Να μην πάει στράφι και αυτή η μεγάλη νύχτα…

Οι μεγάλες νίκες είναι το αλατοπίπερο στον αθλητισμό. Είναι αυτές που κάνουν τις νύχτες του οπαδού μεγάλες, σπουδαίες, αξέχαστες, είναι αυτές που τον κάνουν να φουσκώνει σαν παγώνι, όχι μόνο την βραδιά της επιτυχίας, αλλά πολλές βραδιές…

Αυτή η νίκη του ΠΑΟΚ στη Φλωρεντία χόρτασε τους φίλους του ΠΑΟΚ, αλλά μόνο αυτούς, όχι την ίδια την ομάδα. Την ομάδα ποτέ δεν την χόρτασε ο θρίαμβος της μίας βραδιάς, αν δεν είχε αντίκτυπο. Κανείς δεν χόρτασε με το αλατοπίπερο, χρειάζεται και το υπόλοιπο γεύμα.

Και η ίδια η ομάδα του ΠΑΟΚ δεν θα γευτεί ποτέ τον καρπό της τεράστιας νίκης στη Φλωρεντία, αν δεν νικήσει και την Σλόβαν Λίμπερετς σε δύο εβδομάδες. Οι οπαδοί θα την θυμούνται για μια ζωή τη νίκη στη Φλωρεντία, η ίδια η ομάδα, η σημερινή ομάδα και όχι το club γενικότερα, θα την ξεχάσει σε δύο εβδομάδες από τώρα αν δεν νικήσει την Λίμπερετς.

Αλλωστε είναι γνωστό ότι οι ομάδες δεν χτίζονται με την μία μεγάλη βραδιά, χτίζονται μόνο με την συνέχεια και την συνέπεια. Και ο ΠΑΟΚ χρειάζεται επιτέλους συνέχεια, χρειάζεται κάτι περισσότερο από τη μία μεγάλη βραδιά στο Ντόρτμουντ που όμως δεν είχε νόημα, χρειάζεται κάτι περισσότερο από μία μεγάλη νίκη στη Φλωρεντία που δεν θα έχει νόημα, αν δεν συνοδευτεί από νίκη και επί της Λίμπερετς.

Μόνο έτσι οι μεγάλες νίκες σε αλλάζουν επίπεδο και δεν είναι απλώς για τις αναμνήσεις, του θυμικό των οπαδών και το μουσείο του συλλόγου. Αλλωστε ο ΠΑΟΚ είναι σε ένα επίπεδο, ή θα έπρεπε να είναι σε ένα επίπεδο, που η πρόκριση σε βάρος της Καραμπάχ και της Σλόβαν Λίμπερετς θα έπρεπε να θεωρείται το αυτονόητο και όχι η επιτυχία.

Καιρός λοιπόν, η σημερινή ομάδα του ΠΑΟΚ να κάνει αυτό που επιτάσσει το βάρος της σημερινής φανέλας της, καιρός να συμπεριφερθεί σαν ομάδα που πετυχαίνει τους στόχους της και όχι τα θαύμα της μίας βραδιάς. Μόνο τότε θα αλλάξει επίπεδο, μόνο τότε η μεγάλη νίκη, η μεγάλη βραδιά, θα έχει αποτέλεσμα για το club σήμερα και όχι ιστορική αξία ή αναφορά.

Καιρός ήταν αυτό να έχει συμβεί και για τον Παναθηναϊκό. Αλλά εκεί δεν βρίσκουν πλέον εδώ και χρόνια ούτε την μία μεγάλη βραδιά, την μία μεγάλη νίκη. Διότι την μία θα φταίει ο διαιτητής, την άλλη η ατυχία, εσχάτως ο Στιλ.

Ο Παναθηναϊκός έχασε και από τα παιδιά των ακαδημιών του Αγιαξ. Μεγαλύτερη ήττα και από τους άνδρες της Εστορίλ λέω εγώ, αλλά και αυτή στο ίδιο μήκος κύματος. Ο Παναθηναϊκός συρρικνώνεται ευρωπαϊκά σε τέτοιο βαθμό που δεν τον βρίσκεις στην κατάταξη. Κάτω και από τον Αστέρα Τρίπολης, οσονούπω και από τον ΠΑΣ; Ποιο θα είναι το τέλος της κατηφόρας.

Φταίει ο Στιλ είναι το νέο μοτίβο. Φταίνε όλα λέω εγώ, μα πάνω από όλα η νοοτροπία. Και η νοοτροπία του Παναθηναϊκού είναι πλέον ξεκάθαρη. Δεν έχει καμία σημασία αν χάνει το ένα ματς πίσω από το άλλο, σημασία έχει να βρει έναν φταίχτη, κάθε φορά. Ο διαιτητής, ο Στιλ που τα τρώει σαν στραγάλια, ο Ιμπάρμπο που δεν τα βάζει, ο Στραματσόνι που δεν είναι καλός κόουτς, ένας κάθε φορά, ένας σε κάθε ματς.

Λάθος! Φταίει αυτός που εδώ και χρόνια αφήνει να φταίει μόνο ένας. Φταίει αυτός που εδώ και χρόνια βάζει χαμηλά τον πήχη, φταίει αυτός που εδώ και χρόνια προσφέρει απλόχερα τις δικαιολογίες.

Φταίει αυτός που εδώ και χρόνια μοιράζει τα άλλοθι σαν καραμέλες σε μικρά παιδιά. Φταίει αυτός που εδώ και χρόνια δεν έχει φτιάξει ένα οργανόγραμμα. Φταίει αυτός που εδώ και χρόνια παίρνει ΜΟΝΟ ΛΑΘΟΣ αποφάσεις για την στελέχωση του τμήματος, φταίει αυτός που εδώ και χρόνια φτιάχνει ποδοσφαιρική ομάδα, χωρίς να έχει ιδέα από ποδόσφαιρο, έχοντας δίπλα του συνεργάτες στα καθοριστικά πόστα, κάποιους ή κάποιες που επίσης δεν έχουν την παραμικρή ιδέα από ποδόσφαιρο.

Οσο ο Γιάννης Αλαφούζος νομίζει ότι μπορεί να αποφασίζει ακόμη και για τα πιο απλά θέματα, μάλλον όσο νομίζει ότι δικαιούται να έχει έστω και άποψη για το ποδόσφαιρο, επειδή βάζει τα ωραία λεφτά του (όσο κι’ αν είναι, καμία σημασία δεν έχει), ο Παναθηναϊκός μόνο από θαύμα ή από σύμπτωση θα σηκώσει κεφάλι.

Ναι θα χάνει και από τις ακαδημίες του Αγιαξ σε επίσημο ματς, όσο δεν παίζει για το αποτέλεσμα. Αν ο Παναθηναϊκός παρά τις όσες σφαλιάρες είχε δεχτεί ως τώρα νικούσε τις ακαδημίες του Αγιαξ θα ήταν ζωντανός στο παιχνίδι της πρόκρισης. Ζωντανός και με ελπίδες να περάσει. Δεν το έκανε ούτε αυτό…

Δεν πέτυχε, αλλά κυρίως δεν απέτυχε…

Την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός άκουγε τους οπαδούς του να γιουχάρουν μαζικά με τη λήξη του ματς. Δικαίως για την εικόνα της ομάδας, η οποία δεν έλυσε κανένα από τα μεγάλα αγωνιστικά προβλήματά της. Εστω και με αυτά όμως, τους Γιανγκ Μπόις και την Αστάνα μπορεί να τις αποκλείσει από την 5ηαγωνιστική και μαθηματικά και μπορεί να συνεχίσει για έκτη συνεχόμενη σεζόν να παίζει στην Ευρώπη και την Ανοιξη. Όχι για φέτος δεν είναι επιτυχία, αλλά τουλάχιστον απέφυγε την αποτυχία. Οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι σαν τα ματς. Όπως ακριβώς λέμε «ένα ματς που δεν μπορείς να το πάρεις, μην το χάσεις τουλάχιστον…», έτσι και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις «μία σεζόν στην οποία δεν μπορείς να πετύχεις, τουλάχιστον μην αποτύχεις». Και ο Ολυμπιακός στην χειρότερη σεζόν των τελευταίων ετών του και με ένα σωρό λάθη στον σχεδιασμό της ομάδας τα οποία βαραίνουν κυρίως την διοίκησή του και με τον τρίτο προπονητή μέσα στη σεζόν να αμφισβητείτε ήδη, θα παίξει ξανά άνοιξη στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις… Αρκεί το ίδιο το club να μην το θεωρήσει επιτυχία, αλλά το αυτονόητο και φυσικά αρκεί το clubνα μην κάνει ξανά τα ίδια αστεία λάθη του περασμένου καλοκαιριού. Διότι διαφορετικά η αποτυχία είναι προ των πυλών…