Οι πατρίκιοι και οι ρακένδυτοι

Eάν το στοίχημα της αποψινής βραδιάς ήταν -λόγω Πιτίνο και ΤΣΣΚΑ- ο Παναθηναϊκός, τότε αξίζει να ξεκινήσει κανείς με έναν αφορισμό που περιγράφει την παράξενη καμπύλη των τελευταίων ημερών.

Οι «πράσινοι» έφτασαν από το καλύτερο παιχνίδι των τελευταίων ετών στο χειρότερο, από το ζενίθ στο ναδίρ, μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας.

Πριν σπεύσει ο βιαστικός να νοσταλγήσει τη μετριότητα της εποχής Πασκουάλ, επισημαίνω με τη σειρά μου ότι το 1-1 του οκταημέρου είναι προτιμότερο από το 0-2 που οι περισσότεροι προοιώνιζαν.

Και κλείνω, για τώρα, το κεφάλαιο «Παναθηναϊκός». Η βραδιά ανήκει, δικαιωματικά, στους θριαμβευτές. Στους πατρικίους του ντέρμπι. Και ας τους αδικεί το τελικό +14.

Η πραγματική διαφορά του αποψινού Ολυμπιακού με τον αποψινό Παναθηναϊκό ήταν πιο κοντά στο 25, παρά στο 15.

Δεν φαίνεται να έχει σημασία το τελικό σκορ, μολονότι οι «κόκκινοι» κυνήγησαν με μανία -και πανηγύρισαν στο φινάλε, μετά την τελευταία άμυνα του Παπανικολάου στον Γκιστ- την εξανέμιση του νοεμβριανού 80-93.

Στο ισοζύγιο της βραδιάς μέτρησε περισσότερο η εικόνα των δύο ομάδων, δηλαδή η βαθιά χαράδρα που τις χώριζε.

Ο Ολυμπιακός ξεγύμνωσε απόψε όχι την καλούτσικη -αν και ανήμπορη να ορθοποδήσει εκτός έδρας- ομάδα του Δεκεμβρίου, αλλά την ομαδάρα που ισοπέδωσε την ΤΣΣΚΑ.

Τον Παναθηναϊκό του Πιτίνο. Όσοι περίμεναν να εμφανιστεί αυτός στο Φάληρο, ξεροστάλιασαν στην παγωνιά.

Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε σαν (παν)έτοιμος από καιρό.

Δεν πόνταρε το παραμικρό στην κάπως αινιγματική περιφερειακή γραμμή του, αλλά ακούμπησε όλες τις μάρκες εκεί όπου έχει αντικειμενική υπεροχή: στις θέσεις από το «3» και πάνω.

Ο Πρίντεζης, ο Μιλουτίνοβ και ο Παπανικολάου πέτυχαν όλους ανεξαιρέτως τους πόντους των γηπεδούχων στην α’ περίοδο και ο Ολυμπιακός φόρεσε το καπέλο του αφεντικού νωρίς νωρίς, πριν ακόμη ζεσταθούν οι κοντοί του.

Ο Στρέλνιεκς μπορεί να πλημμύρισε το αντίπαλο καλάθι με τρίποντα, αλλά ήταν άποντος μέχρι το 12^ο λεπτό. Ο Σπανούλης μέχρι το 29^ο. Ο Ουίλιαμς-Γκος ούτε που πρόσεξα πότε πέτυχε τους πρώτους πόντους του.

Στην πραγματικότητα, η «ερυθρόλευκη» περίμετρος χρεώθηκε απόψε με ένα και μοναδικό «πρέπει»: να μπλοκάρει το παιχνίδι του Νικ Καλάθη. Αυτή τη διόλου εύκολη αποστολή τη χρεώθηκε ο ξεχασμένος άνθρωπος. Ο Βαγγέλης Μάντζαρης.

«Η άμυνα του Ολυμπιακού προκάλεσε βραχυκύκλωμα στο επιθετικό παιχνίδι μας με τον δυναμισμό της», σχολίασε ο Ρικ Πιτίνο.

Η ετυμηγορία του Αμερικανού αναφερόταν στο παιχνίδι του Μάντζαρη, ο οποίος έβγαλε τον Καλάθη από τον ρυθμό του και τον κράτησε άσφαιρο μέχρι τα μέσα της δ’ περιόδου.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Οι ψηλοί του Ολυμπιακού κυριάρχησαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν έδωσαν στον αντίπαλό τους έστω μία ελεύθερη βολή: μηδέν ο Γκιστ, μηδέν ο Λάσμε, μηδέν ο Τόμας, μηδέν ο καλούτσικος Μήτογλου, μηδέν οι Παπαπέτρου-Αντετοκούνμπο.

Ο Μιλουτίνοβ, που αίφνης μοιάζει να βρίσκεται σε διαρκή οντισιόν για τους Σπερς, οι Παπανικολάου-Πρίντεζης, αλλά και όσοι ήρθαν από τον πάγκο σε συμπληρωματικούς ρόλους κατάπιαν αμάσητο τον ανταγωνισμό.

Όπως συνήθως συμβαίνει, ο Ολυμπιακός πλησίασε το ζενίθ του όταν απέκτησε τον έλεγχο του ρυθμού και τον έφερε κοντά στα δεδομένα προηγούμενων ετών: positional και fundamental basketball, για να δανειστώ τα λόγια του Μπλατ.

Σωστές θέσεις, πιστή εφαρμογή των βασικών στοιχείων. Διάβασμα. Ο Αμερικανοϊσραηλινός μπορεί να έχει τη δική του, ιδιαίτερη φιλοσοφία, αλλά ομολογεί ότι το dna της ομάδας δεν έχει αλλάξει.

Χρησιμοποίησε, μάλιστα, μία εμπνευσμένη έκφραση για να περιγράψει το παιχνίδι του Ολυμπιακού στις καλές του βραδιές: «Spreading the wealth».Μοιράζοντας τον πλούτο.

Πόσο πλούτο έχουν μοιράσει όλα αυτά τα χρόνια ως ευεργέτες του μπάσκετ ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης και οι άλλοι παίκτες που ανήκουν στον ίδιο πυρήνα; Απέναντί τους, οι παίκτες του Παναθηναϊκού έμοιαζαν με πληβείους.

Ο Πιτίνο υποχρεώθηκε να επαινέσει τον Λεκάβιτσιους, ο οποίος ήταν μέτριος (κακός στο α', καλός στο β'), αλλά τουλάχιστον έβαλε τα δυνατά του και έβγαλε το μεροκάματό του.

Ο Λιθουανός ήταν πρώτος σκόρερ του Παναθηναϊκού στον αγώνα του πρώτου γύρου στο ΟΑΚΑ και οδήγησε τον Παναθηναϊκό σε νίκη, αλλά τα θαύματα γίνονται αραιά και πού.

Ο Ντέιβιντ Μπλατ υπήρξε ο θριαμβευτής της βραδιάς σε όλα τα επίπεδα. Ήταν ο πωλών τοις μετρητοίς, Παρουσίασε τον Ολυμπιακό πανέτοιμο όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και πνευματικά.

Πήρε πολλά από πολλούς, κράτησε σε πρώτο πλάνο όσους έκαναν σωστά τη δουλειά και παραμέρισε τους υπόλοιπους, αδιαφόρησε για την καθεστηκυία τάξη της ομάδας, μπάλωσε τα κενά των λίγων που εμφανίστηκαν άκεφοι, κέρδισε την παρτίδα από έναν γνήσιο γκουρού του αθλήματος.

Η εξέδρα μπορεί να βοήθησε, αλλά είναι η ίδια εξέδρα που γίνεται μπούμερανγκ όταν η απόδοση των παικτών είναι κακή.

Ο Ολυμπιακός της 4^ης Ιανουαρίου ήταν μία ομάδα-έκπληξη, αντάξια του αποτελέσματος και της αισιοδοξίας που αυτό προκαλεί για τη συνέχεια της Εuroleague και για τις προσεχείς αναμετρήσεις με τον «αιώνιο αντίπαλο».

Μοιάζει σαν να πέρασε ένας μήνας από το στραπάτσο της Τουρκίας, ωστόσο αυτό συνέβη μόλις την προηγούμενη εβδομάδα. Ποιος θυμάται ακόμη τη Νταρουσάφακα στο λιμάνι;

Αλλά αυτό που γράφει δεν ξεγράφει. Ο Ολυμπιακός μπορεί να βρίσκεται στην κορυφαία τετράδα της βαθμολογίας, αλλά θα είχε ξεφορτωθεί τη συγκάτοικο Εφές εάν δεν έχανε αυτό το «εύκολο» ματσάκι.

Στο μεταξύ ο Παναθηναϊκός ξέμεινε στην 11^η θέση, ισόβαθμος βεβαίως με τους δύο που μοιράζονται τις θέσεις 9-10 (Ζαλγκίρις, Βασκόνια), αλλά με πρόγραμμα-βουνό αμέσως μετά την κομβικής σημασίας αναμέτρηση με τη Μπάγερν: Βαρκελώνη, Κάουνας, Τελ Αβίβ, η μία δοκιμασία πίσω από την άλλη.

Υποψιάζομαι ότι η επόμενη μέρα του ντέρμπι θα βρει τους «πράσινους» στο παζάρι, σε αναζήτηση ενισχύσεων. Ο Πιτίνο μπορεί να έχει ιταλοπρεπές επώνυμο, αλλά δεν τον λένε Χουντίνι.