Η έλλειψη πλάνου, ο Μαρίνος και ο Ζιλμπέρτο!

Αν πάρουμε copy-paste ένα κομμάτι από το σημείωμα μετά την φυγή του Γιάννη Αναστασίου, ένα χρόνο πριν, και το βάλουμε σήμερα μετά την παραίτηση του Αντρέα Στραματσόνι, θα κουμπώσει... ταμάμ. Εξάλλου όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν στον Παναθηναϊκό του Γιάννη Αλαφούζου, όσο ο πρόεδρος της ΠΑΕ δεν μαθαίνει από τα λάθη του, δεν σταματά τις ίδιες αστοχίες και δείχνει ανήμπορος-παρά τα χρήματα και τον χρόνο που διαθέτει- να οδηγήσει το «τριφύλλι» εκεί που του αξίζει. Στην κορυφή.

Γράφαμε, τότε:

«Αν ο Παναθηναϊκός τον πρώτο χρόνο του πρότζεκτ(2013-2014) λειτούργησε υποδειγματικά, το οφείλει σε δύο πολύ σημαντικούς άξονες:

1)Υπήρχαν ξεκάθαρα και σχεδόν... βάσει νόμου διακριτοί ρόλοι. Ο πρόεδρος, ο τεχνικός διευθυντής, ο προπονητής. Από το καλοκαίρι του 2014 και έπειτα αυτό χάθηκε, με τις αυξημένες αρμοδιότητες του Γιάννη Αναστασίου και την ρήξη στις σχέσεις του Αλαφούζου με τον Νταμπίζα.

2) Η ενότητα. Όλοι ήταν μια «γροθιά». Ένας Παναθηναϊκός ενωμένος. Από τον πρόεδρο μέχρι το γραφείο Τύπου και από τον Μπεργκ μέχρι τους φροντιστές.
Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, δεν έχει άλλον δρόμο πέρα από τον καθαρά ποδοσφαιρικό. Δεν έχει άλλον δρόμο πέρα από τις... ψαγμένες κινήσεις, την βελτίωση, την εξιδίκευση και τελειοποίηση ενός νέου σχεδίου, υπό διαφορετικές συνθήκες πίεσης σε σχέση με το προ διετίας. Από την στιγμή που μεγάλο «πορτοφόλι» δεν υπάρχει, από την στιγμή που δεν μπορείς να «ρίξεις» 10, 20 και 30 εκατομμύρια άμεσα για μεταγραφές και συμβόλαια για να ανέβεις γρήγορα επίπεδο, από την στιγμή που η πολυμετοχικότητα μοιάζει... αιώνες μακριά και οι μοναδικοί «συμπαίκτες» του Αλαφούζου είναι η δεξιά και η αριστερή του τσέπη, το «τριφύλλι» πρέπει να ποντάρει στην νέα του στρατηγική, στο σχέδιο που πρέπει να φέρει και άμεσα αποτελέσματα, καθώς η υπομονή του κόσμου έχει εξαντληθεί, τα λόγια δεν μετράνε πια παρά μόνο οι πράξεις.

Περισσότερο από το αν ο επόμενος προπονητής είναι ο Στραματσιόνι ή ο Παούνοβιτς, πιο σημαντικό για τον Παναθηναϊκό είναι να ξεκαθαρίσει «μέσα» του γιατί να επιλέξει τον Ιταλό ή τον Σέρβο, γιατί να διαλέξει έναν τεχνικό που παίζει 3-5-2 ή έναν που διαλέγει το 4-2-3-1, γιατί να πάει σε μια επιλογή ''νεαρού με φιλοδοξίες'' και όχι σε μια απόφαση για ''έμπειρο με παραστάσεις αλλά και απαιτήσεις».

Τι από τα παραπάνω που αποτελούν απλά την «αλφαβήτα» για κάθε σύλλογο που σέβεται ποδοσφαιρικά τον εαυτό του έγιναν; Τίποτα. Ο Ιταλός υπέγραψε ως εισήγηση των «τελειωμένων» τεχνικών διευθυντών Φύσσα και Βόκολου(αποχώρησαν μετά από έναν μήνα) και πάνω στον πανικό της λογικής «να πάρουμε εδώ και τώρα προπονητή γιατί έρχεται ντέρμπι με τον Ολυμπιακό». Χωρίς ξεψάχνισμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς τίποτα. Το βιογραφικό έλεγε Ίντερ, Ουντινέζε αλλά ουδείς έκατσε να ασχοληθεί με το τι είχε συμβεί σε Μιλάνο και Ούντινε. Τεχνικός διευθυντής στην θέση του διδύμου δεν ήρθε και το κουμάντο πέρασε στον πρόεδρο. Τον Ιανουάριο απέκτησε λόγο στις μεταγραφές ο κάθε... πικραμένος, το πλάνο που υποτίθεται ήρθε να υπηρετήσει ο «Στράμα»(το πρότζεκτ Νταμπίζα-Αναστασίου) εγκαταλήφθηκε μετά από έναν μήνα και στο τέλος της σεζόν 15-16 ήρθε ο Ζιλμπέρτο αναλαμβάνοντας το πόστο του διευθυντή ποδοσφαίρου, χωρίς την παραμικρή περαιτέρω διεργασία και ψάξιμο στην αγορά των διαθέσιμων directors. «Αυτόν ξέρουμε, αυτόν θα πάρουμε. Ο Ζιλμπέρτο είναι»...

Η πορεία της ομάδας ήταν απογοητευτική, ο Αλαφούζος έκανε διετές συμβόλαιο στον Ιταλό, έχοντας εντυπωσιαστεί από τα... κονέ και την ιταλική τεχνογνωσία λες και είναι πράγματα που τα βρίσκεις μόνο στο... διάστημα και του έδωσε υπερεξουσίες. Προφανώς τίποτα δεν είχε διδαχθεί από την ανάλογη κίνησή του επί Ζεσουάλδο και Αναστασίου!

Ο Ιταλός έγινε το απόλυτο αφεντικό, αναβάθμισε το καλοκαίρι ποιοτικά το ρόστερ του Παναθηναϊκού σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, πέτυχε τον πρώτο στόχο της ομάδας(την είσοδο στους ομίλους του Europa League) αλλά η απόφαση του Αλαφούζου να δώσει εν λευκώ τις αποφάσεις στον Στραματσόνι, έβγαλε εκτός λειτουργίας τον -από την φύση του χαμηλών τόνων- Βραζιλιάνο παλαίμαχο. Να σταθούμε λίγο σε αυτό το ζήτημα. Είναι αστείο πραγματικά να έχει παράπονα ο σύλλογος από την συνεργασία του με τον Ζιλμπέρτο. Αποτελεί τεράστιο μείον του Αλαφούζου το γιατί δεν έχει καταφέρει με οποιοδήποτε τρόπο να εκμεταλλευθεί αυτό το τεράστιο κεφάλαιο που έχει στην διάθεσή του. Δεν γίνεται ο σύλλογος να έχει παράπονα από την αποδοτικότητα του διευθυντή ποδοσφαίρου, όταν δεν του επιτρέπει να λειτουργήσει ως τέτοιος. Υπήρχαν περιπτώσεις παικτών το καλοκαίρι, τις οποίες ο Ζιλμπέρτο τις... διάβαζε από τον Τύπο!

Ακόμη και τώρα, όμως, μετά την φυγή του Στραματσόνι, ο λόγος και τα «θέλω» του Ζιλμπέρτο φαίνεται πως βρίσκουν σε «τοίχο». Επιλογή από το εξωτερικό επιθυμεί εκείνος, το παίρνει πάνω του ο Αλαφούζος με τον Ουζουνίδη. Και εδώ έρχεται το κρίσιμο ερώτημα; Αφού δεν του επιτρέπει το κλαμπ να πάρει την παραμικρή σοβαρή απόφαση, για ποιον λόγο ο Ζιλμπέρτο έχει τον ρόλο του διευθυντή ποδοσφαίρου; Πότε κρίθηκε σε αυτόν ως ανεπαρκής;

Πάμε παρακάτω. Ουζουνίδης λοιπόν. Έλληνας, ξέρει τι είναι ο Παναθηναϊκός, ξέρει το ρόστερ για το οποίο μάλιστα έχει πολύ καλή άποψη και θεωρεί πως θα παρουσιάσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Η ευκαιρία της ζωής του. Έχει τις επιτυχίες του σε ΑΠΟΕΛ και Πανιώνιο αλλά το ζητούμενο είναι πως το «τριφύλλι» δεν πάει σε αυτή την επιλογή ως αποτέλεσμα μίας συγκεκριμένης ποδοσφαιρικής σκέψης πέρα από την καθαρά προφανή. Αυτή της γνώσης της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν έκατσε όλο αυτό το διάστημα να κάνει πέντε-δέκα επαφές με υποψηφίους, δεν έκατσε να δει τι ομάδα θέλει και γιατί, δεν έκατσε να φτιάξει ένα ΠΛΑΝΟ, ένα ΠΡΟΤΖΕΚΤ, το οποίο θα υπηρετήσει πιστά τα επόμενα χρόνια. Ο Μαρίνος ήταν ελεύθερος από τους Έλληνες, τον Μαρίνο πήρε. Αν ήταν ο Δώνης θα έπαιρνε τον Δώνη, αν ήταν ο Αναστασίου θα έπαιρνε τον Αναστασίου.

Το αν θα πετύχει ο Ουζουνίδης στον πάγκο του Παναθηναϊκού δεν είναι θέμα μοναχά των ποδοσφαιρικών ιδεών και της αποτελεσματικότητας του παλαίμαχου άσου. Για να μην έχει την τύχη του Αναστασίου, του Στραματσόνι και του Φερέιρα, η διοίκηση της ΠΑΕ οφείλει να αλλάξει άμεσα ρότα, να δημιουργήσει την κατάλληλη νοοτροπία ΝΙΚΗΤΗ σε ολόκληρο τον σύλλογο και τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε ο Μαρίνος να παίξει με τις περισσότερες δυνατές πιθανότητες την επιτυχία του στον «πράσινο» πάγκο. Να τον «θωρακίσει» και όχι με έλλειψη ποδοσφαιρικής λογικής να τον οδηγήσουν εκεί που οδηγήθηκαν και οι πρόσφατοι προκάτοχοί του!

Το δέντρο στον Παναθηναϊκό είναι οι προπονητές. Το δάσος είναι η διοίκηση και οι επιλογές της...

Y.Γ1: Η ανακοίνωση για την παραίτηση του Στραματσόνι «μετά από απόφαση του προέδρου» είναι ένα μικρό έπος που δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι μέσα στην ΠΑΕ ελάχιστα πράγματα λειτουργούν με την δέουσα προσοχή και σοβαρότητα.