Για να λειτουργήσει μια μηχανή, πρέπει να δουλεύουν όλα τα γρανάζια...

Να ξεκινήσουμε με δύο δεδομένα. Το πρώτο: Ο Παναθηναϊκός άρχισε ήδη να αντιμετωπίζει βαριά κρίση, πριν καλά καλά συμπληρωθούν τρεις εβδομάδες από την έναρξη της EuroLeague. Το δεύτερο: Μπορεί η διοργάνωση να είναι μεγάλη και να υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου, αλλά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι πρόκειται για έναν μαραθώνιο όπου οι ομάδες πρέπει να γνωρίζουν καλά τα μυστικά του... σπριντ.

Για να το κάνουμε και πιο... λιανά. Θεωρητικά υπάρχουν άλλα 31 ματς για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα των δύο τελευταίων αγωνιστικών και οι «πράσινοι» να «πατήσουν» γερά στα πόδια τους και να ορθοποδήσουν ενόψει της συνέχειας. Πρακτικά ωστόσο είναι εφικτό;

Βάσει των όσων έχουμε δει μετά τις τρεις πρώτες αγωνιστικές θα χρειαστεί πολλή δουλειά. Και δεν ξέρω αν υπάρχει και ο χρόνος για να διορθώσει το «τριφύλλι» τα κακώς κείμενα χωρίς να χάσει το «τρένο» των playoffs. Και αυτό το «τρίμηνο» για το οποίο έκανε λόγο ο Αργύρης Πεδουλάκης, ίσως να είναι... απαγορευτικό από τη στιγμή που η EuroLeague «τρέχει» και δεν υπάρχουν περιθώρια για απώλειες. Ειδικά τώρα που ο Παναθηναϊκός έχει χάσει ήδη έδαφος.

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι από εδώ και στο εξής η λέξη «ήττα» θα είναι απαγορευτική. Όχι μόνο στο ΟΑΚΑ όπου το «πρέπει» θα πρέπει να γράφεται με... κεφαλαία γράμματα, αλλά και στα ματς που «θα μπορούσε να κερδίσει» εκτός έδρας. Μόνο που το «θα μπορούσε» έχει γίνει ήδη «να μπορέσει», πολλώ δε μάλλον τα δύο που ακολουθούν στη Ρωσία με την Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης και την Χίμκι. Καλώς ή κακώς, εδώ που έφτασε με το ρεκόρ στο 1-2 και σε ένα... υποτιθέμενο «βατό πρόγραμμα», θα χρειαστούν πολλές, πάρα πολλές, υπερβάσεις στη συνέχεια.

Το ενδεχόμενο νέας ήττας και ένα ρεκόρ 1-3 την επόμενη εβδομάδα θα φέρει τον Παναθηναϊκό σε πολύ πιο... βαθειά κρίση, με το μπαλάκι να πέφτει από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο. Κρίση που έχει ήδη μπει, με το βάρος στις πλάτες ΟΛΩΝ να είναι ήδη τεράστιο. Τόσο των παικτών, όσο φυσικά και του προπονητή. Και ας έχασε τα δύο ματς στον... πόντο. Κάτι που, πρακτικά, σημαίνει ότι χάθηκαν δύο παιχνίδια στις λεπτομέρειες. Ναι, αλλά η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά και αυτές οι λεπτομέρειες είναι που θα στείλουν τους «πράσινους» στα playoffs ή θα τους αφήσουν εκτός.

Πάμε και στα επιμέρους του αγώνα με την Αρμάνι Μιλάνο. Για να μπορέσει να δουλέψει μια μηχανή θα πρέπει το ένα γρανάζι να ακολουθεί το άλλο ώστε να υπάρχει αρμονία και σωστή λειτουργικότητα. Στην αντίθετη περίπτωση, είτε η μηχανή θα είναι χαλασμένη, είτε κάποια στιγμή θα χαλάσει. Κάτι ανάλογο συμβαίνει μέχρι σήμερα και στον Παναθηναϊκό. Ειδικά στο παιχνίδι κόντρα στην Αρμάνι Μιλάνο. Μπορεί ο Καλάθης να ήταν εκείνος που έφερε τον Παναθηναϊκό σε θέση ισχύος στο ματς (ασχέτως με την τελευταία επίθεση), μπορεί ο Ουάιλι να πραγματοποίησε το καλύτερο παιχνίδι του με τα «πράσινα» αλλά... κάτι έλειπε.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Όταν έχουν αποκτηθεί σουτέρ της κλάσης του Τζίμερ Φριντέτ του Ταϊρίς Ράις που έχει το τρίποντο μετά από ντρίπλα κυρίως ή ακόμα και του Ουέσλι Τζόνσον και ο Καλάθης έχει σημειώσει τα μοναδικά τρίποντα του Παναθηναϊκό, τότε υπάρχει πρόβλημα. Δεν νοείται να έχει 3/6 τρίποντα και να είναι ο καλύτερος και πιο εύστοχος παίκτης, ενώ όλοι οι υπόλοιποι να μένουν με 0/14! Σε αυτό φταίνε όλοι. Τόσο οι παίκτες που πολλές φορές βιάστηκαν να σουτάρουν χωρίς να βλέπουν δεξιά και αριστερά τους, όσο και ο πάγκος που δεν μερίμνησε ώστε τα σουτ να είναι καλά.

Από τη στιγμή που επιθετικά δεν υπήρχαν ο Φριντέτ, ο Ράις, ο Τζόνσον, ο Τόμας και ο Παπαπέτρου οι οποίοι είχαν συνολικά 10/34 εντός παιδιάς (!!!) και ποσοστό 29%, όσο καλά και αν λειτουργούσαν οι Καλάθης και Ουάιλι, με άξιο συμπαραστάτη τους τον (ανεβασμένο) Ντίνο Μήτογλου, ήταν εκ των πραγμάτων δύσκολο να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να αντέξει. Τώρα θα μου πείτε «ναι, αλλά αν είχε μπει ένα ακόμα τρίποντα θα είχε κερδίσει». Με τα «αν» δεν γράφεται καμία ιστορία. Ο Παναθηναϊκός ήταν άξιος της μοίρας του και τώρα καλείται να ξεκινήσει τις υπερβάσεις. Αλλιώς θα έχει πρόβλημα. Και μάλιστα σε ένα ματς, το οποίο αν το δει κάποιος καθαρά... μπασκετικά, χωρίς να εστιάσει σε ποσοστά και αριθμούς, οι «πράσινοι» το πήγαν καλά και το διαχειρίστηκαν καλά. Πολύ στοχευμένες επιθέσεις, διάβασμα της άμυνας της Αρμάνι, ενώ όταν χρειάστηκε «εβγαλαν» και περίσσια ενέργεια στη δική τους άμυνα.

Όμως όταν η μία ομάδα έχει 3/20 τρίποντα και η άλλη 14/26, και... πάλι καλά που ο Παναθηναϊκός έχασε με μόλις έναν πόντο ενώ είχε την ευκαιρία να πάρει και τη νίκη στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Αυτό θα το κρατήσουν στην ομάδα και θα δουλέψουν πάνω σε αυτό ενόψει της συνέχειας. Άλλωστε σπάνια θα ξαναδούμε τέτοιο ποσοστό από τους «πράσινους» έξω από τα 6.75 μέτρα.

ΥΓ: Ο Πεδουλάκης είπε ότι υπήρχε εντολή να πάρει την επίθεση ο Καλάθης για την τελευταία επίθεση. Όσον αφορά ΑΥΤΟ το ματς, καλά έκανε και την πήρε. Ήταν εκείνος που κράτησε τον Παναθηναϊκό, ένιωθε καλά και σωστά την πήρε. Άλλωστε ήταν καλή επίθεση, ήταν καλό floater και θα μπορούσε να είχε καταλήξει στο καλάθι. Απέναντι στη Βιλερμπάν ωστόσο έπρεπε να την πάρει άλλος.

ΥΓ2: Δεν ήταν μόνο οι 16 πόντοι και τα 8/9 δίποντα του Ουάιλι. Ήταν τα 7 επιθετικά ριμπάουντ!

ΥΓ3: Μην απορείτε γιατί δεν έπαιξε πολύ ο Φριντέτ. Επιθετικά είναι «δολοφόνος» όταν αξιοποιείται σωστά, αλλά στην άμυνα ήταν και πάλι ο μόνιμος στόχος των αντιπάλων. Ο μόνιμος...

ΥΓ4: Ο Μήτογλου συνεχίζει να ανεβάζει στροφές. Και πάλι ήταν μαχητικός μαζεύοντας 10 ριμπάουντ. Φαίνεται να κερδίζει ρόλο στην ομάδα και χρόνο στο rotation.

ΥΓ5: Αλλού για... αλλού ο Ράις.

ΥΓ6: Πολύ κρίσιμο το ματς στην Αγία Πετρούπολη. Για... πολλούς λόγους.