Αυτό το μάμπο, το μπραζιλέιρο!

Αυτοί χορεύουν σάμπα, εμείς συρτάκι…

Αυτοί πίνουν καϊπιρίνια, εμείς ρετσίνα και τσικουδιά…

Αυτοί βγάζουν καφέ, εμείς φέτα που προσπαθούμε οι δόλιοι να μην την χάσουμε από Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης!

Ο καθένας με τα σέα του και με τα μέα του, λοιπόν κι αυτά θα τα πλασάρουμε κι ελόγου τους κι ελόγου μας στον αγώνα που μοιάζει να είναι ο τελικός του έκτου ομίλου και το παράθυρο που βλέπει προς Σενζέν, Σαγκάη και Πεκίνο μεριά…

Αλλά εδώ μπαίνει stop!

Είναι ακόμη νωρίς γι αυτές τις υπερβατικές βλέψεις και όπως είπε χθες ο νουνεχής Θανάσης Σκουρτόπουλος Σκουρτόπουλος, «αν βιαστούμε μπορεί να γλιστρήσουμε».

Ανέκαθεν και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, από τη σάμπα και το καρναβάλι μέχρι τον Πελέ, τον Ρονάλντο, τον Ροναλντίνιο και τον Μπαρμπόσα (τον τωρινό μπασκετμπολίστα όχι τον καταραμένο τερματοφύλακα στο «Marakanazo» του ’50) οι Βραζιλιάνοι ομνύουν σε αυτό που διεθνώς έχει κωδικοποιηθεί ως «jogo bonito».

Αυτό μάλιστα, είναι ένα δικό τους προϊόν με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης!

Ελα όμως που όποτε βρισκόμαστε απέναντι τους, βρίσκουν συνήθως τον μάστορα τους και βλέπουν κιόλας το λάβαρο της επιθετικής αλεγρίας να αλλάζει χέρια!

Σοβαρολογώ, διότι στα περισσότερα μεταξύ ματς, κάποιος Ελληνας παίκτης τυχαίνει να ντύνεται Οσκάρ Ντανιέλ Μπεζέρα Σμιντ και να βλέπει το καλάθι σαν κοφίνι!

Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση, λένε. Ορθόν, διότι πέντε φορές που βρέθηκαν αντιμέτωπες οι δυο ομάδες, κάποιος σκόραρε πάνω από 30 πόντους και –προς γενική κατάπληξη-σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνεται ο Νίκος Γκάλης!

Παρεμπιπτόντως ο μύθος λέει ότι στην καριέρα του ο Οσκάρ έβαλε 49.737 πόντους. Με τη λογική της στρογγυλοποίησης τους λες και πενήντα χιλιάδες…

Σιγά τα ωά. Δεν είναι καν οι μισοί από τις «εκατό χιλιάδαι δίσκοι», που έλεγε ο Νίκος Τσούκας στην κωμωδία «Το θύμα»!

Αλλά, διάβολε, είναι πενηνταπλάσια από τα θρυλούμενα 1000 γκολ του Πελέ!

Από αυτούς τους 49.737 πόντους, τους 40 ο Πελέ του μπάσκετ τους έβαλε μαζεμένους στη μούρη του λατρεμένου μου Φάνη ένα βράδυ στη Σαραγόσα.

Μέχρι τότε (Ιούλιος 1986), τον Οσκάρ τον είχαμε ακουστά, αλλά δεν τον είχαμε δει ποτέ από κοντά. Με που τον πρωτοείδαμε να τα στάζει ασάλιωτα στην προπόνηση, κάποιος από τους υπόλοιπους παίκτες γύρισε και είπε γελώντας στον Φάνη Χριστοδούλου, «Μπέμπη αυτός θα σε κάνει να μετανιώσεις που ασχολείσαι με το μπάσκετ».

Ο Φάνης με την άγνοια κινδύνου που τον διέκρινε γύρισε και απάντησε αναλόγως…

«Μασάει ρε η κατσίκα ταραμά;»

Το άλλο βράδυ (9 Ιουλίου 1986) δυστυχώς μάσαγε!

Ο Οσκάρ ήταν από άλλο ανέκδοτο, έβαλε 8/12 τρίποντα, έκανε σούμα πέτυχε 40 πόντους κόντρα στον... αλαλιασμένο Φάνη, και οδήγησε τη Βραζιλία στη νίκη με 115-95.

Σε εκείνο τον αγώνα ο Παναγιώτης Γιαννάκης έβαλε 32 και αυτή (όπως λέει και η τελευταία ατάκα στην ταινία «Casablanca») ήταν η αρχή μιας υπέροχης φιλίας του με τους Βραζιλιάνους: τόσο υπέροχη μάλιστα υπήρξε που πριν από δυόμισι χρόνια το όνομα του έπαιξε για τον πάγκο της Εθνικής Βραζιλίας, αλλά αντ’ αυτού επελέγη τότε ο Ατσο Πέτροβιτς.

Από τότε ο «Δράκος» την πήγε τη δουλειά σχοινί κορδόνι και όποτε η Εθνική αντιμετώπιζε τους Βραζιλιάνους, έκανε Χριστούγεννα και Πάσχα μαζί!

Έναν χρόνο αργότερα οι δυο Εθνικές ομάδες ούτε συνεννοημένες να ήταν προκάλεσαν παγκόσμιο πάταγο!

Στις 14 Ιουνίου του ’87 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας η Ελλάδα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης με τον Νίκο Γκάλη να σκοράρει 40 πόντους στον τελικό με τη Σοβιετική Ένωση και στις 23 Αυγούστου τα τέλια βάρεσαν από Ιντιανάπολις μεριά: στον τελικό των Παναμερικανικών Αγώνων οι Βραζιλιάνοι σόκαραν τους οικοδεσπότες Αμερικανούς με 120-115 και κατακτούσαν το χρυσό μετάλλιο με τον Οσκάρ να… χώνει 46, εκ των οποίων τους 38 στο δεύτερο ημίχρονο.

Το 1990 στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής, η Ελλάδα και η Βραζιλία αναμετρήθηκαν δυο φορές μέσα σε πέντε βράδια και μοιράσθηκαν τις νίκες: στις 14 Αυγούστου η ελληνική ομάδα επιβλήθηκε με 103-88 με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να σκοράρει 38 πόντους που αποτελούν το ατομικό ρεκόρ του στην Εθνική και να γνωρίζει την αποθέωση από το κοινό στο «Luna Park» με τον Νάσο Γαλακτερό να προθέτει 24, ενώ στις 19 του μήνα στον αγώνα για την 5η θέση στον οποίο νίκησε η Βραζιλία με 97-94, ο αρχηγός της Εθνικής έβαλε άλλους 30 και ο Χριστοδούλου 24.

«Κι εσείς κύριε Οσκάρ, τι εκάματε;» όπως θα ρώταγε και ο συχωρεμένος ο Μητσοτάκης…

Εκαμε και ελόγου του, έκαμε! Στο ένα ματς υστέρησε και πέτυχε μονάχα 35, ενώ στο δεύτερο ξεσάλωσε και έβαλε 44 από τους 97!

Η Γιαννακιάδα είχε και συνέχεια, πάλι σε δυο δόσεις, μετά από έξι χρόνια στην Ατλάντα, μόνο που αυτή τη φορά δεν είχε να κάνει με το σκοράρισμα, αλλά με το «κύκνειο άσμα» του…

Στις 2 Αυγούστου του ’96, ο «Δράκος» φόρεσε για 351η φορά τη φανέλα με το εθνόσημο, αποχώρησε εν μέσω κλαυθμών και οδυρμών στα αποδυτήρια του «Georgia Dome» και η σατανική σύμπτωση ήταν ότι το ίδιο βράδυ, στο ίδιο γήπεδο και στο ίδιο ματς είπε το «αντίο» και ο Οσκάρ!

Στις 22 Ιουλίου η Εθνική νίκησε τη «Σελεσάο» με 89-87, προεξάρχοντος του Νίκου Οικονόμου που… γάζωσε το βραζιλιάνικο καλάθι με 36 πόντους, αλλά οι ραψωδίες είχαν και συνέχεια: στον αγώνα για την πέμπτη θέση, στον οποίο η ελληνική ομάδα επιβλήθηκε με 91-72 άστραψε και βρόντηξε ο Γιώργος Σιγάλας που σκόραρε 35!

Οσο για τον Οσκάρ τη μια φορά έβαλε 32 και την άλλη 21, ενώ στον αντίποδα ο Γιαννάκης σημείωσε 5 και 3 αντιστοίχως.

Στις 23 Αυγούστου του 2006 στη Χαμαμάτσου (Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, Ελλάδα-Βραζιλία 91-80) τον πρώτο λόγο είχαν ο Θοδωρής Παπαλουκάς και ο Νίκος Χαζτηβρέττας με 14 πόντους.

Στις 16 Ιουλίου του 2008 στο ΟΑΚΑ (Προολυμπιακό Τουρνουά, Ελλάδα-Βραζιλία 89-69) τον χορό έσυρε ο Αντώνης Φώτσης με 18.

Οι δυο ομάδες αναμετρήθηκαν για πρώτη φορά σε φιλικό ματς στις 27 Μαίου του 1970 στο Καλλιμάρμαρο όπου η Ελλάδα νίκησε με 83-82, έχοντας πρώτο βιολί τον συχωρεμένο τον Γιώργο Κολοκυθά.

Ξαναβρέθηκαν αντιμέτωπες για δεύτερη φορά στις 22 Ιουλίου του 1975 στο πλαίσιο του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, στο Αλεξάνδρειο της Θεσσαλονίκης, όπου η Εθνική γνώρισε την ήττα με 75-72 (Χάρης Παπαγεωργίου 19, Βαγγέλης Αλεξανδρής 18).