Λος Άντζελες, εμπιστευτικόν!

''Εδώ παίζεις στην έδρα σου και με Cash Out* '' *Ισχύουν Όροι και Προυποθέσεις

Ένιωσα όχι απλώς έκπληξη, αλλά σοκ και δέος προχθές το πρωί που φεύγοντας από την Αθήνα με προορισμό το Λος Αντζελες συνειδητοποιούσα πως ο Θεός με ευλόγησε και η αγαθή επαγγελματική τύχη με αξίωσε να έχω διαβεί τον Ατλαντικό ακριβώς τριάντα φορές!

Τριάντα ταξίδια στο Αμέρικα, από τον Μάιο του 1989 έως τώρα, πάει να πει τριάντα μοναδικές μπασκετικές εμπειρίες, οι οποίες μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη και όποτε τις συλλογίζομαι (όπως συνέβη στις ατέλειωτες ώρες της προχθεσινής πτήσης) δικαιολογώ τον εαυτό μου που διάλεξα το μόνο χόμπι που είχα μικρός για να το κάνω ένα καθ’ όλα μοναδικό επάγγελμα.

Αμ’ το άλλο; Όσο περνούν τα χρόνια αντί να υποστέλλεται ο ενθουσιασμός μου, τον νιώθω να κλιμακώνεται και κυριεύομαι από τη γλυκιά προσμονή και την ανατριχίλα που με διαπερνούσε σύγκορμο την πρώτη φορά...

Παρεμπιπτόντως εκείνη την αξέχαστη πρώτη φορά υπηρετούσα τη θητεία μου στην Αεροπορία και ακολούθησα ως δημοσιογράφος την αποστολή της ομάδας στίβου που έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του CISM στο Μπόρντεν του Καναδά απ’ όπου την κοπάνησα για έναν αγώνα των play offs ανάμεσα στους Πίστονς και στους Νικς και θυμάμαι πως έτρεμα όταν πλησίασα τον Αίζέα Τόμας και τον Πατ Γιούιν!

Τότε ήμουν 26 χρονών, στα αεροπλάνα επιτρεπόταν ακόμη το κάπνισμα, στη διάρκεια της πτήσης δεν έκλεινα μάτι και κουβάλαγα μια λουστραρισμένη γραφομηχανή Brother, που την έχω ακόμη ως κειμήλιο της νιότης πάνω στο γραφείο μου!

Σχεδόν τριάντα χρόνια και τριάντα ταξίδια αργότερα, με παίρνει ο ύπνος μόλις καθίσω στη θέση μου, στην τσάντα μου έχω ένα lap top και μετά από είκοσι ώρες που ήμουν άκαπνος η πρώτη ρουφηξιά που τράβηξα μόλις βγήκα από το αεροδρόμιο πρέπει να έφτασε ως τα νύχια των ποδιών μου!

Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν που έγραψε κι ο Μανώλης Ρασούλης στον «Υδροχόο»: στην προκειμένη περίπτωση νιώθω πώς μένουν ίδια κι απαράλλαχτα τα έντονα συναισθήματα μου κάθε φορά που έρχομαι εδώ και νιώθω κιόλας ότι ξεστραβώνομαι!

Βασικά νιώθω σαν τον πιτσιρικά που είναι μόνος στο σπίτι, ανεβαίνει στην καρέκλα, ανοίγει το ντουλάπι και βάζει όχι απλώς ένα δάχτυλο, αλλά ολόκληρη την παλάμη του στο βαζάκι με το γλυκό!

Γελώ τώρα που το γράφω αλλά φαντάζομαι πως όταν ο Ντικέμπε Μουτόμπο ήταν μικρός δεν μπορούσε να βάλει την παλάμη στο βαζάκι: όχι γιατί δεν είχαν γλυκό στο σπίτι τους, που κι αυτό παίζεται, αλλά επειδή δεν θα χωρούσε ούτε το μικρό δαχτυλάκι του εκεί μέσα!

Τον παρατηρούσα χθες που βρέθηκα επί δυο ώρες κοντά του σε μια εκδήλωση που διοργάνωσε το ΝΒΑ, με την ευκαιρία του All Star Game, στο Γυμνάσιο μιας υποβαθμισμένης περιοχής του Λος Αντζελες και όντως τα δάχτυλα του είναι σαν κουπιά βάρκας!

Παρεμπιπτόντως υποβαθμισμένη περιοχή στο Λος Αντζελες σημαίνει το άκρο αντίθετο από τη λάμψη του Χόλιγουντ και του Μπέβερλι Χιλς...

Σημαίνει αυτό που είπε ο υπεύθυνος ασφαλείας της εκδήλωσης όταν τον ρώτησα εάν θα έβρισκα ταξί στη λεωφόρο που βρισκόταν μερικά μέτρα πιο πέρα από το σχολείο: «Ναι ίσως περνάνε, αλλά εγώ στη θέση σου δεν θα περνούσα από εκεί»!

Σκιάχτηκα όταν το άκουσα και θυμήθηκα την τρομάρα που είχα πάρει τον Μάρτιο του 1999, όταν πρωτοπήγα στο LA και τόλμησα να παρακούσω την συμβουλή του Στόγιαν Βράνκοβιτς να μην πάω μόνος μου στην παλιά έδρα των Λέικερς στο περίφημο Forum, στην περιοχή του Ινγκλγουντ...

Ευτυχώς βρέθηκε ένας καλός άνθρωπος, ο ταξιτζής που με πήγε για να παρακολουθήσω το ματς των Λέικερς με τους Κινγκς (στην πρώτη σεζόν του Πέτζα Στογιάκοβιτς) και επέμενε να επιστρέψει και να με περιμένει στο μέρος που με άφησε για να με γυρίσει πίσω στο ξενοδοχείο.

Ο Θεός να τον έχει καλά!

Αυτή σε αδρές γραμμές ήταν η πρώτη επίσκεψη μου στο Λος Αντζελες, όπου ξαναγύρισα μετά από δυο χρόνια για τους τελικούς των Λέικερς και με τους Σίξερς και μάλιστα είδα εκείνη τη... μισοριξιά, ονόματι Αλεν Αιβερσον να ρίχνει στο κανναβάτσο τους οικοδεσπότες. Αυτοί όμως απάντησαν με τέσσερις νίκες στη σειρά και πέτυχαν το repeat που έμελλε να εξελιχθεί σε three-peat, του οποίου επίσης υπήρξα αυτόπτης μάρτυς, στη σειρά τελικών (του 2002) με τους Νετς.

Δέκα πέντε χρόνια αργότερα η αφεντομουτσουνάρα μου έσκασε πάλι μύτη στην πόλη των Αγγέλων και ανυπομονώ να δω τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να λάμπει ξανά ανάμεσα στα αστέρια με την προσδοκία ότι η Δευτέρα Παρουσία του στο All Star Game θα είναι ακόμη πιο απαστράπτουσα από την πρώτη!

Πόσο πιο απαστράπτουσα μετά τους τριάντα πόντους που έβαλε πέρυσι στη Νέα Ορλεάνη; Τόσο όσο χρειάζεται για να τον αναδείξει σε ΜVP, αν και περισσότερο από αυτόν τον τίτλο, τον ιντριγκάρει και τον εξιτάρει να αναγορευθεί σε πολυτιμότερο παίκτη όλης της κανονικής περιόδου.

«Μα είναι! Εάν με ρωτάς ποιος δικαιούται αυτόν τον τίτλο, θα σου απαντήσω ότι αξίζει να είναι ο Γιάννης» μου είπε πριν από λίγες ώρες ο Ντικέμπε Μουτόμπο, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του που θα προβληθεί την Τρίτη στην εκπομπή «Pick Ν’ Roll» της Cosmote TV!

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Κονγκολέζος σέντερ του οποίου οι.... δολοφονικοί αγκώνες αποτελούσαν επί σειρά ετών τον φόβο και τον τρόμο όλων των παικτών του ΝΒΑ, αλλά ακόμη και των συμπαικτών του στην προπόνηση θα ήθελε να αγωνίζεται ακόμη και να σταθεί απέναντι στον Αντετοκούνμπο με προφανή σκοπό: να επιδιώξει να του ρίξει μια τάπα και ύστερα να γυρίσει και να κάνει τη χειρονομία που ήταν το σήμα κατατεθέν του..

Να του κουνήσει τον δεξιό δείκτη, σαν να τον μαλώνει, εννοώντας ότι «εμένα δεν θα μου βάλεις καλάθι, όπως στους άλλους»!

Δεν ξέρω εάν είναι και δεν ξέρω εάν θα βγει, αλλά το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, όπως ολάκερο το ελληναριό που συνεγείρεται τα τελευταία δυο χρόνια με το NBA VOTE, ξενυχτάει συχνά για να τον καμαρώσει, λαχταρά να τον ξαναδεί με τη φανέλα της Εθνικής και πάει λέγοντας...

Μιας και το ‘φερε –οποία έκπληξις, λες και δεν θα το ‘φερνε- η κουβέντα στην «ιερή αγελάδα» του ελληνικού μπάσκετ, ο Γιάννης έρχεται χαρούμενος, αλλά στην πραγματικότητα τσατισμένος στο Λος Αντζελες και ο λόγος είναι απλός: μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του και κοτζάμ triple double figure (36 πόντοι με 13/19δ., 1/2τρρ., 7/12β., 11 ριμπάουντ, 13 ασίστ, συν τρεις τάπες σε 39 λεπτά) που μάλιστα είναι το ένατο της καριέρας του και τον ανέβασε στο Νο1 της ιστορίας της ομάδας, πάνω από τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ πήγαν στο βρόντο πριν από λίγες ώρες!

Ο λόγος; Οι Μπακς γνώρισαν την ήττα στο Μιλγουόκι από τους Νάγκετς με 134-123, χοροστατούντος του ασύλληπτου Νίκολα Τζόκις, που επίσης πέτυχε triple double figure με 30 πόντους (8/11δ., 3/3τρ., 5/5β.), 15 ριμπάουντ και 17 ασίστ σε 34 λεπτά!

Είναι προφανές ότι η... ΚΑΕ Ελαφιακός πλήρωσε ακριβά την άμυνα της, καθώς δέχθηκε 74 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και δη την περιφερειακή, που επέτρεψε στους Νάγκετς να πετύχουν τη δεύτερη καλύτερη επίδοση στα χρονικά του ΝΒΑ με 24/40 τρίποντα!

Ήταν ωραία χθες το μεσημέρι με τον ήλιο να λούζει το ανοικτό γήπεδο του σχολείου, άλλωστε στο Λος Αντζελες είναι καλοκαίρι και όλοι κυκλοφορούν με κοντομάνικα!

Ήταν ωραία η ατμόσφαιρα με τις χειρονομίες του Μουτόμπο, με το χαμογελαστό πρόσωπο του Μπαντ Χιλντ και με τον μύθο των πέντε δαχτυλιδιών (με τους Μπουλς και τους Λέικερς), που κουβαλάει ο Ρον Χάρπερ και τον διηγείται όσο μπορεί λόγω του τραυλισμού του...

Και θα είναι ακόμη πιο ωραία η ατμόσφαιρα τις επόμενες τρεις μέρες με τα σέα και τα μέα του All Star Game του ΝΒΑ, που –για να μην παρεκκλίνω από το πνεύμα του προλόγου μου- ο Θεός με ευλογεί και η τύχη με αξιώνει να το καλύπτω και κυρίως να το απολαμβάνω για όγδοη φορά στη ζωή μου, εκεί στη σκιά που δημιουργεί το άγαλμα του Μάτζικ Τζόνσον...

Καλή μας διασκέδαση που λένε!