Θα Αντετο-κουμπώσει αυτή η Εθνική Ομάδα;

Νομίζω οι Έλληνες μπασκετόφιλοι περιμένουν ειδικά αυτό το καλοκαίρι το Παγκόσμιο της Κίνας, όπως η ξερή γη το νερό της βροχής. Μετά από τα γεγονότα των εγχώριων μπασκετικών διοργανώσεων, τα πολύκροτα και άκαρπα συμβούλια, τα #mexritelous και τα #antiostinA2, την ομάδα 14 στην κλήρωση του πρωταθλήματος και εκατοντάδες άλλες «ειδήσεις» και «χαριτωμενιές» του αγαπημένου μας σπορ στην Ελλάδα (που να μην το αγαπούσαμε κιόλας δηλαδή), η Εθνική μπορεί να επανεκκινήσει για άλλη μια φορά την υγιή συζήτηση κι ενασχόληση με την πορτοκαλί μπάλα.

Τα αυτονόητα δυστυχώς πρέπει να τα υπενθυμίζουμε διαρκώς εδώ που βρισκόμαστε αλλά δε βαριέσαι ας το κάνουμε. Την Εθνική Ομάδα δεν την αγαπάμε μόνο αν πάρει μετάλλιο, αν νικήσει τους Αμερικάνους και τους Ισπανούς, αν γίνει το talk of the town της μπασκετικής κοινότητας, την αγαπάμε έτσι κι αλλιώς, αν είναι μια υγιής ομάδα. Χωρίς πλακωμούς στα εστιατόρια, χωρίς βεντετισμούς και ποζεριές στα αποδυτήρια, χωρίς πράσινους και κόκκινους, χωρίς ανόρεκτους «σταρ». Το ποιος είναι αληθινός star σε αυτή την ομάδα είναι αυταπόδεικτο κι όπως λέει ο Γιάννης Μπουρούσης, «σταματήστε να πρήζετε τον Γιάννη».

Εύκολο να το λες, δύσκολο να συμβεί, όταν έχεις στο ρόστερ σου τον εν ενεργεία MVP του NBA. Όλοι τον Γιάννη περιμένουν να δουν, όλοι από αυτόν περιμένουν μια δήλωση, όλοι σε εκείνον προσβλέπουν για ένα promo, όλοι είναι περίεργοι για να δουν την ομάδα του Γιάννη και πόσο ψηλά μπορεί να την οδηγήσει. Φυσιολογικό εκ μέρους τους, η Εθνική Ομάδα όμως δεν είναι η ομάδα του Γιάννη κι αυτό είναι επίσης φυσιολογικό. Πώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε, όταν ο Γιάννης έχει να παίξει «ευρωπαϊκό» μπάσκετ από το 2017, δεν έχει παίξει ουσιαστικά ποτέ οργανωμένο μπάσκετ σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κανένας από τους συμπαίκτες του δε σταδιοδρομεί επί του παρόντος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τελικά το «κούμπωμα» του Γιάννη με τους υπόλοιπους είναι ένα ακριβό στοίχημα για το ελληνικό staff.

Με δεδομένες τις αδυναμίες κάποιων πρωτοκλασάτων Ελλήνων παικτών αλλά και τις αδυναμίες της ελληνικής παραγωγικής διαδικασίας, το στυλ της συγκεκριμένης εθνικής ομάδας μοιάζει λίγο μονόδρομος. Κατακόρυφη αύξηση του ρυθμού σε σχέση με το παρελθόν και πολύ παιχνίδι κοντά στο καλάθι είτε σε transition είτε σε set επιθέσεις. Φανταστείτε δηλαδή μια πεντάδα όπου θα βρίσκονται στο παρκέ ταυτόχρονα οι Καλάθης, Σλούκας, Παπαπέτρου ή Παπανικολάου, Πρίντεζης και Γιάννης. Δε λέω και κάτι εξωπραγματικό έτσι;

Ο ίδιος ο Γιάννης Αντετοκούνμπο σε συνέντευξή του στον Βασίλη Σκουντή, όταν εκείνος τον ρώτησε πως νιώθει όταν οι αντίπαλοι του τον αφήνουν να σουτάρει, είχε απαντήσει, «αφού ξέρουν τι μπορώ να κάνω μέσα στη ρακέτα, κάτι θα έπρεπε να διαλέξουν να μου δώσουν, ε μου δίνουν το σουτ. Και υψηλότερα ποσοστά να είχα, πάλι το σουτ θα μου έδιναν». Είχε απόλυτο δίκιο, όταν έχεις απέναντί σου έναν παίκτη σαν τον Γιάννη που με τρεις ντρίπλες πάει στο κάρφωμα, προφανώς μόνο στην κακή του βραδιά στο σουτ μπορείς να ελπίζεις. Για να το προεκτείνω, όταν έχεις απέναντι σου μια ομάδα με την ευχέρεια των Καλάθη-Σλούκα-Παπανικολάου ή Παπαπέτρου συν το υπερηχητικό που λέγεται Αντετοκούνμπο, μόνο σουτ μπορείς να της αφήσεις.

Ερχόμαστε λοιπόν στη γενετήσια αδυναμία του ελληνικού μπάσκετ που λέγεται σουτ. Κάθε ομάδα έχει τουλάχιστον έναν βρωμοχερά που απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά να αφήσεις να σουτάρει. Εμείς; Τα βασικά guard κάθε ομάδας υποψήφιας για βάθρο είναι έτοιμα να σε σκίσουν από το τρίποντο. Εμείς;

Δεν γράφω τα παραπάνω για να αμφισβητήσω το ταλέντο μας αλλά για να εκφράσω την άποψή μου, ότι για τη συγκεκριμένη Εθνική Ομάδα το σκεπτόμενο μπάσκετ μεταφράζεται σε σκεπτόμενο τρέξιμο, γιατί αν ρίξεις το ρυθμό για να σκεφτείς την οργανωμένη σου επίθεση, όλοι οι μεγάλοι αντίπαλοί μας μάλλον υπερισχύουν. Δεν είναι της ώρας να ξανασυζητήσουμε το μέγα θέμα «ελληνική σχολή μπάσκετ» και «σουτ» αλλά αν υπάρχει ένα καλοκαίρι που μπορούμε να προβάλλουμε αθλητικά προσόντα, αυτό είναι το φετινό καλοκαίρι.

Είναι σημαντικό μια ομάδα να έχει ταυτότητα κι αυτή η Εθνική αισθάνομαι ότι δεν μπορεί να εντάξει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στον τρόπο παιχνιδιού της σε ρυθμό ανοίκειο σε εκείνον αλλά πρέπει οι υπόλοιποι 11 να Αντετο-κουμπώσουν στα αθλητικά προσόντα, στην αμυντική αφοσίωση και στον up tempo ρυθμό του MVP 2K19. Αν οι αντίπαλοί μας παίξουν σε αυτό το παιχνίδι καλύτερα και είναι ανώτεροι τότε προφανώς θα μας κερδίσουν αλλά δεν το κρίνω και αποτυχία μας.

Αποτυχία κατ’ εμέ είναι να μην έχεις ταυτότητα, να μην έχεις σουτ, να μην έχεις αθλητικότητα, να μην έχεις αποδυτήρια, να μην έχεις διακριτό σχέδιο και να νομίζεις ότι το αποδεδειγμένα μεγάλο ταλέντο κάποιων μονάδων σου και ότι οι συλλογικές διακρίσεις των παικτών σου μεταφράζονται απαραίτητα σε βάθρα και μετάλλια.

Κι επίσης αποτυχία ομοσπονδιακή είναι να εξαγγέλλεις Συνεντεύξεις Τύπου για να πεις τι και ποιος έφταιξε και μετά να … ξεχνάς να τις πραγματοποιήσεις. Η ήττα είναι μέρος του παιχνιδιού, η αναξιοπρέπεια όχι.