Παίζουν μια ζωή

Πριν από ακριβώς ένα χρόνο, στις 30 Απριλίου 2011 ο Αχιλλέας Μαυρομάτης παρέδιδε στον Κώστα Αγγελίδη το κύπελλο για την κατάκτηση του πρωταθλήματος Α2 ανδρών. Την προηγούμενη ημέρα την Παρασκευή 29 Απριλίου ο Ηρακλής έχανε από τον Ολυμπιακό με 3-0 εντός της Μίκρα με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Ρολάντο Ντεσπέιν. Εφέτος στις 28 Απριλίου θα έχουμε τον Ντεσπέιν οικοδεσπότη του 5ου τελικού και μάλιστα με αντίπαλο τον πρωταθλητή της... Α2...

Περίεργα πράγματα φτιάχνει η ζωή, άσχετο εάν πολλές φορές προκαλούμε και την τύχη μας, όπως και ο Σωτήρης Δρίκος που σχεδόν μία ώρα μετά το επεισόδιο μας διαβεβαίωνε πως δεν υπάρχει θέμα με τους οπαδούς που του χτύπησαν την πλάτη αλλά μία ώρα αργότερα μετά από προτροπή της διοίκησης κατέληξε στο αστυνομικό τμήμα να κάνει μηνύσεις.

Είναι ο δεύτερος προπονητής του Ηρακλή που καταλήγει στο αστυνομικό τμήμα της Σύρου μετά τον Φρέντι Μπρουκς που πριν από δύο χρόνια πλακώθηκε ένα βράδυ σε ένα μπαρ μετά από... παρεξήγηση.

Γενικά όλα τα απρόοπτα στο ελληνικό πρωτάθλημα γίνονται για μία παρεξήγηση, για ένα σκούντημα και για ένα βλέμμα, για μία δήλωση που δεν αρέσει. Έτσι γίνεται κλίμα, έτσι χτίζεται ο στόχος και η ψυχολογία του δυνατού και του αδύνατου. Αν κάθονταν λίγο ακόμα στο νησί ο Ηρακλής θα είχε μηνύσει και τους γλάρους. Ότι κινείται μηνύεται.

Που είναι οι καλές εποχές της Ορεστιάδας με τις φάπες στον Μπερούτο, στον Κουρνέτα και στον Ντράγκοβιτς. Τώρα αγρίεψαν τα πράγματα. Και που κοιτάς μπορεί να φας καμιά μήνυση ακόμα και ως τηλεθεατής. Για τέτοια αγριάδα μιλάμε.

Το περίεργο είναι πως μένει το αμφιλεγόμενο χτύπημα στον Δρίκο και όχι η αποθέωση των συριανών στον Κράβαρικ, αλλά αυτό δεν κάνει κλίμα. Δεν ταιριάζει με το επίπεδο μας.

Το σίγουρο είναι πως στη μετά εποχή των μεγάλων Μίλκοβιτς, Τίσερ, Αγκάμεζ, Σαμικά, Ζαγκούμνι όχι μόνο δεν πλήττουμε αλλά περνάμε και... καλύτερα αφού βλέπουμε νέους πρωταγωνιστές και μάλιστα πιο... οικονομικούς που μπορούν να μας δώσουν περισσότερα.

Η δεύτερη νίκη του Φοίνικα επί του Ηρακλή γενικά δεν ήταν στο πρόγραμμα. Αφήστε τι λένε όλοι από εδώ και από εκεί. Κανείς δεν περίμενε πως ο Φοίνικας θα κέρδιζε και μάλιστα με 3-0 ή καλύτερα κανείς δεν περίμενε πως ο Ηρακλής θα έχανε και μάλιστα τρία δικά του σετ.

Διότι στον 4ο τελικό έχασε μόνος του ο Ηρακλής, από τα δικά του λάθη, από τη δική του αδράνεια. Ο Ηρακλής έγινε εντελώς προβλέψιμος και από τον 2ο τελικό και μετά δεν έχει να παρουσιάσει κανένα νεοτερισμό στο στιλ και στην τακτική του και από την άλλη έχει χάσει τη δύναμη του και στο σερβίς και στην επίθεση. Όλα τα άλλα είναι φύκια.

Αντίθετα, ο Φοίνικας με τους Γκόρτσανιουκ, Μπρισιτς να ανεβαίνουν από αγώνα σε αγώνα, είναι μια νέα ομάδα. Ο Ντόκιτς είναι ο νέος Ιβάν για τους συριανούς ενώ ο Λάππας ακόμα δεν έχει κάνει το ματς της ζωής του που περιμένει ο Νεόφυτος.

Βεβαίως κι ο Φοίνικας έπαιζε μπροστά στο κοινό του αλλά μην ξεχνάμε πως η έδρα δεν είχε βοηθήσει εφέτος τους «πειρατές».

Περισσότερο την άγχωνε χάνοντας μάλιστα τα ματς με Ολυμπιακό και Εθνικό αλλά προς το τέλος της περιόδου η ομάδα βρήκε το ρυθμό της. Η νίκη του Φοίνικα και μάλιστα με 3-0 ήταν ένα αποτέλεσμα σταθμός που ισοδυναμεί με τίτλο για τους ανθρώπους του νησιού.

Η ιστορία, γράφει τον πρώτο και τον πρωταθλητή κι αν ο Φοίνικας εκτός από ίχνος θέλει να βάλει και υπογραφή στη χρυσή βίβλο πρέπει να κάνει την υπέρβαση και μέσα στη Μίκρα. Αλλωστε, για να στεφθεί πρωταθλητής πρέπει να μάθεις να νικάς παντού και με όλες τις συνθήκες.

Κανείς δεν θα θυμάται τον δευτεραθλητή, εκτός κι αν η υπέρβαση του περνάει κι αυτή στην ιστορία όπως έκανε η Ορεστιάδα τη σεζόν 1997-98 αλλά έχασε τον τίτλο στην έδρα της από τον ψυχωμένο Ολυμπιακό. Ηταν το αποτέλεσμα που άρχισε να καθηλώνει την Ορεστιάδα και κατά πολλούς ήταν η ημέρα που άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την πτώση.

Τα πανηγύρια των συριανών το βράδυ της Τετάρτης ήταν έξαλλα και αυθόρμητα. Ειπώθηκαν και υπερβολικές δηλώσεις αλλά το πρωτάθλημα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Θα τελειώσει μόνο ότι ο Καραμπέτσος σφυρίξει τον τελευταίο πόντο το βράδυ του Σαββάτου.

Ο Φοίνικας βρίσκεται κοντά σε μια τεράστια επιτυχία που όμοια της δεν έχει γνωρίσει το βόλεϊ της περιφέρειας και όσο κι αν ακούγεται παράξενο είναι η ομάδα που δείχνει να έχει μεγαλύτερη δυναμική. Θα πρέπει, όμως, να διαχειριστεί την ένταση των στιγμών, να δείξει τσαγανό μέσα στη Μίκρα και κυρίως να πιστέψει στο θαύμα.

Οσο για την απόφαση του Νεόφυτου να διώξει τον Ντάγκουμπιτς από την ομάδα ήταν λάθος. Σε τέτοιες στιγμές δεν περισσεύει κανείς και δεν διώχνεις έναν αθλητή πριν τον αγώνα της ιστορία σου μόνο και μόνο επειδή δεν... πανηγύρισε την επιτυχία του τρίτου τελικού.

Ο Ηρακλής πάλι έχει άλλο ατού. Και δε μιλάμε μόνο για την έδρα. Μπορεί να έχασε τους δύο αγώνες στη Σύρο αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Εδώ παίζονται καριέρες, μια ολόκληρη ζωή. Μετά από 15 χρόνια στον Ηρακλή ο Κράβαρικ δύσκολα θα φύγει με σκυμμένο το κεφάλι από τη Μίκρα το βράδυ του Σαββάτου. Το ίδιο και οι Χριστοφιδέλης, Στεφάνου, Προύσαλης, Σμαραγδής αθλητές που δεν έχουν μάθει να χάνουν και όποτε το παθαίνουν ξέρουν και πως να αντιδρούν, έχουν την εμπειρία να βάλουν από κάτω οποιαδήποτε αγώνα ειδικά όταν γνωρίζουν πως παίζουν αγώνα δίχως αύριο.

Κι επειδή όπως είπαμε κανείς δεν περίμενε να γίνει 5ος τελικός μέχρι και η ΕΣΑΠ έβαλε ταμπελάκι στο κύπελλο «πρωταθλητής Ηρακλής» και φυσικά ορίστηκε την ίδια ημέρα με τον τελικό του κυπέλλου στο ποδόσφαιρο. Ας είναι κι έτσι. Αν είναι να δούμε μία ακόμα ματσάρα όπως οι τέσσερς προηγούμενοι τελικοί χαλάλι σε όποιον το πάρει.

Έτσι κι αλλιώς για μας πρωταθλητές είναι και θα είναι αυτοί που τιμούν, σέβονται και δοξάζουν του αντιπάλους τους, τους εαυτούς του και πάνω απ΄όλα το βόλεϊ.