Η ηρεμία που έβγαζε η γλώσσα του σώματος του Μαρίνου Ουζουνίδη στη μεγαλύτερη διάρκεια του ντέρμπι το βράδυ της Κυριακής στη Λεωφόρο πρόδιδε τη σιγουριά του για την αποτελεσματικότητα που θα είχε το αγωνιστικό σχέδιο της ομάδας του και την εμπιστοσύνη που ένιωθε ότι μπορεί να έχει στη δουλειά που έχει κάνει στη διάρκεια των τελευταίων 3,5 μηνών.

Σε μια συζήτηση που είχαμε προ μηνών, προτού αναλάβει τον Παναθηναϊκό, του είχα ζητήσει να μου δώσει εξήγηση για την μόνιμα ... θυμωμένη στάση του μπροστά από τον πάγκο της ομάδας που προπονεί. Συνηθίζεται οι προπονητές να ζουν ανικανοποίητοι τα παιχνίδια της ομάδας του, αλλά με τον Ουζουνίδη μου συνέβαινε πολύ συχνά να μου δίνει την εντύπωση ενός προπονητή στον οποίο η εικόνα της ομάδας του δημιουργούσε μονίμως εκνευρισμό και άλλα αρνητικά συναισθήματα. “Βάλε να δεις σε βίντεο παιχνίδια του ΑΠΟΕΛ, θα με δεις να κάθομαι ήρεμος στον πάγκο και να παίζω με το κομπολόι μου. Αυτή την ηρεμία την είχα αφενός λόγω της πίστης στη δουλειά μου και αφετέρου λόγω της διαφοράς που έβλεπα σε ποιότητα ανάμεσα στο δικό μου ρόστερ και αυτά των ανταγωνιστών μας”, μου είχε απαντήσει, προτού συμπληρώσει το αυτονόητο: “μέχρι τώρα στην Ελλάδα δεν έχω καθίσει σε μεγάλο πάγκο, κι ίσως γι' αυτό να μην με έχεις δει ποτέ να κάθομαι στον πάγκο. Διότι ακόμη και όταν ήμουν ικανοποιημένος από την ποιότητα της δουλειάς που είχαμε κάνει, πάντοτε ήξερα ότι υπάρχει η πιθανότητα ο αντίπαλος να έχει περισσότερη ποιότητα στο τερέν και αυτή να κάνει τη διαφορά και να νικήσει το σχέδιο και τη δουλειά μας”.

Ηρακλής και Πλατανιάς έχουν έρθει 4 φορές σερί ισόπαλοι με 1:1, 0:0, 0:0 και 0:0. Πόσο θα λήξει το ματς αυτή τη φορά;

Με αυτά που έβλεπε το απόγευμα της Κυριακής στη Λεωφόρο ο Ουζουνίδης θα μπορούσε κάλλιστα να έχει καθίσει στον πάγκο του, διότι του το επέτρεπε αυτό η διαφορά στην εικόνα και την απόδοση των δύο ομάδων, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Η έλλειψη αποτελεσματικότητας των εκτελεστών του ήταν που τελικώς δεν επέτρεψε στον Ουζουνίδη να δει ένα καθαρό σκορ που θα του επέτρεπε να καθίσει στον πάγκο και να παρακολουθήσει με ακόμη περισσότερη ηρεμία από αυτή που έβγαζε η χθεσινή εικόνα του την εξέλιξη και την κατάληξη αυτού του αγώνα. Αν οι επιθετικοί είχαν ευστοχήσει στις ευκαιρίες, ο Ουζουνίδης θα είχε στο ντέρμπι το πιο ευχάριστο απόγευμα στη δουλειά από την ημέρα που ανέλαβε την ευθύνη να καθοδηγήσει τον Παναθηναϊκό.

Η διαφορά ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό το βράδυ της Κυριακής ήταν και στο αγωνιστικό σχέδιο αλλά και στην ψυχική και πνευματική προετοιμασία. Κι αυτός ο συνδυασμός είναι που αναδεικνύει, που ρίχνει πολύ φως στη δουλειά που έκανε για αυτό το ματς ο Ουζουνίδης, αλλά και στο επίπεδο που βρίσκεται γενικότερα η πρόοδος που σημειώνει ο Παναθηναϊκός όσο καιρό τον έχει στα χέρια του.

Οι γηπεδούχοι πίεσαν ασφυκτικά και συντονισμένα, κι ήταν έτοιμοι να αξιοποιήσουν την κατοχή της μπάλας από την πρώτη στιγμή της επανάκτησης της κατοχής και να χτίσουν γρήγορα επιθέσεις με ποικιλία στο μοίρασμα από τις πτέρυγες και τον άξονα. Το σχέδιο ήταν αποτελεσματικό και στις δύο φάσεις του παιχνιδιού, δηλαδή και στην φάση της κατοχής της μπάλας αλλά και στην φάση της προσπάθειας για την επανάκτηση της κατοχής, και αυτό συνέβη χάρη στην διαρκή και συντονισμένη κίνηση των ποδοσφαιριστών και στις δύο φάσεις παιχνιδιού, αλλά και λόγω του πάθους που είχαν. Με όσο πιο απλά λόγια μπορεί κανείς να το διατυπώσει, οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού είχαν καλό αγωνιστικό σχέδιο, πάνω στο οποίο είχαν εκπαιδευτεί, και είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα στην ψυχή και το πνεύμα, είχαν παρακινηθεί επαρκώς από τον προπονητή και είχαν συγκεντρωθεί επαρκώς στο σχέδιο για να το εκτελέσουν.

Αν το παιχνίδι που έβγαλε το απόγευμα της Κυριακής απέναντι στον Ολυμπιακό είναι τυπικό δείγμα της φάσης στην οποία βρίσκεται η εξέλιξη της δουλειάς του Μαρίνου Ουζουνίδη, ο Παναθηναϊκός μπορεί να νιώθει πολύ αισιόδοξος για την επόμενη και την μεθεπόμενη φάση εξέλιξης αυτού του project. Κι εκεί ακριβώς είναι που ξεκινά η συζήτηση σχετικά με την τύχη και την ατυχία του Ουζουνίδη. Είναι τυχερός που πήρε στα χέρια του έναν τόσο μεγάλο σύλλογο, αλλά και άτυχος που τον ανέλαβε στη δεδομένη στιγμή, δηλαδή στην εποχή που έχει ξανά ανάγκη να μπει στη φάση των περικοπών των εξόδων του και της συρρίκνωσης του προϋπολογισμού του ποδοσφαιρικού τμήματος. Φαίνεται ότι ο Ουζουνίδης δεν θα έχει την τύχη που είχε το περασμένο καλοκαίρι ο Αντρέα Στραματσόνι να διαχειριστεί ένα μπάτζετ που θα του επιτρέψει να ψωνίσει ποδοσφαιριστές που θα έχουν το “ποιότητα, καλή ηλικία, εμπειρία & προσωπικότητα για πρωταθλητισμό” πακέτο, διότι αυτοί κοστίζουν και ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται, όπως όλα δείχνουν, να έχει πορτοφόλι που θα “σηκώνει” τέτοιες αγορές, δηλαδή ούτε καν το περσινό του πορτοφόλι. Κατά συνέπεια, ο Ουζουνίδης και ο Νίκος Λυμπερόπουλος θα πρέπει να σπάσουν το κεφάλι τους, να οργώσουν τις αγορές, να αναδείξουν ποδοσφαιριστές από την ακαδημία, και να έχουν την τύχη να πάρουν καλές πληροφορίες ώστε να βρουν επαρκείς ποδοσφαιριστές σε τιμή ευκαιρίας προκειμένου να σχηματίσουν ένα ρόστερ που θα επιτρέπει στον προπονητή να οραματίζεται ότι θα του δίνει την προοπτική αναβάθμισης του Παναθηναϊκού συγκριτικά με το επίπεδο στο οποίο τον βρήκε αλλά και συγκριτικά με το σημερινό επίπεδο ή αυτό στο οποίο θα έχει φτάσει στη λήξη της τρέχουσας σεζόν. Και είναι βέβαιο ότι θα χρειαστεί να περάσει ένα μεγάλο διάστημα προτού νιώσει ο Ουζουνίδης, στη διάρκεια της επόμενης σεζόν, ότι θα έχει φτάσει η στιγμή για να καθίσει στον πάγκο και να παρακολουθήσει με σχετική ηρεμία την εξέλιξη ενός αγώνα της ομάδας του. Διότι δεδομένου ότι όλοι οι βασικοί ανταγωνιστές του θα έχουν ρόστερ μεγαλύτερης χρηματικής αξίας, θα πρέπει να “φτιάξει” ποδοσφαιριστές και να φτάσει πολύ ψηλά το επίπεδο της δικής του δουλειάς ώστε να γίνει δικαιολογημένη η προσμονή του να κάνουν όλα αυτά τη διαφορά, να οδηγήσουν τον Παναθηναϊκό σε υπερβάσεις και να νικήσουν ακριβότερες ομάδες.

Αυτό που έζησε το απόγευμα της Κυριακής ο Ουζουνίδης είναι το περισσότερο που μπορεί να ευχηθεί στον εαυτό του να του συμβαίνει στην επόμενη σεζόν: να βγαίνει η δουλειά στο τερέν, η οποία δεν θα είναι μεν αρκετή για να “αποτελειώνει” τον αντίπαλο επειδή οι παίκτες του δεν θα έχουν την ποιότητα της 50% ευστοχίας στις τελικές προσπάθειες, αλλά θα βάζει τις προϋποθέσεις της νίκης ειδικά όταν ο αντίπαλος θα υστερεί σε κάποιον από τους βασικούς τομείς (ατομική ποιότητα, ομαδική τεχνική, φυσική κατάσταση, ψυχοπνευματική προετοιμασία, ιδανικό game plan) συγκριτικά με τον Παναθηναϊκό ώστε αυτός να βγαίνει νικητής στα περισσότερα ματς. Δεν θα είναι πολύ εύκολο αυτό όμως, ειδικά όταν θα συναντά αντιπάλους που θα διαθέτουν ποδοσφαιριστές – game changers.

Ο Πέλκας δεν έκανε τίποτα μπροστά στον Ιβιτς

Ο χθεσινός Παναθηναϊκός θύμισε την εικόνα που έχει ο ΠΑΟΚ στην πλειονότητα των αγώνων του, δηλαδή την εικόνα μιας ομάδας που φτιάχνει ευκαιρίες αλλά δεν στέλνει την μπάλα στα δίχτυα με συνέπεια να αδικεί την εικόνα του με το τελικό σκορ. Χάρη κυρίως στις προσθήκες του Ιανουαρίου, ο ΠΑΟΚ άρχισε να βρίσκει λύσεις σε αυτό το πρόβλημα. Εχει όμως ένα άλλο πρόβλημα, το οποίο μπορεί να αποδειχθεί μέχρι και άλυτο. Κι αυτό σχετίζεται με τον δημόσιο λόγο του Βλάνταν Ιβιτς, ο οποίος για ακόμη μια φορά ήταν, το απόγευμα της Κυριακής, ακατάλληλος.

Στην ηλικία του Δημήτρη Πέλκα είχα κάνει, όπως πολλοί συνομήλικοί μου τον καιρό εκείνο, αρκετά λάθη στη δημόσια συμπεριφορά μου. Ευτυχώς για μένα υπήρχαν δίπλα μου οι μεγαλύτεροι για να με καθοδηγήσουν, να με νουθετήσουν, να με προβληματίσουν, να με επιπλήξουν, να με εμπνεύσουν, να μου δώσουν την ευκαιρία να παραδειγματιστώ από τη στάση και τη συμπεριφορά τους. Ανθρωποι που με βοήθησαν να ωριμάσω και να βελτιωθώ. Το μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΟΚ δεν είναι ότι ο Πέλκας μας τα έδειξε, και έκανε τους αντιπάλους του να νιώσουν ότι τους προσβάλει, αλλά ότι ο προπονητής του ακόμη και σήμερα δεν έχει φροντίσει να αντιληφθεί την ευθύνη που έχει ο ίδιος, ως ηγέτης και καθοδηγητής των ποδοσφαιριστών του, να του εξηγήσει το λάθος, να τον βάλει στον δρόμο μιας δημόσιας συγγνώμης απευθυνόμενος ειδικά προς τους αντιπάλους αλλά και προς όλα τα νέα παιδιά, στο μυαλό των οποίων οι ποδοσφαιριστές λειτουργούν ως πρότυπα αθλητικής συμπεριφοράς. Φρίττεις και μόνο που σκέφτεσαι ότι αντί να τον επιπλήξει δημόσια, ή έστω να ζητήσει συγγνώμη από θεατές και αντιπάλους για λογαριασμό του ποδοσφαιριστή του ο προπονητής, δηλαδή ο μέντορας και παιδαγωγός ειδικά των νεαρών ποδοσφαιριστών Ιβιτς του είπε και μπράβο.

Αν αυτή είναι η αθλητική συμπεριφορά που θέλει να έχουν οι ποδοσφαιριστές, ο Βλάνταν Ιβιτς, για του οποίου τη στενή προπονητική ικανότητα έχω γράψει ένα σωρό πολύ καλά λόγια, δεν θα γίνει ποτέ καλός προπονητής, δηλαδή κατάλληλος και επαρκής για μια μεγάλη ομάδα σαν τον ΠΑΟΚ. Κι επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που δεν διακρίνει εγκαίρως την ανθρώπινη διάσταση της προπονητικής συμπεριφοράς του, κάποιος πρέπει να του εξηγήσει ότι δεν έχει πολλά ακόμη περιθώρια για τόσο σοβαρά λάθη στον δημόσιο λόγο του. Το ασφαλέστερο που θα μπορούσε να κάνει, προκειμένου να αγοράσει χρόνο για να ωριμάσει και να φτάσει στο επίπεδο να είναι ικανός να διαχειριστεί κατάλληλα με τον δημόσιο λόγο του τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει στο ποδόσφαιρο από τη θέση του προπονητή, είναι να παραμένει σιωπηλός μέχρι να κρυώσει το μυαλό του. Διαφορετικά θα εξακολουθήσει να δίνει κακό παράδειγμα στους ποδοσφαιριστές, και συγχρόνως θα φέρνει τον εαυτό του σε πιο δύσκολη θέση και θα ζορίζεται περισσότερο να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις που έχει η επικοινωνία του με τους ποδοσφαιριστές του και τον κόσμο. Ακριβώς όπως και όσο είχε ζοριστεί όταν είχε χρεώσει δημοσίως στους ποδοσφαιριστές του ότι τον έστησαν ή πήγαν να τον στήσουν σε παιχνίδι.

Στον Πέλκα δεν χρειάζεται να εξηγήσεις ότι έκανε λάθος. Αρκεί να του δείξεις, στην εικόνα του πανηγυρισμού του, τον πιτσιρικά, το ball boy, που είναι πίσω του, για να τον βάλεις να σκεφτεί τι παράδειγμα του έδωσε με την συμπεριφορά του. Και ο ΠΑΟΚ το έκανε και το κάνει με τη δημόσια στάση των στελεχών του αυτό, φροντίζει να νουθετήσει τον Πέλκα και συγχρόνως να επικοινωνήσει ότι αυτή η κίνηση δεν τον εκφράζει στη διάσταση της ασέβειας προς τον αντίπαλο. Το πρόβλημα είναι ο Ιβιτς, διότι εκείνος είναι προπονητής, όχι ποδοσφαιριστής. Κι αν δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος και τη σοβαρότητα του λάθους του, το μέγεθος της ευθύνης που φέρει ως προπονητής, κανείς δεν θα μπορέσει να του εξηγήσει.

Μου συνέβη χθες μετά από την παράσταση από τον Πέλκα και τον Ιβιτς να δω την παράσταση που έδωσαν ο Γκουαρδιόλα με τον Κλοπ κατά τη διάρκεια και μετά από τη λήξη του Σίτι – Λίβερπουλ, τον αλληλοσεβασμό τους αλλά και τον σεβασμό και την εκτίμηση που έδειξαν ο ένας στους ποδοσφαιριστές του άλλου στο τέλος του ματς. Φυσικά και έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το ποδοσφαιρικό μέρος δύο ποδοσφαιρικών γεγονότων σε Ελλάδα και Αγγλία δεν θα μπορέσουν ποτέ να συγκριθούν. Φυσικά μπορώ να δεχθώ ότι δεν θα υπάρξει ποτέ σοβαρή σύγκριση και ανάμεσα στο επίπεδο πολιτισμού στις κερκίδες. Δεν μπορώ όμως να ανεχθώ ότι θα υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον πολιτισμό που παράγουν οι πρωταγωνιστές. Η σύγκριση σε κάνει να φρίττεις, και να ελπίζεις ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που συνάντησες προπονητή του ελληνικού ποδοσφαίρου που είπε μπράβο στον ποδοσφαιριστή που έδειξε τα γεννητικά του όργανα και προσέβαλε τους αντιπάλους του και το ίδιο το παιχνίδι.