Η απόλυτη υπέρβαση!

Έχω να γράψω πολλά για την εθνική και την τρομερή εμφάνιση που έκανε στο β’ μέρος, όπως και για τον ανεκδιήγητο διαιτητή, αλλά πραγματικά έχω πάθει πλάκα με κάτι που είδα μόλις τώρα, αφού «βγήκε» πριν από λίγα λεπτά. Και δείχνει τι υπερπροσπάθεια κάνανε οι διεθνείς μας στην επανάληψη. Σε ένα παιχνίδι που τους πήγαν όλα στραβά στο α’ μέρος, αντί να τα παρατήσουν, συνέβη το αντίθετο. Σκύλιασαν!

Στο α’ μέρος, λοιπόν, ήταν ολοφάνερο ότι οι Έλληνες παίκτες, εκτός όλων των άλλων προβλημάτων, δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τους Πολωνούς στο θέμα της εκρηκτικότητας. Της ταχύτητας! Και πιο σβέλτοι ήταν οι αντίπαλοι, αλλά και πιο γρήγορα έπαιζαν με την μπάλα στα πόδια ή στους χώρους.

Η διαφορά στο α’ ημίχρονο

Ουσιαστικά στο α’ μέρος οι δυο ομάδες παίξανε αριθμητικά στα ίσια, αφού η αποβολή του Παπασταθόπουλου ήρθε στο 44’, όταν έληγε το ημίχρονο.

Πόσα, λοιπόν, χιλιόμετρα παραπάνω τρέξανε οι Πολωνοί από τους διεθνείς μας στο α’ μέρος; 4.220 μέτρα! Πολύ μεγάλη η διαφορά (54.274 οι Πολωνοί - 50.054 οι Έλληνες), που, όμως, την βλέπαμε με τα μάτια μας και στο γήπεδο. Δεν χρειαζόταν να μας το πούνε τα «κοντέρ» της ΟΥΕΦΑ. Κι επαναλαμβάνω, στο α’ μέρος οι δυο αντίπαλοι είχανε από 11 παίκτες.

Τρελάθηκε το κοντέρ στο β’

Ξεκινάει το β’ ημίχρονο και η εθνική μας παίζει για 24 ολόκληρα λεπτά με παίκτη λιγότερο. Μόνο μετά το 69’ ισορροπήθηκε η κατάσταση, λόγω και της πολωνικής κόκκινης.

Ρε παιδιά, αν έχετε το θεό σας. Σε όλο το β’ μέρος ξέρετε πόσο παραπάνω τρέξανε οι Πολωνοί; Μόλις 2.853 μέτρα. Κι ενώ για 24 λεπτά είχαν ποδοσφαιριστή περισσότερο! Δεν έχει ξαναγίνει αυτό, όπως μπορείτε να δείτε κι εσείς παρακάτω στο σχετικό πινακάκι της ΟΥΕΦΑ (οι Πολωνοί 48.982 μ. - οι Έλληνες 46.129 μ.).

Μειωνόταν με παίκτη λιγότερο, αντί να αυξάνεται!

Χρόνια ασχολούμαι με τέτοια στοιχεία, αλλά αυτό το πράγμα δεν το ξαναθυμάμαι. Αντί, δηλαδή, να αυξάνεται κι άλλο η διαφορά όσο μια ομάδα έχει παίκτη παραπάνω, να μειώνεται!

Κανονικά, και βάσει της εικόνας του α’ μέρους όπου οι Πολωνοί δείχνανε σαφώς πιο φρέσκοι, τα 4.2 χλμ. θα έπρεπε να αυξηθούν περισσότερο στο β’, αφού η Ελλάδα έπαιζε τόση ώρα δίχως τον Παπασταθόπουλο.

Κατάθεση ψυχής!

Φυσικά, δεν χρειάζεται καν να δούμε τέτοια στατιστικά στοιχεία για να καταλάβουμε την κατάθεση ψυχής που κάνανε όλοι οι διεθνείς, σε ένα ματς που όλα ήταν εις βάρος τους από την αρχή. Κατανοούμε καλύτερα, όμως, τον ορισμό της υπερπροσπάθειας κι απ’ αυτό το δεδομένο που παρουσιάζουμε και βγάζει μάτι! Οι Πολωνοί τα… είδαν όλα ψυχολογικά και σωματικά μπροστά στους αριθμητικά λιγότερους Έλληνες διεθνείς που θέριευαν λεπτό με το λεπτό!

Η μάνα στο UCLA!

Τέλος πάντων. Θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε κι άλλα για την εθνική. Απλά θυμήθηκα τι είχε δηλώσει κάποτε ο Αμερικάνος πασίγνωστος προπονητής στίβου Τζόν Σμιθ (προπονητής του Μόρις Γκριν), όταν τον είχαν ρωτήσει πόσο γρήγορα μπορεί να τρέξει ο άνθρωπος κι αν θα κατέβει ποτέ κάτω από τα 9 δευτερόλεπτα στα 100 μέτρα. Είχε πει τότε ο Σμίθ:

«Κατά τη γνώμη μου ακόμα και κάτω από 6.5 δευτερόλεπτα μπορεί να φτάσει κάποτε το ρεκόρ. Το φράγμα των 9 δευτερολέπτων δεν είναι μόνο σωματικό, όπως νομίζουμε. Είναι κυρίως εγκεφαλικό. Κάποτε είχε γίνει αντικείμενο πανεπιστημιακής έρευνας στο UCLA μια μητέρα. Είχα παρακολουθήσει το βίντεο, μάλιστα. Αυτή η κυρία είχε δει να παγιδεύεται το παιδί της κάτω από ένα φορτηγό, μετά από τροχαίο. Βλέποντας τον κίνδυνο πήγε και, με απίστευτη δύναμη, σήκωσε αυτό το ογκώδες όχημα τόνων με τα ίδια της τα χέρια για να σώσει τον γιό της!!! Συγκλονιστικό!».

Και συνέχιζε ο Αμερικάνος: «Αν κάποτε κατανοήσουμε τι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν μέσα στον εγκέφαλο αυτής της απλής γυναίκας για να πετύχει κάτι τόσο υπεράνθρωπο, τότε ο άνθρωπος θα μπορέσει να τρέξει τα 100 μ. ακόμα και σε κάτω από 6.5 δευτερόλεπτα. Θα καταφέρει, βέβαια, και πολλά άλλα ακόμα. Δυστυχώς, όμως, ακόμα ένα σημαντικό κομμάτι του ανθρώπινου εγκεφάλου, όσον αφορά τις δυνατότητές του, παραμένει ανεξερεύνητο».

Ατσαλωμένοι!

Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν μέσα στους διεθνείς όταν είδαν, τρόπος του λέγειν, τον χάρο με τα μάτια τους, κατεβαίνοντας στα αποδυτήρια για το ημίχρονο με τσαλακωμένο το ηθικό τους και τρεμάμενα τα γόνατά τους. Ούτε τι έκανε ή σκέφθηκε ο Σάντος. Ο ενθουσιασμός των Πολωνών στις εξέδρες και η ορμή της εθνικής τους ομάδας φαινόταν να καταπίνει την όποια ελληνική ελπίδα!

Η ουσία είναι πως οι διεθνείς μετά την ανάπαυλα μπήκαν εγκεφαλικά πανέτοιμοι κι ατσαλωμένοι για μια μεγαλειώδη υπερπροσπάθεια! Όλοι τους! Σα να είχε γυρίσει το κουμπί της πίστης μέσα τους. Της πίστης στην ανατροπή!

Έπαιζαν καλύτερα, αγνοούσαν τον διαιτητή, δεν τους ένοιαζε το 10 κόντρα σε 11, πίστευαν στα κουρασμένα πόδια τους! Οι ποδοσφαιριστές που ήδη έπαιζαν, οι Σάλπι και Φορτούνης που μπήκαν αλλαγή, ο προπονητής! Όλοι μαζί κατάφεραν την απόλυτη υπέρβαση! Με μόνο όπλο την ψυχή τους και τον εγωϊσμό τους! Τίποτα άλλο δεν τους χρειαζόταν. Μπορούν, λοιπόν, ήδη να καμαρώνουν για την προσπάθειά τους. Και μακάρι να υπάρξει και συνέχεια…