνοβιτς. Η ομάδα του αντέδρασε και πριν κλείσει το ημίχρονο ισοφάρισε σε 2-2, με το εύστοχο πέναλτι του Ράσοβιτς και το πλασέ του Κέζμαν.

Το μομέντουμ ήταν με τους «grobari», όμως η μοίρα θα παίξει άσχημο παιχνίδι στον 22χρονο, τότε, Βλάνταν. Στο 62’ ο Ντρούλιτς κέρδισε πέναλτι για τους «delije» κι ο Ίβιτς ήταν αυτός ο οποίος είχε υποπέσει στην παράβαση! Το «Αστέρι» προηγήθηκε 3-2 και στο 86’ ο συγχωρεμένος πρώην ποδοσφαιριστής και του Ηρακλή, Γιόβαν Γκοΐκοβιτς, έδωσε τη χαριστική βολή στην Παρτιζάν.

Δύο χρόνια αργότερα, στον τελικό της 9ης Μαίου του 2001, Ιβιτς και Ίλιτς πήραν την εκδίκησή τους μέσα στο «Μαρακανά»! Απέναντί τους και πάλι ήταν ο Ερυθρός Αστέρας, μόνο που εκείνο το βροχερό απόγευμα το κύπελλο θα κατέληγε στα χέρια των παικτών της Παρτιζάν. Εφτανε ένα γκολ από τον Σάσα Ίλιτς στο 65ο λεπτό για να χαρίσει το τρόπαιο στην ομάδα του Τουμπάκοβιτς, με τον Ίβιτς να παίζει ως «δεκάρι» και να κάνει καταπληκτική εμφάνιση, έχοντας συμμετοχή στο γκολ του τίτλου.

Ερχόμενος στην Ελλάδα, μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τη Γερμανία και την Γκλάντμπαχ, ο Ίβιτς φόρεσε για 2,5 χρόνια τη φανέλα της ΑΕΚ την οποία σήμερα το βράδυ θα αντιμετωπίσει στον τελικό του Πανθεσσαλικού Σταδίου.

Ο σημερινός προπονητής του ΠΑΟΚ δεν έχει και τις καλύτερες αναμνήσεις από τον μοναδικό τελικό, που αγωνίστηκε με τη φανέλα της ΑΕΚ. Στις 10 Μαΐου του 2006, η Ένωση αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό στο Παγκρήτιο Στάδιο της Κρήτης. Οι «ερυθρόλευκοι» προηγήθηκαν 1-0 με τον Μιχάλη Κωνσταντίνου (61’) και στο 70ο λεπτό ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς εκτέλεσε ένα φάουλ σαν κόρνερ.

Ο συμπατριώτης του μπέρδεψε τον Σέρβο ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ, που δίκην επιθετικού «κάρφωσε» την μπάλα στα δίχτυα του Σορεντίνο! Ουσιαστικά εκεί κρίθηκε ο τελικός υπέρ των Πειραιωτών (3-0 τελικό αποτέλεσμα).

Δύο χρόνια αργότερα, έχοντας μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη και στον Άρη, έζησε εκ των έσω την σιγουριά των «κίτρινων» για την κατάκτηση του τροπαίου στον τελικό του Καυτανζογλείου απέναντι και πάλι στον Ολυμπιακό. Ο Ίβιτς έπαιξε βασικός και είδε έναν άλλον συμπατριώτη του, τον Ντάρκο Κοβάσεβιτς να βάζει μπροστά τους ερυθρόλευκους και τον Ζεβλάκοφ να σφραγίζει την επικράτηση των πρωταθλητών.

Ήταν άλλη μια κακή βραδιά για τον Σέρβο προπονητή του ΠΑΟΚ, που έχει πολλούς λόγους να θέλει απόψε το βράδυ να γίνει ο πρώτος που στην «εποχή Σαββίδη» θα έχει οδηγήσει το «Δικέφαλο» στην κατάκτηση ενός τροπαίου.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Σταύρος Σουντουλίδης
Σταύρος Σουντουλίδης

Στα 17 του έκανε τα πρώτα του βήματα, ανεβαίνοντας με «κοντό παντελονάκι» τα σκαλοπάτια του κτιρίου της «Μακεδονίας», επί της Μοναστηρίου, χαζεύοντας από απόσταση «ιερά τέρατα» της θεσσαλονικιώτικης δημοσιογραφίας. Ένας κλασικός «εφημεριδάς» ολκής, ο αείμνηστος Σταύρος Μπαλτίδης φρόντισε και του έδωσε τα κατάλληλα εφόδια στα πρώτα του βήματα, άλλωστε η εφημερίδα παραμένει η πρώτη και μοναδική αγάπη του.

Έχοντας περάσει από το σύνολο των εντύπων της Θεσσαλονίκης («Μακεδονία», «Αγγελιοφόρος», «Σπορ του Βορρά»), αποτέλεσε βασικό στέλεχος του περιοδικού «Φωνή των Σπορ», μιας πρωτοποριακής προσπάθειας για τα δεδομένα της Βόρειας Ελλάδας στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Το 1995 η τηλεόραση μπήκε στη ζωή του με το Star Channel, ακολούθησε η ΕΡΤ-3, βίωσε τη «μαγεία» του ραδιοφώνου (FM-100, Helexpo 105 FM, Flash 96.0) και αρκετά νωρίς, κάπου γύρω στο 2005, «κολύμπησε» στον ωκεανό του διαδικτύου, με τις πρώτες αμιγώς αθλητικές ιστοσελίδες, το «Sportnews.gr», πολύ πριν δηλαδή αποτελέσει μέλος της μεγάλης παρέας του Gazzetta.

Η ενασχόληση του με το ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ τον οδήγησε να περάσει το κατώφλι της Τούμπας και να ζήσει «από μέσα», ως μέλος του Γραφείου Τύπου, την περίοδο της… επανάστασης του Ζαγοράκη.