Carmina Burana!

Ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ έγραψε τη νουβέλα «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς» και ο Πασκάλ Σιακάμ θα μπορούσε, εάν έπιανε το χέρι του και είχε χρόνο, να παρουσιάσει το δικό του πόνημα…

Ο άνθρωπος που θα γινόταν παππάς, αλλά μπορεί σε λίγες μέρες να καταντήσει κι ελόγου του βασιλιάς!

Βασιλιάς του ΝΒΑ!

Βιάζομαι, το ξέρω. Ακόμα δεν τον είδαμε, βασιλιά τον βαφτίσαμε τον λεγάμενο, αλλά ας όψεται η απίθανη και πάντως εκκωφαντική παρουσία του στον πρώτο τελικό του ΝΒΑ. Τον ευχαριστώ κιόλας επί προσωπικού, διότι ήταν τέτοια η ενέργεια και τόση η φαντασμαγορία της παράστασης του, που μας κράτησε ξύπνιους, μαζί με τον φίλτατο Χρήστο Μαρμαρινό στη μετάδοση!

Tην ευλογία σου δέσποτα!

Ο Σιακάμ υπήρξε καταλυτικός παράγων στη νίκη των Ράπτορς, που πάντως-και χωρίς να θέλω να το παίξω μάγκας ή ψυλλιασμένος- δεν μου προξένησε καμιά έκπληξη. Δεν ξέρω εάν την επιθυμούσα κιόλας, συντασσόμενος με την πλειοψηφία, λέει, των Αμερικανών, οι οποίοι σύμφωνα με ένα γκάλοπ υποστηρίζουν τους Ράπτορς.

Λογικό μου φαίνεται αυτό. Λογικότατο και απολύτως δικαιολογημένο, διότι όπως λέει και μια ελληνική παροιμία, το πολύ το «Κύριε Ελέησον το βαριέται κι ο Θεός»!

Οι Γουόριορς σημαδεύουν το three-peat και τον τέταρτο τίτλο τους στην τελευταία πενταετία, ενώ οι δόλιοι οι Ράπτορς σκάνε μύτη για πρώτη φορά στην ιστορία τους (που αριθμεί 24 χρόνια ζωής) στους τελικούς.

Ο κόσμος γουστάρει το επιθετικό στιλ, την αλεγρία και το ψυχαγωγικό μπάσκετ των Dubs, αλλά θα ήθελε να δει και κάτι άλλο στη σκηνή…

Επ’ αυτού θυμάμαι ένα περιστατικό που εκτυλίχθηκε στις 15 Ιουνίου του 2005, στη συνέντευξη Τύπου μετά τον τρίτο τελικό της Α1 ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στην ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Οι Πράσινοι είχαν νικήσει με 79-71 και πήραν προβάδισμα στη σειρά με 2-1, αλλά ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αφουγκράστηκε (από τις ερωτήσεις προς τον Φώτη Κατσικάρη) την αγωνία των δημοσιογράφων για το εάν η «Ένωση» θα μπορούσε να ισοφαρίσει σε 2-2 και να διεκδικήσει τον τίτλο…

Είπε λοιπόν τότε ότι «βρίσκω φυσιολογική αυτή την πρεμούρα διότι συμβαίνει και σε άλλα σπορ, για παράδειγμα στη Formula 1, όπου ο κόσμος βαρέθηκε να βλέπει τον Σουμάχερ να ανοίγει σαμπάνιες και γι αυτό υποστηρίζει τον Αλόνσο»!

Ε, κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα: ο κόσμος βαρέθηκε να βλέπει τον Κάρι, τον (απόντα μέχρι στιγμής) Ντουράντ, τον Τόμπσον, τον Γκριν και τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας του Οκλαντ λουσμένους στα κομφετί και θέλει να δει σε μια ανάλογη φάση τις Σταχτοπούτες από το… Lebronto!

Ναι, καλά το γράφω, διότι τα προηγούμενα τρία χρόνια οι λεγάμενοι αντάμωναν πάντοτε με τους Καβαλίερς και τα έβρισκαν μπαστούνια απέναντι στον ΛεΜπρόν Τζέιμς που τους έστειλε για διακοπές στους τελικούς της Ανατολής του 2016 με 4-2 και στους ημιτελικούς του 2017 και του 2018 με 4-0…

Αλλά, πέρασε η μπόρα, πέρασε!

Οι τωρινοί Ράπτορς παρά το γεγονός ότι κούνησαν μαντίλι στον Ντουέιν Κέισι, πήραν προπονητή από τη G-League και ξαπόστειλαν τον ΝτεΜάρ Ντε Ρόζαν, εμφανίστηκαν χειρότεροι, αλλά… καλύτεροι του αναμενομένου!

Το οξύμωρο σχήμα εξηγείται διότι πέρυσι πέτυχαν μια νίκη παραπάνω (59-23) και τερμάτισαν στο Νο 1 της Ανατολής, ενώ εφέτος βρέθηκαν στο Νο 2, αλλά και τι μ’ αυτό; Οι ισχυρές ενέσεις νοοτροπίας πρωταθλητισμού που έκαναν με τις μεταγραφές του Καουάι Λέοναρντ, του Ντάνι Γκριν και - μεσούσης της σεζόν- του Μαρκ Γκασόλ έγιναν οι πυλώνες της αντεπίθεσης τους και στους τρεις γύρους των εφετινών πλέι οφς, χώρια που δυο φορές είδαν το πλεονέκτημα έδρας τους να κάνει φτερά!

Στην πρώτη φάση βρέθηκαν στο 0-1 απέναντι στο Ορλάντο, στους ημιτελικούς είδαν τους Σίξερς να προηγούνται με 2-1 και εντέλει έμειναν ζωντανοί με το σουτ-προσευχή του Klaw μπροστά στον Εμπίιντ, ενώ στους τελικούς της περιφέρειας κόντρα στους Μπακς πέτυχαν το come back από το 0-2 και με τέσσερις απανωτές νίκες ξόρκισαν τους δαίμονες τους.

Οι Ράπτορς είχαν και τα προηγούμενα χρόνια πολύ καλές πεντάδες, αλλά τώρα μοστράρουν μια εξαιρετική, από ποιοτικής και ποσοτικής πλευράς, ομάδα. Το αποτέλεσμα; Η… νοσοκόμα (Nurse) μπορεί να κάνει τις ενέσεις για τις οποίες έγραφα προηγουμένως, ακόμη και με σύριγγες που βρίσκει στον πάγκο, όπως ο Βαν Βλιτ, ο Πάουελ και πάει λέγοντας…

Δεν ξέρω, λοιπόν, εάν στα ενδότερα του ΝΒΑ αναπτύσσεται ένα κίνημα από haters των Γουόριορς. Δεν το πιστεύω και για να είμαι ειλικρινής τούτο θα συνιστούσε κιόλας μια κατάφωρα άδικη συμπεριφορά προς μια χάρμα ειδέσθαι ομάδα. Σίγουρα πάντως υπάρχει ένα κίνημα από lovers των Ράπτορς, που είναι κιόλας ξενομπάτηδες, όπως λένε και στο χωριό μου: ανήκουν και στεγάζονται σε άλλη χώρα, η οποία μάλιστα γέννησε τον γεννήτορα του μπάσκετ, τον Τζέιμς Νέισμιθ!

Το αν 128 χρόνια μετά τη νύχτα της 21ης Δεκεμβρίου του 1891 που ο καθηγητής του Σπρίνγκφιλντ επινόησε την καλαθοσφαίριση, θα δει από εκεί ψηλά τους συμπατριώτες του να στέφονται πρωταθλητές του ΝΒΑ θα το μάθουμε σε λίγες μέρες…

Ασφαλώς οι Ράπτορς, ακόμη και εν τη απουσία του Κέβιν Ντουράντ και παρά το 1-0 του πρώτου τελικού δεν αποτελούν τα φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Οι επαΐοντες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού εκτιμούν ότι οι Γουόριορς θα επικρατήσουν και μάλιστα ως επί το πλείστον εκτιμούν ότι η σειρά θα τελειώσει στα έξι ματς, αλλά τουλάχιστον σήμερα τα ξημερώματα οι λεγάμενοι δεν επιβεβαίωσαν την ισχύ και την ανωτερότητα τους.

Πήγαν κιόλας στράφι η έκτη απανωτή τριαντάρα του Στεφ Κάρι και το τρίτο σερί triple double figure του Ντρέιμοντ Γκριν (ο οποίος ασφαλώς δεν είναι «σκουπίδι», όπως τον έβρισε αυτός ο… κουτσαβάκης, ο Ντρέικ) και να πώς οι Καλιφορνέζοι ηττήθηκαν για πρώτη φορά σε Game 1 των τελικών από τη σεζόν 2014-15 και πέρα…

Τους Καβαλίερς είχαν τον τρόπο να τους τιθασεύουν στους προηγούμενους τέσσερις πρώτους τελικούς, αλλά οι Ράπτορς τους τη βγήκαν χωρίς φλας!

Βεβαίως εδώ πρέπει να συνυπολογισθεί και μια συνθήκη την οποία οι Γουόριορς καλούνται να διαχειρισθούν για πρώτη φορά στην εποχή της ευημερίας τους: αυτή τη φορά δεν παίζουν με πλεονέκτημα έδρας το οποίο θα αποπειραθούν να αρπάξουν τα ξημερώματα της Δευτέρας.

Ο Σιακάμ έμοιαζε βγαλμένος από εκείνες τις ζώνες του λυκόφωτος στις οποίες συνήθιζαν να σουλατσάρουν ο Μάικλ Τζόρνταν και οι υπόλοιποι ομότεχνοι του, που έχουν γράψει ιστορία στους τελικούς του ΝΒΑ.

Αλλά, διάβολε, το να βγει και να κάνει τόση φασαρία και τέτοια θραύση ένας Καμερουνέζος που εισέβαλε στο ΝΒΑ πριν από τρία χρόνια και τώρα σκάει από το αυγό του, ε, αυτό στην κυριολεξία, ούτε του… παππά να μην το πεις!

Μου άρεσε ο τελικός. Είχε ατμόσφαιρα και ρυθμό, ένιωθες ότι κάτι τρέχει σε μια terra incognita, όπως είναι ο Τορόντο που χθες μπήκε για πρώτη φορά σε αυτό το μεγάλο κάδρο και μοιάζει με τον… Ντάστιν Χόφμαν όταν συνάντησε και φλέρταρε με την Αν Μπάνκροφτ στην ταινία «Ο Πρωτάρης»!

Απλώς για να δένει ακόμη περισσότερο το σκηνικό οι Καναδοί έπρεπε να βάλουν ως μουσική υπόκρουση το τραγούδι «Mrs Robinson» των Simon & Garfunkel, αλλά –για να πω την αμαρτία μου-δεν με χάλασε και οι επιβλητικοί και επικοί ήχοι των «Carmina Burana»…

Ταίριαζε κιόλας στην ελληνική εκλογική ατμόσφαιρα και ακούγοντας τη νόμιζα ότι κάπου κοντά στο «Scotiabank Arena» βρισκόταν σε εξέλιξη κάποια προεκλογική συγκέντρωση του παλιού βαθέος ΠΑΣΟΚ!

Εκτός από ρυθμό, ατμόσφαιρα και εκκλησιαστική χορωδιακή μουσικά, ο πρώτος τελικός είχε επίσης πολλή και στοχευμένη τακτική ένθεν και ένθεν, μάλιστα το μαρκάρισμα του Λέοναρντ εξελίχθηκε σε case study!

Εάν δεν έχασα τεύχη, δίκην σκυταλοδρομίας κλήθηκαν να τον αντιμετωπίσουν οκτώ παίκτες! Τέσσερις κανονικοί σε μονά μαρκαρίσματα (Ιγκουοντάλα, Γκριν, Λούνεϊ, Μακ Κίνι) και άλλοι τέσσερις που προσέτρεχαν σε βοήθειες και παγίδες, μάλιστα κάποια στιγμή δεν επρόκειτο για double, αλλά για … triple team!

Aμ’ το άλλο; Αυτά τα αλλεπάλληλα double team κάλυπταν όλο το φάσμα των κινήσεων του Λέοναρντ: και το pick n’ roll και το παιχνίδι στο low post, ακόμη και το isolation game!

Στο τέλος της ημέρας, επιβεβαιώθηκε το νόημα της μακάβριας ελληνικής θυμοσοφίας, που λέει πως η εγχείριση πέτυχε, αλλά ο ασθενής τα κακάρωσε!

Ο MVP των τελικών του 2014 (που πέρυσι έπαιξε εννέα όλα κι όλα ματς και εφέτος, δίκην συντηρητικής διαχείρισης απουσίασε από 22) μείνε οκτώ πόντους κάτω από τον μέσο όρο του στα πλέι οφς σκοράροντας 23 με 5/14 σουτ, αλλά οι Ράπτορς γλέντησαν τους Γουόριορς…