Τα «καθαρά» χέρια του Λάρκιν και το «καθαρό» μυαλό του Ιτούδη!

Το 22^ο Final 4 του υπογράφοντος δεν άρχισε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, γιατί όταν ταξιδεύεις, το σημαντικότερο πράγμα είναι να έχεις καλό δρόμο. Ειδικότερα δε όταν πρέπει να δουλέψεις, συμπληρώνοντας κάτι περισσότερο από 24ωρο άυπνος. Και στην προκειμένη περίπτωση, τα έφεραν έτσι οι συγκυρίες αλλά και ο δυσπρόσιτος προορισμός, που ξυπνήσαμε μαύρα μεσάνυχτα, αλλάξαμε δύο αεροπλάνα και νοικιάσαμε μέχρι και αυτοκίνητο, για να είμαστε συνεπείς και σ’ αυτό το κορυφαίο ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Λοιπόν, ο Ρικ Πιτίνο μπορεί να προέβλεψε την πρόκριση της Εφές στον τελικό, το ποσοστό επιτυχίας του όμως, έμεινε στο 50% και δεν τα κατάφερε τόσο καλά όσο ο «δροσερός», που εδώ και τουλάχιστον δύο εβδομάδες (όταν η συντακτική ομάδα του gazzetta.gr άρχισε να ετοιμάζει τον οδηγό του F4) είχε βρει το ζευγάρι του τελικού, έχοντας μάλιστα επιλέξει τους Τούρκους ως τους επόμενους πρωταθλητές Ευρώπης.

Αν με ρωτήσετε αν εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο σύλλογος της ευρωπαϊκής πλευράς της Κωνσταντινούπολης, θα ολοκληρώσει την «έκπληξη» και θα ανέβει στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου, δεν μπορώ να σας πω ότι στηρίζω με τα χίλια την αρχική μου πρόβλεψη (η ΤΣΣΚΑ με εντυπωσίασε με τον χαρακτήρα της), αλλά εδώ που φτάσαμε, δεν θα παραστρατήσω έστω κι αν κάτι ενδόμυχα με χαλάει, λόγω της έλλειψης εμπειρίας της τουρκικής ομάδας σε τέτοια ματς (1^ος της τελικός στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση)…

Η Εφές μπορεί πράγματι να είμαι μία καινούρια ομάδα (6 νέες προσθήκες) και να έχει μεγάλη «δίψα» για την κατάκτηση ενός τίτλου, στοιχεία που της προσθέτουν επιπρόσθετο βάρος και άγχος για τον τελικό της Κυριακής (19/05, 21.00), θα ήμουν όμως ασεβής μπασκετικά, αν δεν παραδεχόμουν ότι ο Εργκίν Αταμάν έχει κάνει όχι απλά δουλίτσα, αλλά τρομερή δουλειά.

Ο έμπειρoς Τούρκος τεχνικός, που σε όλη τη χρονιά «έπαιξε» με μαεστρία ουκ ολίγα mind games ανεβάζοντας στα ύψη το ηθικό των παικτών του, ούτε λίγο ούτε πολύ διατυμπάνιζε από τον περασμένο Δεκέμβρη ότι φέτος είναι η σειρά του να κατακτήσει το «ιερό δισκοπότηρο» της Euroleague. Τότε, δεν τον έπαιρναν πολλοί στα σοβαρά! Πλέον όμως, όχι απλά τον υπολογίζουν, αλλά τον φοβούνται κιόλας.

Η ευρεία νίκη (92-73) της στον ιστορικό πρώτο τουρκικό εμφύλιο σε ημιτελικό Final 4, παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία από την στιγμή που απέναντί της ήταν η κατά γενική ομολογία κορυφαία ομάδα της κανονικής περιόδου! Ένας άτυπος τίτλος που της αποδίδεται χάρη στο μπάσκετ που έπαιξε σε όλη τη χρονιά και στο καλύτερο ρεκόρ (25-5), από καταβολής του ισχύοντος συστήματος διεξαγωγής.

Η βαρύτερη ήττα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην ιστορία των Final Four, είχε σημείο αναφοράς δύο guards, που έκαναν όλη την διαφορά στην επίθεση και στην δημιουργία και διέλυσαν κάθε αμυντικό πλάνο του Ζοτς. Ο Σέϊν Λάρκιν (27π., 7ρ. & 7ας. με 9/14 σουτ) συνέχισε από ΄κει που σταμάτησε στα προημιτελικά με την Μπαρτσελόνα κι έδειξε γιατί έχει ψύχωση με το να «σαπουνίζει» τα χέρια του. Τέτοιοι θρίαμβοι θέλουν κότσια και «καθαρές» δουλειές. Μη νομίζετε ότι ξεχάσαμε τον Βασίλιε Μίτσιτς (25π. & 5ρ. με 10/15 σουτ)… Ο 25χρονος διεθνής Σέρβος point-guard συνδύασε απόλυτα τα οργανωτικά με τα εκτελεστικά του καθήκοντα κι έκανε πολλούς να αναρωτιούνται γιατί δεν επελέγη στην καλύτερη πεντάδα της Euroleague.

Mε 56,7% στα δίποντα, 43,8% στα τρίποντα (14/32) και 80% βολές (16/20), αλλά και με +18 ριμπάουντ (43-25), δεν χάνεις με τίποτε ημιτελικό. Τον Αταμάν, λοιπόν, να τον ακούμε σύντεκνοι! 4-3 φέτος κόντρα στην Φενέρ και φουλ για τρόπαιο, πλέον…

Στην αντίπερα όχθη, η απογοήτευση ήταν κάτι περισσότερο εμφανής. Ο Σλούκας που έχασε για 1η φορά σε ημιτελικό Final 4, μετά από 6 σερί νίκες, το φυσούσε και δεν κρύωνε και τα είχε με την αποκαρδιωτική αμυντική εικόνα της ομάδας του στην άμυνα, που κόστισε την 6^η ήττα του «μίδα των Final» σε συνολικά 18 ημιτελικούς!

Η πρωτοπόρος της regular-season στην εφετινή χρονιά, είχε πάντως αρκετά ελαφρυντικά λόγω των απουσιών του Λοβέρν και του Ντατόμε και της ανετοιμότητας των Βέσελι και Κάλινιτς, αλλά ο Ομπράντοβιτς ούτε που διανοήθηκε να τα προτάξει!

Το 3/3 της ΤΣΣΚΑ επί της Ρεάλ, κάτι δείχνει!

Στον 2^ο ημιτελικό που προέβαλε ως ο πλέον συναρπαστικός, ήρθαν τα πάνω κάτω και σ’ αυτό φυσικά το χεράκι τους έβαλαν οι πρωταγωνιστές αλλά και οι προπονητές. Με τον Ταβάρες σε ρόλο τερματοφύλακα στην άμυνα, ο Λάσο έκρυψε το οπτικό πεδίο και δυσκόλεψε πολύ τους παίκτες της ΤΣΣΚΑ. Ο «δεινόσαυρος» από το Πράσινο Ακρωτήριο, είχε 6 πόντους (3/3 σουτ), 7 ριμπάουντ και 3 κοψίματα στην 1^η περίοδο, με την Ρεάλ να ξεφεύγει ακόμη και με +11.

Στη συνέχεια ανέλαβε δράση ο κατά πολλούς αδικημένος πέρυσι Φαμπιέν Κοζέρ (18π. με 6/7 σουτ) που διατήρησε τους πρωταθλητές Ευρώπης στην θέση του οδηγού μέχρι και το 36^ο λεπτό. Χωρίς τον Ταβάρες που έπαιξε λιγότερα από 5 λεπτά στο 2^ο μέρος, όμως, οι Μαδριλένοι έγιναν πιο ευάλωτοι στην άμυνα, επιδόθηκαν αδικαιολόγητα σε έναν αχρείαστο διαγωνισμό τριπόντων (είχαν 1/11 στην 4^η περίοδο) και έχασαν την μπάλα, βλέποντας και τον συνήθως ψύχραιμο προπονητή τους, να ρετάρει από τα νεύρα του, με αφορμή κάποια σφυρίγματα των διαιτητών…

Την ίδια στιγμή ο Δημήτρης Ιτούδης παρέδιδε ρεσιτάλ στρατηγικής και ψυχραιμίας, παρ’ ότι η δουλειά του είναι μακράν η πιο απαιτητική και δύσκολη σε όλη την Ευρώπη, υπό την έννοια ότι για να μην αποτυγχάνει, είναι υποχρεωμένος να κερδίζει δύο συγκεκριμένα ματς κάθε χρόνο: αυτά του Final 4! Και με την τελευταία νίκη του, με ανατροπή από το -14, έχει τη ευκαιρία να γίνει ο πρώτος Έλληνας προπονητής με δύο ευρωπαϊκά τρόπαια.

Το νερό στ’ αυλάκι, πάντως, έβαλε στο πρώτο μέρος ο Σέρχιο Ροντρίγκεζ (23π. & 4ασ.), που κράτησε την «αρκούδα» σε απόσταση βολής. Μετά την ανάπαυλα, όταν η Ρεάλ άρχισε να ανοίγει κι άλλο την διαφορά, ο Ντε Κολό ήταν αυτός που θυμήθηκε τις δυνατότητές του και με συνολικά 21 πόντους στο 2^ο εικοσάλεπτο, θύμισε το εξαιρετικό Final 4 που είχε κάνει πριν τρία χρόνια στο Βερολίνο, όταν και αναδείχτηκε πρωταθλητής Ευρώπης και MVP.

Στα τρία τελευταία ματς της ΤΣΣΚΑ, όλως τυχαίως στο ίδιο γήπεδο, ο 31χρονος Γάλλος guard σκόραρε 78 πόντους κι έφερε την ομάδα ένα βήμα μακριά από το 8^ο ευρωπαϊκό της ιστορίας της και δικαίωσε τον Ιτούδη που επέλεξε να πέσει ηρωϊκά ή να σηκωθεί και να πολεμήσει με αυτόν ως «στρατηγό». Ο αυριανός (19/05, 21.00) τελικός θα είναι μία μάχη ανάμεσα στην ομάδα με το καλύτερο περυσινό ρεκόρ (24-6) και εκείνη με το χειρότερο (7-23). Υπάρχει άραγε πιο άγρια μπασκετική ομορφιά απ΄αυτό το στοιχείο;