Το χαμόγελο της ζωής!

Τον Τσαρλς τον γνώρισα την άνοιξη του 2013. Τον είχα ξαναδεί μερικές φορές στο κλειστό του Ζωγράφου, όπου παρακολουθούσε αθόρυβα από μία γωνιά τους αγώνες του Γιάννη, τις βραδιές όπου το μικρό συνοικιακό γήπεδο γνώριζε πιένες, λόγω των επισκέψεων των Αμερικανών απεσταλμένων του ΝΒΑ, αλλά η πρώτη φορά που μιλήσαμε ήταν ένα ζεστό απόγευμα του Μαΐου, όταν επισκέφτηκα το σπίτι του για τις ανάγκες μίας τηλεοπτικής συνέντευξης για το MEGA.

Στο «φτωχικό» της οικογένειας ήταν όλοι! Οι δύο πιο πιτσιρικάδες έπαιζαν play-station με τον Γιάννη, που μόλις πριν από λίγες μέρες είχε αποκτήσει το ελληνικό του διαβατήριο κι έκανε τα πρώτα του όνειρα για το μεγάλο ταξίδι στη Νέα Υόρκη ενόψει του draft, o Θανάσης που ήταν ο πιο επικοινωνιακός και ξεβγαλμένος, μιλούσε με τα παιδιά του συνεργείου, η μαμά (Βέρα) παρακολουθούσε το όλο στήσιμο του σκηνικού κι εκείνος, είχε πάρει την απόστασή του και είχε μείνει στο μπαλκόνι, για να απολαύσει το αγαπημένο του τσιγαράκι.

Όταν έφτασε η ώρα να μιλήσει μπροστά στην κάμερα, μου έκανε τρομερή εντύπωση η προσέγγισή του, στα σπαστά μεν, πολύ ουσιαστικά δε, αγγλικά του. Έχοντας μάθει την ιστορία της οικογένειας και την περιπέτεια που είχε περάσει πάνω από δύο δεκαετίες στην Ελλάδα χωρίς χαρτιά, με πενιχρά υπάρχοντα και ελάχιστους πόρους για να μεγαλώσει τέσσερα αγόρια και να ταΐσει καθημερινά έξι στόματα, έμεινα άναυδος από τα λεγόμενα του.

«Θέλω να ευχαριστήσω την Ελλάδα για όσα μας έχει προσφέρει! Το σημαντικότερο απ' όλα είναι η εκπαίδευση των παιδιών μας! Δεν ξέρω που μπορούν να φτάσουν στον αθλητισμό, χωρίς τα εφόδια που απέκτησαν στο ελληνικό σχολείο, όμως, δεν θα είχαν την ευκαιρία να προοδεύσουν στην κοινωνία! Γι' αυτό και είμαστε ευγνώμονες απέναντι στους Έλληνες που μας δέχτηκαν και μας αγκάλιασαν...», είπε ο αθεόφοβος στη συνέντευξη που προβλήθηκε (στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA) την παραμονή της επιλογής του «Greek Freak» από τους Μιλγουόκι Μπακς και πραγματικά με «λύγισε»...

Ο Τσαρλς ήταν ένας ήρεμος κι εξαιρετικά καλοσυνάτος άνθρωπος, που άπαξ και γνώριζε κάποιον κι αποκτούσε μαζί του μία μίνιμουμ οικειότητα, του χαμογελούσε μόνιμα, σε βαθμό που, λες και ήθελε να ανοίξει την τεράστια αγκαλιά του και να τον κλείσει μέσα. Έχοντας περάσει δύσκολα, τόσο στην δική του απόπειρα να πετύχει στο ποδόσφαιρο, αλλά όσο και στην αέναη προσπάθειά του να στηρίξει την οικογένειά του και να μεγαλώσει τα παιδιά του, συνειδητοποίησε νωρίς ότι η ζωή δεν θέλει γκρίνια, μιζέρια και κατήφεια.

Γι' αυτό και είτε ήταν άφραγκος, είτε είχε 1000 ευρώ στην τσέπη του, ήταν πάντα το ίδιο χαμογελαστός. Έμαθε τα παλικάρια του να κλείνουν το μάτι στην τύχη τους και να προσπαθούν κάθε μέρα να την επηρεάσουν, χωρίς όμως, ποτέ να χάνουν το κέφι τους, γιατί η επόμενη μέρα κρύβει μία καινούρια ευκαιρία! Έχετε αναλογιστεί ποτέ γιατί ο Θανάσης, ο Γιάννης, ο Κώστας και ο Άλεξ (τον Φράνσις δεν τον έχω γνωρίσει) χαμογελούν συνεχώς;

Γιατί ο Τσαρλς κατά πρώτο λόγο και η Βέρα (κατά δεύτερο) τους μεγάλωσαν μ' αυτό τον τρόπο. Τους έχετε ακούσει ποτέ να πουν κάτι άσχημο για την Ελλάδα, για τα εις βάρος τους ρατσιστικά σχόλια που έχουν κατά καιρούς ακούσει και διαβάσει; Τους έχετε δει να βγάζουν κακία από μέσα τους ή τώρα που έπιασαν την καλή, να γυρίσουν την πλάτη τους στην πατρίδα τους και να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους;

Δεν θα τους δείτε ποτέ! Και ξέρετε γιατί; Γιατί ο Τσαρλς μπορεί να μην ήταν αυτός που κατά κύριο λόγο, κρατούσε όρθια την οικογένεια στα δύσκολα, αλλά ήταν ο άντρας του σπιτιού, ο πατέρας και ο φίλος τους και πέρα από την συμπαράσταση και την αγάπη, είχε περάσει στα παιδιά του αδιαπραγμάτευτες αρχές. Την αγάπη για τη χώρα που τους έδωσε μια ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή και την αφοσίωση στην οικογένεια!

Χάρηκα πολύ που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο και στην πορεία, στις αποστολές των Εθνικών ομάδων (δεν έλειψε ποτέ από το πλευρό των παιδιών του) και στα ταξίδια στην Αμερική, είχα την ευκαιρία να συζητήσω μαζί του και να τον συναναστραφώ. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, μπορεί το χαμόγελό του να είχε φτάσει μέχρι τα αυτιά, λόγω της τεράστιας επιτυχίας του Γιάννη κατά πρώτο λόγο και του Θανάση κατά δεύτερο, ωστόσο, πιστέψτε με, τα χρήματα και η δόξα των παιδιών του, δεν άλλαξαν τον Τσαρλς ούτε στο ελάχιστο!

Ήταν τόσο ντροπαλός τον περασμένο Ιούνιο στη Νέα Υόρκη, όταν ο ελληνοαμερικανικός ραδιοφωνικός σταθμός «Cosmos FM» τον βράβευσε μαζί με τη γυναίκα του, για την επιλογή τους να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με ελληνικές αξίες...

Ο ίδιος αγέρωχος τύπος που φούσκωνε από υπερηφάνεια, χαμογελούσε αθώα και χάζευε τις αντιδράσεις των φιλάθλων, όταν ο Γιάννης κάρφωνε και ξεσήκωνε το «Bradley Center»... Αν δεν τον είχαν κεντράρει άπειρες φορές τα matrix του γηπέδου, να 'στε σίγουροι ότι δεν θα τον ήξερε κανείς. Ήθελε πάντα να περνάει απαρατήρητος - πράγμα δύσκολο εξαιτίας του σκαριού του - αλλά όταν του μιλούσες, ήταν πάντα ζεστός, καλόκαρδος κι ευγενικός.

Δεν ήθελε πολλά πράγματα ο Τσαρλς. Το μπασκετάκι των παιδιών του να βλέπει, να καμαρώνει και να συζητάει με τη γυναίκα του την πρόοδο τους, κάνοντας όνειρα για ένα πρωτάθλημα ή για ένα μετάλλιο. Να γυρίζει τα καλοκαίρια στην Ελλάδα και να κερνάει τους φίλους, να έχει την ησυχία του και φυσικά την υγεία του. Δυστυχώς - κι εδώ η αδικία δεν έχει προηγούμενο - αυτή την τελευταία, την έχασε. Η μεγάλη του καρδιά τον «πρόδωσε». Πάνω που είχε ηρεμήσει και με χαμόγελο (πάντα) έβλεπε ότι όλα είχαν μπει σε μία σειρά, ήρθε η δική του ώρα για το «μακρύ ταξίδι».

Δεν υπάρχουν λόγια, για να περιγράψει κανείς την απώλεια της οικογένειας Αντετοκούνμπο. Δεν έχουν αξία οι λέξεις. Αυτό που έχει αξία πλέον, έστω κι αν ακούγεται τόσο μοιραίο, είναι η παρακαταθήκη. Κι αυτό που άφησε πίσω του ο Τσαρλς, είναι ένα «θησαυρός»! Να είναι σίγουρος, εκεί που πάει, ότι η κληρονομιά του θα γίνεται ολοένα και «πλουσιότερη»... Υπάρχει ένας ακόμη πολύ πιο σημαντικός λόγος!