Το 2004, η Εθνική ομάδα έγινε… viral! Αυτό, φυσικά, δεν είναι κακό. Είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο, μετά την μυθική κατάκτηση του Euro 2004 από την Ελλάδα. Ξαφνικά, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έγινε trendy κι όλοι το… θυμήθηκαν κι άρχισαν να ασχολούνται μαζί του. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά είναι θεμιτά! Καλό κάνουν!

Κάπου τότε, όμως, αρχίσαμε να παρατηρούμε και κάτι… περίεργες φιγούρες στις κερκίδες. Κάτι… χτιστούς τύπους με περικεφαλαίες, ασπίδες και σανδάλια, που έβριζαν τους αντίπαλους εθνικούς ύμνους, ανέβαζαν πανό με γαλάζιους σταυρούς και σήκωναν το χέρι τους με συγκεκριμένο τρόπο.

Το 2004 (και το 2005 και το 2006 και λίγο πιο μετά), περνούσαν απαρατήρητοι. Τους βλέπαμε, τους θεωρούσαμε γραφικούς, γελάγαμε και λίγο μαζί τους και τους αφήναμε στην ησυχία τους, κυρίως γιατί κι αυτοί έμεναν σ’ αυτές τις σαχλαμάρες εντός γηπέδου. Κακώς έμειναν απαρατήρητοι, πολύ κακώς!

Μέχρι τότε, βέβαια, δεν υπήρχε πολιτική αντιπροσώπευση όλων αυτών στην Ελλάδα. Περιστατικά υπήρχαν. Και το 2004, στους πανηγυρισμούς της κατάκτησης του Euro, είδαμε επεισόδια με προπηλακισμούς ανθρώπων στην Ομόνοια και αλλού, επειδή δεν ήταν Έλληνες και ακούσαμε εμετικά συνθήματα για Αλβανούς που δεν θα γίνουν Έλληνες κλπ. Και τότε, όπως και λίγα χρόνια αργότερα, είδαμε και ακούσαμε, όμως δεν μιλήσαμε. Δεν ασχοληθήκαμε. Και αφήσαμε, χρόνο με τον χρόνο, αυτά τα περιστατικά να επαλαμβάνονται και να πολλαπλασιάζονται.

Από το 2004 και μετά, υπήρξε κι άλλη μία αλλαγή για την Εθνική ομάδα. Άρχισε να χρησιμοποιεί για έδρα το Γ. Καραϊσκάκης, το νεόχτιστο τότε γήπεδο του Ολυμπιακού. Η απόφαση ήταν λογική: η έδρα των «ερυθρολεύκων» παραμένει και σήμερα το καλύτερο ποδοσφαιρικό γήπεδο της χώρας, με τις πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις και αποτελούσε μια άξια έδρα για την πρωταθλήτρια χώρα της Ευρώπης

Με το πέρασμα των ετών και ειδικά μετά την πανωλεθρία των προκριματικών για το τελευταίο Euro, ο κόσμος σταμάτησε να πηγαίνει στο Γ. Καραϊσκάκης για να παρακολουθεί τα παιχνίδια της Ελλάδας. Έμειναν λίγοι, πολύ λίγοι. Αυτοί που πραγματικά γουστάρουν την Εθνική (βλ. Γαλανόλευκος φάρος) και οι… άλλοι οι περίεργοι που αναφέραμε παραπάνω.

Α, είναι κι αυτοί που δεν… χαμπαριάζουν από Ελλάδα, Εθνική κλπ. Αυτό το τρίτο γκρουπ δεν ενδιαφέρεται για το ποιος αγωνίζεται, αλλά για το πού αγωνίζεται. Είναι αυτοί που έβριζαν τον Τζαβέλλα στο φιλικό με την Λευκορωσία και τραμπούκισαν τον Τάσο Κωτούλα στο ίδιο ματς, επειδή… τόλμησε να υποστηρίζει τον ΠΑΟΚ.

Αυτά τα άξια μέλη του ελληνικου οπαδικού κινήματος ενδιαφέρονται μόνο για το… σπίτι τους, το Γ. Καραϊσκάκης, το οποίο «μολύνεται» επειδή το χρησιμοποιούν για έδρα, παίκτες του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ. Είναι οι ίδιοι που, όπως κατήγγειλαν δημοσιογράφοι, τους «την έπεσαν» στο παιχνίδι με την Κύπρο, επειδή έτυχε να δουλεύουν σε Μέσα του… αντιπάλου. Όλα αυτά σε παιχνίδια της Εθνικής, του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, που υποτίθεται πως μας ενώνει.

Και μετά, ήρθε το χθεσινό. Το πιο σιχαμένο περιστατικό που έχουμε δει ποτέ σε ελληνικό γήπεδο κι έχουμε δει πάρα πολλά, όλα αυτά τα χρόνια! Είναι δύο τα ενδεχόμενα για την ανάρτηση του εμετικού πανό για τη σφαγή της Σρεμπένιτσα: είτε το ανέβασαν Έλληνες είτε Σέρβοι. Ειλικρινά, δεν ξέρω τί είναι χειρότερο απ’ τα δύο, όμως και τα δύο έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: μια… αδερφοποίηση οπαδών δύο ομάδων, κατά τον «κοινό εχθρό».

Έχει έρθει η ώρα να κοιτάξουμε επιτέλους τον ελέφαντα του δωματίου ξεκάθαρα στα μάτια και να κάνουμε κάτι. Δεν ξέρω αν πρέπει να είναι απόφαση της Επιτροπής Εξομάλυνσης της ΕΠΟ ή της κυβέρνησης ή του Σκίμπε ή ακόμα και απαίτηση των ίδιων των παικτών, αλλά η Εθνική καλό θα ήταν να φύγει από το Γ. Καραϊσκάκης. Το περιβάλλον εκεί δεν την σηκώνει και μόνο κακό της κάνει.

Μεγαλύτερη απόδειξη, ότι δεν της αξίζει πλέον της Εθνικής, είναι ο πανηγυρισμός του Γιάννη Μανιάτη στο γκολ του Γιώργου Τζαβέλλα. Μετά τα όσα έχουν περάσει οι δυο τους, απέδειξαν πως είναι σε θέση (έστω και επιφανειακά) να τα βάλουν στην άκρη για το καλό της Εθνικής. Γιατί, αντιλαμβάνονται κι αυτοί, πως η συγκεκριμένη ομάδα είναι κάτι περισσότερο από τους ίδιους.

Ε, τα… καλόπαιδα της εξέδρας, αυτό δεν θα το συνειδητοποιήσουν ποτέ. Και ήρθε η ώρα να τους πάρουμε τη χαρά…