Θα πρέπει να τον «φτιάξει»

Δύο τάσεις με θέα στην απόφαση του Μαρίνου Ουζουνίδη να καθίσει στον πράσινο πάγκο. Η μία, ότι ο πρώην του Πανιωνίου αποφάσισε να βουτήξει σε ανοιχτή θάλασσα με τα χέρια του δεμένα. Εκτός Ευρώπης. Πιθανότατα και εκτός του Κυπέλλου. Και με κερασάκι στην τούρτα; Ένα πελώριο -7 στο πρωτάθλημα που μπορεί κάλλιστα να μεγαλώσει και άλλο την Κυριακή, στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Αυτό το «πακέτο» πήρε στα χέρια του ο Έλληνας τεχνικός πριν από λίγες ώρες. Τι περιθώρια έχει...

Από την άλλη όμως; Ο Αντρέα Στραματσόνι φεύγοντας φρόντισε να χαμηλώσει τόσο πολύ τον πήχη, που ο κάθε κανονικός προπονητής με μικρές παρεμβάσεις μπορεί να βελτιώσει τουλάχιστον την εικόνα. Και τα αποτελέσματα. Διότι ο Παναθηναϊκός μετρά μια νίκη στα τελευταία δέκα επίσημα παιχνίδια του. Και να θέλει κάποιος, χειρότερα δεν θα μπορέσει να τον πάει. Άρα λοιπόν ο Ουζουνίδης μπορεί ακριβώς να χτίσει «πάνω» σε αυτή την κατάσταση. Στο χειρότερα δεν γίνεται. Και σταδιακά να επιχειρήσει την εδραίωση του.

Όπως και να έχει: Μετά από καιρό, κάποιος από τη Big 4 επιλέγει Έλληνα προπονητή. Και αυτό είναι καλό νέο. Διότι πλέον στα μέρη μας δεν έρχονται Βαλβέρδε και Σάντος. Οπότε από τον κάθε «περαστικό» γιατί να μην δοθούν ευκαιρίες, σε πρόσωπα της εγχώριας αγοράς. Μόνη εξαίρεση ο Ολυμπιακός. Αφενός διότι ακόμη και τώρα προσφέρει μεγάλα συμβόλαια σε προπονητές. Αφετέρου διότι είναι η μοναδική ομάδα με σχεδόν μόνιμη εκπροσώπηση σε ένα καλό επίπεδο των κυπέλλων Ευρώπης. Είτε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Είτε στα νοκ άουτ του Φλεβάρη και του Μάρτη. Ματς που πολλοί τεχνικοί με διάθεση για καριέρα (τύπου Ζαρντίμ και Σίλβα) τα θέλουν στο βιογραφικό τους.

Στον Ολυμπιακό, Έλληνας προπονητής; Δύσκολο να "χωρέσεις" μια ολόκληρη πρόταση με όλες αυτές τις λέξεις. Στην εποχή Μαρινάκη, ούτε ένας. Επί Κόκκαλη; Ουσιαστικά ο Τάκης Λεμονής είναι η πραγματική «εξαίρεση» του κανόνα. Ο μόνος που κλήθηκε να καθίσει στον πάγκο παραπάνω από μια φορά. Που είχε επιτυχίες. Που ήταν αποδεκτός από έναν πολύ δύσκολο οργανισμό, έχοντας το προνόμιο ότι υπήρξε και ποδοσφαιριστής του κλαμπ. Έχει περάσει όμως σχεδόν μια δεκαετία από τότε. Και αυτό το «κεφάλαιο» δεν είναι απλό να ανοίξει ξανά. Εκτός αν οι Ερυθρόλευκοι θελήσουν να βρουν μια πραγματική φόρμουλα. Και σχηματίσουν μόνοι τους, τις προϋποθέσεις. Όπως προσπαθούν να κάνουν τα τελευταία χρόνια με τα τμήματα υποδομής τους, που από την...εξαίρεση του Ελευθερόπουλου ξαφνικά «γεννάνε» παίκτες.

Αν το αποφασίσει λοιπόν ο Ολυμπιακός; Πιθανότατα θα πρέπει να «φτιάξει» ένα δικό του Έλληνα προπονητή. Να τον ετοιμάσει συνολικά για ένα τέτοιο εγχείρημα. Και αν κάποτε το κάνει; Θα αλλάξει και τη διάσταση του επαγγέλματος στην χώρα μας. Να επιλέξει ένα πρόσωπο άφθαρτο και αποδεδειγμένα, ταλαντούχο. Να επενδύσει στις γνώσεις του, αλλά και να του προσθέσει ακόμη περισσότερες, καθώς έχει τις δυνατότητες να το κάνει. Να τον περάσει από την ιδέα της «υποδομής» που αποτελεί... μονόδρομο επιτυχίας. Να του «μπολιάσει» τις ιδέες του κλαμπ. Να τον «θωρακίσει» επικοινωνιακά διότι και αυτό έχει τη σημασία του. Και όταν θα έρθει η ώρα; Να του δώσει την ευκαιρία να δείξει την δουλειά του.

Δεν γίνεται ο Ολυμπιακός να πάρει τον προπονητή του...Πανιώνιου και του Ατρομήτου. Ούτε τον τεχνικό του Αστέρα Τρίπολης. Αποδείχθηκε στην πράξη τον περασμένο Αύγουστο. Ίσως γίνεται όμως να «ετοιμάσει» κάποιον εντός του Ρέντη. Μέσα από τις ακαδημίες, μέσα από το τεχνικό τιμ της πρώτης ομάδας. Αυτός μοιάζει ο μόνος πιθανός δρόμος. Αν βεβαίως ποτέ το... αποφασίσουν.