Ενας από τους ελάχιστους ανθρώπους της βαριάς βιομηχανίας του ποδοσφαίρου που δεν χάνει τον άνθρωπο από μέσα του

Από αυτή την εποχή και μέχρι τον ερχόμενο Απρίλιο ο Λουίς Ενρίκε θα επιδιώξει ακόμη περισσότερες διαδρομές με το ποδήλατό του στους δρόμους της Βαρκελώνης και δεν θα περιοριστεί στην καθημερινή ποδηλατάδα που κάνει από και προς το γραφείο του στην Μπαρτσελόνα. Δεν θα το παρακάνει προκειμένου να γίνει περισσότερο φιτ, άλλωστε είναι ένας από τους πιο φιτ και καλοδιατηρημένους της γενιάς του, αλλά κυρίως επειδή η ποδηλατάδα είναι για εκείνον ο πιο ωφέλιμος χρόνος ελεύθερης σκέψης. Πάνω στο ποδήλατο έχει πάρει πολλές σημαντικές αποφάσεις, έχει βάλει τέλος σε διλήμματα, έχει κάνει στρατηγικές επιλογές για την επίλυση προβλημάτων και τη διαχείριση κρίσεων. Δεν το χρησιμοποιεί μόνο για να ξελαμπικάρει, ούτε μόνο για να γυμνάζεται. Η δύσκολη διαδρομή με τις αναβάσεις στο “πήγαινε” προς το γραφείο και η ομαλή διαδρομή που επιλέγει για την επιστροφή στο σπίτι, που του δίνουν την ευκαιρία να απομονώνεται, να σκέφτεται και να φιλοσοφεί θα του χρειαστούν πολύ αυτή την εποχή, διότι μέχρι τον Απρίλιο θα πρέπει να αποφασίσει αν θα ανανεώσει ή όχι το συμβόλαιό του με την Μπαρτσελόνα, το οποίο εκπνέει το ερχόμενο καλοκαίρι.

Οι 9 στους 10 στη θέση του Λουίς Ενρίκε δεν θα χρειάζονταν καν να καβαλήσουν το ποδήλατο για να αποφασίσουν. Θα έβαζαν δίχως δεύτερη σκέψη υπογραφή στο νέο συμβόλαιο για να συνεχίζουν να ζουν το όνειρο του να είσαι ο προπονητής της Μπαρτσελόνα και να απολαμβάνουν όλα τα προνόμια που πηγαίνουν μαζί με τη θέση. Γι' αυτό και η επιλογή που κάνει αυτή την εποχή ο Αστουριανός προπονητής τονίζει τη διαφορετικότητά του. Ο Λουίς Ενρίκε νιώθει και συμπεριφέρεται σαν φυσιολογικός άνθρωπος, ο οποίος μετά από περίπου 2,5 χρόνια σε αυτή τη θέση μετριέται και δοκιμάζεται από τη φθορά που αυτή προκαλεί στον άνθρωπο, με συνέπεια αυτή την εποχή να δουλεύει εσωτερικά την απάντηση στην ερώτηση αν έχει ή όχι το κουράγιο και την όρεξη να συνεχίζει να τρώει αυτή τη φθορά.

Πριν από περίπου 9 μήνες, δηλαδή σε χρόνο ανύποπτο, ο Ενρίκε είχε αναλύσει, σε μια συνέντευξή του στο ψηφιακό κανάλι της Μπαρτσελόνα, την φιλοσοφία του σε σχέση με την πραγματική και την επαγγελματική ζωή. Δεν είχε μιλήσει μόνο για την σαββατική άδεια, δηλαδή την σκέψη του να μείνει εκτός πάγκων για έναν χρόνο προκειμένου να δώσει αυτό τον χρόνο σε όλα τα άλλα ανθρώπινα ενδιαφέροντά του προκειμένου να απαλλαγεί από την καθημερινή φθορά του μάνατζμεντ της Μπαρτσελόνα και να γεμίσει τις μπαταρίες του (το είχε άλλωστε ξανακάνει, ανάμεσα σε Ρόμα και Θέλτα), αλλά και για την φιλοσοφία του σε σχέση με τα πολλά ενδιαφέροντα που βρίσκει στην εκτός ποδοσφαίρου ζωή του. “Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να μην ξαναδουλέψω ποτέ, ή να μείνω 4-5 χρόνια μακριά από το ποδόσφαιρο, είναι πάρα πολλά αυτά που θέλω να κάνω και μ' αρέσει να κάνω στη ζωή μου”, είχε πει σε εκείνη τη συνέντευξη. Τι θα έκανε αν απέσυρε τον εαυτό του από την μπάλα; Δεν μοιράστηκε όλες του τις σκέψεις με τους δημοσιογράφους, διότι δεν του αρέσει να βγάζει όλο το μέσα του στη δημόσια θέα. Μίλησε μόνο για το πάθος για τα σπορ, αυτό που τον είχε σπρώξει στους μαραθωνίους και στο τρίαθλο, και για την ιδέα του να δώσει περισσότερο χρόνο στη ζωή με την οικογένειά του. Κι είναι αρκετά πιθανό να μην έχει προαποφασίσει τα επόμενα βήματά του, διότι ούτε την προπονητική την είχε προαποφασισμένη. Τελείωσε το ποδόσφαιρο, πήγε να πάρει το προπονητικό δίπλωμα επειδή θα πήγαιναν πολλοί πρώην συμπαίκτες του και ένιωσε ότι θα περάσει καλά, ως προνομιούχος μαθητής στην ισπανική ομοσπονδία ποδοσφαίρου, και ξαναβρέθηκε στην Μπαρτσελόνα δίχως καν να το επιδιώξει, χάρη στην πρόσκληση του τότε διευθυντή ποδοσφαίρου της Μπάρτσα Τόνι Θουμπιθαρέτα.

Αυτό τον καιρό ο Λουίς Ενρίκε τρώει ήδη την πρώτη πίεση από τα media στη Βαρκελώνη. Η Sport του υπενθυμίζει συχνά τελευταία ότι “ο Γκουαρδιόλα είναι ένας, δεν θα υπάρξει δεύτερος και δεν είναι ο Ενρίκε δεύτερος”, και τον προτρέπει να πάψει “να δημιουργεί μυστήριο σε σχέση με την επέκταση του συμβολαίου του, όπως έκανε ο Πεπ, διότι η Μπαρτσελόνα δεν πρέπει και δεν θα τον περιμένει αργότερα από τον Μάρτιο, δεν θα ανεχθεί από τον Ενρίκε όσα της έκανε ο Πεπ”. Ο 46χρονος προπονητής όμως δείχνει να διαχειρίζεται με μεγάλη εσωτερική ηρεμία αυτή την υπόθεση. Κι αυτή η ηρεμία φαίνεται να πηγάζει κυρίως από την συνειδητή επιλογή που έχει κάνει, να κερδίσει χρόνο προκειμένου να δώσει περιθώριο στον εαυτό του για να νιώσει αν θα έχει ή όχι ενέργεια για μια τέταρτη σερί χρονιά στον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Κι αυτή η επιλογή πηγάζει από την κοσμοθεωρία ενός ανθρώπου που δεν νοιάζεται μόνο για πλουτισμό, που δεν είναι εγωκεντρικός, που έχει βάλει όρια στην ματαιοδοξία του, που δεν είναι αχάριστος και που δεν αισθάνεται ότι τον ορίζει μόνο η ιδιότητά του ως προπονητή της Μπαρτσελόνα.

Είναι μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση ο Λουίς Ενρίκε. Οχι τόσο φωτισμένη, διότι ο σημερινός προπονητής της Μπαρτσελόνα δεν προσέχει πολύ την δημόσια εικόνα του, δεν δίνει μεγάλη σημασία στις δημόσιες σχέσεις, και δεν έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τα media. Κι αυτό όμως είναι μια συνειδητή επιλογή που έχει κάνει, διότι δεν έχει πάρει τον εαυτό του τόσο πολύ στα σοβαρά που να πιστεύει ότι επειδή είναι αποτελεσματικός προπονητής πρέπει να διατυπώνει διαρκώς δημόσιο λόγο και να παριστάνει τον σπουδαιότερο όλων. Το ξέρει ότι είναι “αδικημένος”, δηλαδή ότι δεν παίρνει πάντα το μερίδιο των ευσήμων και της προβολής που του αναλογούν στις επιτυχίες της Μπαρτσελόνα, αλλά στην πραγματικότητα δεν αισθάνεται, αν κανείς βασιστεί στα λόγια του, αδικημένος. Διότι δεν τον αφορά. Είναι ευτυχισμένος με όσα έχει. Δεν είναι αχόρταγος.

Στην χριστουγεννιάτικη συνέντευξή στο κανάλι της Μπαρτσελόνα, ο Λουίς Ενρίκε φρόντισε να βάλει το όλο ζήτημα, του συμβολαίου του, σε μια πολύ ρεαλιστική διάσταση, η οποία δείχνει και την ταπεινοφροσύνη του. “Ναι, είμαι στην καλύτερη ομάδα του κόσμου, με τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο, με τον κόσμο να τραγουδά το όνομά μου, έχω συμμετοχή στην επίτευξη στόχων, και δουλεύω δίπλα στο σπίτι μου, με την οικογένειά μου, εδώ που γεννήθηκαν τα παιδιά μου, αλλά υπάρχει και ένα κομμάτι σε αυτή τη δουλειά το οποίο είναι πολύ δύσκολο και σκληρό, μου κοστίζει πολύ, και είναι ένας αρνητικός παράγοντας που πρέπει να συνυπολογίσω όταν θα αποφασίσω τι θα κάνω για τα επόμενα χρόνια”. Κι όλα αυτά τα έβαλε δίπλα στην “σκέφτομαι ότι ή θα είμαι εδώ, στην Μπαρτσελόνα, ή πουθενά” δήλωση. Κι αυτή η τελευταία είναι μια κουβέντα που, όταν βγαίνει από το δικό του στόμα, πρέπει να την πάρουμε για αληθινή και όχι για διπλωματική. Διότι ναι, ακόμη και στο κορυφαίο επίπεδο του ποδοσφαίρου κυκλοφορούν και τέτοιοι άνθρωποι. Προπονητές που συμβουλεύουν τους γονείς των ποδοσφαιριστών της δεύτερης ομάδας να κρατούν τα παιδιά τους όσο το δυνατόν πιο μακριά από τους ατζέντηδες και να μη τους βάζουν πίεση στην πλάτη προκειμένου να τα αφήνουν να απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο και να γεύονται τα νεανικά τους χρόνια σαν φυσιολογικοί άνθρωποι.