Πριν χάσουμε το τρένο να αλλάξουμε...
Ο Μιχάλης Τσόχος, εκτιμά το 10 βαθμοί σε 4 ματς, αλλά βλέπει και το 10 βαθμοί σε 6 ματς να έρχεται και γράφει για την αδυναμία του Σκίμπε να βρει ένα αγωνιστικό πλάνο...
Το είχα γράψει και όταν κερδίσαμε την Κύπρο, το γράφω και τώρα που δεν χάσαμε από την Βοσνία στο τελευταίο δευτερόλεπτο, γιατί δεν θα έχει και πολύ μεγάλο νόημα να το γράψω όταν θα έχουμε χάσει στο Βέλγιο και στη Βοσνία στα δύο επόμενα εκτός έδρας ματς που σε μεγάλο βαθμό θα κρίνουν και την πρόκριση...
Η Εθνική έχει ξανά το πάθος και την διάθεση των παικτών να τα δώσουν όλα. Η Εθνική έχει ξανά το καλό κλίμα και τις καλές σχέσεις μεταξύ των παικτών, το “ο ένας παίζει για τον άλλον” μότο που για περίπου μία 10ετία μας απογείωσε, αλλά της λείπει το σχέδιο ή οργάνωση. Προσέξτε δεν λέω αν είναι καλό ή κακό το σχέδιο, τονίζω ότι δεν υπάρχει τέτοιο...
Την δεκαετία του Οτο και του Σάντος το σχέδιο υπήρχε και ήταν εμφανές σε κάθε ματς. Σε κάποιους δεν άρεσε, κάποιοι το έβρισκαν αντιαισθητικό, τα δέχομαι όλα. Ηταν όμως ένα ξεκάθαρο σχέδιο και απολύτως αποτελεσματικό. Με την λογική “πίσω δεν θα αφήσουμε ούτε κουνούπι να περάσει και μπροστά κάπως θα βάλουμε ένα γκολ” φτάσαμε εκεί που φτάσαμε από το 2004 ως το 2014!
Σήμερα δεν υπάρχει σχέδιο. Δεν αμυνόμαστε σωστά, δεν κρατάμε μπάλα, δεν έχουμε τρόπο ανάπτυξης στην επίθεση και αφήνουμε το όποιο ταλέντο των παικτών να... μιλήσει. Προσθέτουμε και τη συνταγή του πάθους, της ομοψυχίας, της υπερπροσπάθειας, προκειμένου να σουλουπώσουμε την κατάσταση. Αυτό δεν είναι σχέδιο και κυρίως δεν φτάνει για πολλούς και διάφορους λόγους, να κάνεις υπέρβαση. Ετσι κερδίζεις την Εσθονία, την Κύπρο, όχι την Βοσνία, πολύ περισσότερο όχι το Βέλγιο...
Δεν είναι κακό το ρόστερ, κακό είναι το σχέδιο...
Ακούω συνεχώς για την ανυπαρξία καλών παικτών σε αυτή την ομάδα. Σε σχέση με τη Βοσνία δέχομαι ότι δεν έχουμε Πιάνιτς. Να δεχτώ για την οικονομία της συζήτησης ότι δεν έχουμε Ντζέκο (που διατηρώ αμφιβολίες για αυτό), να το δεχτώ. Τέλος. Να μιλήσουμε για την τεράστια διαφορά του ρόστερ του Βελγίου και της Ελλάδας, να μιλήσουμε. Υπάρχει χαοτική διαφορά. Με τους Βόσνιους όμως όχι.
Εχω δει και περιγράψει στην COSMOTE ΤV πολύ προσεκτικά αρκετά παιχνίδια των Βόσνιων τα τελευταία χρόνια. Με τους Κύπριους πριν ένα μήνα τα βρήκαν πολύ πιο σκούρα απ' όσο τα βρήκαν με μας στο πρώτο ημίχρονο. Εχασαν από ένα λάθος οι Κύπριοι, ένα λάθος μετά το 70', διαφορετικά δεν θα έχαναν για να μην γράψω ότι είχαν αρχίσει να αισθάνονται ικανοί και για το “διπλό”, ίδιο με αυτό που τους είχαν κάνει πριν τρία χρόνια στα προκριματικά του Euro 2016.
Για να μην το κουράζω όμως, όποιος κι' αν είναι ο αντίπαλος όση ποιοτική διαφορά και να έχει ή να πιστεύει ότι έχει κάποιος από την Εθνική Ελλάδας, το ζήτημα δεν είναι τι κάνουν αυτοί, αλλά τι κάνουμε εμείς. Και εμείς δεν έχουμε σχέδιο. Εξτρέμ οι Σταφυλλίδης και Μάνταλος, κοινώς παίζουμε 4-2-3-1 χωρίς εξτρέμ. Δεν γίνεται. Είτε αλλάζεις το σύστημα και το γεμίζεις με κεντρικά χαφ (4-4-2 με ρόμβο, 4-3-2-1 αλά ιταλικό Χριστουγενιάτικο δέντρο, 3-5-2 με μπακ χαφ να παίζουν όλη την πλευρά τον Τοροσίδη και τον Σταφυλλίδη, είναι κάποιες επιλογές) που αυτό είναι και το προτιμότερο κατά την άποψή μου, είτε αν επιμένεις στο 4-2-3-1 παίζεις με όποιους παίκτες διαθέτεις και είναι εξτρέμ ή μπορούν να παίξουν ως εξτρέμ (π.χ. Γιαννιώτας και Καρέλης).
Το να παίζεις από τα άκρα χωρίς ακραίους είναι αφέλεια και δεν οδηγεί πουθενά, το να αφήνεις ανοχύρωτο τον άξονα, για να δώσεις πλάτος στην ομάδα, αλλά πλάτος που ο Μάνταλος και ο Σταφυλλίφης δεν μπορούν να το αξιοποιήσουν είναι αναποτελεσματικό. Ας παίξει βασικός ο Γιαννιώτας (δεν είναι για τόσο υψηλό επίπεδο κατά την άποψη μου, αλλά είναι εξτρέμ), ας παίξει βασικός ο Καρέλης που από τον Μάνταλο και τον Σταφυλλίδη καλύτερα μπορεί να παίξει ως εξτρέμ.
Παίζεις ότι μπορείς, όχι ότι θέλεις...
Οσο για την επιλογή να αλλάξουμε διάταξη, για εμένα είναι μονόδρομος. Δεν παίζεις ότι θα ήθελες να παίζεις, αλλά ότι μπορούν οι παίκτες που διαθέτεις. Σε μία ομάδα που δεν έχει εξτρέμ να παίζεις 4-2-3-1 δεν είναι σοφό για να το γράψω κομψά. Το 3-5-1-1 για να το γράψω πιο αναλυτικά είναι νομίζω το προτιμότερο, το πιο ταιριαστό για αυτό το ρόστερ. Τρεις στόπερ (Παπασταθόπουλος, Μανωλάς, Τζαβέλας), δύο μπακ χαφ (Τοροσίδης, Σταφυλλίδης), τρία κεντρικά χαφ (εδώ δεν χωράει η ανάλυση σε μία παρένθεση και θα επανέλθω αναλυτικά), ένα δεκάρι (Φορτούνης) και ένα φορ (Μήτρογλου ή Καρέλης ανάλογα με την φόρμα και το ματς).
Για τα τρία κεντρικά χαφ η πρώτη σημείωσή μου έχει να κάνει με τον Κονέ. Γιατί δεν είναι στην Εθνική ομάδα ο καλύτερος χαφ της Εθνικής ομάδας, την διετία 2012-14 δεν το έχω καταλάβει. Ο Μανιάτης και ο Τζιόλης αντίθετα με ότι πιστεύουν οι περισσότεροι για εμένα είναι απολύτως χρήσιμοι, όχι όμως για βασικοί τώρα που δεν έχουν καθόλου ρυθμό και ματς στα πόδια τους. Ο Κονέ, ο Σάμαρης και έτσι όπως είμαστε σήμερα, ο Σιώπης είναι ίσως η καλύτερη τριάδα που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή, ενώ σε αυτό το ροτέισον έχει θέση και ο Ταχτσίδης, ενώ ως οκτάρι μπορεί να παίξει και ο Μάνταλος. Ασφαλώς και ο Ζέκα θα ήταν μία σπουδαία προσθήκη...
Επίσης αυτή η... ιταλική διάταξη με τους τρεις στόπερ έχει και πολλές παραλλαγές. Το 3-5-1-1 που προανέφερα και είναι για τα δύσκολα ματς, εύκολα γίνεται με την ίδια λογική 3-4-1-2 για τα ματς με τους υποδεέστερους αντιπάλους, ή 3-4-2-1 για να χωρέσουν στο ίδιο σχήμα Φορτούνης, Μάνταλος πίσω από τον φορ και να έχεις καλύτερη κυκλοφορία. Οι όποιες παραλλαγές των συστημάτων με τρεις κεντρικούς αμυντικούς μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα, χωρίς να αλλάζει η λογική της ομάδας και φυσικά ανάλογα με την δυναμικότητα των αντιπάλων.
Οπως και να έχει η Εθνική πρέπει να καλύψει τους χώρους ανάμεσα στις γραμμές και να πάρει ότι καλύτερο μπορεί από την ποιότητα και το ταλέντο των παικτών που διαθέτει και με αυτό το 4-2-3-1 με τους Μάνταλο, Σταφυλλίφη εξτρέμ, δυστυχώς δεν παίρνει τίποτα...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
