Το κρεσέντο της στριγγλιάς

Το πρώτο από τα τρία αθλητικά ταξίδια μου στην Άπω Ανατολή, τέσσερα αν συνυπολογιστεί αυτό που έρχεται, ήταν το μακρινό 2002, για το Μουντιάλ του ποδοσφαίρου.

Η Νότια Κορέα μου ξέφυγε, αλλά στην Ιαπωνία έμεινα 20 μέρες. Tότε, και μόνο τότε, κατάλαβα τι μέρος του λόγου ήταν αυτό που οι παλαιοί ονόμαζαν Βeatle-mania.

O Mπητλ του 2002 ήταν ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Είναι δύσκολο να σας περιγράψω την υστερία που συνόδευε κάθε του δημόσια εμφάνιση.

Οι στριγγλιές των έφηβων Γιαπωνέζων, κοριτσιών και αγοριών, τρυπούν μέχρι σήμερα τα τύμπανά μου.

Παρακολούθησα ένα ματς της Εθνικής Αγγλίας μέσα σε κατάμεστη παμπ στο Σίντζουκου και χρειάστηκα ωτασπίδες, αφού κάθε τηλεοπτικό πλάνο του ωραίου Μπέκαμ πυροδοτούσε στιγμιαία υστερία στο μαγαζί.

Όταν τα Εγγλεζάκια ηττήθηκαν από τους Βραζιλιάνους, κηρύχθηκε κάποιου είδους εθνικό αθλητικό πένθος. Για πολλούς Ιάπωνες, το Παγκόσμιο Κύπελλο ολοκληρώθηκε εκείνη τη βραδιά, στη σκιά του όρους Φούτζι.

Ήμουν παρών σε αυτό το ματς και θυμάμαι καθαρά τον οδυρμό που δονούσε τη νυχτερινή υπερταχεία σινκάνσεν, από τη Σιζουόκα στο Τόκιο. Τα περισσότερα δάκρυα πήγαζαν από σχιστά μάτια.

Πιστεύω ότι κάτι ανάλογο θα ζήσουμε το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτέμβρη στην Κίνα. Μείον τους κλαυθμυρισμούς, ελπίζω.

Εάν παρακολουθήσατε το φιλικό της Εθνικής με την Ιορδανία, έχετε πιάσει το νόημα. Κάθε φορά που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο άγγιζε τη μπάλα, τα κινεζάκια αντιδρούσαν σαν να τα τσιμπούσε ηλεκτροφόρα βελόνα.

Πανηγύριζαν με ενθουσιασμό τα καρφώματά του, τις βολές του, τις τάπες του, ακόμα και τα λάθη του. Εν έτει 2019, ο Greek Freak από τα Σεπόλια είναι ο Ντέιβιντ Μπέκαμ του μπάσκετ.

Με όχι μικρότερο σεξ απήλ και ασφαλώς με μεγαλύτερο βεληνεκές, στην Κίνα που αγαπάει την πορτοκαλί μπάλα περισσότερο από την ασπρόμαυρη.

Πέρα από τα εμφανή προτερήματα μίας ομάδας που γίνεται ολοένα καλύτερη, ποντάρω ότι στην Κίνα θα έχουμε και κάποια άυλα πλεονεκτήματα, ουχί ευκαταφρόνητα.

Πρώτον, τη συμπάθεια της διαιτησίας, η οποία ασφαλώς θα προσφέρει πρόσθετα σφυρίγματα στον MVP του ΝΒΑ και διασημότερο παίκτη του Μουντομπάσκετ.

Δεν πρόκειται να παρασυρθώ στο παιχνίδι της διαιτητολαγνείας, αλλά καταθέτω εδώ -δίχως δικό μου σχόλιο- μία κουβέντα που άκουσα από υπεύθυνα χείλη στο ξενοδοχείο της Εθνικής: «Χρόνια έχουμε να πάρουμε ένα σφύριγμα σε μεγάλο ματς».

Από τον καιρό του Βασιλακόπουλου, έλεγε το νοερό υστερόγραφο. Όλα εδώ πληρώνονται.

Δεύτερον, την υποστήριξη της κερκίδας, η οποία συχνά θα φιλοξενεί πενταψήφιο νούμερο θεατών στους αγώνες της Ελλάδας. Το τσουνάμι της στριγγλιάς μπορεί να τρελάνει έναν άμαθο αθλητή, όταν στρέφεται εναντίον του.

Σημειωτέον, ότι στον αξέχαστο ημιτελικό του 2006 στη Σαϊτάμα, οι Γιαπωνέζοι δεν υποστήριζαν τον Δαυίδ με τα γαλανόλευκα, αλλά τους Αμερικανούς, ένεκα ΝΒΑ και σταρ σύστεμ. Τον ΛεΜπρόν και τους λοιπούς Μπέκαμ.

«Χιροσίμα», υπενθύμιζε με κάθε ευκαιρία ο Μιχάλης Κακιούζης, με το βλέμμα στραμμένο στην εξέδρα. «Ναγκασάκι»! Χαμπάρι αυτοί.

Το ερώτημα που θέσαμε σε εαυτούς και αλλήλους στη «μπασκετοσυζήτηση» που δημοσιεύτηκε χθες ήταν: «Θα είναι ο Γιάννης των Μπακς εξίσου ηγεμονικός στην Εθνική ομάδα;»

Επαναλαμβάνω εδώ τη δική μου άποψη, υπογραμμίζοντάς την: θα είναι ακόμα περισσότερο ηγεμονικός. Αλλά το εννοώ κάπως διαφορετικά, από ό,τι φαντάζονται οι περισσότεροι.

Η κυριαρχική επιρροή του εκτός ΝΒΑ Γιάννη Αντετοκούνμπο έγκειται πρωτίστως στην αμυντική του παρουσία.

Ουαί στον δυστυχή που θα προσπαθήσει να σκοράρει μπροστά του. Ο καημένος ο Ντουβερίογλου θα χρειαστεί ψυχιατρική συνεδρία, μετά τα σημερινά παθήματα.

Ο αριθμός των αλλοιώσεων, των deflections ντε, όταν στην καρδιά της ελληνικής άμυνας καραδοκεί ο Γιάννης, αγγίζει το όριο του γελοίου. Ο ορίζοντας είναι διαρκώς κρυμμένος.

Προσθέστε στην εξίσωση τα σουτ που γίνονται όπως όπως και καταλήγουν όπου όπου προκειμένου να αποφευχθεί η τάπα και θα συμφωνήσετε με την πρόβλεψή μου.

Στο τερατώδες σχήμα με τους τέσσερις δίμετρους δίπλα στο αρπακτικό Νικ Καλάθη, τα ποσοστά του αντιπάλου στα δίποντα κατακρημνίζονται.

Αυτό, τουλάχιστον, είναι το σχέδιο του Σκουρτόπουλου. «Μία άμυνα κομπρεσέρ που θα βαράει ανελέητα στο ξεκίνημα των αγώνων», όπως μου το περιέγραψε ο ίδιος.

Ναι, ξέρω. Ιορδανία. Ένα απλό ξεμούδιασμα. «Ματσάκι της πλάκας». Οι φανέλες που έγραφαν Jordan δεν ξεγελούσαν κανέναν. Τζόρνταν γιαλαντζί.

Ωστόσο, οι προδιαγραφές και οι αρχές μίας ομάδας είναι ορατές ανεξαρτήτως αντιπάλου. Ακόμα και στο πέντε εναντίον μηδενός, που λέει ο λόγος.

Τα τεστ της Δευτέρας και της Τρίτης θα έχουν πολύ περισσότερο ενδιαφέρον, αν και το πραγματικό στοίχημα είναι ο αγώνας δρόμου στον οποίο έχει επιδοθεί ο Κώστας Σλούκας ώστε να προλάβει το τζάμπολ.

Το σημερινό φιλικό χρησίμευσε περισσότερο ως διαγώνισμα για το second unit, το κάπως αδύναμο στον τομέα της δημιουργίας. Και πήραν καλό βαθμό, οι παίκτες που κλήθηκαν να το στελεχώσουν.

Η μπάλα περνούσε από το «ποστ» (Πρίντεζης, Παπαγιάννης, λιγότερο Βασιλόπουλος) τόσο συστηματικά, που νόμιζες ότι παρακολουθούσες ομάδα προγραμματισμένη από υπολογιστή.

Δεν χρειάστηκε ούτε αυτοσχεδιασμός ούτε σουτ πρωτοβουλίας ούτε τίποτε. Τα τριποντάκια του ξέθαρρου Λαρεντζάκη οικοδομήθηκαν με ορθόδοξο τρόπο (καίρια πάσα από μέσα προς τα έξω) και ήταν ξεκούραστα, ξένοιαστα.

Οι 24 ασίστ λένε πολλά για την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας. Το ίδιο και οι αθόρυβοι 17 πόντοι του Πρίντεζη.

Ο κουμανταδόρος της δεύτερης πεντάδας είναι κανονικά ο Σλούκας, μόνο που αυτός μπορεί να δει τα πρώτα παιχνίδια άπραγος από τον πάγκο.

Υποψιάζομαι ότι ένας από τους Καλάθη, Γ.Αντετοκούνμπο θα είναι παρών στο παρκέ ανά πάσα στιγμή με τα ηνία στο χέρι, μέχρι να επιστρέψει ακμαίος ο άσος της Φενέρμπαχτσε.