Αυτός που νίκησε το τέρας

Θα προσέξατε, ίσως, ότι η αμιγώς μπασκετική σχολιογραφία ασχολήθηκε ελάχιστα με την ανάδειξη του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε Πολυτιμότερο Παίκτη της περιόδου 2018-9 στο ΝΒΑ.

Για την κοινωνία της πορτοκαλί μπάλας, η εκτόξευση του Γιάννη έχει πάψει από καιρό να αποτελεί είδηση. Η επίσημη πιστοποίηση της υπεροχής του δεν ήταν παρά ένα γυαλιστερό γαλόνι, σε μία στολή που ράβεται εδώ και 3-4 χρόνια και ταιριάζει στο 24χρονο Ελληνόπουλο σαν να γεννήθηκε για να τη φορέσει.

Για να το πω διαφορετικά, τον Γιάννη τον ανακάλυψαν χθες μόνο οι ελλαδέμποροι, τα πρωινάδικα, οι πανηγυρτζήδες και οι Κυρανάκηδες. Οι αγράμματοι, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι.

Τους αφήνω όλους στο περιθώριο, διότι δεν έχουν θέση στη γιορτή μας. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ανήκει στον εαυτό του, στην οικογένειά του, στους ανθρώπους που τον πίστεψαν και στους ήρωες που τον στήριξαν. Σε κανέναν άλλον.

Εμείς, οι υπόλοιποι, απλώς συμβαίνει να ζούμε στον ίδιο πλανήτη μαζί του και να δροσιζόμαστε από τον ευεργετικό ίσκιο του. Η πορεία του θα μπορούσε να γίνει υποχρεωτικό μάθημα στα δημοτικά μας σχολεία.

Όταν έρθει για να ενισχύσει την Εθνική ομάδα μίας χώρας που τον περιφρονούσε επιδεικτικά μέχρι που ανακάλυψε από σπόντα το εξωγήινο ταλέντο του, θα μας κάνει χάρη.

Εμείς δεν έχουμε κάνει τίποτε για αυτόν, ενώ αυτός κάνει συνεχώς πράγματα για εμάς και για τον τόπο μας. Επειδή τον αισθάνεται τόπο του. Χωρίς, απαραίτητα, να είναι.

Άλλος, στη θέση του MVP Γιάννη, θα άραζε με το κορίτσι του σε κάποια αμμουδιά στις Μπαχάμες και θα άναβε τα πούρα με χιλιοδόλλαρα, εξακοντίζοντας κάθε τόσο μία μαύρη πέτρα στη θάλασσα προς την κατεύθυνση της Μεσογείου.

Όσο και αν επιμένουν στο παραμιλητό τους οι καρεκλοκένταυροι της Ομοσπονδίας μπάσκετ (και αρκετοί άλλοι, λιγότερο καλοπροαίρετοι), ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν μας χρωστάει τίποτε.

Μοναχά εμείς του χρωστάμε, το χειροκρότημα και την ένοχη σιωπή μας. Και μία συγγνώμη, για τα βασανιστήρια που πέρασαν ο ίδιος, οι γονείς του, τα αδέλφια του και οι φίλοι του μέχρι να ψηφιστεί από το προοδευτικό κομμάτι της Βουλής το νομοσχέδιο-κουρελόχαρτο για την ιθαγένεια.

Τέλος πάντων, μη τα ξαναλέμε και χαλάμε το πολύτιμο οξυγόνο μας και την καλοκαιρινή ζαχαρένια μας, όλοι τα ξέρουμε και όλοι τα ξέρετε.

Απλώς να θυμάστε, να μη ξεχνάτε ποτέ, ότι το ψηλόλιγνο υποσιτισμένο παλικαράκι που θα πλησιάσει για να σας πουλήσει γυαλιά ηλίου απόψε στα μπαράκια της πλατείας Καρύτση μπορεί να είναι ο επόμενος Γιάννης.

Ή το άλλο, το παιδί, που ξεβράστηκε νεκρό σε κάποια ακτή στη Μυτιλήνη. Εκεί να τη μετράμε την εθνική υπερηφάνεια, όχι στα γήπεδα του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου.

Σε λίγες μέρες, παραμονή εκλογών στη Μύκονο, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα επιστρέψει με τα αδέλφια του στην πατρίδα τους για να διοργανώσει φιλανθρωπική βραδιά ονόματι «Give and Rise», με στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων για το Ίδρυμα «Ελπίδα».

Οι αδάμαστοι λεβέντες που σκάνε τα εκατοντάευρα για να ντερλικώσουν καλαμαράκια με σαμπάνια στην παραπλεύρως γκουρμέ ταβέρνα καλούνται να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη (όπως θα βάλει ο ίδιος ο Γιάννης), ώστε να αγοραστούν φάρμακα για καρκινοπαθή παιδιά.

Έχετε δει ποτέ παιδί που πάσχει από καρκίνο; Εγώ πήγα σε μία κλινική του Βερολίνου το 2009 μαζί με τον Γιώργο Πρίντεζη και χρειάστηκα πολλές εβδομάδες, μέχρι να συνέλθω. Τα παιδιά παρηγορούσαν εμάς και όχι εμείς αυτά.

Το ίδιο μου συνέβη 4-5 χρόνια αργότερα, όταν παρουσιάσαμε στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων το βιβλίο «Μια Φορά Στη Ζωή Μας», του οποίου τα έσοδα δόθηκαν για τον ίδιο, ιερό σκοπό.

Οι εικόνες καρφώνονται στον φλοιό του εγκεφάλου και δεν φεύγουν από εκεί με κανέναν τρόπο. Ευτυχώς, δηλαδή. Έτσι πρέπει.

Κάθε παιδί που βρίσκει κουράγιο να χαμογελάσει στο τέλος μίας χημειοθεραπείας θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί ή εσύ ο ίδιος. Ή ο πατέρας σου. Μπροστά στον καρκίνο, όλες οι ηλικίες είναι ίδιες. Αλλά μερικές, πιο ίδιες από τις άλλες.

Έγραψα τα παραπάνω, για να υπενθυμίσω ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο σημαίνει για την Ελλάδα πολύ περισσότερα –και σημαντικότερα- πράγματα από ριμπάουντ, τάπες και καρφώματα.

Δεν χρειάζεται καν να τον δούμε με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας για να μετρήσουμε το ανάστημά του με το υποδεκάμετρο ή με το ελλαδόμετρο.

Κατά κάποιον τρόπο, ο θεόσταλτος Γιάννης είναι το ίνδαλμα που θα θέλαμε να έχουμε και αν δεν υπήρχε οφείλαμε να εφεύρουμε: ένα εθνικό σύμβολο, μία σημαία, που, ναι, «μας κάνει υπερήφανους», όχι με την αθλητική του πρόοδο, αλλά με το καθαρό του βλέμμα και το σπάνιο ήθος του.

Είναι μια ζωντανή διαφήμιση της χώρας, το άκρο αντίθετο με το κλισέ του «τεμπέλη και ανίκανου Ελληναρά» που τεχνηέντως (και όχι εντελώς άδικα) πλασαρίστηκε στα πλάτη της οικουμένης, ιδίως τα χρόνια των μνημονίων.

Στα μάτια των ξένων, ο νεοέλληνας του 2019 δεν είναι πια ο φραπεδόβιος που παρασιτοζωεί με τα λεφτά των άλλων, αλλά ο νέος που προόδευσε με τον τίμιο ιδρώτα του, νίκησε αβοήθητος το τέρας και έγινε πρότυπο για τη δύσπιστη και αφιλόξενη κοινωνία που τον περιστοιχίζει.

Ο Πολυτιμότερος Παίκτης στο παιχνίδι της ζωής. Ένα θαύμα, όχι αθλητικό αλλά κοινωνικό, με σάρκα, οστά, όνομα και επώνυμο: Γιάννης Αντετοκούνμπο.