Δίκαια θα αναρωτηθείτε πώς θυμήθηκα τον άσο του Παναθηναϊκού, δύο χρόνια μετά την οικειοθελή αποχώρησή του από την Εθνική ομάδα σε ηλικία μόλις 30 ετών! Η απάντηση είναι εύκολη, βλέποντας τους διεθνείς να μην μπορούν να νικήσουν τους Νιγηριανούς, που κόντρα σε όσα έλεγαν κάποιοι ότι είναι μόνο για να πουλάνε … CD, τελικά ξέρουν και να παίζουν μπάσκετ.

Θεωρώ αδιανόητο σε εποχές που η Ελλάδα βάλλεται από παντού και είναι στο στόχαστρο της παγκόσμιας κοινής γνώμης, να μην εργάζονται όλοι οι Έλληνες, με κάθε τρόπο και σε κάθε επίπεδο, προκειμένου να διαφοροποιήσουν αυτή την εικόνα και να δείξουν παντού ότι διαθέτουν κότσια και ψυχή. Η πρόκριση της Εθνικής μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου θα έδινε χαρά στους Ελληνες, ενώ παράλληλα θα διαφήμιζε τη χώρα στην βρετανική πρωτεύουσα, όπου η Εθνική θα αντιμετώπιζε τα μεγαθήρια του παγκόσμιου μπάσκετ. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη τελικά, με τους διεθνείς και τον προπονητή τους Ηλία Ζούρο να αποχωρούν με κατεβασμένο το κεφάλι, στην πιο ντροπιαστική ήττα της Εθνικής μπάσκετ στα τελευταία 20 χρόνια.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Δήμου Μπουλούκου στο aixmi.gr