Η ποδοσφαιρική ελίτ βγαίνει από την γυάλα

Παρακολουθώντας τις προάλλες το Patriots Day, την ταινία που διηγείται την τραγική ιστορία της έκρηξης αυτοσχέδιων βομβών στον τερματισμό του μαραθωνίου της Βοστώνης τον Απρίλιο του 2013, όταν ξαναζωντάνεψε μπροστά μου όλο αυτό που είχε συμβεί και το πώς είχε συμβεί, έπιασα τον εαυτό μου να ανατριχιάζει στην ιδέα της επανάληψης αυτής της ιστορίας σε ένα επόμενο αθλητικό γεγονός μεγαλύτερης παγκόσμιας απήχησης.

Μοναδικές Στοιχηματικές Αποδόσεις, Άμεσες Αναλήψεις & Η Καλύτερη Εξυπηρέτηση (21+)!

Οι αθλητικοί δημοσιογράφοι νιώσαμε πολύ καλά τον τρόμο της UEFA την περασμένη άνοιξη και το περασμένο καλοκαίρι, δηλαδή τον καιρό που σχεδίαζε την τελική φάση του Euro 2016 στη Γαλλία και έτρεμε στην ιδέα ενός ή περισσότερων τρομοκρατικών χτυπημάτων. Ολοι καταλαβαίναμε ότι ήταν ζήτημα χρόνου να έρθει ένα χτύπημα στο ποδόσφαιρο, διότι όλοι αντιλαμβανόμαστε πόσο μεγάλη πλατφόρμα επικοινωνίας είναι το ποδόσφαιρο για κάποιον που θέλει να επικοινωνήσει το μήνυμά του σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Κάνω αυτή την εισαγωγή για δύο λόγους. Πρώτον, για να εξηγήσω γιατί δεν με σόκαρε αυτό που συνέβη το απόγευμα της Τρίτης στο Ντόρτμουντ. Η στιγμή πιθανόν να φάνταζε ανυποψίαστη, αφού όλοι ήμασταν σφιγμένοι στις ημέρες του περασμένου τελικού του Champions League και στον μήνα του Euro 2016 και όχι χθες, αλλά όλοι όσοι παρατηρούμε στενά την εξέλιξη της δημόσιας ζωής του ποδοσφαίρου το βλέπαμε να έρχεται. Ναι, για τους ποδοσφαιριστές που ανήκουν στα κλαμπ της ελίτ το συμβάν είναι συγκλονιστικό, ικανό να τους αλλάξει την κοσμοθεωρία, δεδομένου ότι θα τους βγάλει από την γυάλα και θα τους φέρει πιο κοντά στην πραγματικότητα. Το περασμένο καλοκαίρι, όταν οι αλλοδαποί σταρς που βρίσκονταν στο τουρκικό πρωτάθλημα το εγκατέλειπαν υπό τον φόβο του τι θα μπορούσε να τους συμβεί αν παρέμεναν εκεί, η κυρίαρχη αίσθηση ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές του κορυφαίου επιπέδου ήταν ότι το μόνο που χρειάζεται είναι προσοχή στους επαγγελματικούς προορισμούς προκειμένου να αποφεύγεις τις κακοτοπιές. Το βράδυ της 11ης Απριλίου 2017 συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούν να “κρυφτούν”, δηλαδή ότι όχι απλώς δεν υπάρχει ασφαλής επαγγελματικός προορισμός στην Ευρώπη αλλά και το ακριβώς αντίθετο, ότι το πιο ακριβό και λαμπερό επαγγελματικό έδαφος στο ποδόσφαιρο είναι πλέον το πιο ανασφαλές.

Ο δεύτερος λόγος της αναφοράς μου στις εκρήξεις της Βοστώνης είναι ότι την αντιλαμβάνομαι ως μια σκηνή από το μέλλον της ζωής του αθλητισμού και ειδικά των αθλητικών γεγονότων μεγάλης απήχησης. Η ιστορία της Βοστώνης διδάσκει ότι δύο τύποι που δεν συνδέονταν με τρομοκρατικές οργανώσεις και λειτούργησαν αυτόνομα, κι όχι επειδή έλαβαν εντολή ή είχαν εκπαιδευτεί για να γίνουν δράστες τρομοκρατικών επιθέσεων, αντιλήφθηκαν ένα αθλητικό γεγονός ως τη μεγαλύτερη ευκαιρία τους να “ακουστούν”, και δεν δυσκολεύτηκαν να τοποθετήσουν και να ενεργοποιήσουν τις εντελώς home made βόμβες τους που σκότωσαν τρεις ανθρώπους και τραυμάτισαν σοβαρά εκατοντάδες άλλους. Τέσσερα χρόνια μετά, είναι πολλές οι διατυπωμένες εκτιμήσεις αναλυτών των τρομοκρατικών χτυπημάτων που συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η ιστορία της Βοστώνης ενέπνευσε και ενθάρρυνε αμέτρητους ανθρώπους ανά τον πλανήτη για να λειτουργήσουν αυτόνομα και να αναπτύξουν τρομοκρατική δράση. Σήμερα είμαι βέβαιος ότι θα διαβάσω το ίδιο μερικά χρόνια μετά στην αναφορά για το χτύπημα της 11ης Απριλίου 2017 στο λεωφορείο της Ντόρτμουντ. Διότι ένα τέτοιο λεωφορείο, γεμάτο από δημοφιλείς ποδοσφαιριστές μιας δημοφιλούς ανά τον πλανήτη ομάδας είναι ιδανικός στόχος για κάποιον που οραματίζεται ένα χτύπημα που θα ακουστεί σε όλο τον κόσμο. Και επειδή είναι αδύνατον να λαμβάνονται αποτελεσματικά μέτρα πρόληψης σε κάθε διαδρομή του λεωφορείου, ο δράστης δεν χρειάζεται να κάνει κάτι παραπάνω από το να μελετήσει μια διαδρομή ρουτίνας και να βρει τα σημεία που του υπόσχονται ότι θα μπορέσει να φτάσει ανεμπόδιστος για να τοποθετήσει τη βόμβα του και να να φύγει ανενόχλητος.

Στα μάτια των μυημένων, το ποδόσφαιρο ζούσε εδώ και καιρό υπό αυτή την απειλή. Από το βράδυ της 11ης Απριλίου 2017 όμως άλλαξε η ζωή του, διότι πλέον συνειδητοποίησε τον κίνδυνο και η υψηλή κοινωνία του ποδοσφαίρου, δηλαδή οι ποδοσφαιριστές και οι υπόλοιποι επαγγελματίες της ελίτ.

“Θέλουμε να δείξουμε σε όλο τον κόσμο ότι η τρομοκρατία και το μίσος δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας υπαγορεύσουν τις πράξεις μας”, είπε ο γενικός διευθυντής της Ντόρτμουντ Χανς Γιόακιμ Βάτσκε, δημοσιοποιώντας ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ο οργανισμός του κλαμπ προκειμένου να πείσει και να παρακινήσει τους ποδοσφαιριστές να νικήσουν τον φόβο που τους έχει κυριεύσει από το βράδυ της Τρίτης και να πάνε σήμερα για δουλειά. Σε ένα γειτονικό μου σπίτι κατοικεί μια γυναίκα, μητέρα δύο κοριτσιών, που εργάζεται στις Βρυξέλλες. Κάθε Δευτέρα φεύγει από την Αθήνα για να επιστρέψει την Παρασκευή, αυτή είναι η ρουτίνα της. Στη διάρκεια του τελευταίου χρόνου, από τον Μάρτιο του 2016, το μάτι μου την έχει πιάσει αμέτρητες φορές να μπαίνει με σφιγμένο πρόσωπο στο αυτοκίνητο για την αναχώρηση, και να έρχεται πίσω με άλλο πρόσωπο, αυτό της ανακούφισης, κάθε φορά που επιστρέφει ασφαλής για να δει τα παιδιά της. Κάπως έτσι τους φαντάζομαι στο εξής τους ποδοσφαιριστές της ευρωπαϊκής ελίτ. Και σκέφτομαι ότι μπορεί να έρθει η ημέρα που θα ζουν με τον ίδιο φόβο και οι θαμώνες των γηπέδων της ποδοσφαιρικής ελίτ επειδή θα έχει προηγηθεί μια παράσταση τρόμου, δηλαδή μια επίθεση σε ένα γήπεδο, που θα βάλει την ευρωπαϊκή κοινωνία στον δρόμο της συνειδητοποίησης ότι πρέπει να μάθει να ζει με τον φόβο και στα γήπεδα.

Ποια είναι η ευθύνη που αναλογεί σε όλους αυτούς, που ζουν πλέον με τον φόβο μιας επίθεσης, για την διαμορφωθείσα κατάσταση στον πλανήτη; Αυτό το κομμάτι της κουβέντας το κρατώ προς το παρόν για τον εαυτό μου. Είναι πολλά τα νέα δεδομένα, για να προλάβει να τα επεξεργαστεί κανείς στο απαιτούμενο βάθος και πλάτος. Η πρώτη ανάγνωση της χθεσινής επίθεσης στο λεωφορείο της Ντόρμουντ πάντως βγάζει βίαια και απότομα την ελίτ του ποδοσφαίρου από τη γυάλα της. “Είναι πιθανόν η πιο δύσκολη κατάσταση που έχουμε αντιμετωπίσει τις τελευταίες δεκαετίες”, είπε το βράδυ της Τρίτης ο Βάτσκε. Είναι η πρώτη στιγμή που οι σούπερ σταρς του ποδοσφαίρου, που έμοιαζαν εξωγήινοι, υπεράνθρωποι, υπέρλαμπροι, άτρωτοι, έως και ανώτερα όντα στα μάτια της κοινωνίας, γίνονται και νιώθουν πιο γήινοι, τρωτοί και ευάλωτοι από ποτέ. Τι επίδραση θα έχει αυτή η νέα πραγματικότητα στο ποδόσφαιρο του κορυφαίου επιπέδου; Ουδείς μπορεί να προβλέψει. Είναι όμως βέβαιο ότι στο εξής το ακριβό ποδόσφαιρο δεν θα είναι ίδιο στην συμπεριφορά του.