Τι να σου κάνει αυτή η Αρμάνι και τι τα θες με την Εφές!

Στο επίπεδο που έχουν φτάσει οι ομάδες μας στην Ευρωλίγκα είναι από πολύ δύσκολο έως σχεδόν αδύνατο να χάσουν στις έδρες τους από ομάδες προσώπων.

Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που και οι δυο ομάδες προβάλουν ως φαβορί για την πρόκριση στο final 4.

Δείτε για παράδειγμα την Εφες. Την Παρασκευή το βράδυ στο ΟΑΚΑ βαρέθηκε να κερδίζει ριμπάουντ. Σύνολο 37 απ’ αυτά τα 14 επιθετικά.

Αλλά δεν ήξερε τι να τα κάνει ή καλύτερα πως να χειριστεί τις καταστάσεις. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να κερδίζει την μάχη στους αιθέρες, να ανανεώνει τις επιθέσεις της και συγχρόνως να ανανεώνεται η δυνατότητα, στον κάθε παίκτη χωριστά, να παρουσιάσει στο φιλοθεάμων κοινό το πρόγραμμα του , το δικό του ρεπερτόριο.

Σουτ από μακριά για τρίποντο , σουτ για δίποντο , ντράιβ , σουτ με καλές προϋποθέσεις , σουτ με στραβές , με εκβιαστικό τρόπο , με φαντασία, με κομψότητα , σουτ στον γάμο του καραγκιόζη, σουτ εγώ , σουτ εσύ ,ελάτε να σουτάρουμε και να γιορτάσουμε μέρες που είναι.

Αν είναι δυνατόν σοβαρές ομάδες ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός να χάσουν από αντιπάλους που είναι ομάδες μόνο μέσα στο αεροπλάνο!!!

Από τους 8 όλους κι όλους τους παίκτες που χρησιμοποίησε ο Αταμάν στο παιχνίδι κανείς δεν κατάφερε να βρεθεί με τον συμπαίκτη του.
Σαν τα ηλεκτρόδια κατάφεραν να κινούνται ακατάπαυστα στον χώρο χωρίς να συναντιούνται.

Βλέπεις το ρόστερ της Εφές και…καμαρώνεις για τους Τούρκους. Παίκτες πρώτης γραμμής οι περισσότεροι , αναγνωρισμένης αξίας.

Όλοι μαζί όμως μιλάμε για τσούρμο. Για πενταήμερη στο Φαληράκι.

Δεν είναι ομάδα και το κυριότερο δεν έχουν διάθεση να παίξουν σαν ομάδα. Αρνήθηκαν να το πράξουν τόσο καιρό με τον Περάσοβιτς , κόντεψαν να τον στείλουν στο ..άσπρο σύστημα να φορά τα πουκάμισα, ανάποδα και να κουμπώνουν στην πλάτη. Σιγά μην το κάνουν με τον Αταμάν. Κομματάκι δύσκολο.

Εμένα μου φάνηκαν ακόμα πιο άναρχοι στο παιχνίδι τους , πιο απελευθερωμένοι στις αυθαιρεσίες.

Δεν ξέρω πόσοι το πρόσεξαν αλλά περνούσαν ολόκληρα δεκάλεπτα χωρίς να κάνουν φάουλ; Να μην το επιχειρούν καν , να μην το έχουν στο μυαλό τους!

Γεγονός επίσης ότι μισούν θανάσιμα τις ασίστ. Με πρώτο και καλύτερο τον Μακ Κόλουμ, στον οποίο χρεώνουν αναγκαστικά ασίστ το βλέμμα που ρίχνει στους συμπαίκτες του πριν ξεκινήσει την προσπάθεια.

Αυτή η συνάντηση παικτών , η συνάθροιση προσωπικοτήτων αν θέλετε, δεν μπορεί να λέγεται ομάδα, δεν έχει εξάλλου την συμπεριφορά ομάδας και ούτε φαίνεται να ενδιαφέρει κάποιους η απόδοση του συνόλου.

Πάμε παίζουμε , διασκεδάζουμε , μας βγαίνει το παιχνίδι κερδίζουμε , δεν μας βγαίνει κάνουμε ντους και φεύγουμε!

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε εύκολα γιατί πρώτα απ’ όλα είναι ομάδα, ακόμα και αν ζηλεύει παίκτες από το ρόστερ της Εφές.

Αλλά οι Τούρκοι- και όχι μόνο αυτοί- έχουν περισσότερα να ζηλέψουν. Την συγκρότηση του συνόλου, τον αγωνιστικό προσανατολισμό , την αμυντική λειτουργία , τις μεταβάσεις στην άμυνα, τις σωστές αποστάσεις , την ικανότητα της ομάδας στα μακρινά σουτ χωρίς να τα εκβιάζει.

Αν έχει κάτι ο φετινός Παναθηναϊκός δεν είναι ο πολύ καλός Καλάθης, ή ο σταθερός Γκίστ , ο παραγωγικός Παππάς , ο πλουραλισμός στην επίθεση κι άλλα πολλά.

Δεν είναι τα μεμονωμένα στοιχεία , αλλά το σύνολο των στοιχείων με σημείο αναφοράς τον Νικ Καλάθη.

Είναι περισσότερο …Καλάθης η ομάδα φέτος κι αυτό βοήθησε το σύνολο να παρουσιάζεται πιο ουσιαστικό , πιο σωστά προσανατολισμένο, πιο παραγωγικό και φυσικά πιο ανταγωνιστικό.

Στην βάση αυτής της λογικής εξάλλου διόρθωσε ο Παναθηναϊκός του σήμερα και την αμυντική του λειτουργία. Πέρσι από την τετράγωνη λογική μια συμφωνικής ορχήστρας με μαέστρο τον Καλάθη αναγκαζόταν να μεταπηδά, στο ανέμελο ελαφρολαϊκό σχήμα του «τράβα μπρος και του κεφαλιού σου κάνε» με ερμηνευτή τον Τζέιμς. Γεγονός που τον δυσκόλευε να βρει χημεία.

Στο Πειραιά τώρα ,έχουν εδώ και καιρό βρει τον δρόμου τους. Πλήρης ή με τραυματισμούς η ομάδα έχει χαράξει ρότα. Δεν τρομοκρατούνται οι ερυθρόλευκοι από καμία Αρμάνι παρά μόνο από τον κακό τους εαυτό.

Τι να τρομοκρατηθεί δηλαδή; Από την Αρμάνι που η πιο σύνθετη επίθεση της εκδηλώνεται με ένα σκριν και αμέσως σουτ;

Όποιος έχει την μπάλα σουτάρει ή κινδυνεύει με διακοπή συμβολαίου. Η μεγαλύτερη σε διάρκεια επίθεση των Ιταλών κράτησε 17 δευτερόλεπτα. Αυτοί επιτίθονται σε αντίστροφη μέτρηση από το δέκα.

Επειδή είχα την τύχη σε τουρνουά εθνικών ομάδων να συναντήσω τον Πιανιτζάνι και να μιλήσω μαζί του είμαι σίγουρος ότι τους κάνει πλάκα κάθε φορά που καλεί τάιμ άουτ ή μιλά με παίκτη χωριστά!

Σου λέει , μόνο αυτοί θα μου κάνουν πλάκα; Θα τους κάνω κι εγώ! Έτσι κι αλλιώς μόνος μου τα λέω , μόνος μου τα ακούω. Ο σοβαρός με τον ασόβαρο έπαιξαν στο ΣΕΦ.

Και δεν είναι απόλυτα σίγουρος αν το ασόβαρος αντιπροσωπεύει καλύτερα την Αρμάνι ή το σοβαροφανής. Όπως δεν ξέρω επίσης στην συγκεκριμένη περίπτωση πιο είναι πιο βαρύ και πιο υποτιμητικό. Το ασόβαρος ή το σοβαροφανής.

Η απόσταση που χωρίζει τις δυο ομάδες δεν αποτυπώνεται στο τελικό σκορ. Αποτυπώνεται πρωτίστως στην βαθμολογία της Ευρωλίγκας και όσον αφορά την αναμέτρηση στο ΣΕΦ, αποτυπώνεται στην απόσταση που χώριζε τις δυο ομάδες στην λήξη της τρίτης περιόδου( 70-53).

Αυτή είναι η πραγματική διαφορά χωρίς γαρνιτούρες. Ο Ολυμπιακός απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι είναι ομάδα με αρχή, μέση και τέλος , όπου σε κάθε στάδιο αυτής της διαδρομής , θα βρεις τρεις με τέσσερεις πρωταγωνιστές και συγχρόνως πρωταγωνίστρια όλη την ομάδα.

Έτσι προκύπτει και ο πλουραλισμός στο χθεσινό παιχνίδι. Η Αρμάνι αντίστοιχα σ’ αυτή τη διαδρομή το μόνο στάδιο που έχει να επιδείξει είναι το …τέλος! Η αρχή και η μέση απουσιάζουν!

Τι σύγκριση να γίνει λοιπόν ανάμεσα στις δυο ομάδες; Η Αρμανι είναι ομάδα μόνο σαν σχήμα λόγου, ενώ ο Ολυμπιακός αποτελεί τον ορισμό της έννοιας ομάδα.

Οι ερυθρόλευκοι φιγουράρουν άξια πρώτοι. Πιο άξια δεν γίνεται!!! Ποιος θα τους κατηγορούσε αν βρισκόταν εκτός τετράδας μετά από τόσους πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς;

Αντί όμως να βρουν δικαιολογίες στον Ολυμπιακό βρήκαν τρόπο να πρωταγωνιστούν με τις πληγές ανοιχτές. Γι’αυτό τους αξίζουν συγχαρητήρια.

Από εδώ και πέρα τα ζητούμενα είναι:

Αφενός- και χτυπάτε ξύλο- να μην υπάρχουν άλλοι τραυματισμοί και αφετέρου οι αποθεραπευθέντες να επιστρέψουν το συντομότερο δυνατό στα γνωστά αγωνιστικά τους επίπεδα.

Να μην μετρήσει απώλειες στο ΣΕΦ. Να εμφανιστεί η ομάδα στα εφτά εντός έδρας παιχνίδια που απομένουν προσγειωμένη, συγκεντρωμένη με τα μυαλά στο παρκέ.

Να κατορθώσει να κερδίσει παιχνίδια περισσότερο με το μυαλό και όσο το δυνατόν με λιγότερη σωματική επιβάρυνση κυρίως από τους ρυθμιστές που αγωνιστική με αγωνιστική θα…πληθαίνουν!