Δεν πέτυχε τίποτα, μπορεί να πετύχει πολλά!

Το πιο εύκολο 1-0 των ντέρμπι πέρασε στην ιστορία, ανήκει στο χρονοντούλαπο των αναμετρήσεων ανάμεσα στους δύο «αιωνίους». Ο Παναθηναϊκός πιστοποίησε την βελτίωσή του στα χέρια του Μαρίνου Ουζουνίδη στο πιο ανταγωνιστικό-θεωρητικά-παιχνίδι, έκανε πλάκα στον Ολυμπιακό, χάνοντας μια τεράστια ευκαιρία να τον διασύρει και έδωσε μία εφήμερη χαρά στους οπαδούς του, μια χαρά που την είχαν μεγάλη ανάγκη μετά τα όσα έχουν... τραβήξει από τον Οκτώβριο και μετά. Αυτό ήταν και τίποτα παραπάνω. Το «τριφύλλι» έκανε απλά το καθήκον του απέναντι στους «ερυθρόλευκους», έδειξε την ανωτερότητά του πάνω στο χορτάρι και έβαλε στο σακούλι ένα «τρίποντο» που επί της ουσίας «κλείδωσε» την είσοδό του στην πεντάδα και τον έφερε πιο κοντά στον δεύτερο Πανιώνιο.Τίποτα περισσότερο.

Ούτε ομαδάρα έγινε ξαφνικά σε ένα βράδυ ο Παναθηναϊκός, ούτε οι αδυναμίες του εξαφανίστηκαν(μεγαλύτερη αυτή του να... καθαρίζει τα ματς που είναι καθολικά ανώτερος και χάνει την μία ευκαιρία πίσω από την άλλη), ούτε μπορεί να πανηγυρίζει για κάτι παραπάνω, πέρα από μία νίκη απέναντι στον Ολυμπιακό και ότι αυτός αντιπροσωπεύει στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου τα τελευταία είκοσι χρόνια! Το «τριφύλλι» θα πρέπει να πάρει ώθηση από την εικόνα και το αποτέλεσμα του ντέρμπι, θα πρέπει να «χτίσει» αγωνιστικά και πνευματικά πάνω σε αυτή την εμφάνιση και να δείξει ανάλογα χαρακτηριστικά κυριαρχίας και σωστής νοοτροπίας και στην συνέχεια. Μέχρι τότε η μπάλα κάτω...

Η χρονιά ούτε αρχίζει, ούτε και τελειώνει με μια νίκη επί του Ολυμπιακού. Ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να πάρει την δεύτερη θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και φυσικά να κατακτήσει το Κύπελλο, ώστε να κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μία καταστροφική σεζόν που δείχνει τώρα στο φινάλε να δημιουργεί τουλάχιστον τις στέρεες βάσεις για του χρόνου.

Βάσεις που θυμίζουν αρκετά την πρώτη χρονιά των Νταμπίζα-Αναστασίου, όπου με το μικρότερο μπάτζετ της σύγχρονης ιστορίας του και χωρίς να είναι όσο ανταγωνιστικός έπρεπε με το... καλημέρα για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, ο Παναθηναϊκός σου έδειχνε μέσα στο γήπεδο συγκεκριμένα ενθαρρυντικά στοιχεία, σου έδειχνε πρόοδο παιχνίδι με το παιχνίδι, σε «έψηνε» για αυτό που έβλεπες και κυρίως δημιουργούσε ελπίδα στον κόσμο και τον έσπρωχνε να στηρίξει αυτή την προσπάθεια με όλη του την ψυχή! Μέχρι το καλοκαίρι του 2014 για λόγους που έχουν υπεραναλυθεί σε τούτη την γωνιά, η «χημεία» χάλασε, η υπέρβαση δεν έγινε και οι «πράσινοι» δεν έκαναν το επόμενο βήμα, ώστε να εξελίξουν το έμψυχο δυναμικό τους.

Σε ένα περίπου ίδιο σημείο βρίσκεται και τώρα η διοίκηση του συλλόγου και ο δρόμος δεν έχει επιλογές. Δεν είναι διασταύρωση, είναι μονόδρομος. Ξεκάθαρα πράγματα. Ο Γιάννης Αλαφούζος δεν μπορεί να χάσει για δεύτερη φορά την ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά του, έστω και από τύχη, έστω και από μία διαδικασία επιλογής που δεν έγινε με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια. Ποτέ, όμως, δεν είναι αργά...

Τόσο ο Νίκος Λυμπερόπουλος όσο και ο Μαρίνος Ουζουνίδης ανέλαβαν σε μία πολύ δύσκολη περίοδο, ανέλαβαν μία ομάδα με διαλυμένη ψυχολογία και αποδυτήρια και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφεραν να συμμαζέψουν την κατάσταση, να βάλουν αρχή, μέση και τέλος τόσο στο ποδοσφαιρικό τμήμα όσο και στην εικόνα της ομάδας πάνω στο χορτάρι. Κάνοντας απλά τα αυτονόητα και χωρίς να έχουν την δυνατότητα σημαντικής ενίσχυσης τον Ιανουάριο, ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει σημαντική βελτίωση και λειτουργεί κανονικά.

Η διοίκηση του Παναθηναϊκού, λοιπόν, οφείλει να τους στηρίξει στην πράξη. Στα λόγια είναι αυτονόητο πως απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης του Γιάννη Αλαφούζου αλλά στο ποδόσφαιρο το μόνο που μετρά είναι τα εργά. Τι σημαίνει αυτό;

1) Παραμονή όλων των βασικών και πρωτοκλασάτων ποδοσφαιριστών που αυτή την στιγμή αποτελούν τον «κορμό», με τον οποίο δουλεύει καθημερινά και βελτιώνει πάνω στην δική του φιλοσοφία ο προπονητής.

2) Δυνατότητα ενίσχυσης με ποδοσφαιριστές που θα κάνουν διαφορά και θα ανεβάσουν επίπεδο το ήδη αξιόλογο ρόστερ και όχι... οικονομικός εξαναγκασμός για επιλογή παικτών «λαχείων», με μεγάλο ρίσκο!

3) Προστασία από τους διαιτητές και εξασφάλιση του «50-50» σε όλα τα παιχνίδια.

Αν συμβούν όλα τα παραπάνω, η διοίκηση του Παναθηναϊκού θα έχει κάνει ένα βήμα, ώστε να «παίξει» το επόμενο πρωτάθλημα με τις καλύτερες δυνατές πιθανότητες βάσει και των οικονομικών συνθηκών που επικρατούν στην ΠΑΕ και θα έχει δώσει στο δίδυμο συνθήκες πρωταθλητισμού.

Αν δεν συμβούν όλα τα παραπάνω, η δουλειά του Μαρίνου και του Λύμπε θα χτυπήσει σε... ταβάνι, όπως έγινε με τον Αναστασίου και Νταμπίζα.

Και μία ακόμη σημαντική παράμετρος. Το δίδυμο θα πρέπει να παραμείνει ενωμένο. Νίκος και Μαρίνος. Όχι άλλο κεφάλαιο ο Νίκος και άλλο ο Μαρίνος. Να λειτουργούν ως ένας άνθρωπος όπως στην φωτογραφία του κειμένου...