Πέλαγος χωρίς ναυαγοσώστες

Η ανάπαυλα του πρόσφατου αγώνα των Μπακς με τους Μπουλς μοιάζει, από μόνη της, με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, κάπου επιστήμονα που σκαρφιζόταν όνειρα θερινής νυκτός τέτοιες μέρες το 2013 (ή οποιοδήποτε από τα χρόνια που προηγήθηκαν): ο Αϊζέια Τόμας, ο Κέβιν Μακχέιλ και ο Κρις Ουέμπερ μιλούσαν επί συναπτό δεκάλεπτο για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Το κείμενο θα μπορούσε να τελειώσει εδώ και να γίνει ταινία. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Το παιδί που πριν από πέντε χρόνια δεν είχε να φάει εκτοξεύτηκε στα αστέρια και καταπίνει σιγά σιγά τον πλανήτη του μπάσκετ.

Δεν θέλω όμως, χρονιάρες μέρες, να κακοκαρδίσω εκείνους –τους πολλούς- που στραβώνουν όταν βλέπουν επιτυχημένο συνάνθρωπο και μάλιστα Έλληνα της μετανάστευσης και μάλιστα καλό παιδί και μάλιστα μαύρο.

Προσθέτω, με την ευκαιρία, ότι δεν θέλω να ξανακούσω χριστουγεννιάτικες ευχές από όσους διαμαρτύρονται για την παροχή κοινωνικού μερίσματος σε (κανονικά φορολογούμενους, σημειωτέον) αλλοδαπούς κατοίκους της ταλαίπωρης αυτής χώρας.

Τη δήθεν χριστουγεννιάτικη χριστιανική αγάπη και αλληλεγγύη σας, να πάτε να την προσφέρετε αλλού. Σε κάποιον που ίσως σας πιστέψει.

Συγχύστηκα, πρωτοχρονιάτικα. Συμπαθάτε με, αλλά δεν την αντέχω, την απύθμενη υποκρισία του νεοέλληνα, ιδίως τις μέρες των γιορτών. Στο εξής, δεν θα τις γιορτάζω τις γιορτές. Διαχωρίζω τη θέση μου και κλείνω τα αυτιά στα τρίγωνα και στα κάλαντα.

Ο Αντετοκούνμπο, λοιπόν. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο οποίος, εκτός των άλλων αποσύρεται πότε πότε στα «πιτς» λόγω ενοχλήσεων στο γόνατο, έτσι, για να σκάνε και όσοι ξεσπαθώνουν ότι τάχα το κωλόπαιδο μας κορόιδευε τον περασμένο Αύγουστο.

Ο Αντετοκούνμπο, ο οποίος φοβάμαι ότι θα χρειαστεί μικροεπέμβαση στο κοντινό μέλλον, για να καθαρίσει το πόδι του από τα θραύσματα της υπερβολικής καταπόνησης. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος παίκτης, που κουράζεται τόσο πολύ για κάθε πόντο που πετυχαίνει.

Εντελώς ακυβέρνητοι από το προπονητικό επιτελείο, οι συμπαίκτες του στους Μπακς (μέτριοι οι περισσότεροι) τον αφήνουν διαρκώς αβοήθητο και τον υποχρεώνουν να αυτοσχεδιάζει, όχι μόνο στην επίθεση, αλλά και στην άμυνα.

Δεν χρειάζεται να είναι ο θεατής ειδικός στο μπάσκετ ή να έχει δίπλα του κάποιον οξυδερκή αναλυτή, για να ψηλαφίσει τον τύπον των ήλων. Δείτε προσεκτικά οποιονδήποτε αγώνα των Μπακς και θα παρατηρήσετε ότι ο Γιάννης είναι ο μοναδικός παίκτης που προσπαθεί να παίξει σωστά στην επίθεση (μοιράζοντας σκριν, αγκυροβολώντας «χαμηλά» όταν έχει πλεονέκτημα, επιχειρώντας να στήσει pick’n’roll) και ο μοναδικός που διατηρεί την αυτοσυγκέντρωσή του όταν πασχίζει να μπαλώσει τρύπες στα μετόπισθεν.

Για περισσότερα και πιο τεχνικά επιχειρήματα, μπορείτε να μελετήσετε και αυτό το νήμα, με την ανάλυση του αγώνα που ανέφερα νωρίτερα και την αποδόμηση του παιχνιδιού των Μπακς. Ο Γιάννης είναι ο μοναδικός παίκτης που δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ στην επεξήγηση των λαθών. Δεν είναι φυσικά τυχαίο.

Κάποιος πάνσοφος φωστήρας, από αυτούς που προσπαθούν να ανάγουν τον αντι-Γιαννισμό σε καθημερινό χειμερινό σπορ, έγραψε τις προάλλες ότι «ο Αντετοκούνμπο κάνει καριέρα στις πλάτες των Μπακς».

Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι Μπακς κάνουν καριέρα στις πλάτες του Αντετοκούνμπο.

Ο Γιάννης κοντεύει να μετατραπεί σε άλογο κούρσας, από μία ομάδα που γέμισε το ρόστερ της με περιφερειακούς παίκτες και άφησε τον σούπερ σταρ της να παλεύει μόνος στις ρακέτες, σαν καλαμιά στον κόμπο.

Η ασθένεια του Τελέτοβιτς και η ανταλλαγή Μπλέντσο-Μονρό άφησε τους Μπακς με 9, ολογράφως εννέα γκαρντ στη δωδεκάδα. Ο δέκατος είναι ο Γιάννης, ενώ οι δύο σέντερ, Χένσον και Μέικερ, δεν κάνουν μαζί έναν της προκοπής.

Αναπόφευκτα, ο Αντετοκούνμπο μετακινείται στο «5», ιδίως στην δ’ περίοδο όταν οι ώμοι του είναι φορτωμένοι με χιλιόμετρα και πτήσεις. Οι αντίπαλες ομάδες δεν πιστεύουν στην τύχη τους, βλέποντας τους Μπακς να αχρηστεύουν εθελοντικά το πυρηνικό όπλο τους.

O Γιάννης είναι πρώτος σε ολόκληρο το ΝΒΑ σε εκτιμώμενο impact, στον περίφημο δείκτη PIE. H μοναδική ομάδα που μπορεί να τον σταματήσει, είναι οι Μιλγουόκι Μπακς.

Οταν ο Αντετοκούνμπο παραγκωνίζεται στο περιθώριο, ο Μπλέντσο αρχίζει το μπάσκετ της κωλοτούμπας, ο Μίντλετον σουτάρει κρύο-ζεστό, ενώ ο αξιόλογος Μπρόγκντον χάνει τον ζωτικό του χώρο. Ολόκληρα πεντάλεπτα κυλούν χωρίς να αγγίξει ο Γιάννης τη μπάλα.

Η επικείμενη επιστροφή του Τζαμπάρι Πάρκερ μπορεί να φέρει ψήγματα ανακούφισης, αλλά ουδείς γνωρίζει σε ποια κατάσταση θα εμφανιστεί ο φόργουορντ με τα σακατεμένα γόνατα. Άλλωστε, δεν είναι παίκτης ρακέτας, αλλά «τριαροτεσσάρι».

Οι Μπακς έχουν τη χειρότερη επίδοση σε ριμπάουντ σε ολόκληρο το ΝΒΑ, ενώ η αμυντική λειτουργία τους (ιδίως στο τρίποντο και στην καρδιά της ρακέτας) είναι η χαρά των αντίπαλων σουτέρ και σέντερ.

Το ατομικό ταλέντο τους είναι αρκετό για να τους φέρει στο 50% (και να φέρει σκόρπια πυροτεχνήματα, όπως οι δύο απανωτές μεγάλες νίκες της προηγούμενης εβδομάδας) και ενδεχομένως να τους μπάσει στα πλέι-οφ, αλλά το δίδυμο προπονητή-GM κολυμπάει σε άπατο πέλαγος. Ένα πέλαγος, χωρίς ναυαγοσώστες.

Δεν με ενδιαφέρει φυσικά η πρόοδος των Μπακς, με νοιάζει όμως να ξαναβρεί ο Γιάννης το χαμένο του χαμόγελο.

Από το ξεκίνημα της περιόδου, αυτό εμφανίζεται μόνο στις οικογενειακές φωτογραφίες του, όσο το επιτρέπει φυσικά το πένθος για τον πατέρα που έφυγε νωρίς.

«Το επόμενο βήμα, το πιο σημαντικό, είναι να αποκτήσει ο Γιάννης τη συναισθηματική νοημοσύνη που διαθέτουν όλοι οι μεγάλοι γκαρντ, όπως ο Τζέισον Κιντ», είπε στην εκπομπή που λέγαμε ο Αϊζέια Τόμας.

«Να καταλαβαίνει ανά πάσα στιγμή, ποιος συμπαίκτης του χρειάζεται ένα έτοιμο καλάθι για να αισθανθεί πιο δυνατός, ποιος πρέπει να τροφοδοτηθεί για να μείνει ζεστός, ποιος θέλει ένα στοργικό χάδι στον ώμο ή και μια φωνή».

Οι τρεις εμβληματικοί αστέρες που μοιράζονταν το στούντιο επισήμαναν ότι το συγκεκριμένο στοιχείο είναι και θέμα κουλτούρας («δεν είναι Αμερικανός όπως οι άλλοι, ώστε να καταλαβαίνει καλύτερα τη γλώσσα του σώματος, τα νοήματα και τα βλέμματα»), αποθέωσαν τον Γιάννη για την αλματώδη βελτίωση που για τέταρτη σερί χρονιά παρουσιάζει και υπογράμμισαν, σε όλους τους τόνους, ότι η θέση του είναι πόιντ γκαρντ.

Πόιντ γκαρντ, όπως έπαιζε πέρυσι, στην προ Μπλέντσο εποχή. Ας πούμε «πόιντ φόργουορντ», για να μην ενοχληθεί κανείς με την ανορθογραφία. Πάντως, όχι σέντερ.

Όποιος έχει μέσο όρο 30 πόντους και 10 ριμπάουντ (το γράφω και ζαλίζομαι...) δεν γίνεται απαραίτητα Σακίλ. Τι λέτε και εσείς, μίστερ Κιντ;