Το ριφιφί του αιώνα

Η κάλπη για την ανάδειξη του MVP έκλεισε πριν από λίγα λεπτά και κλειδαμπαρώθηκε ερμητικά στα ίδια συρτάρια της εταιρίας Ernst & Young όπου φυλάσσονται τον Ιανουάριο οι ψήφοι για τα Όσκαρ.

Όταν οι ορκωτοί θεματοφύλακες ανοίξουν την ψηφοδόχο με τα 100 κουκιά, η μοιρασιά θα βγει περίπου στο φίφτυ-φίφτυ, ανάμεσα στον Τζέιμς Χάρντεν και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Θα είναι έκπληξη, εάν βρεθεί τρίτο όνομα ανάμεσα στα δύο, πιο ψηλά από τις 2^ες και 3^ες θέσεις.

Η κάλπη θα μείνει γκαστρωμένη για δύο μήνες, μέχρι να ανακοινωθεί το αποτέλεσμα, στη γιορτούλα που διαδέχθηκε το παλαιό, στεγνό σύστημα των ξεκούδουνων ανακοινώσεων. Τι ακριβώς «έδοξε τω Δήμω και τη Βουλή», θα το μάθουμε τη Δευτέρα 24 Ιουνίου.

Μέχρι τότε, ενδέχεται να απομυθοποιηθεί ο ένας από τους δύο μνηστήρες. Τι αξία θα έχει το MVP του Γιάννη, εάν –ο μη γένοιτο- οι Μιλγουόκι Μπακς αποκλειστούν στον α’ γύρο των πλέι-οφ;

Ο μουσάτος, βέβαια, φαίνεται να εκτιμά εξίσου τα ατομικά βραβεία με τη διάκριση της ομάδας του. Και δεν είναι ο μοναδικός. Στο ΝΒΑ του 21^ου αιώνα, το κυνήγι των ρεκόρ και των τριπλ-νταμπλ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της μπίζνας.

Κατά κάποιον τρόπο, ο Γιάννης μας μοιάζει βγαλμένος από μία άλλη, πιο ρομαντική εποχή. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, ομάδα. Με το συμπάθιο, τα τρία πρώτα.

Μέχρι πρόσφατα, ψήφιζαν για το έπαθλο που φέρει το όνομα του …αρχαίου κομισάριου Μόρις Πόντολοφ δημοσιογράφοι «ενσωματωμένοι» στις ομάδες του ΝΒΑ, έμμισθοι κανονικά και με τον νόμο.

Το σύστημα άλλαξε στα τελευταία χρόνια του Στερν και το δικαίωμα ψήφου δόθηκε σε 100 ανεξάρτητους και έμπειρους ρεπόρτερ και σχολιογράφους του ΝΒΑ, χωρίς δεσμεύσεις αλλά με έξωθεν καλή μαρτυρία.

Ο Σαμ Αμίκ του ESPN σκάρωσε ανεπίσημο γκάλοπ με συμμετοχή 122 παικτών του ΝΒΑ και έβγαλε Χάρντεν με ποσοστό 44%, έναντι 39% του Γιάννη και 12% του Πολ Τζορτζ. Αλλά οι μπασκετμπολίστες και οι προπονητές δεν ψηφίζουν.

«Τα Μέσα Ενημέρωσης φαίνεται να προκρίνουν τον Αντετοκούνμπο», σημειώνουν οι ιστοσελίδες που αναπαράγουν το ειδησάριο. Στους πολλούς που ψηφίζουν Γιάννη προστέθηκε χθες, με ανάλυση που διαβάστηκε από όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ο σπουδαίος Ζακ Λόου, επίσης του ESPN.

Δεν πρόκειται να γράψω ότι οι δημοσιογράφοι καταλαβαίνουν το παιχνίδι καλύτερα από τους αθλητές, αλλά σε μερικές περιπτώσεις οι δημοσιογράφοι καταλαβαίνουν το παιχνίδι καλύτερα από τους αθλητές.

Πώς να εμπιστευτεί κανείς την ψήφο κάποιου, που θεωρεί άξιο αποθέωσης το σερί 304 συνεχόμενων πόντων χωρίς να προηγηθεί ασίστ;

Όχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Τον περασμένο Φεβρουάριο, ο ασγυκράτητος Τζέιμς Χάρντεν πέτυχε ιδίοις αυτοί χερσίν 304 συνεχόμενους πόντους χωρίς να προηγηθεί ασίστ από συμπαίκτη!

Πρόκειται για ένα ασύλληπτο ρεκόρ, που μπορεί να μείνει για πάντα ακατάρριπτο. Αλλά δεν είναι μπάσκετ.

Ναι, ξέρω, είμαι δογματικός, ολντ-σκουλ και γεροπαράξενος. Το μοντέρνο μπάσκετ με έχει ξεπεράσει και έφτασε η ώρα να πάρω σύνταξη. Δεν ξέρω αν ισχύουν αυτά που μόλις διαβάσατε, ξέρω όμως ότι σταμάτησα να παρακολουθώ ΝΒΑ εξαιτίας του Χάρντεν.

Δυσκολεύομαι να φανταστώ, πώς μπορεί να αρέσει αυτό το πράγμα σε οποιονδήποτε ξεπερνάει το 15^ο έτος της ηλικίας. Εγώ τον μπασκετμπολίστα τον θέλω να λειτουργεί μέσα από την ομάδα και να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους.

Όχι να τους εξαφανίζει στον ίσκιο της γενειάδας του. Τζόρνταν τον θέλω, όχι Κόμπι.

Μαγκιά και καουμποηλίκι του Χάρντεν που μπορεί να παίξει αυτό το μπάσκετ και δεν έχει σταματημό, όλοι το ίδιο θα έκαναν εάν είχαν τις δυνατότητες, αλλά τη λυπητερή για το κολλύριο να τη στείλουμε στο Χιούστον. Μαζί με μια αρμαθιά ξυραφάκια.

Για να μη μπερδευόμαστε, ο Χάρντεν είναι απίστευτη παιχτάρα και αθλητάρα. Κουβάλησε μόνος του μία μέτρια ομάδα στις 53 νίκες μέσα από τα διασταυρούμενα πυρά της άγριας Δύσης.

Μοίρασε ασίστ με τη σέσουλα, μάζεψε ριμπάουντ, έκλεψε μπάλες, έπαιξε και κάποιου είδους άμυνα, αυτός που ανέκαθεν ισοδυναμούσε με μπάτε σκύλοι αλέστε στα μετόπισθεν.

Ήταν όμως καλύτερος από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, μέσα σε αυτή τη χρονιά των ατομικών ρεκόρ; Εάν μετράει η άποψή μου, απαντώ «no». Και δεν δέχομαι κουβέντα! Μπορείτε να πείτε ό,τι θέλετε, αλλά δεν θα σας ακούω.

Η μία όψη του νομίσματος, ευρώ αν όχι δραχμής, είναι ότι ο Γιάννης ήταν ο σούπερ σταρ της κορυφαίας ομάδας της σεζόν. Ο πρώτος, ανάμεσα στους πρώτους.

Σκαρφαλωμένοι στους ώμους του νεαρού Έλληνα, οι Μπακς άλλαξαν επίπεδο και μεταμορφώθηκαν σε υπερδύναμη. Δεν είναι πια «project» για το μέλλον, αλλά ποντάρισμα για το παρόν.

Η στατιστική τους ανεβάζει στην κορυφή της Λίγκας από όποια πλευρά και αν αναλυθεί, ενώ το γυμνό μάτι τους βλέπει ικανούς να κουρσέψουν την Ανατολή και ίσως ολόκληρο το ΝΒΑ. Ο Γιάννης έκανε τους συμπαίκτες του να μοιάζουν και να αισθάνονται δυό πήχες ψηλότεροι.

Και μόνη η παρουσία του στάθηκε αρκετή για να φέρει στο παγερό Ουισκόνσιν πρωτοκλασάτο προπονητή και εξαιρετικούς παίκτες, ενώ μέχρι προχθές όσοι άκουγαν Μιλγουόκι βουτούσαν στη λίμνη για να σωθούν.

Οι 60 νίκες θα ήταν 65, αν δεν αποφάσιζε η ομάδα να κάνει συντήρηση δυνάμεων. Τέτοιες πιένες, είχε να ζήσει η πόλη από την εποχή του Τζαμπάρ και του Όσκαρ Ρόμπερτσον.

Τότε, βέβαια, το ΝΒΑ ήταν ένα πρωτάθλημα 16-17 ομάδων και ζούσε μέσα στο μισοσκόταδο. Το αστραφτερό Fiserv Forum θα έμοιαζε με διαστημόπλοιο, εάν προσγειωνόταν απροειδοποίητα στο κέντρο του Μιλγουόκι το σωτήριον έτος 1971, για να γιορτάσει τον μοναδικό στα χρονικά θρίαμβο των Μπακς.

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος, ότι θα συμπληρωθεί 50ετία πριν οι τίτλοι της ταπεινής ομάδας ζευγαρώσουν...

Αυτά που ζει ο οργανισμός Μπακς χάρη στην έμπνευση που είχε να επιλέξει το άγνωστο Ελληνόπουλο με το νούμερο 15 του ντραφτ του 2013 είναι σχεδόν αδιανόητα.

Το ίδιο το νο. 15 του θα πρέπει να θεωρηθεί ριφιφί του αιώνα. Αληθινή κλοπή, μπροστά στα μάτια δεκατεσσάρων νοικοκυραίων. Αυτό έπρεπε να βάλει στη φανέλα του ο Γιάννης, όχι το 34.

Στις δύο φετινές αναμετρήσεις των Ρόκετς με τους Μπακς, ο Χάρντεν απομυθοποιήθηκε και ο Γιάννης αποθεώθηκε. «Houston, we have a problem», έμοιαζε να σκέφτεται ο πρώτος σκόρερ της Λίγκας, εγκλωβισμένος από την άμυνα-κάβουρα του «Ελαφιακού».

Ο Αντετοκούνμπο ήταν ο άνθρωπος κλειδί αυτού του σχεδίου, όπως είναι άνθρωπος κλειδί σε κάθε αμυντικό και επιθετικό πλάνο του Μάικ Μπούντενχολζερ. Δίχως αυτόν, διαλύονται όλα.

Πλάκα πλάκα, το όνειρο των Μπακς στηρίζεται σε έναν μπασκετμπολίστα που προ εξαετίας αγωνιζόταν στην Α2 της Ελλάδας και σε έναν προπονητή που γαλουχήθηκε στο μπάσκετ της άγραφης Δανίας.

Η άλλη όψη του νομίσματος αφορά τις αμυντικές επιδόσεις του Γιάννη. Ο ηγέτης των Μπακς δεν είναι μόνο ο σκόρερ των 27,7 πόντων, αλλά και ένας από τους 2-3 κορυφαίους αμυντικούς του ΝΒΑ (o Λόου τον τοποθέτησε δεύτερο, πίσω από τον Ρούντι Γκομπέρ της Τζαζ).

Κατά την ταπεινή γνώμη μου είναι ο καλύτερος όλων, αφού μπορεί να μαρκάρει τους πάντες, από πόιντ-γκαρντ μέχρι σέντερ μέχρι τους ελεύθερους χώρους ανάμεσα στα κορμιά. Πολλές φορές όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα!

Ο Γιάννης μπορεί να σταματήσει τον Χάρντεν. Ο Χάρντεν μπορεί να σταματήσει τον Γιάννη; Λέμε κανένα χωρατό, για να περνάει ευχάριστα η ώρα...

Ο άνθρωπός μας βλέπει γήπεδο τόσο καλά όσο ο Χάρντεν και μοιράζει 6 ασίστ χωρίς να έχει «δική του» τη μπάλα σε κάθε επίθεση. Οι περισσότερες μεταφράζονται σε ελεύθερο τρίποντο.

Κλέβει μπάλες σαν εθισμένος λωποδύτης, βάζει τρίποντα με ποσοστό που ολοένα αυξάνεται (40% τον Απρίλιο, 31% μετά το All-Star Game), ευστοχεί στις βολές που σωρηδόν κερδίζει (73%), προκαλεί τρόμο σε όποιον τολμήσει να σουτάρει μπροστά ή κοντά του.

Τελειώνει τις φάσεις στη ρακέτα χωρίς να σκοτίζεται να κρέμονται από τα χέρια του τρεις αντίπαλοι, παίζει χωρίς αντίπαλο στο ανοιχτό γήπεδο, κυριαρχεί απόλυτα στα «προχωρημένα στατιστικά» (true shooting, defensive rating κλπ κλπ).

Θυσιάζεται για την ομάδα, στήνει συστήματα, ξεσηκώνει τους συμπαίκτες του, ακούει ευλαβικά τους προπονητές, δεν κρύβεται ποτέ στα δύσκολα, δεν περιμένει να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα..

Ο Γιάννης δουλεύει σαν σκυλί μέχρι να τον διώξουν από το γυμναστήριο, βελτιώνεται διαρκώς μολονότι το κορμί του τον δυσκολεύει, περνάει τα καλοκαίρια με ατομικές προπονήσεις και προσθήκη μυικού όγκου, ζητάει βοήθεια από τους παίκτες θρύλους αλλοτινών εποχών, προσέχει το κορμί και το μυαλό του.

Είναι συμπαθής στους πάντες, ζει με ταπεινοφροσύνη χωρίς να γίνεται μαμούχαλος, φωτίζει το γήπεδο με το χαμόγελό του, σέβεται τους αντιπάλους του και τους διαιτητές, αποφεύγει τις εκδηλώσεις αλαζονείας, είναι καταδεκτικός με τους εκατοντάδες Έλληνες που τον υποδέχονται σε κάθε γήπεδο.

Η κουστωδία του αποτελείται όχι από γκανγκστερίσκους και κολλιτσίδες, αλλά από τη χήρα μάνα του, τα αδέλφια του και τη σεμνή κοπέλα που τον συνοδεύει εδώ και 2-3 χρόνια.

Μελετήστε το προφίλ που μόλις έφτιαξα και πείτε μου πόσα από τα στοιχεία του μπορούν να ταιριάξουν με τον χαρακτήρα του Χάρντεν, μέσα και έξω από το γήπεδο. Ή οποιουδήποτε άλλου ανταγωνιστή.

Ο «μονόκερως» Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν πρόκειται να τελειώσει σεζόν με μέσο όρο 5/13 τρίποντα, όπως ο Χάρντεν, αλλά θα παίζει πάντοτε το μπάσκετ που αρέσει στους «πιουρίστες». Και ας μη μοιάζει με κανέναν μπασκετμπολίστα στην ιστορία του αθλήματος.

Όποιος ψηφίζει Χάρντεν μπροστά από τον Αντετοκούνμπο, διαπράττει ασέβεια ενάντια στο ίδιο το μπάσκετ. «Ασέλγεια», παραλίγο να γράψω.

Επειδή όμως η κανονική περίοδος δεν σημαίνει πολλά, καλύτερα να περιμένουμε λίγο ακόμα πριν μοιράσουμε τα δικά μας βραβεία. Ο Γιάννης είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θα προτιμούσε ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή από πέντε «ανούσια» έπαθλα MVP.

Ναι, ασφαλώς και ένα παγκόσμιο μετάλλιο με την Εθνική ομάδα, που, σχεδόν ανεξήγητα, παραμένει το μαράζι του. To φετινό ραντεβού με την «επίσημη αγαπημένη» θα χρειαστεί να γίνει με τους δικούς του όρους, αλλά αυτό είναι το σωστό.

Πλέον, ο Γιάννης είναι μεγαλύτερος από την ομάδα. Είτε αρέσει σε όσους τον αποκαλούν «Ακενοτούμπο» είτε όχι, αποτελεί πλέον εθνικό σύμβολο για τούτη την έρμη χώρα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις τέσσερις γραμμές του παρκέ.