Μια ωραία ανάσα ξενοιασιάς

Γύρω στο 4ο λεπτό του αγώνα της Εθνικής με το Μαυροβούνιο, γύρω στο 4ο άστοχο τρίποντο για την ακρίβεια, άρχισα να αγχώνομαι. "Θα σεβαστείτε το σουτ μας", έλεγε η συμπεριφορά των παικτών της.

Ωστόσο, οι πρώτες τέσσερις απόπειρες έφεραν τούβλα, από ισάριθμους διαφορετικούς παίκτες: Γιάννης Αντετοκούνμπο, Καλάθης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου. Ωχ, είπα μέσα μου. Να τος, ο εφιάλτης, ζωντανεύει.

Έπειτα, σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα το ταμπλό: 13-4. Και λίγο αργότερα, πριν ακόμη σημειωθεί το πρώτο ελληνικό τρίποντο, 23-9. Δεν υπήρχε τελικά λόγος ανησυχίας.

Η Εθνική Ελλάδας του 2019 δεν κερδίζει με τρίποντα, αλλά με άμυνα. Κερδίζει, επειδή κάνει το γήπεδο να φαίνεται πιο μικρό στα μάτια των αντιπάλων της.

Κερδίζει, επίσης, επειδή ξέρει να ξεκλειδώνει τις αντίπαλες άμυνες υπομονετικά με σωστή και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας. Κερδίζει, επειδή ξέρει να κρατάει πολύ ψηλά τον δείκτη της έντασης.

Το Μαυροβούνιο δεν είναι κακή ομάδα, αλλά ώρες ώρες προξενούσε οίκτο, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο των 16 πόντων με 25% ευστοχία και των 0 ελευθέρων βολών. Έμοιαζε με αφρόψαρο, παρασυρμένο σε τσουνάμι.

Θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο ακόμη, πριν μάθουμε αν η Εθνική μας είναι απλώς πολύ καλή ή ομαδάρα με τα όλα της. Τα πρώτα δείγματα, πάντως, ήταν απολύτως ενθαρρυντικά.

Παίκτες και προπονητής αντιμετώπισαν με ηρεμία τις όποιες δυσκολίες και το σχέδιο εφαρμόστηκε δίχως κλυδωνισμούς.

Οι αδυναμίες των Μαυροβούνιων, όπως τα αργά ποδάρια τους, χτυπήθηκαν στο ψαχνό.

Οι παγκίτες όχι μόνο δεν επέτρεψαν να χαμηλώσει ο πήχυς της ποιότητας, αλλά βελτίωσαν ακόμα περισσότερο την εικόνα, με πρωταγωνιστές τον γεμάτο φρεσκάδα Πρίντεζη και τον Παπαγιάννη που έκανε τους αντιπάλους να αισθάνονται νάνοι.

Ο Βραζιλιάνος συνάδελφος δίπλα μου μελετούσε τα χαρτιά του και έξυνε το κεφάλι του με απορία: "Μα σοβαρά, αυτός ο Παπατζιάνης παίζει στον Παναθηναϊκό; Γιατί δεν βρίσκεται στο ΝΒΑ;"

Ο Βούτσεβιτς, που βρίσκεται στο ΝΒΑ, είδε κι έπαθε για να βάλει 12 πόντους. Ο Ντούμπλιεβιτς είχε διαρκώς στην πλάτη του ελαφρύ παίκτη τύπου Παπανικολάου ή Θανάση (ώστε να προστατευτεί από τα φάουλ ο Γιάννης), αλλά έκανε μια τρύπα στο νερό.

Με μπλοκαρισμένους τους ποιοτικούς ψηλούς του, το Μαυροβούνιο πανικοβλήθηκε σύσσωμο, αφού οι περιφερειακοί δεν έχουν την ποιότητα για να υποστηρίξουν μεγαλεπήβολο σχέδιο.

Οπότε, άρχισε το γλέντι. Οι τάπες και τα κλεψίματα έφεραν αιφνιδιασμούς, οι αιφνιδιασμοί καρφώματα, τα καρφώματα στριγγλιές, οι στριγγλιές γέλιο.

Η διαφορά ανέβηκε στους 26 πόντους από το πρώτο ημίχρονο και το ματσάκι έγινε διασκεδαστικά βαρετό. Όσο περισσότερο χασμουρηθούμε στη συνέχεια, τόσο το καλύτερο.

Το αυθόρμητο χειροκρότημα βγήκε από τα χέρια μου όχι στα λίγα χαϊλάιτς του Γιάννη (ο οποίος έμεινε στο παρκέ 16 λεπτά, αλλά στο passing game που έδωσε ελεύθερα σουτ από τις γωνίες, κυρίως στον Πρίντεζη.

Λέει πολλά για το παιχνίδι της Εθνικής, ότι οι ωραιότερες από τις 23 ασίστ (αλλά και τα 4 από τα 5 τρίποντά της) ήρθαν από τους ψηλούς της.

Και όπως συνήθως, η διαφορά ευστοχίας στα δίποντα, αυτή που επιμένω ότι είναι το κλειδί της επιτυχίας για τη συγκεκριμένη ομάδα, ήταν αβυσσαλέα: 57% εμείς, 34% οι άλλοι.

Και 71% έναντι 42% από το βαμμένο, απέναντι σε αντίπαλο με ξεχωριστές ικανότητες στο παιχνίδι της ρακέτας. Να σημειωθεί εδώ και το +12 στα ριμπάουντ, καθώς και οι 7 τάπες.

Η Εθνική έφτασε στους 85 πόντους με άνεση, χωρίς να χρειαστεί πολύ σουτ και χωρίς να ζοριστεί ιδιαίτερα όταν βρήκε απέναντί της τεχνάσματα τύπου ζον-πρες.

Είχε 11 σκόρερς και 10 παίκτες που έδωσαν από 1, τουλάχιστον, ασίστ. Οι κορυφαίοι παίκτες της δεν ήταν πενταδάτοι, αλλά τύποις εφεδρικοί.

"Μου αρέσει πάρα πολύ αυτός ο ρόλος, αν και θέλω να έχω πολλές ευθύνες", ομολόγησε στο τέλος ο Γιώργος Πρίντεζης.

Ο Παπαγιάννης και ο Μπουρούσης μοιράστηκαν το 40λεπτο και πρόσφεραν 27 πόντους, ο Μάντζαρης και ο Βασιλόπουλος έγραψαν από ένα δεκάλεπτο, ο Λαρεντζάκης έπαιξε μόνο στο β' ημίχρονο αλλά μπήκε έτοιμος, ο Σλούκας (το πιο σημαντικό) βρήκε τα λεπτά που χρειαζόταν για να πάρει ρυθμό χωρίς να χρειαστεί να τραβήξει πολύ κουπί.

Ακόμα και οι βολές, που ενίοτε γίνονται βάσανο, πήγαν σχεδόν όλες στον στόχο: μία χάθηκε στο 1ο λεπτό (Καλάθης), μία στο προτελευταίο (Θανάσης), αλλά οι υπόλοιπες 13 κατέληξαν στο πλεχτό.

Για τη Βραζιλία θα τα πούμε από αύριο. Προέχει να πάρουμε μία ανάσα και να χαρούμε λίγο, διότι οι πρεμιέρες έχουν τον τρόπο τους να γίνονται θηλιά.

Η Εθνική απέχει πια μία νίκη από τον αρχικό της στόχο (την πρόκριση στην επόμενη φάση), αλλά θέλει το 3-0 για να κουβαλήσει στη Σενζέν όσο γίνεται περισσότερα κουκιά.

Το πρώτο της βήμα δεν ήταν σημειωτόν, αλλά άλμα. Όποιος έμεινε ανικανοποίητος από την εικόνα της στο ματς με το Μαυροβούνιο μάλλον είναι υπερβολικά απαιτητικός.