Μια κερδισμένη μέρα...

Λόγω εκλογών για τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών, δε θα λειτουργήσουν, λέει, τα σχολεία...

Δε μ' ενοχλεί που θα έχουμε τον Ανδρίκο την Τετάρτη το πρωί στο σπίτι, από όπου και εργάζομαι. Η μαμά του δεν δουλεύει εδώ και καιρό κι εγώ απολαμβάνω τις ώρες που τον έχω να μπουρδουκλώνεται στα πόδια μου και δεν τις χορταίνω. Αυτός είναι κι ένας πρώτος λόγος να την θεωρώ την αυριανή, μια “κερδισμένη” μέρα. Δεν είμαστε δηλαδή από τα σπίτια που θα αναστατωθεί το σύμπαν τους γιατί πρέπει να αναζητηθεί φύλαξη για το παιδί, αν και “νιώθω” απολύτως και αυτήν την παράμετρο: Το σχολείο μπορεί να μην είναι... parking παιδιών, αλλά είναι μια σταθερά στις ζωές των ανθρώπων, που όποτε λείπει απρόσμενα, συνιστά κατανοητή “ανωμαλία”.

Κυρίως, δεν πολυστεναχωριέμαι που θα λείψει μια μέρα από τα... γρανάζια αυτού του “εκπαιδευτικού” συστήματος το παιδί. Ως και προς αυτήν την παράμετρο, η μέρα δεν είναι “χαμένη”. Θα απουσιάσει από ένα αρτηριοσκληρωτικό περιβάλλον, με μια δομή, έναν τρόπο λειτουργίας κι έναν αξιακό κώδικα, που ελάχιστα προσαρμόζεται και πάντα εκ των υστέρων, στους καιρούς και τα ήθη, αντί να να προηγείται. Γιατί, εδώ που τα λέμε, τι θα έπρεπε να είναι και τι είναι τα σχολειά;

Έπρεπε να είναι η μέθοδος βελτίωσης του ατομικού και του κοινού μέλλοντος όλων μας και είναι απλώς ένα πεδίο αναμασήματος ξεπερασμένων γνώσεων.
Έπρεπε να είναι ο μηχανισμός ανάδειξης κάθε μοναδικότητας, προς όφελος της ίδιας και της κοινωνίας και είναι το κρεβάτι του Προκρούστη για κάθε μυαλό και ψυχή που ξεχωρίζει.
Έπρεπε να είναι η εκμάθηση διάνοιξης του ορίζοντα και είναι το πρώτο στρατόπεδο περιορισμού της σκέψης και των ονείρων.

Εδώ και τουλάχιστον 150 χρόνια, στην ίδια χωροταξική διάταξη, ο από καθέδρας “σοφός”, μοιράζει το λόγο σε ελεύθερα πνεύματα που πηγαίνουν εκεί από ένα σπίτι, όπου μιλούν όποτε έχουν κάτι να πουν, για να εκπαιδευτούν τελικώς σιγά σιγά, να... σιωπούν και να περιμένουν στη σειρά τους.

Στη ζωή διαπρέπουν οι δημιουργικοί και ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι, μου μαθαίνουν να συνεργάζονται, να μοιράζονται και να ηγούνται κι εμείς επιμένουμε στις “αίθουσες διδασκαλίας”, να επιβραβεύουμε εκείνους που διαγωνίζονται και αποστηθίζουν τσιτάτα με επιμέλεια...

Ζυγίζουμε και μετράμε με μια μεζούρα, που αποδεικνύεται διαχρονικά, ξανά και ξανά, πως δεν είναι η πρέπουσα για όλους. Σαν να αξιολογούμε όλα τα ζώα, με βάση το πόσο βαθιά σκάβουν: Σκράπας ο αετός, στάσιμο το λιοντάρι. Αλλά δεν ιδρώνει το αυτί μας...

Φαίνεται επειδή “βγάζουμε” από κει μέσα πολίτες για τους οποίους είμαστε... πολύ περήφανοι, δεν αλλάζουμε σχεδόν τίποτα. Είμαστε χαρούμενοι που παράγεται από αυτά τα σχολειά σε όλη την σύγχρονη Ιστορία μας αυτό το... δυναμικό αρχηγών και υπηκόων, που δεν ιδρώνει το αφτί μας.

Είμαστε κατενθουσιασμένοι με τα μούτρα μας και δεν μας ενοχλεί να βγουν έτσι και τα παιδιά μας. Να γίνουν τέτοιοι πολιτικοί, επιστήμονες, επαγγελματίες, υπάλληλοι, οπαδοί και “στρατιώτες” σαν όλους μας. Σαν αυτόν που έχεις πίσω σου στο φανάρι και κορνάρει, εκείνον που παρκάρει στη διάβαση και την ράμπα, αυτόν που πάει να σου κλέψει τη σειρά στην τράπεζα, το μαλάκα που πετάει τη γόπα απ' το παράθυρο στην άσφαλτο, τον επικίνδυνο που πέταξε την κροτίδα στην Τούμπα προχθές, τον λουφαδόρο, τον ακοινώνητο, τον ακαλλιέργητο μπούφο που δεν τολμάω να αναγνωρίσω στον καθρέφτη μου, αλλά με εξοργίζει μόλις τον εντοπίσω στον απέναντι.

Δε με πειράζει που οι εκπαιδευτικοί κάνουν εκλογές σε μέρα και ώρα που έπρεπε να είναι στις τάξεις τους. Δε με πειράζει που τα όργανα που θα εκλέξουν θα διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και αποδοχές για τον κλάδο τους. Καλοπληρωμένους τους θέλω αυτούς που μαθαίνουν μαζί με μένα την ζωή στο παιδί μου. Με πειράζει που δε θα παλέψουν ποτέ για να αλλάξει στ' αλήθεια αυτή η ντροπή που ονομάζεται “Παιδεία”. Με πειράζει που εκείνα τα δόλια “θεσμικά αιτήματα” που κοτσάρουν στις διεκδικήσεις τους, πάνε περίπατο κάθε φορά που τους πετάνε ένα ψίχουλο.

Ποτέ δεν επενδύσαμε στην Παιδεία, σκέψη, χρόνο, γνώση και χρήμα σα να εξαρτάται η ζωή μας από αυτήν. Κι όμως, εξαρτάται. Γιατί αυτό το σχετικά μικρό ποσοστό του πληθυσμού μας που βρίσκεται στα θρανία, αποτελεί το σύνολο του μέλλοντός μας.

Γι αυτό μια μέρα μακριά από αυτά τα σχολεία, είναι μια κερδισμένη μέρα για όλους.

Υγ. Αν υπάρχει έστω και ένας που νόμιζε πως θα έγραφα για ένα κόρνερ, που ίσως να ήταν άουτ (αλλά κανείς δεν το λέει και με βεβαιότητα) και που μετά από... ενάμιση λεπτό απ' την εκτέλεσή του έγινε γκολ, να με συγχωρήσει. Υποτίμησε τη νοημοσύνη του.