Ένα καταπράσινο κόκκινο σπίτι

Ένα καταπράσινο κόκκινο σπίτι
O Nίκος Παπαδογιάννης ανατρέχει στα βάθη της μνήμης για να ανασύρει τις πρώτες συζητήσεις περί κατασκευής ιδιόκτητου γηπέδου μπάσκετ από τον Ολυμπιακό.

Η φιλολογία περί της κατασκευής ιδιόκτητου γηπέδου από τον Ολυμπιακό δεν είναι, φυσικά, καινούρια. Το σενάριο ακούστηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1993, επί βασιλείας Σωκράτη Κόκκαλη δηλαδή, όταν οι «ερυθρόλευκοι» ήταν ακόμη ανερχόμενη δύναμη στο μπασκετικό στερέωμα της Ελλάδας.

Ο Ολυμπιακός του Γιάννη Ιωαννίδη είχε μόλις κατακτήσει τον πρώτο τίτλο της νέας εποχής, αλλά είχε χάσει στο αμήν την πρόκριση στο final-4 του Φαλήρου. Οι 20 μήνες που ακολουθούσαν θα τον έβρισκαν φιναλίστ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όχι μία αλλά δύο φορές, πρώτα στο Τελ Αβίβ και κατόπιν στη Σαραγόσα.

Η διοίκηση του Ολυμπιακού είχε βρει και πρότυπο: το «Ελάν Μπερνέ» της γαλλικής Ορτέζ, στο Πο. Ένα κουκλίστικο γήπεδο, πράσινο μεν, αλλά κομψό, φωτεινό, νοικοκυρεμένο, νεότευκτο και φτιαγμένο αποκλειστικά για μπάσκετ.

Μέχρι και σήμερα, δυόμισυ δεκαετίες αργότερα, το παλατάκι της Ορτέζ παραμένει η μεγαλύτερη καθαρά μπασκετική αρένα της Γαλλίας. Η χωρητικότητά του δεν ξεπερνάει τους 8.000 φιλάθλους.

Εάν θυμάμαι καλά τη συζήτηση που είχαμε με τον Γιώργο Σαλονίκη σε ένα μπιστρό της πόλης Λιμόζ, τον Σεπτέμβριο του 1993, ο Ολυμπιακός είχε ήδη δανειστεί τα σχέδια του «Ελάν Μπερνέ» από τον πρόεδρο της Ορτέζ (τον πασίγνωστο εκείνους τους καιρούς Πιερ Σεγιάν) και ετοιμαζόταν να τα αντιγράψει, αντικαθιστώντας φυσικά το πράσινο με κόκκινο.

Ο Ιωαννίδης (φωτ.) το είχε ερωτευτεί σε ένα ματς όπου ο Ολυμπιακός κέρδισε με νικητήριο καλάθι του Μπέρι -σε δική μου περιγραφή, για το Μέγκα- και δεν έπαυε να το εκθειάζει!

Νομίζω ότι ο Ολυμπιακός σκόπευε να φτιάξει ένα νοικοκυρεμένο, μεσαίας χωρητικότητας γήπεδο για τους αγώνες της ελληνικής Α1 και για τα λιγότερο σημαντικά ευρωπαϊκά παιχνίδι, παραπέμποντας τα ντέρμπι, εγχώρια και μη, στο ευρύχωρο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Σήμερα το ΣΕΦ θυμίζει όρθιο ερείπιο, αλλά τότε ήταν ακόμη σε καλή κατάσταση.

Εν τέλει, το σχέδιο για ανέγερση ενός ιδιωτικού γηπέδου εγκαταλείφθηκε ως ασύμφορο. Προτιμήθηκε η εύκολη λύση, της συνεκμετάλλευσης του ΣΕΦ, του οποίου η καθημερινή χρήση και λειτουργία πέρασε σιγά σιγά στα χέρια του Ολυμπιακού.

Κατά βάθος, ο Κόκκαλης δεν ενδιαφερόταν ούτε για το μπάσκετ ούτε για το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Όπως αποδείχθηκε μερικούς μήνες αργότερα, την ομάδα ποδοσφαίρου είχε βάλει στο μάτι και –κυρίως- το Καραϊσκάκη (ή «Κοκκαλισκάκη», όπως το μετονόμασαν οι κακές γλώσσες). Αλλά αυτή είναι μία άλλη, αμαρτωλή ιστορία.

Παρόμοια ρότα ακολούθησε και ο Παναθηναϊκός, αλλά στη δική του περίπτωση δεν προχώρησαν ποτέ πλάνα κατασκευής νέου γηπέδου πέρα από τα σύνορα της φιλολογίας.

Οι Γιαννακόπουλοι πάντοτε γκρίνιαζαν για τα λειτουργικά έξοδα και για το ενοίκιο του ΟΑΚΑ (το οποίο είναι κατά μία δεκαετία νεαρότερο του ΣΕΦ), αλλά ουδέποτε προχώρησαν στο επόμενο βήμα.

Χρειάστηκε να συμπληρωθούν 20 χρόνια από τη συρραφή του πρώτου ευρωπαϊκού «αστεριού», για να μελετηθεί βάσιμα η απόκτηση ιδιόκτητου σπιτιού από τον Παναθηναϊκό. Ακόμα και τότε, η εξάστερη ομάδα μπάσκετ έγινε ουρά της σχεδόν χρεοκοπημένης ποδοσφαιρικής.

Αλλά αυτό δεν έχει πια σημασία. Ενιαίος και αδιαίρετος, έλεγε ανέκαθεν ο μακαρίτης Παύλος.

Η κίνηση των Αγγελόπουλων για μεταστέγαση της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού σε ένα καινούριο αυτοχρηματοδούμενο σπίτι, όχι αυστηρώς γήπεδο αλλά πολυχώρο σύμφωνο με τα αμερικανικά και τα σύγχρονα ευρωπαϊκά δεδομένα, είναι αναμφίβολα ευπρόσδεκτη και αξιέπαινη.

Η ιδέα σέρνεται εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια, από τότε που οι Ολυμπιακοί Αγώνες άφησαν πίσω τους λογής λογής «λευκούς ελέφαντες», αλλά φαίνεται να βρίσκει γόνιμο έδαφος εν έτει 2019, με τη συνεργασία προφανώς τρίτων χρηματοδοτών.

Σημειωτέον ότι η αλλαγή της κυβέρνησης μπορεί να έρθει κουτί στους σχεδιασμούς, αφού η περιβόητη Lamda Developments επιδόθηκε σε τρυφερούς εναγκαλισμούς με τον αρμόδιο υπουργό Άδωνι, ενώ ένας πρώην σύμβουλός της, ο Δημήτρης Οικονόμου, ανέλαβε υφυπουργός Περιβάλλοντος.

Πρόκειται φυσικά περί σκανδάλου, αυτός ο διορισμός εννοώ, αλλά ουδείς θα ζητήσει εξηγήσεις από τα καινούρια αφεντικά της χώρας. Το 40% της κάλπης, η αμέριστη στήριξη Μαρινάκη και το μονοκούκι των Μέσων Ενημέρωσης φροντίζουν ώστε να ξεπερνιούνται αβρόχοις ποσίν τέτοιες λεπτομέρειες.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι το εγχείρημα θα προχωρήσει, αρκεί να υπάρξουν «συμπαίκτες» με βαθύ πορτοφόλι. Οι αστερίσκοι είναι πολλοί και όχι αυστηρώς αθλητικοί, αλλά εδώ θα μου επιτρέψετε να τονίσω ότι ο Ολυμπιακός άργησε ασυγχώρητα.

Η «αυτοκρατορία» των 3 Κυπέλλων Πρωταθλητριών, των 8 Πρωταθλημάτων Ελλάδας και των 5 Κυπέλλων ασφαλώς θα ήταν πιο εύρωστη, εάν είχε ως έδρα το δικό της, ιδιόκτητο, φτιαγμένο κατά το δοκούν, σπίτι. Τόσο οικονομικά, όσο και αγωνιστικά.

Οι αγελάδες του μπάσκετ έχουν αδυνατίσει επικίνδυνα, η δημοφιλία του αθλήματος βρίσκεται σε σταθερά καθοδική πορεία, ο αγωνιστικός πυρήνας που δρομολόγησε τους θριάμβους του 2012-3 θα διαλυθεί πριν κοπεί η κορδέλα των εγκαινίων, ενώ οι διοικητικές παλινωδίες των τελευταίων μηνών έχουν προκαλέσει πλήρη αποπροσανατολισμό.

Έστω και έτσι, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Η Ελλάδα είναι ίσως η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που ποντάρει σε κρατικά και δημοτικά γυμναστήρια (της πλάκας τα περισσότερα) για να στεγάσει τις επαγγελματικές ομάδες –ομαδάρες- που βγάζει.

Στη δυτική, τουλάχιστον, Ευρώπη. Εκεί όπου βαυκαλιζόμαστε ότι ανήκουμε.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Νίκος Παπαδογιάννης
Νίκος Παπαδογιάννης

Ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων το ανάγνωσμα. Μπήκατε στο λημέρι του μπάσκετ, αλλά κινδυνεύετε να διαβάσετε ό,τι άλλο βρέξει ο ουρανός. Το πορτοκαλί ένδυμα υποχρεωτικό, το χαμόγελο προαιρετικό. Εδώ δεν χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κρύβουμε λόγια. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν σας αρέσουν, αφήστε τα έγχρωμα γυαλιά στην είσοδο και κοπιάστε. Αν δεν σας αρέσουν, έχουμε κι άλλες.

Μοναδικός απαράβατος κανόνας είναι ότι όλα επιτρέπονται.