Κι αν αποκλειστεί και χάσει και την Α1;
«Η πρόκριση κρίνεται στις τρεις νίκες», «η επιτυχία και η αποτυχία μιας ομάδας κρίνεται τον Μάιο», «ο Ολυμπιακός πέρσι είχε ξεκινήσει ακόμα πιο εντυπωσιακά τη σειρά με τη Σιένα, όμως οι Ιταλοί πήραν την πρόκριση», «15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα είναι πάρα πολλά»… κλπ κλπ κλπ. Όλες αυτές οι απόψεις είναι απολύτως σωστές και τεκμηριωμένες, όμως αυτό που έχει πετύχει φέτος ο Ολυμπιακός, καθιστά τη σεζόν 2011-12 ως την πιο πετυχημένη από το 1997 και μετά.
Τι είναι ο φετινός Ολυμπιακός;
Μια ομάδα χωρίς ακριβά συμβόλαια (10 εκατομμύρια μπάτζετ),
χωρίς παίκτες πρώτης γραμμής (πριν αρχίσει η σεζόν, μόνο ο Σπανούλης θεωρούνταν στο Top 5 στη θέση του στην Ευρώπη),
χωρίς καλές επιλογές στους ξένους (Χάουαρντ, Λούκας κατά πρώτο λόγο και Γκετσεβίτσιους, Κέσελ σε δεύτερο πλάνο απογοήτευσαν τους πάντες),
χωρίς στήριξη από τον κόσμο (ούτε 4,500 θεατές δεν πηγαίνουν κατά μέσο όρο σε κάθε αγώνα της Euroleague),
χωρίς υπομονή (15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα είναι πάρα πολλά),
χωρίς καθολικά αποδεκτό προπονητή (ο Ίβκοβιτς έχει επικριθεί –δικαίως πολλές φορές- όσο λίγοι από τον Τύπο και τους φιλάθλους),
χωρίς αύρα από το ΝΒΑ και από την ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ (από τον Ματσιγιάουσκας, τον Τσίλντες, τον Κλέιζα και τον Σπανούλη στον Λάζαρο Παπαδόπουλο και τον Έι Σι Λο),
χωρίς σταθερό κορμό παικτών (μόνο ο Βασιλόπουλος ήταν στη 12άδα του τελικού στο Final 4 του 2010 στο Παρίσι),
χωρίς αίσθημα ανωτερότητας –το αντίθετο- απέναντι στον εντός των τειχών αντίπαλο (ο Παναθηναϊκός έχει 9 νίκες και μόλις 2 ήττες σε τελικούς πρωταθλήματος και κυπέλλου από το 2006 και μετά),
χωρίς εμπιστοσύνη από τον Τύπο (μια βόλτα στις αρθογραφίες από την αρχή της σεζόν θα πείσει για του λόγου το αληθές, χωρίς να σημαίνει αυτό, ότι οι συγκεκριμένοι αρθογράφοι έβλεπαν… «φαντάσματα»),
χωρίς εμπειρία από μεγάλα παιχνίδια (ο τελικός με τον Παναθηναϊκό ήταν ο πρώτος της καριέρας τους για τον Μάτζαρη, τον Σλούκα, τον Λο, τον Χάινς, τον Ντόρσεϊ και τον Κατσίβελη),
χωρίς παρουσία σε Final 4 (μόνο ο Σπανούλης, ο Παπαδόπουλος και ο Γλυνιαδάκης έχουν κατακτήσει το τρόπαιο στο παρελθόν, όταν έπαιζαν στον Παναθηναϊκό),
χωρίς πολλές εναλλακτικές λύσεις στην επίθεση (σε πολλούς αγώνες, όταν ο Σπανούλης δεν είναι σε καλή μέρα, ο Ολυμπιακός πελαγοδρομεί),
ο κατάλογος όπως καταλαβαίνετε, μπορεί να συνεχιστεί για πολλή ώρα ακόμα, όμως αυτός ο Ολυμπιακός έχει μερικά στοιχεία, που δεν είχε καμία από τις ακριβοπληρωμένες ομάδες που παρέταξε στο παρκέ από το 2006 και μετά.
Αλλά…
Ο φετινός Ολυμπιακός λοιπόν, είναι μια ομάδα που έχει ρόλους (ηγέτης ο Σπανούλης και όλοι ακολουθούν, ο καθένας στο κομμάτι που του αναλογεί),
μια ομάδα που βρήκε έναν «έξτρα παίκτη» (ο Πρίντεζης με 11 πόντους, 5 ριμπάουντ και 60% στα δίποντα στο Top 16, είναι ο παίκτης που με την απόδοσή του, άλλαξε τον τρόπο που οι αντίπαλες άμυνες αντιμετωπίζουν τον Ολυμπιακό),
μια ομάδα που έχει καλό κλίμα (οι παίκτες είναι φίλοι μεταξύ τους, κάνουν παρέα, γουστάρουν ο ένας τον άλλον και γενικά το κλίμα δεν θυμίζει σε τίποτα το… ψυχροπολεμικό καθεστώς περασμένων ετών),
μια ομάδα που έχει τον ιδανικό προπονητή στην ιδανική θέση (παρ’ όλα τα στραβά του ο Ντούντα, είναι ο μοναδικός ίσως προπονητής στην Ευρώπη, που θα μπορούσε να πετύχει τόσα πολλά με το συγκεκριμένο ρόστερ),
μια ομάδα που για την κερδίσεις πρέπει να φτύσεις αίμα (αν εξαιρέσουμε τις ήττες από Μπιλμπάο στην πρεμιέρα της διοργάνωσης, από Φενέρ στην Κωνσταντινούπολη και ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα, ο Ολυμπιακός βγάζει την…ψυχή των αντιπάλων του, μέχρι να υποταχθεί),
μια ομάδα, χωρίς πίεση (τα χρόνια των συνεχόμενων αποτυχιών δεν βαραίνουν σχεδόν κανέναν από τους παίκτες στο ρόστερ του Ολυμπιακού, για τον απλούστατο λόγο ότι με εξαίρεση τον Βασιλόπουλο, που ακόμα δεν έχει παίξει φέτος και τον Πρίντεζη, ουδείς είχε συμμετοχή στην ομάδα πριν το καλοκαίρι του 2010),
μια ομάδα, που δεν είναι καταδικασμένη να πετύχει (ο κόσμος δεν έχει τις ίδιες απαιτήσεις από τον Σλούκα, τον Μάτζαρη, τον Παπανικολάου, τον Κέσελ, τον Χάινς, τον Λο και τον Ντόρσεϊ σε σχέση με αυτές που είχε από τον Παπαλουκά, τον Τεόντοσιτς, τον Τσίλντρες, τον Κλέιζα, τον Μπουρούση, τον Βούισιτς και τον Σχορτσανίτη και αυτό λύνει σε μεγάλο βαθμό τα χέρια των παικτών του Ολυμπιακού),
μια ομάδα που δεν φοβάται να χάσει (το άγχος των «παλιών» όταν στράβωνε ένα ματς, τους έκανε να νιώθουν ότι πρέπει να εξιλεωθούν τόσο για τις αποτυχίες ετών όσο και για τα μηδενικά στα συμβόλαιά τους…),
μια ομάδα που όντως μαθαίνει από τις ήττες (ο κόσμος, και με το δίκιο του, έχανε την υπομονή του, όταν άκουγε ότι ο Παπαλουκάς, ο Κλέιζα και ο Μπουρούσης θα μάθουν μέσα από μια αποτυχία, καθώς ήταν παίκτες μεγάλης αξίας, όμως ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον Μάτζαρη ή τον Παπανικολάου, επειδή έκαναν λάθος επιλογές στον πρώτο μεγάλο τελικό της καριέρας τους απέναντι στον Παναθηναϊκό;)
μια ομάδα που έχει τη διοίκηση που της αξίζει και κυρίως δεν την αγχώνει (αν εξαιρέσουμε τις κραυγές για τη διαιτησία, που δεν βοηθούν, οι Αγγελόπουλοι έχουν ξεχάσει τις όποιες κακές συνήθειες του παρελθόντος στον τρόπο αντιμετώπισης τόσο των παικτών όσο και των προπονητών, μια τακτική που μόνο οφέλη έχει για τον Ολυμπιακό),
μια ομάδα που έχει καλά παιδιά (όχι, ότι παλιότερα ο Ολυμπιακός είχε… παλιόπαιδα, αλλά αν δεις μια φορά την αποστολή του Ολυμπιακού σε κάποιο ταξίδι, καταλαβαίνεις ότι το κλίμα φέτος θυμίζει κατασκήνωση, με ομαδάρχη τον Ντούντα και αρχηγό τον V-Span),
μια ομάδα, που ξέρει ότι για να κερδίσει πρέπει να παίξει μπάσκετ (το ταλέντο δεν περισσεύει φέτος και όλοι ξέρουν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για χαμένες μονομαχίες και μπλαζέ ύφος, καθώς για να κερδίσει ο Ολυμπιακός πρέπει να διεκδικήσει κάθε μπάλα κι αυτό έχει φτιάξει το χαρακτήρα της ομάδας),
μια ομάδα με παιδικές ασθένειες (έλλειψη συγκέντρωσης, έλλειψη καθαρού μυαλού, έλλειψη εμπειρίας, έλλειψη ηγετών αλλά και έλλειψη εγωισμού. Το ένας για όλους και όλοι για έναν έχει βρει πρακτική εφαρμογή σε απόλυτο βαθμό),
μια ομάδα που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΕΙ…
Αυτό το τελευταίο μάλλον απαιτεί μεγαλύτερη εξήγηση! Είναι πολύ πιθανό ο Ολυμπιακός να χάσει την Παρασκευή στην Ιταλία, είναι εξίσου πιθανό να χάσει και έναν αγώνα στο ΣΕΦ, είναι επίσης πιθανό να χάσει εν τέλει την πρόκριση και βεβαίως είναι πιθανό να χάσει και σε δύο μήνες το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό.
Ακόμα κι αν συμβούν όλα αυτά όμως και ο Ολυμπιακό αποτύχει σε Ελλάδα και Ευρώπη, συμπληρώνοντας μια ακόμα σεζόν χωρίς τίτλο, θα… ΕΧΕΙ ΠΕΤΥΧΕΙ.
Έφτιαξε μια νέα ομάδα, με νέα παιδιά, με χαμηλό ταβάνι, με ελάχιστους να την πιστεύουν και ακόμα λιγότερους να το λένε φωναχτά (ο υπογράφων δεν ήταν ανάμεσα σε αυτούς) και κατάφερε –γιατί περί κατορθώματος πρόκειται- να βρίσκεται σήμερα δύο νίκες μακριά από την πρόκριση στο Final 4.
Ακόμα κι αν όλα χαθούν λοιπόν, ο Ολυμπιακός φέτος θα έχει πετύχει το σημαντικότερο βήμα των τελευταίων ετών. Θα έχει φτιάξει επιτέλους έναν κορμό παικτών (Σπανούλης, Σλούκας, Κατσίβελης, Μάντζαρης, Πρίντεζης, Βασιλόπουλος και γιατί όχι Ντόρσεϊ και Χάινς) πάνω στους οποίους θα πατήσει, έτσι ώστε να αποκτήσει μια μεγάλη ομάδα στο μέλλον, τόσα χρόνια προσπαθεί να φτιάξει. Διαφορετικά, αν συνεχίσει την τακτική του να χτίζει τον Σεπτέμβριο και να γκρεμίζει τον Ιούνιο, το μπασκετικό τμήμα θα συνεχίσει να αποτελεί μια μόνιμη πηγή μουρμούρας για τους φιλάθλους της ομάδας.
Ο Ολυμπιακός της νέας εποχής, προσαρμοσμένος και στις νέες οικονομικές απαιτήσεις είναι εδώ και το μόνο που χρειάζεται είναι –για πρώτη φορά- υπομονή. Η φετινή σεζόν λοιπόν, δεν θα είναι σαν τις προηγούμενες, ακόμα κι αν τελειώσει με πράσινη φιέστα στο ΟΑΚΑ…
Για την ώρα, οι παίκτες και οι προπονητές του, έχουν κερδίσει το δικαίωμα να πανηγυρίσουν την τεράστια επιτυχία επί της Σιένα, χωρίς να αγχώνονται για το αύριο. Ο λόγος; Πέτυχαν εκεί που οι περισσότεροι στοιχημάτιζαν ότι θα αποτύχουν και ακόμα… δεν έχουν τελειώσει!
Για απόψεις για τον Ολυμπιακό, τη Σιένα και τον... Μάρκο τον Κέσελ(j), υπάρχει και το Twitter (@sili81)
