Ανίατη ασθένεια

Τελειώνει η προθεσμία, εκπνέει ο χρόνος, τελευταία ευκαιρία, φτάνει στην πόρτα της εξόδου κι άλλα συναφή στολίζουν μόνιμα τα τελευταία χρόνια το ρεπορτάζ της ομάδας βόλεϊ του Παναθηναϊκού. Εδώ δεν κάνουμε δίκες. Σηκώνουμε απλά καμιά πέτρα για να δούμε τι φώλιασε από κάτω και τι έχει πλακώσει η μνήμη μας. Κατ΄ αρχήν θυμίζουμε πως τις ίδιες ιστορίες γράφαμε και πέρυσι για τον Παναθηναϊκό αλλά και τον περασμένο Φλεβάρη όταν έφτασε να πατάει με το ένα πόδι στην Α2. Αυτή τη φορά, όμως, δεν είναι αγωνιστικό το ζήτημα, δεν είναι καν οικονομικό...

Είναι υπαρξιακό του ίδιου του Παναθηναϊκού, των διοικήσεων και του κόσμου του. Και θα εξηγηθώ...

Κατ΄ αρχήν το κουβάρι δεν είναι πολύ χοντρό. Δεν χρειάζεται να πάει κανείς στο μακρινό παρελθόν για να βρει το τι έφταιξε στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό και ειδικά στο τμήμα του βόλεϊ.

Να ξεκινήσουμε κάνοντας ακτινογραφία της σημερινής κατάστασης. Το πρώτο έμφραγμα ήρθε το 2011 με τις προσφυγές των Ρενό Ερπ, Μπγιορν Αντρέ που μπήκαν σε τροχιά διακανονισμών.

Μετά ήρθε η τελεσίδικη προσφυγή του Γκιγιάμ Σαμικά που ήταν 124.000 Ευρώ και ο παίκτης δέχτηκε να πέσει στις 90.000 Ευρώ. Κερασάκι στην τούρτα ήταν η προσφυγή του Ανδρέα Ανδρεάδη για 24.000 Ευρώ και δέχεται να πάρει τουλάχιστον τα 15.000 Ευρώ.

Αυτά για να έχουμε μια εικόνα του τι περίπου γίνεται. Προσέξτε τώρα. Από μέρα σε μέρα θα σκάσει και η προσφυγή του Λίμπερμαν Αγκάμεζ και του Πάβελ Ζαγκούμνι που μαζί πρέπει να είναι γύρω στις 300.000 Ευρώ. Μετά έρχεται το καραβάνι με τους Στάθη Ντονά, Σάκη Ψάρρα, Ηλία Λάππα και πάει λέγοντας.

Ο Αχιλλέας Μακρόπουλος αυτά δεν τα ήξερε. Τα έμαθε στην πορεία. Για την ακρίβεια τα έμαθε πριν λίγους μήνες κι έχοντας στο χέρι τα 120.000 Ευρώ, άντε και να βάλει και 80.000 ο ίδιος να κλείσει το 20% της τρύπας. Το υπόλοιπο 80% πως να κλείσει; Ούτε με τσιμέντο ταχείας πήξεως δεν κλείνει η τρύπα.

Στο περιβάλλον του Μαρκόπουλου οι σώφρονες άνθρωποι και ειδικά αυτοί που δεν έχουν και την τρέλα του κυρ Αχιλλέα με την Πανάθα, τον συμβουλεύουν να κάνει πίσω, να αφήσει τα χρέη απλήρωτα και να τραβήξει το σωληνάκι από το ΤΑΑ.

Είναι πράγματι μια λύση που κατά κάποιο τρόπο θα «λυτρώσει» τη διοίκηση του Παναθηναϊκού. Δυστυχώς για τον Μακρόπουλο και πιο δυστυχώς για το ιστορικό τμήμα του Παναθηναϊκού σίγουρα θα είναι προσωρινή λύση. Ακόμα και αν ο ασθενής αποβιώσει το φάντασμα του και κυρίως τα χρέη του θα στοιχειώσουν για πάντα τον Ερασιτέχνη.

Η δεύτερη λύση είναι να ζητήσει ο Μακρόπουλος μακροχρόνιους διακανονισμούς αλλά αυτό με τα δεδομένα που υπάρχουν δεν πρόκειται να γίνει. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το τμήμα θα έχει ισόβια τα 120.000 Ευρώ από τον ΟΠΑΠ θα χρειαστεί μια δεκαετία για να γίνουν όλες οι εξοφλήσεις, δηλαδή, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.

Η πιο ρεαλιστική λύση είναι η τρίτη χωρίς πάλι να λύσει την ουσία του προβλήματος αλλά τουλάχιστον η ιστορία πρέπει να γράψει το σκάνδαλο: Κατ΄ αρχήν να παραιτηθεί ο Μακρόπουλος από πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Να καταγγείλει όλες τις διοικήσεις και όλους τους παράγοντες που είχαν εμπλοκή με το ΤΑΑ από τις 5 Μαϊου του 2008 οπότε και αποχώρησε ο Βλάσης Σταθοκωστόπουλος από το «πράσινο» ΤΑΑ. Μέχρι τότε το τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού ήταν «λευκή περιστερά». Δεν χρωστούσε ούτε σεντς. Από τότε και μετά αρχίζουν τα όργανα...

Να ψάξει ο Μακρόπουλος τα πρακτικά του συλλόγου και να βρει ποιος και με ποιες αποφάσεις ΔΣ διαχειρίστηκε τα χρήματα του ΤΑΑ. Κυρίως να βρει ποιος διαχειρίστηκε τα χρήματα του ΤΑΑ. Ποια ήταν τα έσοδα του και ποια τα έξοδα του; Πότε και πόσα χρήματα έβαλε στο τμήμα του βόλεϊ η οικογένεια Γιαννακόπουλου;

Αυτά πρέπει να πει στον κόσμο ο κύριος Μακρόπουλος. Εάν πράγματι δόθηκαν αυτά τα χρήματα από τον κύριο Γιαννακόπουλο (που δεν έχουμε λόγο να τον αμφισβητούμε) κι αν πράγματι εισέρρευσαν τα ποσά από τον Ερασιτέχνη στο τμήμα του βόλεϊ. Ακόμα κι αν ο Παναθηναϊκός διαλύσει το τμήμα ο Μακρόπουλος έχει υποχρέωση να αποκαλύψει την αλήθεια. Να πει γιατί δεν πληρώθηκαν οι ξένοι παίκτες που κατά 85% έμειναν απλήρωτοι. Ποιοι πήραν τα χρήματα αν και εφόσον δόθηκαν. Που τα έδωσαν;

Το αντιλαμβάνεστε; Δε μιλάμε πως χάθηκαν τα χρήματα μιας δόσης συμβολαίου. Χάθηκε το 80-85% συμβολαίων καμιά 10αριά παικτών που οι αμοιβές τους άγγιζαν τις 200.000 Ευρώ.

Και πάμε και στα ρεζιλίκια που μπροστά στο οικονομικό σκάνδαλο του ΤΑΑ μοιάζουν πταίσματα. Δηλώθηκε στην ΕΣΑΠ ο Μιχάλης Λιόντας για τη σεζόν 2012-13 χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η μεταγραφή του. Ποιος φωστήρας τα σκέφτεται αυτά είναι απορίας άξιο. Με πιο δικαίωμα εκθέτουν τους αθλητές και το όνομα του συλλόγου;

Γιατί δεν δόθηκαν 1.800 Ευρώ που ζήτησε ο Γιάννης Λιβαθηνός για να κάνει ένα νόμιμο συμβόλαιο; Οταν δεν πληρώνεται ο Λιβαθηνός με 1.800 Ευρώ θα δοθούν τα 90.000 Ευρώ στον Σαμικά; Εκτός κι αν κανείς δεν πιστεύει πλέον στην σωτηρία του τμήματος οπότε οι υπεύθυνοι ζύγισαν πως ακόμα και τα 1.800 Ευρώ δεν άξιζε να δαπανηθούν. Δυστυχώς. Τόσα απλά, τόσο κυνικά.

Η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως ο Ηρακλής μπορεί και να βρει λύση με το ΑΦΜ κι ας χρωστάει 18,5 εκ. Ευρώ. Ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να βρει λύσεις στα πολύπλοκα προβλήματα του και η αποβολή του από το πρωτάθλημα είναι ζήτημα χρόνου. Οι συνέπειες για το κύρος της Βόλεϊ Λιγκ, για τον ίδιο τον Παναθηναϊκό, τις αμοιβές των αθλητών και την προβολή του αθλήματος θα είναι ανυπολόγιστες, αλλά σωτηρία δεν υπάρχει. Άπαντες πρέπει να ετοιμάζονται για ένα πρωτάθλημα χωρίς τον Παναθηναϊκό. Είναι σκληρό αλλά είναι η πραγματικότητα και μακάρι η πραγματικότητα να μας διαψεύσει πέρα για πέρα. Ομως, καθημερινά όλες οι εξελίξεις μας οδηγούν στην έξοδο.

Πόσο να αντέξει ο Αχιλλέας Μακρόπουλος; Το καρκίνωμα που υπάρχει στον Παναθηναϊκό δεν θεραπεύεται με ασπιρίνες. Η ασθένεια είναι ανίατη. Δεν είναι υπόθεση ενός παράγοντα ή ενός προέδρου εκτός κι αν είναι κρίσος ή μάγος και τακτοποιήσει το χρέος του 1εκ. Ευρώ. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού προκύπτει από το πως λειτουργεί ο σύλλογος εδώ και δεκαετίες. Έφτασε στο τέλος εποχής των εγωκεντρικών διοικήσεων της ανοργανωσιάς και της τσαπατσουλιάς μόνο που κάποτε θα πρέπει να λογοδοτήσουν και όσοι καταπάτησαν τον όρκο και. την αγάπη τους για τον σύλλογο.

Οπως πολύ σωστά είπε και ο Στέλιος Καζάζης στην προσωπική του σελίδα στο faceboοk «τα κάστρα πέφτουν από μέσα». Είναι η ίδια φράση που είχε πει και ο Αλέκος Λεώνης πριν φύγει από τον Ηρακλή πριν από 5 χρόνια. Από τότε ο «γηραιός» αργά αλλά σταθερά πήρε την κατιούσα έστω κι αν κράτησε ψηλά το λάβαρο κατακτώντας τίτλους. Στην πραγματικότητα ο σύλλογος άρχισε να μετράει αντίστροφα.

Άλλωστε μεταξύ Παναθηναϊκού και Ηρακλή υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Στον Παναθηναϊκό ένας παράγοντας προσπαθεί να κινήσει γη και ουρανό για να σωθεί το τμήμα, ενώ στον Ηρακλή παράγοντες και οπαδοί είναι ενωμένοι και νυχθημερόν παλεύουν με νύχια και με δόντια για να κρατήσουν ζωντανή την αγαπημένη τους ομάδα. Ο Παναθηναϊκός χρεοκόπησε πρώτα απ΄ όραμα, κι ελπίδα μετά από παράγοντες και στο τέλος από την έλλειψη ευρώ.

Κι επειδή δεν πρέπει να κλείσουμε με απαισιοδοξία ευχόμαστε τα καλύτερα στα παιδιά της Εθνικής ανδρών στο τουρνουά της Φινλανδίας. Θα είναι πολύ σημαντικό να τα καταφέρουν πρώτα απ΄ όλα για τους εαυτούς τους και μετά για το ελληνικό βόλεϊ.