Το λάθος του Αλαφούζου με τον Στραματσόνι

Στην συντριπτική πλειονότητά τους οι φίλοι του Παναθηναϊκού, και ειδικά αυτοί που κάνουν φασαρία με κάθε μορφής τρόπο, πραγματικό ή ψηφιακό, έχουν καταλήξει σε συμπέρασμα σχετικά με την καταλληλότητα και τη συμβατότητα του Αντρέα Στραματσόνι: αυτοί που φωνάζουν, είτε στις κερκίδες των φανατικών φίλων του Παναθηναϊκού είτε στις ψηφιακές κερκίδες, συμπεριφέρονται τον τελευταίο καιρό με την βεβαιότητα ότι “δεν κάνει” ο Ιταλός προπονητής. Και απαιτούν με τη στάση τους από τον Γιάννη Αλαφούζο να τον αντικαταστήσει άμεσα. Περίπου το ίδιο πράττουν και αρκετοί δημοσιογράφοι, και ειδικά αυτοί που εμπορεύονται συναισθήματα και τραγουδούν συχνά στον σκοπό της κερκίδας. Είτε τεκμηριώνουν τον λόγο τους με συγκεκριμένα επιχειρήματα είτε όχι, είναι πολλοί αυτοί που σχολιάζουν ότι ο Ιταλός έχει χάσει το παιχνίδι. Κι είναι και κάποιοι που φτάνουν να απαιτούν και να υποδεικνύουν ωμά στον Αλαφούζο την άμεση απομάκρυνση του Ιταλού.

Τι θα έκανες στη θέση του μεγαλομετόχου της ΠΑΕ Παναθηναϊκός; Προτού συνεχίσω τον σημερινό συλλογισμό μου, υπενθυμίζω την αντίληψή μου για τον λάθος τρόπο επιλογής του Στράμα από τον Αλαφούζο και τον λάθος τρόπο λειτουργίας του Παναθηναϊκού σε θέματα στρατηγικής σημασίας όπως είναι ο ποδοσφαιρικός (μη) σχεδιασμός. Είναι χρήσιμο να έχεις κάνει πρώτα την ανάγνωση του προηγούμενου, προκειμένου να ακολουθήσεις καλύτερα τον συλλογισμό μου.

Ο Αλαφούζος λειτουργεί λανθασμένα, ακολουθεί λάθος δρόμο όταν επιχειρεί να στελεχώσει ή να αλλάξει τη στελέχωση της ποδοσφαιρικής διεύθυνσης του Παναθηναϊκού. Η πλειονότητα των παρατηρητών συμφωνεί στην εκτίμηση ότι δεν είχε, ούτε έχει αγοράσει τη γνώση μέσα από την εμπειρία, δηλαδή ότι δεν έχει αποκτήσει ούτε ποδοσφαιρική αντίληψη ούτε αντίληψη για την χάραξη μιας στρατηγικής που θα βασίζεται σε μια κεντρική ιδέα για το πώς θέλει ο Παναθηναϊκός να παίζει για να ξαναγίνει πρωταθλητής. Εχει δείξει όμως μια σημαντική, όχι ελληνική αρετή, αυτήν της υπομονής και της στήριξης των προπονητών για ικανό χρονικό διάστημα. Το έκανε και με τους περισσότερους προηγούμενους, το πράττει εδώ και έναν χρόνο με τον σημερινό προπονητή του Παναθηναϊκού. Του έδωσε το ελεύθερο να σχεδιάσει το ρόστερ, τον άφησε να λειτουργεί περίπου ως αγγλικού τύπου μάνατζερ, τον άφησε να διαχειριστεί σχεδόν ελεύθερα ένα αυξημένο μπάτζετ και του έχει δώσει χρόνο για να συναρμολογήσει μια νέα ομάδα. Αφήνω στην άκρη το πώς τον επέλεξε, και κοιτάζω ότι έδωσε αρκετό χρόνο και αρκετή στήριξη στον προπονητή που επέλεξε.

Η στήριξη όμως έπαψε να υπάρχει μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Η αποδόμηση δεν ξεκίνησε από τον Αλαφούζο, αλλά στηρίχθηκε και στην συμμετοχή του μεγαλομετόχου της ΠΑΕ Παναθηναϊκός στην φθορά της εικόνας του προπονητή. “Μύρισαν αίμα” και οι οπαδοί, και τα media, και, κατά συνέπεια, οι ποδοσφαιριστές. Κι αν ένας προπονητής μπορεί να αντέξει την φθορά μιας “μάχης” με κερκίδες και media, η ιστορία δεν έχει γράψει ακόμη προπονητές που υπήρξαν αποτελεσματικοί όταν είχαν χάσει τους ποδοσφαιριστές. Κι αν υπάρχει ένας άγραφος κανόνας της φύσης του ποδοσφαίρου σχετικά με τη νομοτελειακή αρχή του τέλους ενός προπονητή σε μια ομάδα, είναι αυτός: την ημέρα που χάνει τα αποδυτήρια, ο προπονητής βλέπει την κλεψύδρα του να γυρίσει ανάποδα και τη σκόνη να ελαττώνεται καθημερινά.

Αυτό που σήμερα κάνει ο Αλαφούζος με τον Στραματσόνι είναι ο ορισμός του απόλυτου λάθους: τον κρατά, αλλά δεν τον στηρίζει και ουσιαστικά συμμετέχει, από το βράδυ της ήττας από τον Ολυμπιακό, στην φθορά και την αποδόμησή του. Ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού θα έπρεπε να έχει εδώ και εβδομάδες αποφασίσει τι θέλει να κάνει, και οι επιλογές είναι μονάχα δύο: απόλυση ή πλήρης και ουσιαστική στήριξη. Τα “μένει υπό κρίση” και τα “ο πρόεδρος ζήτησε από τον προπονητή μόνο επιτυχίες από εδώ και στο εξής” είναι ο ορισμός της λανθασμένης επιλογής. Ο Παναθηναϊκός δημιουργεί μόνος του μια άρρωστη κατάσταση. Ακόμη και αν είχε καταλήξει προ εβδομάδων στο συμπέρασμα ότι ο Στραματσόνι δεν μπορεί να γίνει αποτελεσματικός στον Παναθηναϊκό ο Αλαφούζος και δίσταζε να τον απολύσει μόνο επειδή δεν είχε βρει τον διάδοχό του, από το βράδυ της ήττας από τον Ολυμπιακό θα έπρεπε να παριστάνει με τη δημόσια συμπεριφορά του ότι στηρίζει απόλυτα τον προπονητή του. Διότι μόνο έτσι θα είχε μια ελπίδα να δει υγεία στην αγωνιστική συμπεριφορά του Παναθηναϊκού όσο θα ήταν ακόμη στα αποδυτήρια ο Ιταλός προπονητής και να περιορίσει έτσι τη ζημιά. Τώρα που δεν εμπνέει κανέναν και δεν πείθει κανέναν ότι ορίζει το μέλλον στον Παναθηναϊκό, ο Στραματσόνι δεν έχει τύχη.

Δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις για ποιο λόγο ο Αλαφούζος έχει κάνει την χειρότερη των επιλογών που είχε μπροστά του. Είναι όμως εύκολο να εκτιμήσεις την συνέχεια: όσο ο Παναθηναϊκός θα συνεχίζει με προπονητή που δεν έχει έμπρακτη και ουσιαστική στήριξη, δεν πρόκειται να αλλάξει τη μοίρα του. Και υπεύθυνος για αυτό δεν είναι ο προπονητής. Είναι ο διοικητής.