Πέντε πράγματα που έμαθα από τον Γιάννη...

Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Η εφετινή σεζόν των «ελαφιών» ήταν μακράν η καλύτερη στην ιστορία του οργανισμού από το 1974 και μετά! Τότε, σχεδόν επτά μήνες πριν καν γεννηθώ, το Μιλγουόκι που ανήκε στην δυτική περιφέρεια του ΝΒΑ, είχε τερματίσει με το καλύτερο ρεκόρ του πρωταθλήματος (με μία νίκη λιγότερη από το εφετινό 60-22) και είχε χάσει στους τελικούς με 4-3 από τους Σέλτικς.

Έκτοτε, μεσολάβησε η σεζόν 2000-2001, οπότε με άξονες τους "Big Three" (Ρέι Άλεν, Γκλεν Ρόμπινσον και Σαμ Κασέλ), οι Μπακς τερμάτισαν 2οι στην Ανατολή (52-30) και έφτασαν μέχρι και τους τελικούς της περιφέρειας, χάνοντας τελικά με 4-3 από τους Σίξερς του Άϊβερσον και του Μουτόμπο.

Ωστόσο, εκείνη η χρονιά δεν μπορεί να μπει στην ίδια «ζυγαριά» με την υπέρβαση που χαρακτήρισε την εφετινή, στην διάρκεια της οποίας, η ομάδα από την Πολιτεία του Ουισκόνσιν, τερμάτισε πρώτη στην regular season, είχε την καλύτερη αμυντική αξιολόγηση του πρωταθλήματος και την 4η επιθετική, ενώ πέρασε δύο γύρους στα playoffs (με 4/4 εκτός έδρας), για πρώτη φορά μετά από 18 χρόνια (2001) και οκτώ διαδοχικές αποτυχημένες σειρές στην post season!

Σε ατομικό επίπεδο, o "Greek Freak" βελτίωσε για 6η συναπτή σεζόν τα νούμερά του σε σκοράρισμα (μ.ο. 27,7π.) και ριμπάουντ (μ.ο. 12,5π.), είχε την καλύτερη επίδοση της καριέρας του στις ασίστ (μ.ο. 5,9), αναδείχτηκε τέσσερις φορές παίκτης του μήνα στην Ανατολή και πρώτος στην ψηφοφορία της περιφέρειάς του (4,37 εκατομμύρια ψήφους) για το All Star Game, ενώ ταυτόχρονα ήταν 3ος σκόρερ, 6ος ριμπάουντερ, 10ος μπλοκέρ (μ.ο. 1,5κοψ.) και 11ος πιο εύστοχος παίκτης του πρωταθλήματος (57,8% εντός πεδιάς).

Κι όλα αυτά, παίζοντας 4 λεπτά λιγότερο (μ.ο. 32,8') απ' όσο έπαιζε στην περυσινή σεζόν (μ.ο. 36,7') αλλά και από τον μέσο χρόνο συμμετοχής των συνυποψήφιων του του για το βραβείο του MVP στην κανονική περίοδο, τον Τζέϊμς Χάρντεν (μ.ο. 36,8') και τον Πολ Τζορτζ (μ.ο. 36,9'). Σε όλα τα παραπάνω, προσθέστε ότι ο 24χρονος Έλληνας διεθνής forward επελέγη στην καλύτερη πεντάδα της λίγκας και συνάμα ήταν μέλος και της εφετινής καλύτερης αμυντικής πεντάδας.

Ο υπογράφων είχε μέσες άκρες προβλέψει από τον περασμένο Οκτώβριο, την κατάληξη της εφετινής χρονιάς για τους Μπακς και τον ίδιο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, όσον αφορά στην regular season, είχε προβλέψει ότι το Μιλγουόκι θα προκρινόταν τουλάχιστον στον 2ο γύρο των playoffs, αλλά η συμμετοχή των «ελαφιών» στους τελικούς της Ανατολής, ομολογώ ότι ήταν πέραν των δικών μου προσδοκιών.

Γι' αυτό και θεωρώ ότι παρά τις τέσσερις διαδοχικές ήττες και τον «άδοξο» – τρόπον τινά και κυρίως λόγω των υπερβολικών προσδοκιών που η ίδια η ομάδα δημιούργησε – αποκλεισμό τους από τους τελικούς, η σεζόν κρίνεται κάτι περισσότερο από επιτυχημένη. Αυτό που φάνηκε στην σειρά με τους Ράπτορς, είναι ότι οι Μπακς μπορεί να έδειχναν έτοιμοι για το μεγάλο βήμα της διεκδίκησης του πρωταθλήματος και να «παρέσυραν» και πολλούς από τους ειδικούς αναλυτές, στην πράξη όμως, αποδείχτηκε ότι ήταν ακόμη «άγουροι» κι άπειροι γι' αυτήν την πραγματικά τεράστια υπέρβαση.

Κι αυτό γιατί πλην του Γιάννη, κανένας από τους υπόλοιπους παίκτες του Μάϊκ Μπουντενλχόλτζερ, δεν πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο το status του superstar. Κανένας τους δεν είχε βρεθεί να παίζει ξανά σ' αυτό το επίπεδο και σίγουρα δεν θα τα κατάφερνε αν δεν είχε συμπαίκτη τον Αντετοκούνμπο, που σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, στα 24 του και χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία, «κουβάλησε» την ομάδα του μέχρι τους τελικούς του Ανατολής.

Στον αντίποδα, οι Ράπτορς είχαν συνολικά τρεις παίκτες με εμπειρία τελικών και δύο που έχουν από έναν τίτλο στο ενεργητικό τους! Ο λόγος τον Καουάϊ (έχει παίξει δύο φορές σε τελικούς, έχει κατακτήσει ένα δαχτυλίδι και το 2014 αναδείχτηκε MVP των τελικών) και τον Ντάνι Γκριν στους Σπερς και φυσικά για τον του Σερζ Ιμπάκα (ως παίκτης των Θάντερ έχασε το 2012 με 4-1 από το Μαϊάμι). Πέραν αυτού, όμως, είχαν τα κορμιά για να στήσουν ανθρώπινο τείχος απέναντι στον Γιάννη και την ταχύτητα να τρέξουν στην περιφέρεια και να μην επιτρέψουν εύκολα σουτ, όταν ο Αντετοκούνμπο έπεφτε πάνω σε δύο και τρεις αντιπάλους κι αναγκαζόταν να «σπάσει» την μπάλα στην περίμετρο.

Last but not least, που λένε και οι Αμερικανοί, στο πρόσωπο του Λέοναρντ, οι Καναδοί είχαν ένα υπερ-παίκτη τον οποίο χειρίστηκαν άψογα στην διάρκεια της σεζόν, του έδωσαν πολλές ανάσες (έπαιξε 12 παιχνίδια λιγότερα από τον Γιάννη) και όταν ήρθε η ώρα, πέραν του ότι είναι πιο έμπειρος και είχε σημαντικές βοήθειες, ήταν και αρκετά φρέσκος για να αντέξει την κούραση, την πίεση και τους μικροτραυματισμούς για να παίξει άμυνα κι επίθεση.

Σε 18 αγώνες των εφετινών playoffs, ο 27χρονος Καλιφορνέζος forward έχει μ.ο. 31,2 πόντους, 8,8 ριμπάουντ και 3,8 ασίστ, με 87,5% στις βολές και 50,7% στα σουτ εντός πεδιάς (38,8% τριπ.). Η μεγαλύτερη συνεισφορά του στην πρόκριση της ομάδας στους τελικούς, όμως, έγκειται στην αποτελεσματικότητά που είχε πάνω στο μαρκάρισμα του "Greek Freak". Από το 3ο έως και το 6ο παιχνίδι, στο διάστημα που η «Δαγκάνη» (όπως είναι το προσωνύμιο του) τον έπαιξε άμυνα, ο Γιάννης είχε συνολικά 7/25 σουτ, ενώ ήταν πολύ άστοχος και από την γραμμή (15/29)!

Κακά τα ψέματα, η σχεδόν απόλυτη κυριαρχία των Μπακς στη σειρά με τους Σέλτικς, εξέθεσε τα ελάχιστα τρωτά τους σημεία και βοήθησε τον Νικ Νερς και το επιτελείο του, πέρα από το να κλείσουν τους διαδρόμους, να δυσκολέψουν τις πάσες τους και να αφήσουν όσο το δυνατόν λιγότερα ελεύθερα σουτ.

Οι δύο πρώτες νίκες του Μιλγουόκι, εφησύχασαν τους παίκτες του Μπουντενχόλτζερ και το σημείο-κλειδί της σειράς αποδείχτηκε το Game 3, το οποίο χάθηκε στην 2η παράταση, όταν ο Γιάννης αποβλήθηκε με 6 φάουλ. Από 'κει και μετά, η ψαλίδα άρχισε να κλείνει, τα «ελάφια» δεν τα έβαλαν ποτέ απ' έξω και όσο το Τορόντο πλησίαζε, τόσο γινόταν πνευματικά και ψυχολογικά πιο δυνατό.

Για το τέλος άφησα τα "take aways" απ' όσα έμαθα, ζώντας και καλύπτοντας την πορεία του Γιάννη από κοντά:

* Η αποτυχία των Μπακς κόντρα στους Ράπτορς και η ήττα του στην προσωπική μονομαχία από τον Λέοναρντ, αποτελούν τα μεγαλύτερα κίνητρα γι' αυτό που θα δούμε την επόμενη σεζόν. Στην περίπτωσή του, η «πτώση» και η καλοπροαίρετη κριτική είναι ίσως το καλύτερο φάρμακο και εγγυάται όχι μόνο την «ανόρθωση» αλλά την «εκτόξευσή» του από τη στιγμή που θα αρχίσει η νέα σεζόν. Η δήλωσή του περί της άκρως επιτυχημένης σεζόν και περί του MVP που είναι σπουδαίο, αλλά «όχι πιο σημαντικό από το ότι δεν παίζω στους τελικούς», νομίζω ότι τα λέει όλα!

* Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ζει και αναπνέει για την επόμενη φορά που θα βρει τους Ράπτορς και τον Καουάι στο διάβα του. Η δήλωσή του («θα ξεσκιστώ στην προπόνηση και θα δουλέψω τον κώλο μου για να επιστρέψω καλύτερος») τα λέει όλα για τη νοοτροπία του και τον τρόπο με το οποίο βιώνει, εισπράττει και διαχειρίζεται τις ήττες και τις απογοητεύσεις. Απλά θυμηθείτε τι έπαθαν φέτος οι Σέλτικς, που πέρυσι τον άφησαν εκτός 2ου γύρου στα playoffs...

* O Αντετοκούνμπο είναι ένα πολύ δίκαιο, πιστό και ειλικρινές παλικάρι. Δεν υπάρχει περίπτωση να δώσει το λόγο του για κάτι και να μην τον τηρήσει. Οι beat reporters των Μπακς, που τον ξέρουν από το 2013, γνωρίζουν καλά αυτό το χαρακτηριστικό και δεν κάνουν ποτέ το λάθος να τον υποτιμήσουν ή να βγάλουν κάτι fake απ' αυτόν. Η νεόκοπη (στο ρεπορτάζ των «ελαφιών») δημοσιογράφος του ESPN θέλησε να προλάβει τους πάντες και να πάρει τα κλικς, γράφοντας κάτι που σίγουρα δεν προέκυψε από το περιβάλλον του (όπως έγραψε) και έκανε τον Γιάννη να νιώσει προδομένος, μέσα στην όλη τσαντίλα του από τον αποκλεισμό, βίωσε τις συνέπειες.

* Χρειάστηκε να περάσουν δύο εβδομάδες μετά τις back to back επικές εμφανίσεις του στη Βοστώνη για να αντιληφθώ επ' ακριβώς την ουσία των όσων μου είπε off camera στα αποδυτήρια. «Ρε φίλε, δεν νομιμοποιούμαι να πανηγυρίζω μετά από δύο νίκες που δεν μας έχουν δώσει τουλάχιστον την πρόκριση! Δεν μπορώ να πανηγυρίζω όταν δεν έχω πετύχει κάτι. Άλλο χαίρομαι και άλλο πανηγυρίζω! Η χαρά κρατάει ένα λεπτό, όσο διαρκεί η διαδρομή από τον αγωνιστικό χώρο στα αποδυτήρια κι εκεί τελειώνει το παραμύθι! Ο πανηγυρισμός δεν ξέρω πόσο κρατάει! Όταν κερδίσω κάτι θα σου πω...». Απλά Γιάννης...

* Ο σπουδαιότερος λόγος για τον οποίο όλοι οι προπονητές, οι παίκτες και σύσσωμη η κοινωνία του ΝΒΑ, λατρεύει τον παίκτη και τον άνθρωπο Αντετοκούνμπο, δεν έχει να κάνει μόνο με τα ασύλληπτα προσόντα του. Έχει περισσότερο να κάνει με την σκληρή δουλειά που αφήνει στο γήπεδο και με την ταπεινότητα που τον χαρακτηρίζει αλλά και την επιλογή να μιλάει συνεχώς για την ομάδα και τους συμπαίκτες και καθόλου για τον εαυτό του, επιθυμώντας να κρατήσει πολλά πράγματα στο σκοτάδι. Η δημοσιοποίηση της δωρεάς του γηπέδου στις πυρόπληκτες περιοχές, για καθαρά προεκλογικούς λόγους από τον δήμαρχο Ραφήνας-Πικερμίου, ήταν μία γροθιά στο στομάχι του...

Υγ.1: Δύο πράγματα έχω να προσάψω στον coach Bud, που έκανε εξαιρετική δουλειά όλη τη σεζόν και αξίζει το βραβείο του προπονητή της χρονιάς. Πρώτον, την σταδιακή εξαφάνιση του Μίροτιτς από το rotation της σειράς με τους «πτερόσαυρους». Από τον διψήφιο μ.ο. πόντων (12,2π.) και συμμετοχής (25,5) στα πρώτα τέσσερα ματς, ο Μαυροβούνιος σουτέρ έπαιξε μόλις 9 λεπτά στο 5ο και καθόλου στο 6ο και προσωπικά πιστεύω ότι θα είχε δώσει κάποιες λύσεις στη διάρκεια του καταραμένου 8λεπτου, που οι Μπακς, δέχτηκαν ένα σερί 3-26 και είχαν 1/10 σουτ και 4 λάθη! Δεύτερον, ακόμη δεν μπορώ να συλλάβω πως ο προπονητής των Μπακς άφησε για 1,5 λεπτό τον Γιάννη στον πάγκο, στην έναρξη της 4ης περιόδου, όταν η 3η είχε λήξει με ένα σερί 10 αναπάντητων πόντων των γηπεδούχων, που είχαν μειώσει από το -15 στο -5 και όταν επέστρεψε, το σκορ ήταν ήδη ισοπαλία...

Υγ.2: Η αποχώρησή του Αντετοκούνμπο από την συνέντευξη Τύπου μετά την ερώτηση της ρεπόρτερ του ESPN, Μαλίκα Άντριους, που καλύπτει από την αρχή της εφετινής σεζόν το ρεπορτάζ των Μπακς, είχε πιθανότατα συμβολικό χαρακτήρα. Ήταν ο τρόπος του Γιάννη για να εκδηλώσει την δυσαρέσκειά του, σε όλους όσοι εξακολουθούν να μην υπολογίζουν την πολλάκις εκπεφρασμένη δημόσια επιθυμία του να τελειώσει την καριέρα του στο Μιλγουόκι. Το άρθρο της, που βασιζόταν σε υποτιθέμενη πηγή κοντά στο περιβάλλον του, πέραν του άσχημου timing της δημοσίευσης (λίγα λεπτά μετά το τέλος του σημαντικότερου αγώνα της καριέρας του ηγέτη των Μπακς), πληροφορούσε το κοινό για κάτι (μελλοντική αποχώρηση από την ομάδα) που - για την ώρα - δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό του και σίγουρα δεν έχει προέλθει από άνθρωπο του στενού περίγυρου. Ήταν η αντίδρασή του απέναντι σε μία πληροφορία που ήταν άκυρη, δεν τον εξέφραζε καθόλου και τον πείραξε, επειδή βγήκε στην επιφάνεια σε μία στιγμή που ο πόνος δεν ήταν διαχειρίσιμος. Άκομψη; Μπορεί... Ειλικρινής και τίμια; Πιθανώς... Αυθεντική; Σίγουρα!