Αν τρουπώσω...

Επιτέλους μετά από καιρό είδαμε δύο πράγματα στην Εθνική ομάδα: Το πρώτο είναι υποδοχή και το δεύτερο λίγα λάθη στην επίθεση και ειδικά στις «κόντρα» επιθέσεις.

Είδαμε κι άλλα ευχάριστα: Προοδευτική μείωση στα λάθη και το μπλοκ – άμυνα να φέρνει στο πιάτο έτοιμους πόντους. Είδαμε πάθος, ψυχή και θέληση απ΄ όλους ανεξαιρέτως τους διεθνείς και σωστές επιλογές από τον Λεώνη που ίσως να έπρεπε να ρισκάρει με τον Κοκκινάκη ως βασικό από τον πρώτο κι όλας αγώνα με τη Ρουμανία αλλά και με την κλήση και του Κουμεντάκη.

Είδαμε τον Τζούριτς να έχει τον ρόλο του διαγώνιου που τον στερείται σε όλο το υπόλοιπο της χρονιάς διότι στην ομάδα του, την Τρεντίνο αγωνίζεται κεντρικός. Είδαμε τον Προύσαλη να θυμίζει τον φορμαρισμένο πασαδόρο του Ηρακλή λίγο πριν από τον τραυματισμό του το Νοέμβριο του 2011 και τον Κοκκινάκη να σηκώνει το 50% των ελληνικών υποδοχών με ποσοστό κοντά στο 60%. Είδαμε επίσης στοχευμένη τακτική σερβίς πάνω στον Κουνάρι και κατά 30% πάνω στο αντίπαλο λίμπερο.

Το γεγονός ότι η καλύτερη εμφάνιση στον όμιλο έγινε στον τρίτο αγώνα δείχνει πως η Εθνική ομάδα ήθελε κι άλλα φιλικά και φυσικά το ιδανικό θα ήταν να είχε αγωνιστεί αυτή η ομάδα και στο Ευρωπαϊκό Λιγκ. Δηλαδή, αυτοί που παίκτες που παίζουν τον Σεπτέμβριο να έχουν ήδη στην πλάτη τους 20 αγώνες μέσα στη σεζόν όπως άλλωστε συμβαίνει με όλες τις ομάδες που βάζουν ψηλά τον πήχη. Λέγαμε για τον Τζούριτς. Πως θα βρει ρυθμό ως διαγώνιος όταν έχει στα χέρια του μόνο εννιά φιλικά κι αυτά με υποδοχή που δε μπορούσε να κάνει παιχνίδι η ελληνική ομάδα;

Πάρτε το όλοι απόφαση. Για να έχουμε σοβαρότητα και συνοχή ως ομάδα το 80% τουλάχιστον μέσα σε μια ολόκληρη σεζόν παραμένει μασίφ. Δεν αλλάζει. Η Εθνική ανδρών δεν είναι αναγκαίο κακό. Είναι η ταυτότητα του κάθε Έλληνα βολεϊμπολίστα και δυστυχώς ή ευτυχώς όταν σε καλεί ο ομοσπονδιακός πρέπει να είσαι αφιερωμένος 100%. Αλλιώς σηκώνεις σημαία Παναμά και αποχωρείς. Τα ψέμματα τελείωσαν για όλους. Για να απαιτήσουμε πρέπει να προσφέρουμε σαν άθλημα.

Δείτε τι μπορεί να κάνει μια νίκη της Εθνικής ανδρών. Μπορεί να αλλάξει την ψυχολογία σε ένα ολόκληρο άθλημα και να δώσει ελπίδα, να δημιουργήσει προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτή την Εθνική ομάδα θέλουμε και για αυτή την Εθνική ομάδα ζούμε και αναπνέουμε, τουλάχιστον όλοι όσοι έχουν απομείνει να ζουν το ελληνικό βόλεϊ είτε το παρακολουθούν αποστασιοποιημένοι.

Η νίκη αυτή επί της Φινλανδίας απόψε έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία απ΄ όσο δείχνει ακόμα και το εντυπωσιακό 3-0. Μπορεί να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για μια ανάκαμψη κι εν τέλει να δημιουργήσει διαφορετικά δεδομένα με μια πιθανή πρόκριση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2013 που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη ως άθλημα.

Βέβαια ακόμα και αυτό το 3-0 δεν είναι ικανό από μόνο του να δώσει πρόκριση ή έστω συμμετοχή στα μπαράζ όπου όποιος περάσει από τον όμιλο θα πέσει πάνω στην Ολλανδία ή το Βέλγιο. Τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα αλλά εάν «δεθεί» η υποδοχή και απελευθερωθεί όλο το βάρος από τον Χριστοφιδέλη μπορεί να γίνουν πολύ καλύτερα πράγματα και λιγότερο προβλέψιμα.

Η ήττα με 3-0 από το Μαυροβούνιο ήταν για όλους «χτύπημα στην καρδιά» κι ευτυχώς λειτούργησε θετικά στην ψυχολογία των παικτών. Αυτό δείχνει αθλητικό εγωισμό κι αυτό είναι υγεία, είναι ελπίδα. Η κατάσταση στη βαθμολογία «συνήλθε» μόνο με το 3-0 επί των Φιλανδών. Με οποιοδήποτε άλλο σκορ από το 3-0 η ελληνική ομάδα δύσκολα να προλάβαινε το τρένο. Τουλάχιστον τώρα κρατάει πάλι την κατάσταση στα χέρια της και θα τα παίξει όλα για όλα στη Φινλανδία όπου το πρώτο ματς με τους μαυροβούνιους θα είναι σαν τελικός. Η ελληνική ομάδα οφείλει να πάρει τη ρεβάνς από το Μαυροβούνιο παίζοντας με καλύτερη τακτική και πιο ήρεμο μυαλό. Το Μαυροβούνιο διαθέτει καλούς και τεχνίτες παίκτες αλλά ομάδα με την έννοια του όρου δεν έχει. Πως να το κάνουμε δηλαδή...

Θα ακολουθήσει ο αγώνας με την Φινλανδία και τρίτος κατά σειρά θα είναι ο αγώνας με τη Ρουμανία. Τα πάντα είναι ανοικτά. Όλα παίζονται και πλέον η ελληνική ομάδα θα τα παίξει για όλα για όλα. Μπορεί να βρεθεί πρώτη και «ανέλπιστα» να προκριθεί απ΄ ευθείας στα τελικά, μπορεί και να αποκλειστεί και από τα μπαράζ. Εμάς πάνω απ΄όλα μας ενδιαφέρει να παίξει καλό βόλεϊ. Αν το καταφέρει και «ταβανιάσει» την καλή της απόδοση δεν χάνει. Δεν παίζει ούτε με τη Βραζιλία, ούτε με τη Ρωσία.

Με τέτοια εμφάνιση σαν την σημερινή έχει τύχη. Ειδικά εάν περιοριστούν κι άλλο τα χαμένα σερβίς και γενικότερα τα λάθη. «Όταν πήγα στη Φινλανδία το πρώτο που έκανα ήταν να τους μάθω να μην κάνουν λάθη και μετά να μάθουν βασικά πράγματα στο βόλεϊ», μας είχε πει ο Μάουρο Μπερούτο που για έξι χρόνια ήταν προπονητής στην σκανδιναβική ομάδα. Με αυτό τον κώδικα έφτασε η Φινλανδία από την κατηγορία των «μικρών κρατών» στην ελίτ του παγκοσμίου βόλεϊ. Επίσης «δεν αλλάζουν με τίποτα οι ακραίοι και οι πασαδόροι», είχε συμπληρώσει ο Μπερούτο σε μια συζήτηση πριν τα προκριματικά για το ευρωπαϊκό του 2011 στη Ρίγα της Λετονίας. Απλά πράγματα, απλές λογικές που έχουν κάνει θαύματα. Σημασία για το παγκόσμιο βόλεϊ δεν έχει το ενεργητικό μιας ομάδας αλλά το παθητικό. Το πόσα λάθη έκανε. Από εκεί ξεκινούν όλοι και μετά περνούν στην παραγωγή. Είναι σαν κι αυτό που λένε οι προπονητές του ποδοσφαίρου. Πρώτα το μηδέν και μετά βλέπουμε...

Είναι γεγονός ότι έχουν γίνει πολλά λάθη κι έχουν υπάρξει πολλές παραλείψεις. Σε πολλές επιλογές υπήρξε ρίσκο κι άλλες δεν έπρεπε να είχαν γίνει. Η ώρα του ταμείου θα γίνει σε μια εβδομάδα και φυσικά όχι από εμάς, αλλά από τους προπονητές Αλέκο Λεώνη και Σωτήρη Δρίκο που για το καλό της Εθνικής ομάδας θα πρέπει να πουν τα πράγματα με το όνομα τους και να απαιτήσουν να βελτιωθούν οι συνθήκες στο εθνικό συγκρότημα αλλά και στο άθλημα. Μόνο εάν απαιτούν οι ομοσπονδιακοί θα πιέζουν διοικήσεις και αθλητικές ηγεσίες.

Όσο για την Εθνική γυναικών τουλάχιστον έσωσε τα προσχήματα με τη νίκη επί της Δανίας στον προκριματικό όμιλο αλλά κι αυτή η νίκη είναι μακριά από το αρχικό πλάνο. Τον Μάιο ο Τάκης Φλώρος μας έλεγε πως η φουρνιά των έμπειρων (Τζανακάκη, Χατζηνικολάου, Κουτουξίδου) θα στηρίξει το νέο αίμα και ένα μήνα πριν τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού. Οι δύο πρώτες πήγαν σπίτι τους επικαλούμενες «προσωπικούς και οικογενειακούς λόγους» και η Κουτουξίδου... τραυματίστηκε. Την Ουκρανία την... είχαμε στα μέτρα μας και μόλις που πήραμε 10 πόντους σε κάθε σετ. Καλύτερα κάθε φορά να είμαστε ρεαλιστές παρά να δημιουργούμε ψευδαισθήσεις. Κρατάμε πως τα νέα κορίτσια που βρίσκονται στην Ολλανδία τα δίνουν όλα, αλλά εάν δεν τα βοηθήσουμε και δεν τους δώσουμε εφόδια, εάν δεν γίνει πιο δυνατό το πρωτάθλημα της Α1 γυναικών δεν έχουν μέλλον.

Τι να σου κάνουν και οι Εθνικές ομάδες, τι να σου κάνουν και οι αθλητές όταν η κοροϊδία ξεκινάει από τα ίδια τα σωματεία. Κοιτάξτε τι γίνεται στην Επαγγελματική Λίγκα. Με τα ψέματα θα μπει και ο Ηρακλής στο πρωτάθλημα, όπως μπήκε και πέρυσι και με τα ψέματα θα βγει. Τα ίδια και ο Παναθηναϊκός αν βέβαια καταφέρει και μπει. Και η πλάκα είναι πως οι υπόλοιποι δέκα κάνουν τις... πάπιες διότι σου λένε τι πρωτάθλημα θα παίξουμε χωρίς Ηρακλή και Παναθηναϊκό. Καλά το σκέφτονται αλλά αν δεν σπάσουν αβγά ομελέτα δεν γίνεται.

Ο Ηρακλής όχι μόνο θα λάβει κανονικά μέρος στο πρωτάθλημα αλλά θα το πάρει κιόλας. Τα ίδια γράφαμε και πέρυσι, τα ίδια και εφέτος. Μια από τα ίδια. Οσο για τις Επιτροπές Επαγγελματικού Αθλητισμού, τα ΑΦΜ, οι ΔΟΥ, οι φορολογικές ενημερότητες και τα άλλα συναφή δεν μας αγγίξουν. Αυτά είναι για τους ηλίθιους. Εδώ μιλάμε για άλλο κράτος.

Και φυσικά η περίπτωση του Ηρακλή με αυτή του Παναθηναϊκού είναι εντελώς διαφορετική. Μην τις μπερδεύουμε. Από τη μια έχουμε έναν ολόκληρο σύλλογο να ενδιαφέρεται για το τμήμα, τους οπαδούς να παίζουν ενεργό ρόλο και να πιέζουν. Κοινώς όλοι μαζί το παλεύουν με νύχια και με δόντια για να λειτουργήσει η ομάδα και να τρουπώσει στο πρωτάθλημα (διότι όπως έλεγε και ο Κώστας Βουτσάς: Είναι μέχρι να τρουπώσω. Αν τρουπώσω δεν βγαίνω με τίποτα) κι από την άλλη έναν Παναθηναϊκό της σφραγίδας. Του τίποτα.

Το παλεύει μόνος του ο Αχιλλέας Μακρόπουλος να κλείσει κάτι τρύπες με τα 120.000 Ευρώ του ΟΠΑΠ και προσπαθεί με πορδοβούλωμα να σκεπάει τη «μαύρη τρύπα» του μισού εκατομμυρίου.

Οι υπόλοιποι κοιτούν απ΄ έξω αφού στο παρελθόν κάηκαν με χρέη και προσφυγές κι ο Καζάζης στη μέση. Τις τελευταίες ημέρες πιο πολύ έχουν ασχοληθεί με τον Παναθηναϊκό ο Σαμικά, ο Αντρέ, ο Έρπ και ο Ανδρεάδης που «έχουν να λαμβάνουν» παρά που αυτοί που «έχουν να παίζουν».