Η ασφάλεια του να έχεις έναν μόνιμο βοηθό προπονητή

Στη στιγμή της λήψης της απόφασής του, ο Βίχαϊ Σριβανταναπράμπα φάνηκε ένας άκαρδος και σκληρός μπίζνεσμαν του ποδοσφαίρου, που άφησε στην άκρη τα συναισθήματα και την ποδοσφαιρική ηθική και αποφάσισε μόνο με βάση τη λογική να απομακρύνει τον Κλαούντιο Ρανιέρι από τον πάγκο της Λέστερ μόλις 9 μήνες μετά από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Περίπου 20 ημέρες μετά, ο Ταϊλανδός ιδιοκτήτης της Λέστερ νιώθει παραπάνω από δικαιωμένος, με όρους επιχειρηματικούς και ποδοσφαιρικούς, για την επιλογή του. Η σοφία του όμως δεν περιορίζεται στην απομάκρυνση ενός προπονητή που είχε χάσει τον έλεγχο της ομάδας του και αποδεικνυόταν πλήρως αναποτελεσματικός στην προσπάθεια για την αντιστροφή του κλίματος και την αλλαγή μιας πορείας που οδηγούσε ολοταχώς προς τον υποβιβασμό. Ο Σριβανταναπράμπα δικαιώνεται κυρίως επειδή είχε την ευφυΐα να κάνει μια επιλογή που κάνουν πολλοί μεγάλοι και σύγχρονοι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι: να δώσει την δουλειά σε αυτόν που παρείχε τη μεγαλύτερη εγγύηση ότι έχει απόλυτη επίγνωση της κατάστασης και συνεπώς την ικανότητα να βγάλει το καράβι από τα βράχια. Κι αυτή η ιστορία που γράφει τούτες τις μέρες ο Κρεγκ Σέξπιρ έρχεται να φωνάξει προς τους συλλόγους ότι δεν είναι δυνατόν να αφήνουν στην τύχη την υπόθεση της συνέχειας στη θέση του προπονητή, δηλαδή να μην εξασφαλίζουν την ύπαρξη ενός σημείου αναφοράς στο τεχνικό επιτελείο και να αναγκάζονται να γυρεύουν, στον πανικό, έναν υπηρεσιακό προπονητή με αγγελία ή να δίνουν τη δουλειά σε προπονητές που δεν είχαν προηγούμενη εμπειρία παρουσίας στον πάγκο του συλλόγου μέχρι να βρουν την επόμενη μόνιμη λύση.

Στο πρώτο ματς μεταξύ Σίτι και Μονακό οι Φαλκάο και Αγουέρο σημείωσαν από δύο γκολ. Θα σκοράρουν ξανά;

Ολο αυτό που κανείς παρακολουθεί από την Λέστερ στις πρώτες 20 ημέρες του Σέξπιρ έχει απολύτως λογική εξήγηση. Η ομάδα πέρασε στα χέρια αυτού που ήταν και πριν ο προπονητής της πρώτης ομάδας, δηλαδή αυτού που ήταν επιφορτισμένος με την ευθύνη της καθημερινής προπόνησης και της διαμόρφωσης του προγράμματος για την βελτίωση της ομαδικής τεχνικής της Λέστερ. Αφήνω στην άκρη τα “έλα μωρέ, αυτός ήταν και πριν ο προπονητής, ο Ρανιέρι δεν ασχολιόταν με την τακτική και με την καθημερινότητα, συχνά έχανε προπονήσεις για να ταξιδεύει στη μητέρα του, είχε κρατήσει για τον εαυτό του μόνο την διαχείριση των αγώνων” σχόλια. Και κοιτάζω μόνο τα δεδομένα της πραγματικότητας:

Ο Σέξπιρ κοντεύει να συμπληρώσει 10ετία, αφού από το 2008 μέχρι σήμερα έλειψε μόνο για μερικούς μήνες από το Λέστερ. Ηταν στον σύλλογο προτού αφιχθεί ο Ρανιέρι, με ευθύνες βοηθού προπονητή, και αναβαθμίστηκε σε προπονητή της πρώτης ομάδας από την πρώτη ημέρα του Ιταλού στη δουλειά. Προφανώς όχι τυχαία η Λέστερ είχε σπεύσει τον περασμένο Μάιο να κάνει ακόμη πιο χαρούμενο τον Σέξπιρ προσφέροντάς του νέο συμβόλαιο με υψηλότερες αποδοχές, όπως και στον Στιβ Γουόλς, το μέλος του τεχνικού επιτελείου με το “μάτι” να διαλέξει τον Καντέ και τον Μαχρέζ. Η Λέστερ του είχε δείξει την εμπιστοσύνη της και όταν του επέτρεψε να συνδυάσει τη δουλειά του στον σύλλογο με αυτή του βοηθού του Σαμ Αλαρντάις στην Εθνική Αγγλίας.

Τα πρώτα ρεπορτάζ στις ημέρες της απομάκρυνσης του Ρανιέρι κατέγραψαν την προτίμηση των ποδοσφαιριστών της Λέστερ στον Σέξπιρ για τη θέση του προσωρινού προπονητή. Οχι τυχαία, δεδομένου ότι ο 53χρονος προπονητής ζούσε διαχρονικά περισσότερο τα αποδυτήρια συγκριτικά με τον Ρανιέρι κι ήταν ο επιφορτισμένος με την ευθύνη της εξομάλυνσης των σχέσεων των ποδοσφαιριστών με τον μάνατζερ. Αυτά τα ρεπορτάζ ουσιαστικά επιβεβαίωναν ότι ο Σέξπιρ είχε το πλήρες πακέτο για να φαντάζει ως ιδανική προσωρινή λύση: σχεδίαζε το προπονητικό πρόγραμμα, γνώριζε πολύ καλά τις ατομικές δυνατότητες και το επίπεδο της ομαδικής απόδοσης, είχε άποψη πάνω στο τι έκανε καλά και τι λάθος ο Ρανιέρι, είχε πολύ καλή σχέση αλλά και την εμπιστοσύνη των ποδοσφαιριστών.

Σήμερα, μετά από όλα αυτά, και κυρίως χάρη στην πρόκριση επί της Σεβίλης στους 8 του Champions League, η οποία ήρθε με το δικό του σχέδιο, με το οποίο άσκησε πολύ μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι της Λέστερ το βράδυ της Τρίτης, ο Σέξπιρ, που έχει ήδη χριστεί μόνιμος προπονητής μέχρι τη λήξη της σεζόν, μπορεί να φανερώσει φιλοδοξίες να κάνει καριέρα ως πρώτος προπονητής. Αν γίνει έτσι, η Λέστερ πρέπει να αρχίσει να ψάχνει τον επόμενο Σέξπιρ, δηλαδή αυτόν που θα βάλει στο τεχνικό επιτελείο προκειμένου να της εξασφαλίζει ότι θα υπάρχει συνέχεια αν αύριο σταματήσει για οποιονδήποτε λόγο η συνεργασία με τον σημερινό προπονητή της.

Η πιο ασφαλής επιλογή, για έναν σύλλογο που θέλει να νιώθει ασφαλής για την συνέχεια στη θέση του προπονητή υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, είναι η επιλογή, για τη θέση του βοηθού, ενός προπονητή που δεν έχει φιλοδοξίες και βλέψεις να γίνει πρώτος. Διότι κάποιος που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως “υπηρέτη” του συλλόγου και δεν επιδιώκει να γίνει πρώτος είναι μια σίγουρη και διαχρονική επιλογή για τη θέση του υπηρεσιακού, αλλά και ένας πολύτιμος συνεργάτης για μια διοίκηση που θέλει να μη ζει με την ανασφάλεια ότι έχει επενδύσει τόσα πολλά πάνω σε έναν προπονητή που αναλαμβάνει το ακριβότερο και κρισιμότερο κομμάτι μιας επιχείρησης και το τρέχει με δικούς του συνεργάτες, οι οποίοι θα τον ακολουθήσουν αύριο στην αποχώρησή του αφήνοντας τον σύλλογο στον αέρα. Τέτοια επιλογή έχουν κάνει, για παράδειγμα, η Μπάγερν με τον Χέρμαν Γκέρλαντ, που ζει εντός τεχνικού επιτελείου για περισσότερα από 15 χρόνια, η Μπενφίκα με τον Μινερβίνιο Περέιρα, που εργάζεται ως βοηθός εδώ και 8 χρόνια. Κάνουν επιλογές προπονητών χωρίς φιλοδοξία να γίνουν “πρώτοι”, τους οποίους οι πρώτοι προπονητές δέχονται ως συνεργάτες επειδή δεν αισθάνονται καμιά ανασφάλεια.

Είναι πολύ εύκολο να κάνεις τον ελληνικό συνειρμό και να αναλογιστείς πόση ταλαιπωρία και πόσα χρήματα θα είχαν γλιτώσει οι μεγάλοι ελληνικοί σύλλογοι αν είχαν επιλέξει αυτό τον δρόμο και είχαν χτίσει έναν προπονητή για τη θέση του βοηθού, του οποίου η παραμονή στο τεχνικό επιτελείο της πρώτης ομάδας να μην εξαρτάται από τις προτιμήσεις του εκάστοτε νέου μόνιμου προπονητή αλλά να επιβάλλεται από τον σύλλογο για λόγους συνέχειας. Κι είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις για ποιον λόγο σύλλογοι που αλλάζουν πολύ συχνά τον πρώτο προπονητή να μην αντιλαμβάνονται την ανάγκη να εξασφαλίσουν την συνέχεια και την ομαλή μετάβαση από τον πρώην στον επόμενο, αλλά να εξασφαλίσουν και την άνεση χρόνο για να κάνουν μια επόμενη επιλογή με καθαρό μυαλό και όχι με σύμβουλο τον εκνευρισμό της ανάγκης να μην αφήσουν άδεια τη θέση του προπονητή.

Το πρόβλημα δεν λύνεται όταν απομακρύνεις έναν αναποτελεσματικό προπονητή από τη θέση του. Το ήμισυ της λύσης είναι η επιλογή του επόμενου. Η Λέστερ δεν σώζεται μόνο επειδή απέλυσε τον ανήμπορο να αλλάξει την φετινή αγωνιστική της μοίρα, αλλά και επειδή είχε έτοιμη μια εξ ορισμού λογική επιλογή για τη θέση του διαδόχου. Σκέψου αυτό, και μετά σκέψου τι έχει συμβεί στη διάρκεια των τελευταίων ετών στις ελληνικές ομάδες που απομάκρυναν τον προπονητή δίχως να έχουν εξασφαλίσει προηγουμένως μια αξιόπιστη λύση για την διαδοχή του.