Όταν ο θάνατος σου δίνει ζωντάνια!

Δεν γίνεσαι η ψυχή μίας ομάδας αν δεν μπορείς να παίξεις με ψυχή. Και δεν μπορείς να παίξεις με ψυχή αν δεν βρίσκεις κίνητρο σε κάτι μεγαλύτερο από το μπάσκετ. Ο Marcus Smart, η ψυχή των φετινών Boston Celtics, έμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο την αξία της στιγμής. Τίποτα δεν είναι παντοτινό. Όλα μπορούν να χαθούν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ο Marcus γεννήθηκε το 1994 στο Flower Mound του Texas. Γεννήθηκε πρόωρα κατά τρεις εβδομάδες. Χρειάστηκε να τρέφεται τις πρώτες μέρες από έναν ρινογαστρικό σωλήνα για να επιβιώσει. Και επιβίωσε για να ζήσει μία παιδική ηλικία γεμάτη απώλειες.

Σε παιχνίδι κυνηγητού, ένας συγγενής του Marcus είχε όπλο πάνω του. Του έπεσε, αυτό εκπυρσοκρότησε και σκότωσε κατά λάθος έναν άλλο συγγενή του που ήταν 5 χρονών.

Ένας άλλος συγγενής του βρέθηκε δολοφονημένος στην είσοδο του σπιτιού τους. Αυτό το παιδί ήταν 16 χρονών. Ένας συμπαίκτης του Smart στις εφηβικές ομάδες χτυπήθηκε από τρένο και έχασε τη ζωή του στα 17 του.

Η μεγαλύτερη απώλεια, όμως, για τον Marcus ήρθε το 2004. Ο, μεγάλος αδερφός του, ο Todd, πάλευε με τον καρκίνο για 18 χρόνια. Στη ζωή του Marcus είχε πατρικό ρόλο. Γιατί οι γονείς του δούλευαν νυχτερινές βάρδιες και ο Todd ήταν αυτός που πρόσεχε τα μικρά του αδέρφια, τον Marcus και τον Michael. Τους μάθαινε πως να ντύνονται, πώς να μιλάνε, τους πήγαινε βόλτες. Όταν ρώτησαν τον Marcus το 2003 τι θέλει για τα Χριστούγεννα, αυτός απάντησε ότι το μόνο που θέλει είναι να είναι όλοι μαζί στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ο Todd ήταν εκεί και του έκανε δώρο μία χρυσή αλυσίδα με το γράμμα «M». Λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου μπήκε πάλι στο νοσοκομείο. Έφυγε από τη ζωή στα 33 του χρόνια. Η μάμα του Marcus, η Camellia, του ανακοίνωσε τι είχε γίνει. Ο Marcus ήταν 9 χρονών. Έβαλε τα κλάματα. Έπιασε τα άψυχα πόδια του αδερφού του. Τα πόδια του ήταν κρύα. Άρχισε να ρωτάει τη μαμά του γιατί ήταν κρύα. Συνέχιζε να κλαίει. Ανέβηκε πάνω στο κρεβάτι που ήταν ο Todd, τον έπιασε και άρχισε να τον ταρακουνάει. «Ξύπνα! Ξύπνα!» του φώναζε. Η μαμά του του είπε ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει τον αδερφό του τώρα. Ο Marcus έγειρε στο μέτωπο του Todd και τον φίλησε μία τελευταία φορά.

Όταν το 2014 οι Celtics τον επέλεξαν έκτο στο draft, έφτιαξε ένα σακάκι και στην εσωτερική του πλευρά έγραψε το όνομα του. Ο Todd επίσης έπαιζε μπάσκετ. Δεν μπόρεσε πότε ο Marcus να μελετήσει το παιχνίδι του γιατί τα βίντεο που είχαν αγώνες του κάηκαν σε μία φωτιά που έπιασε το σπίτι τους.

Ο θρήνος για την απώλεια του αδερφού του μετατράπηκε σε θυμό. Στο σχολείο έστηνε καβγάδες τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα. Τον έστειλαν σε μαθήματα διαχείρισης θυμού. Του έλεγαν να μετράει από μέσα του ως το 10 για να ηρεμήσει. Το έβρισκε χαζό. Ένιωθε ότι μόλις τελειώσει το μέτρημα, ο θυμός θα ήταν ακριβώς εκεί. Μία μέρα χτυπούσε το κεφάλι ενός άλλου παιδιού στο τσιμέντο. Κόντεψε να τον σκοτώσει. Τους χώρισε ένας δάσκαλος του σχολείου. Το σχολείο τον έστειλε σε ένα πρόγραμμα συμμόρφωσης στο Texas που ήταν σαν φυλακή στο οποίο τιμωρούσαν τα παιδιά με ξυλιές και τα υποχρέωναν να φοράνε τα ίδια ρούχα. 30 μέρες μετά επέστρεψε στο δημόσιο που πήγαινε. Αλλά τότε η κακή φήμη του είχε εξαπλωθεί και όλοι στο σχολείο τον έβλεπαν σαν εγκληματία. Από άμυνα, αγκάλιασε αυτήν την περσόνα. Έγινε ο κακός του σχολείου.

Παράλληλα, ο άλλος αδερφός του, ο Michael μπήκε σε συμμορία. Στην κακόφημη περιοχή στην οποία ζούσαν, στο λεγόμενο «1500 block», υπήρχαν δύο συμμορίες. Οι Crips και οι Bloods. Και ανάμεσα τους γινόταν πόλεμος. Όπλα, ναρκωτικά, αστυνομικές σειρήνες, αυτό ήταν το σκηνικό. Ο Michael μπλέχτηκε με τους Bloods. Άρχισε να κάνει ναρκωτικά. Κόντεψε να πεθάνει από υπερβολική δόση κοκαΐνης.

Κάτι που συνήθιζε να κάνει ο Marcus με τους φίλους του είναι να πετάει πέτρες. Πέτρες σε ανθρώπους, σε αμάξια, σε αντικείμενα. Δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο χαζό ήταν αυτό. Του έδινε αδρεναλίνη. Μία μέρα είχε πετύχει έναν ταχυδρόμο. Αυτός πήρε την αστυνομία και άρχιζε να περιγράφει τα ρούχα που φορούσε. Ο Marcus από την τρομάρα του γδύθηκε, έμεινε με το μποξεράκι και άρχισε να τρέχει προς το σπίτι του. Έμεινε εκεί από τον φόβο του τρεις μέρες.

Ο Michael τον είχε προειδοποιήσει ότι ήταν επικίνδυνο αυτό που έκανε. Μία μέρα, λοιπόν, από το σημείο που συνήθιζε να πετάει πέτρες παρέα με έναν φίλο του, πέτυχε το ποδήλατο ενός άνδρα με ένα μαύρο φούτερ. Ο ποδηλάτης έχασε την ισορροπία του και έπεσε. Ο Marcus και ο φίλος του έκαναν high-five και έσκασαν στα γέλια. Κοίταξαν πάλι προς το μέρος του ποδηλάτου αλλά ο ποδηλάτης δεν ήταν εκεί. Άκουσαν βαριά βήματα να έρχονται προς το μέρος τους. Ο άνδρας έτρεχε να τους βρει. Ο Marcus και ο φίλος του πήδηξαν από το μπαλκόνι στο οποίο είχαν στηθεί και άρχισαν να τρέχουν. Ο άνδρας τους είδε και άρχισε να τρέχει πίσω τους. Από την τσέπη του βγάζει ένα όπλο και αρχίζει να πυροβολεί. Ο Marcus έτρεχε με όλη του τη δύναμη. Έτρεχε για να μην πεθάνει. Οι σφαίρες από το πιστόλι που βρισκόταν λίγα μέτρα πίσω του σφύριζαν στον αέρα αριστερά και δεξιά από το σώμα του. Έτρεχε πιο γρήγορα από ποτέ. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν αν ήταν αυτή η στιγμή που θα πεθάνει. «Υπόσχομαι ότι θα είμαι καλύτερος» έλεγε από μέσα του.

Ο άνδρας μπήκε στο δωμάτιο στο οποίο κρύφτηκε ο Marcus. Συνειδητοποίησε ότι είναι ο μικρός αδερφός του Michael. Δεν τον σκότωσε γιατί κι αυτός ήταν μέλος της ίδιας συμμορίας.

Η Camellia κατάλαβε ότι έπρεπε να πάρει την οικογένεια και να μετακομίσει από εκείνο το μέρος. Ο παρ’ ολίγον θάνατος του, ο παρ’ ολίγον θάνατος του αδερφού του Michael από ναρκωτικά και ο θάνατος του αδερφού του Todd έκαναν τον Marcus να συνειδητοποιήσει τι έχει σημασία στη ζωή. Και σημασία είχε να κάνει ευτυχισμένους τους ανθρώπους που αγαπάει γιατί δεν θα τους είχε για πάντα.

Μία ζωή γεμάτη θανάτους τον έκανε να παλεύει με τον θυμό μέσα του. Όταν έπαιζε στο πανεπιστήμιο του Oklahoma State και η μάμα του είχε μπει στο νοσοκομείο για ένα δικό της πρόβλημα, σ’ έναν αγώνα ένας οπαδός του είπε μία ρατσιστική έκφραση και ο Marcus τον έσπρωξε. Η είδηση μεταδόθηκε σε εθνική εμβέλεια. Ο Marcus αγχώθηκε που ο θυμός του εκδηλώθηκε ξανά. Προσπάθησε έκτοτε και πάλι να τον περιορίσει.

Και ήρθε το draft το 2014 και οι πρώτες τέσσερις χρόνιες στους Boston Celtics. Ο Marcus λίγο πριν ξεκινήσει η φετινή πέμπτη season έχασε και τον σημαντικότερο άνθρωπο που είχε απομείνει στη ζωή του. Η μαμά του Camellia Smart έφυγε από τη ζωή, κι αυτή από την ίδια αρρώστια που πήρε και τον αδερφό του. Αν θέλετε να καταλάβετε πόσο ευαίσθητο παιδί μεγάλωσε η Camellia, πόση παιδικότητα κρύβεται κάτω από το toughness που δείχνει στο γήπεδο, αρκεί να διαβάσετε τα λόγια που έγραψε ο Marcus μετά τον θάνατο της.

I love you, Mom. pic.twitter.com/kmpyBlsJnP

— marcus smart (@smart_MS3) September 18, 2018

Ο Marcus Smart είναι ο αγαπημένος μου παίκτης στην αγαπημένη μου ομάδα. Και δεν θα γινόταν να μην είναι αυτός. Γιατί μόνο αν συνειδητοποιήσεις με τι πάθος αξίζει να ζεις τη ζωή σου, γίνεσαι γοητευτικός σε ό,τι κάνεις. Και ο Smart το συνειδητοποίησε με τον πιο σκληρό τρόπο. Και έγινε ένας από τους γοητευτικότερους παίκτες του πρωταθλήματος. Γι’ αυτό μπορεί να μαρκάρει τον κατά 10 εκατοστά ψηλότερο Millsap σε διαδοχικές φάσεις σε παιχνίδι playoffs το 2016 στο οποίο, πριν τον μαρκάρει, ο Millsap είχε πάρει φωτιά (45 πόντους).

Γι’ αυτό μπροστά του δεν επιτρέπεται το «walk the dog» γιατί το αποτέλεσμα θα είναι το «cobra strike».

Cobra strike!! pic.twitter.com/ydl47QNDJi

— Dan Greenberg (@StoolGreenie) November 24, 2018

Γι’ αυτό μετά από 1,5 μήνα με τραυματισμό στο δάχτυλο στο χέρι του, δεν φοβάται η πρώτη, πρώτη φάση της επιστροφής του να είναι αυτή.

Welp. That didn't take long. The Cobra is back! pic.twitter.com/qD1wHI4iWP

— Marc D'Amico (@Marc_DAmico) April 24, 2018

Αν δεν θέλετε να δείτε τίποτα άλλο παρά μόνο ένα πράγμα για να καταλάβετε τι σημαίνει Marcus Smart, αρκεί να δείτε το τέλος από το περσινό ματς των Celtics με τους Rockets.

Αν κάτι μας μαθαίνει η ιστορία του Marcus είναι ότι η ζωή είναι μικρή. Κάθε κομμάτι της είναι μικρό. Είμαστε για λίγο παιδιά. Για λίγο νέοι. Για λίγο ζωντανοί. Έχουμε λίγο χρόνο με τους δικούς μας. Και τίποτα στη ζωή δεν δίνει περισσότερη ευτυχία από το να κάνεις αυτούς που αγαπάς να χαμογελάνε. Αν, λοιπόν, η ευτυχία των ανθρώπων που αγαπάτε είναι η μπάλα που κυλάει ελεύθερη στο παρκέ και εσείς είστε ο Marcus Smart, αυτό που σας προτείνω να κάνετε είναι να βουτήξετε με όλη σας τη ψυχή για να την πιάσετε. Είτε την πιάσετε, είτε όχι, το χρωστάτε στον εαυτό σας να τη διεκδικήσετε σαν να μην υπάρχει αύριο. Γιατί κάποια στιγμή πράγματι δεν θα υπάρχει.

Δομήνικος

Shake n' Bake Social Media

facebook | twitter | instagram

Shake n' Bake Podcast

spotify | itunes | mixloud