Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά. Είναι του δρόμου η χαρά έλεγε ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο Αμορτισέρ το 1997 και θαρρείς πως αυτό το τραγούδι έχει γραφτεί για τον Πανιώνιο. Γι αυτό τον Πανιώνιο που ζει το δικό του όνειρο, που δημιουργεί τις δικές του όμορφες ιστορίες, που βάζει τα γυαλιά σε όλους τους Γολιάθ.

Η αλήθεια είναι ότι όταν ο Κωνσταντίνος Τσακίρης αποφάσισε να αποχωρήσει από τον Πανιώνιο αυτό που επικράτησε στον σύλλογο δεν το εύχεσαι ούτε στον χειρότερο εχθρό σου. Πέντε χρόνια φωνές. Ποτέ διάλογος. Μόνο συνεχής τονισμός των υποκειμενικών απόψεων του καθενός. Και όσο φώναζε ο τάδε, τόσο δυνάμωνε τη φωνή του ο δείνα. Το συναίσθημα πλάκωνε την λογική. Η μοιρολατρία πάνω από κάθε ανθρώπινη ικανότητα.

Κάπως έτσι έφτασε η ομάδα στο χείλος του γκρεμού και να κινδυνέψει ακόμα και με αφανισμό. Τότε ήταν που βγήκε μπροστά η τριανδρία Ζαμάνης-Δάρας-Σκούρας αποφασίζοντας να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους να σώσουν την ομάδα, αλλά κυρίως να δώσει ξανά πίσω αυτό που είχε χαθεί. Να μπει ξανά στην καρδιά του οπαδού που σιχτίριζε και αηδίαζε με τις διάφορες περίεργες ιστορίες που άκουγε, να φτιάξει ξανά την σχέση του με την πόλη, αυτό τον ομφάλιο λώρο που συνδέει τον Πανιώνιο με τη Νέα Σμύρνη.

Το πρώτο βήμα δύσκολο, το δεύτερο αλαφραίνει, στο τρίτο φύγαμε κι ο δρόμος μας πηγαίνει λέει. Κάπως έτσι και ο Πανιώνιος. Το πρώτο βήμα δύσκολο (όλοι όσοι ήταν στο 0-0 με τον ΠΑΟΚ το Μάιο του 2015 το γνωρίζουν καλά). Το δεύτερο βήμα πιο ανάλαφρο και ανακουφιστικό με την ομάδα να μπαίνει στην πεντάδα. Ε στο τρίτο βήμα ήρθε η απογείωση.

Με τον ηγέτη Κόρμπο στη μεσαία γραμμή, με τον αρτίστα Μασούντ να ξεσηκώνει τον κόσμο, με τον βράχο Ρισβάνη πίσω να κρατάει τα μπόσικα, και με έναν Μιλόγεβιτς να κλείνει στόματα, οι «κυανέρυθροι» κατάφεραν το πιο σημαντικό από όλα. Να είναι νικητές πριν ακόμα ξεκινήσει ο αγώνας, να γεμίζουν τους φίλους με συναισθήματα που δεν ανταλλάζονται ούτε με δύο Κύπελλα και τρεις Ευρώπες.

Η ομάδα φιγουράρει στην δεύτερη θέση αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει αν στο τέλος θα είναι στα πλέι οφ. Γιατί αυτό που έχει καταφέρει ισούται με δέκα πρωταθλήματα. Αυτή η ομάδα παραδίδει μαθήματα αξιοπρέπειας, να δημιουργεί φιλίες και να είναι αυτό το μικρό γαλατικό χωριό το οποίο δεν θα υποκύψει ποτέ στους μεγάλους Ρωμαίους.

Και μπορεί ακόμα πολλοί να μην έχουν καταλάβει τι έχει πετύχει αυτή η ομάδα, αλλά ελάχιστη σημασία έχει. Γιατί την χθεσινή περηφάνια των μπαμπάδων και το χαμόγελο των κυανέρυθρων πιτσιρικάδων είναι η πιο σπουδαία νίκη, μια νίκη που η γενιά των παιδιών μας καταφέρει να την κατανοήσει.

ΥΓ. Για το τι έγινε χθες στη Νέα Σμύρνη μπορείτε να ρωτήσετε τον Παναγιώτη Μπάλλα. Ένα παιδί που ακόμα δεν έχει καταφέρει να μπει στις αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας, αλλά χθες πρέπει να έβγαλε τουλάχιστον 50 φωτογραφίες με μικρούς και μεγάλους φίλους της ομάδας. Αν δεν είναι αυτό νίκη τότε τι είναι;

ΥΓ1. Σωστά φωνάζει ο Λουτσέσκου (θα μπορούσε λίγο πιο κόσμια βέβαια) για το πέναλτι, σε μια φάση πάντως οριακή, αλλά ξέρει και ο ίδιος ότι η ομάδα δεν άξιζε τίποτα απολύτως από το χθεσινό ματς.

ΥΓ2. Αν κερδίσει στην Βέροια τότε με τον Ηρακλή η ουρά για ένα εισιτήριο θα ξεκινάει από την Αγ. Φωτεινή.