To δίκιο του εργάτη

Eάν ήμουν στη θέση του Γιώργου Πρίντεζη, θα αισθανόμουν τρόμο. Και απογοήτευση, αλλά κυρίως τρόμο. Οι αντιδράσεις πολλών φανατικών οπαδών του ίδιου του Ολυμπιακού, στις θέσεις που εξέφρασε στη χθεσινή συνέντευξη που μου παραχώρησε για την εφημερίδα Documento, ξεπερνούν τα όρια όχι της ευπρέπειας, αλλά της λογικής.

Εάν σε έναν αθλητή με το ανάστημα και την προσφορά του Πρίντεζη επιφυλάσσουν τέτοια μεταχείριση, τι μπορεί να περιμένει κάποιος περαστικός ή λεγεωνάριος; Ευτυχώς για όλους, ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού αποφεύγει τα μέσα κοινωνικής αποχαύνωσης και αρνείται να ασχοληθεί με τα σχόλια των βαλτών, των αχάριστων και των αγράμματων.

Eιδάλλως, μπορεί να ακολουθούσε το ίδιο μονοπάτι που χάραξαν πριν από αυτόν ο Ζήσης, ο Κακιούζης, ο Παπαλουκάς και άλλοι. Θα έφευγε από την Ελλάδα, εκτοξεύοντας μαύρη πέτρα πίσω του.

Διάβαζα τα σχόλια των αναγνωστών και των χρηστών, εδώ και αλλού, και δεν πίστευα στα μάτια μου με το κύμα της κακεντρέχειας.

Κάποιοι τον αποκαλούσαν ανοιχτά Ιούδα, καμουφλαρισμένοι φυσικά πίσω από το πέπλο της ανωνυμίας. Άλλοι του καταλόγιζαν ότι διέλυσε την ομάδα και ως εκ τούτου δεν δικαιούται να πουλάει ολυμπιακοφροσύνη.

Τρίτοι του κρεμούσαν κουδούνια επειδή δέχθηκε να παίξει στην Εθνική «του σωλήνα». Τέταρτοι τον εγκαλούσαν διότι αντάλλαξε χειραψία με τον ίδιο τον Βασιλακόπουλο και μάλιστα μπροστά στους φωτογράφους.

Το επιχείρημα, όλων, ήταν «το ηχητικό». Το ρημάδι το ηχητικό. Με άλλα λόγια, το …θράσος του Πρίντεζη να απειλήσει με απεργία, επειδή είχε μείνει απλήρωτος επί μήνες.

Ο κακομαθημένος οπαδός απαιτεί να καταπίνει ο αθλητής (και ο προπονητής) τα πάντα, «για το καλό της ομάδας».

Να είναι επαγγελματίας στις υποχρεώσεις του, αλλά όχι στις απαιτήσεις του. Να γίνεται κυνικός όταν είναι να αλλάξει όχθη για να γίνει από πράσινος κόκκινος, αλλά όχι όταν φτάνει η στιγμή της πληρωμής.

Να ακολουθεί τις προσταγές του αφεντικού «μέχρι τέλους», ακόμα και όταν η καριέρα του χαντακώνεται από την επίσημη γραμμή. Να προσκυνάει τις σημαίες και τα λάβαρα, αλλά όχι το εθνόσημο.

Πάνω απ’ όλα, να χορεύει όπως του χτυπάει το ντέφι η κερκίδα, η ίδια κερκίδα που σε πολλές περιπτώσεις δεν πληρώνει καν το αντίτιμο του εισιτηρίου για να μπει στο γήπεδο.

Η ομάδα ανήκει στους οπαδούς της ή στους παίκτες της ή στη διοίκησή της, αναλόγως πώς μας συμφέρει κάθε φορά.

Οι απεργίες θεωρούνται κίνηση διασπαστική και υπονομευτική, ακόμα και όταν (όπως στην περίπτωση του Πρίντεζη) μένουν στα λόγια. Δίκιο είναι το δίκιο όχι του εργάτη, αλλά του οπαδού. Και του εργοδότη φυσικά, αφού αυτός βάζει τα φράγκα – όταν τα βάζει.

Ο ιερός πόλεμος ενάντια στον αιώνιο εχθρό είναι το μόνο που έχει σημασία. Ο νόμος της εξέδρας προκαλεί ανατριχίλα, ιδίως όταν αυτή γίνεται ασπίδα για ανθρώπους που τη χρησιμοποιούν ως προσωπικό στρατό για άνομους σκοπούς. Σπεύδω να διευκρινίσω, εδώ, ότι με το τελευταίο δεν αναφέρομαι στο μπάσκετ του Ολυμπιακού.

Ναι, ναι, ξέρω. Κακώς τσουβαλιάζω τους πάντες. Υπάρχουν και οι φίλαθλοι που ξέρουν να εκτιμούν την προσφορά και την αφοσίωση των αθλητών. Η φωνή τους δεν ακούγεται το ίδιο δυνατά, αλλά είναι πολλοί.

Μπορεί να φάνε και ξύλο, βέβαια, εάν τολμήσουν να ορθώσουν ανάστημα στην κερκίδα και να ζητήσουν εξηγήσεις. Ελάτε τώρα, που παριστάνετε τους ανήξερους. Το έχετε δει ξανά και ξανά, αυτό το έργο.

Αν θέλετε να το ξαναδείτε, κατηφορίστε στο ΣΕΦ και δοκιμάστε να υπερασπιστείτε το «ιερό» δικαίωμα των παικτών του Ολυμπιακού να αγωνιστούν στην Εθνική, «του Βασιλακόπουλου» την Εθνική, με την πρόσθετη κόπωση που ο γεμάτος Σεπτέμβριος συνεπάγεται.

Ή ανηφορίστε στο ΟΑΚΑ και ασκήστε κριτική στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο για τη συμπεριφορά του στα γήπεδα. Μην ανοίξουμε συζήτηση για τις προεδράρες του ρυπαρού ποδοσφαίρου καλύτερα.

Ο Γιώργος Πρίντεζης είναι στολίδι για τον αθλητισμό μας, ίσως ο μοναδικός μπασκετμπολίστας καθολικής αποδοχής, αλλά αυτό το γνωρίζατε ήδη. Ο απλήρωτος εργαζόμενος έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικήσει τα δεδουλευμένα του ή να ξεκινήσει αγκιτάτσια για απεργία, αλλά και αυτό το γνωρίζατε ήδη.

Τα δικαιώματα του οπαδού, πόσοι μπορούν να τα καταγράψουν με ακρίβεια και καθαρό μυαλό; Όποιος το επιχειρήσει, παρακαλείται να κρατήσει ξεχωριστή στήλη για τις υποχρεώσεις.

Από τις υποχρεώσεις αρχίζει μία σχέση, όχι από τις απαιτήσεις. Η σημαντικότερη απ’ όλες είναι ο σεβασμός προς τους αθλητές. Ξεκινώντας από εκείνους που έχουν προσφέρει ιδρώτα και αίμα στην ομάδα τους. Και τρόπαια, αν και αυτό είναι το τελευταίο.

Ο Πρίντεζης είπε ορθά κοφτά και χωρίς περιστροφές ότι «η θέση του Ολυμπιακού είναι στην Ευρωλίγκα και στην Α1».

Ο οπαδικός Τύπος προτίμησε να δώσει έμφαση στον όρκο τιμής του προς τα ερυθρόλευκα χρώματα («θα έπαιζα και στη Β’ Εθνική αρκεί να τελειώσω την καριέρα μου με τη φανέλα του Ολυμπιακού») και, από την σκοπιά του, ορθά έπραξε.

Η είδηση, όμως, δεν ήταν αυτή. Το γνώριζαν άλλωστε και οι πέτρες, το συναισθηματικό δέσιμο του 34χρονου Συριανού με την ομάδα που τον γαλούχησε.

«Να καθίσουν όλοι γύρω από ένα τραπέζι ώστε να βρεθεί λύση», απαιτεί ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού. Όχι «πουτάνα όλα». Λύση.

Τόσους μήνες έμενε σιωπηλός, αλλά όταν είδε μπροστά του φιλόξενο μικρόφωνο χωρίς οπαδική σήμανση έγινε χείμαρρος και είπε μαζεμένα όσα κρατούσε μέσα του.

«Σου έχω εμπιστοσύνη, ότι θα τα γράψεις όπως πρέπει», μου είπε φεύγοντας. Ξέρετε πόση ώρα χρειάστηκε για να βγει μία συνέντευξη 1200 λέξεων χωρίς σάλτσες και περικοκλάδες; Εννέα λεπτά και είκοσι δευτερόλεπτα.

Έδωσε μάλιστα και είδηση σχετικά με τον ορίζοντας της καριέρας του στην «επίσημη αγαπημένη», ο Πρίντεζης.

Και πάλι, όμως, Ολυμπιακό κρύβει η αποστροφή του: «Εάν έχουμε και του χρόνου 2-3 μήνες ξεκούρασης όπως φέτος, θα ακολουθήσω με χαρά το πρόγραμμα της Εθνικής το 2020. Που το απεύχομαι». Που το απεύχεται, επαναλαμβάνω, για τους βαρήκοους.