Φανταστικά τέρατα και πού να τα βρείτε

Aφού δεν το λέει κανένας, θα το πω εγώ. Στην Ελλάδα της απέραντης ασυδοσίας, όπου κυκλοφορούν ελεύθεροι οι εγκληματίες χρυσαυγίτες και οι αρχιμιζαδόροι που χρεοκόπησαν το κράτος, η εικόνα του Βασιλακόπουλου με χειροπέδες ατιμάζει όχι τον ίδιο, αλλά το μπάσκετ, την αθλητική κοινωνία και φυσικά εκείνους που εμπνεύστηκαν τη συγκεκριμένη φάμπρικα.

Η χθεσινή μέρα ήταν μαύρη όχι για τον γηραιό πρόεδρο της ΕΟΚ, αλλά για τον ταλαίπωρο ελληνικό αθλητισμό.

Δεν προσπαθώ να πω ότι ο Βασιλακόπουλος έχει δίκαιο στην περίφημη κόντρα με τους διαιτητές. Αντιθέτως, έχει άδικο.

Ακόμη και αν πιστεύει ότι το θεσμικό πλαίσιο επιβραβεύει τη θέση (και το νταηλίκι) της Ομοσπονδίας, το δίκαιο δεν το ορίζει ο όποιος Βασιλακόπουλος, αλλά το δικαστήριο.

Στην Ελλάδα του 2018, βεβαίως, η έννοια «δικαιοσύνη», από την πρωτοβάθμια μέχρι το ΣτΕ, μπάζει πολύ νερό, πολύ δηλητήριο και ενδεχομένως άφθονο λάδι.

To παραπάνω δεν αφορά την περίπτωση Γκόντα-Φούφη ούτε τις ιστορίες με τον Συμεωνίδη, αλλά πιο σοβαρά για την ταλαίπωρη κοινωνία ζητήματα.

Αλλά ένιωσα υποχρεωμένος να επισημάνω τα επιφωνήματα καγχασμού που ακούγονται από διάφορες κατευθύνσεις, όποτε κάποιος αιθεροβάμων ισχυριστεί ότι η εκπορνευμένη θεά με τη ζυγαριά παραμένει αδέκαστη και τυφλή.

Πάει αυτό και πάμε παρακάτω.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διεκδικήσει κάποιος το δίκιο του σε μία αστική, εργασιακή διαφωνία, αλλά ουδείς εξ αυτών περιλαμβάνει συλλήψεις, κρατητήριο και βραχιόλια.

Η προφανέστατα στοχευμένη μεθόδευση που οδήγησε στο ντου των αστυνομικών στα πλαίσια της αυτόφωρης διαδικασίας ήταν απολύτως απαράδεκτη και δικαιώνει όποιον θεωρεί τους εμπνευστές της επικίνδυνους.

Θα έγραφα «μνησίκακους», αλλά το μονοπώλιο στη μνησικακία το διεκδικεί με αξιώσεις η άλλη πλευρά, αυτή της ΕΟΚ.

Οι αδικημένοι διαιτητές θα ισχυριστούν ότι η συμπεριφορά του Βασιλακόπουλου τους έφερε στο ως εδώ και μη παρέκει. Και θα έχουν δίκαιο.

Αυτό όμως δεν δικαιολογεί τη χρήση κωδίκων που ταιριάζουν σε κοινούς κακοποιούς.

Το γράφω στεγνά, για να συνεννοηθούμε καλύτερα. Οι χειροπέδες είναι για αυτούς που βιάζουν τα παιδιά τους ή δολοφονούν μετανάστες.

Όχι για τον 80άρη παράγοντα που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις αποφάσεις των δικαστηρίων σε εργασιακά θέματα.

Απορώ μάλιστα, πώς καταδέχθηκαν να ασχοληθούν με αυτή την αστειότητα οι αστυνομικοί του Τμήματος που εδρεύει στο ΟΑΚΑ. Προφανώς δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, στην απολύτως ευνομούμενη Αθήνα.

Επειδή είμαι άνθρωπος καλοπροαίρετος και απονήρευτος, θα δεχθώ ότι η χρονική συγκυρία του συγκεκριμένου επεισοδίου ήταν «συγκυρία συμπτωματικών συμπτώσεων» (όπως έλεγε κάποιος δημοκράτης) και δεν έχει την παραμικρή σχέση με τους τελικούς της Α1.

Σκαλίζοντας όμως τα απόνερα των social media, πρόσεξα μία άψογα συντονισμένη ομοβροντία πυρών, που προέρχονται, τα περισσότερα, από κόκκινους οπαδογράφους - άλλων ΜΜΕ.

Σε ένα παράλληλο αλλά όχι τόσο μακρινό σύμπαν, οι πράσινοι οπαδογράφοι σπεύδουν να υπερασπιστούν τον Βασιλακόπουλο, είτε επειδή τον θεωρούν δικό τους άνθρωπο είτε (το συνηθέστερο) από αντανακλαστικό, επειδή τον βρίζουν οι απέναντι.

Τα δε εξαπτέρυγα της Ομοσπονδίας κατεβάζουν το δικό τους εσώρουχο, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να προστατεύσουν τα προνόμιά τους, τόσο ασήμαντα που προκαλούν χάχανα.

Ποιος σοβαρός άνθρωπος ξεβρακώνεται μωρέ για ένα ταξίδι στο Ελσίνκι; Να σας πληρώσω το επόμενο από την τσέπη μου, για να γλιτώσετε την ξεφτίλα;

(Ευτυχώς για όλους, εδώ στη gazzetta.gr δεν έχουμε οσφυοκάμπτες δημοσιογράφους ούτε μετέχουμε στους παραπάνω βυζαντινισμούς. Γι’ αυτό και συμπληρώνουμε δέκα χρόνια στην κορυφή της επισκεψιμότητας και του κύρους.)

Όταν προστεθούν στο κοκτέιλ ο Μήτσος7 και ο Τάκης13, αρχίζει το πανηγύρι των ζουρλών, όπου ο καθένας παιανίζει το μακρύ του και το κοντό του.

Οι Ολυμπιακοί ξεσπαθώνουν ενάντια σε αυτόν που αποκαλούν «σωλήνα» σε ποσοστό 100-0, ενώ οι Παναθηναϊκοί σκαρφαλώνουν λίγο σαστισμένοι στο απέναντι ζύγι και φέρνουν την παλάντζα στα ίσα με το δικό τους 0-100.

Διότι, όπως γνωρίζουμε οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ο Ιούνιος είναι ο μήνας όπου πέφτουν οι μάσκες. Από την εποχή του Άρη και του ΠΑΟΚ, κιόλας.

Το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι το δίκαιο του εργάτη ούτε η δημοκρατία στην Ομοσπονδία ούτε η αποκατάσταση του Φούφη και του Γκόντα. Είναι η διαιτησία.

Η διαιτησία των τελικών. Των φετινών, των πρώην και των επόμενων.

Οι εκατέρωθεν «κλεμμένοι τίτλοι», οι «σφαγές» και τα «χειρουργεία», πραγματικά και (το συχνότερο) αποκυήματα φαντασίας ή μανιοκατάθλιψης.

Το πάπλωμα. Το αδειανό πουκάμισα.Τα φανταστικά τέρατα και το κέρδος χωρίς κέρατα.

Η άποψή μου για τον Γιώργο Βασιλακόπουλο είναι γνωστή και την επαναλαμβάνω, με το θάρρος του ανθρώπου που δεν έχει «καλημέρα» με οποιοδήποτε από τα αφεντικά της ΕΟΚ (ή της ΚΕΔ), που ουδέποτε μπήκε σε τσάρτερ της χαράς, αλλά και ουδέποτε βγήκε στα μαρμαρένια αλώνια για να πουλήσει τον στείρο αντιβασιλακοπουλισμό της μόδας.

Πιστεύω, και έχω γράψει δεκάδες φορές, ότι ο Βασιλακόπουλος όφειλε να αποχωρήσει εδώ και κάμποσα χρόνια, παραδίδοντας το δαχτυλίδι σε παράγοντες της νέας γενιάς. Eιδικά το καλοκαίρι του 2017 θα έπρεπε να είναι το κύκνειο άσμα της καριέρας του.

Το μεγαλύτερο σφάλμα του, τονίζω, είναι ότι δεν φρόντισε να καλλιεργήσει ικανή διάδοχη κατάσταση.

Πιστεύω επίσης ότι ο Βασιλακόπουλος έχει δεκάδες ελαττώματα (όπως έχει και πολλά προτερήματα), αλλά κανένα από αυτό δεν δικαιολογεί άναρθρες κραυγές και χαρακτηρισμούς τύπου «φασίστας», «ρατσιστής» και άλλα θλιβερά που ακούστηκαν τους τελευταίους μήνες.

Πιστεύω, τέλος, και εδώ είναι όλο το ζουμί, ότι το μένος που υπάρχει εναντίον του εκεί έξω εκπορεύεται όχι από ανησυχία για το καλό του αθλήματος, αλλά από οπαδικές στρεβλώσεις και υστερόβουλες στοχεύσεις.

Οι περισσότεροι από αυτούς που ζητούν την αποκαθήλωση του Βασιλακόπουλου δεν θέλουν έναν προοδευτικό και σύγχρονο παράγοντα στον προεδρικό θώκο της ΕΟΚ, αλλά έναν δικό τους άνθρωπο στη θέση του Βασιλακόπουλου.

Και όταν εμφανίζεται κάποιος Γκόντας να ξεθάψει (για δικούς του, θεμιτούς λόγους) το τσεκούρι του πολέμου, τον βάζουν μπροστά και τον μετατρέπουν, εκόντα άκοντα, σε υποχείριο και πολιορκητικό κριό.

Ας συγκροτήσουν λοιπόν μία παράταξη με σοβαρούς και ανοιχτόμυαλους ανθρώπους και ας τον ρίξουν, τον Βασιλακόπουλο, οι αντιρρησίες.

Όχι με πραξικόπημα, αλλά με ψήφο και δημοκρατική διαδικασία, όπως προβλέπεται από τον κανονισμό. Και όπως εξελέγη ο ίδιος, ξανά και ξανά και ξανά.

Τότε θα χειροκροτηθούν από όλους και όχι μόνο από τον Βάγγος7Καμίνια που περνάει τους Μάηδες μετρώντας βολές και φάουλ.

Στην υπόθεση με τους ευρωλιγκάτους διαιτητές, ο μοναδικός υπόλογος είναι ο Βασιλακόπουλος. Αυτός ευθύνεται για τις παρασπονδίες και άλλος ουδείς.

Ωστόσο, οι σκηνές που διαδραματίστηκαν χθες στην ΚΕΔ εκθέτουν τους πάντες, εκτός από τον ίδιο τον Βασιλακόπουλο.