Γιατί επέλεξες να κράξεις τον Αλέκο Αλεξανδρή;

Την εβδομάδα που πέρασε δυο συνεντεύξεις υπέπεσαν στην αντίληψή μου. Η μια ήταν του Αλέκου Αλεξανδρή, ο οποίος για άλλους μίλησε με ωμή ευθύτητα και ειλικρίνεια και για άλλους με κυνισμό και ανηθικότητα. Τι καινούργιο μάθαμε από αυτή τη συνέντευξη; Δεν ξέραμε το αγωνιστικό στυλ του Αλεξανδρή; Ήταν ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής, με καλή τεχνική κατάρτιση, μεγάλη ρέντα στο γκολ, ίσως ένα από τα καλύτερα κρυφά φορ που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα.

Χρησιμοποιούσε κάθε μέσο για να βγει νικητής από το γήπεδο, όπως έκανε κι ο Στέλιος ο Γιαννακόπουλος με τη φανέλα του Ολυμπιακού ή ο τυπάρας Γιώργος Καραγκούνης που κάλυπτε την μπάλα με το σώμα και βουτούσε ασύστολα χειροκροτούμενος, είτε με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, είτε με αυτή της Εθνικής.

Τα ίδια έκανε κι ο παικταράς Σαραβάκος, του οποίου το μακροβούτι ήταν επιστήμη. Κοινό χαρακτηριστικό τους; Ήταν όλοι παικταράδες που αγαπούσαν τη νίκη και μετέρχονταν όλων των μέσων για να την κατακτήσουν. Διαφορά τους; Ο Αλεξανδρής είναι περήφανος για τα unfair του, το δηλώνει ευθαρσώς και βασίλεψε στα χρόνια της Παράγκας.

Έπεσαν πάνω του ΜΜΕ, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι για να τον κατηγορήσουν, γιατί λέει δεν πρεσβεύει τις αξίες του αθλητισμού. Και ποιός σας είπε ότι ο αθλητισμός έχει σχέση με τον πρωταθλητισμό; Σας πείραξε άκουσα, που ήταν υπεύθυνος ακαδημιών και δίδασκε μικρά παιδιά. Εσείς που προσβάλλεστε, ξέρετε το ποιόν του δασκάλου που διδάσκει τα δικά σας παιδιά στο σχολείο ή του προπονητή τους στα σπορ;

Χειροκροτείτε αυτούς τους παιδαγωγούς για τη μεθοδολογία και το ήθος ή για το αποτέλεσμα που θα φέρει νίκες και βαθμούς στο βλαστάρι σας; Και για να τελειώνουμε μ' αυτό το παραμύθι, πριν κράξετε τον Αλεξανδρή, κράξατε με την ίδια ένταση και πάθος τον κουμπάρο ή τον ξάδερφο ή τον φίλο σας που με απάτες και ψέματα είναι αργόμισθος, φοροφυγάς, λαμόγιο και ζει εις βάρος των άλλων; Μήπως είστε κι εσείς τέτοιοι; Ουαι υμίν...

Μέσα σε αυτή την ίδια εβδομάδα είχα την τύχη να δω και τη συνέντευξη του Κώστα Πετρόπουλου στον Βασίλη Σκουντή, στην Cosmote TV και στην εκπομπή Pick 'n' Roll. Παρακολούθησα να μιλάει ένας θρύλος του ελληνικού μπάσκετ, ένας γλυκύτατος κι ευαίσθητος Πατρινός ευγενής, που παρέμεινε πιστός στον δικό του Απόλλωνα και στην Εθνική ομάδα και κατέκτησε μια θέση στο Πάνθεον του αθλήματος.

Ξέρετε πόσοι ασχολήθηκαν την επόμενη μέρα με αυτή τη συνέντευξη; Κανείς. Ανθρώπους σαν τον Κώστα Πετρόπουλο (αλλά και τον Βασίλη Σκουντή που τον φιλοξένησε) δεν πρέπει να τους θεωρούμε δεδομένους και να τους προσπερνάμε έτσι. Χίλιες φορές να με ρωτούσε ο γιός μου για το φαινόμενο “Πετρόπουλος”, παρά για το φαινόμενο “Αλεξανδρής”.

Κι εδώ ερχόμαστε εμείς οι δημοσιογράφοι και οι δημοσιογραφούντες, τα Μέσα που πρέπει να αναλάβουμε με ειλικρίνεια όλο το βάρος της ευθύνης. Για τα χιλιάδες click, για τα εκατοντάδες τεύχη του τιράζ και τους πίνακες ακροαματικοτήτων, δεν αξίζει να ασχολούμαστε και να υπερπροβάλλουμε “Αλεξανδρήδες”, αλλά “Πετρόπουλους”. Αν εμείς δεν το κάνουμε κι εσείς που μας διαβάζετε δεν το απαιτείτε, δε δικαιούμαστε να κράζουμε κανέναν και τίποτα, γιατί αν το καλοσκεφτείτε κι εμείς βουτάμε με τον τρόπο μας να κερδίσουμε το πέτσινο πέναλτι της εμπορικής επιτυχίας.

Το κείμενο αυτό θα έκανε σίγουρα παραπάνω click με έναν πιασάρικο τίτλο τύπου “Αμετανόητα κάλπικος ο Αλεξανδρής της παράγκας”, αλλά θα παραήταν εύκολο για μένα και για σας. Εδώ γεννήθηκε ο Αλεξανδρής, εδώ γαλουχήθηκε κι εδώ στέφθηκε πρωταθλητής, οπότε μάλλον φταίμε όλοι. Εδώ γεννήθηκε όμως κι ο Πετρόπουλος, εδώ έγινε μύθος ακόμα και χωρίς πρωτάθλημα και προτιμώ να γράφω για τέτοιους αθλητές.

Το ερώτημα είναι, εσείς θέλετε να διαβάζετε για τέτοιους αθλητές και ανθρώπους ή προτιμάτε την πάση θυσία νίκη στα ντέρμπι;

Υ.Γ. Η φωτογραφία του Αλέκου Αλεξανδρή με τη φανέλα του Ολυμπιακού και τη διαφήμιση της Siemens είναι ανεκτίμητης ιστορικής αξίας και περιγράφει μια ολόκληρη εποχή...