Τα μυστικά του ποτηριού

O παραδοσιακά ενδεδειγμένος ως ορθότερος τρόπος ανάλυσης δύο αγώνων που γεμίζουν το μυαλό με ερεθίσματα και την καρδιά με συγκινήσεις είναι αυτός που φαντάζεστε: αργά το βράδυ, στα στέκια της πόλης, με άφθονο αλκοόλ στο αίμα.

Η συνοικία Σκαντάρλια ήταν χθες πλημμυρισμένη από μελαγχολικούς Λιθουανούς, χαμογελαστούς Τούρκους και Έλληνες που μιλούσαν για τον Παναθηναϊκό, ενώ μου φάνηκε κάποια στιγμή ότι είδα και μια φανέλα της Ρεάλ.

Μπα, οφθαλμαπάτη θα ήταν. Ελπίζω ότι του χρόνου, στη Βιτόρια, θα κατορθώσουν να μαζέψουν κόσμο. Διάολε, τρεις ώρες τρένο από τη Μαδρίτη είναι, η γοητευτική πολιτεία των Βάσκων.

Όχι ότι ήταν ποτέ ευπρόσδεκτοι στα βουνά οι φρανκικοί Καστιγιάνοι…

Άλλοι διαβάζουν το φλυτζάνι, εγώ θα σας πω το ποτήρι.

Η ομάδα που κέρδισε τις δικές μου εντυπώσεις τη βραδιά των ημιτελικών (των όχι ιδιαίτερα συναρπαστικών, τώρα που τους ξαναζυγίζω) είναι, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, η Ζαλγκίρις. Ναι, η μία από τις δύο ηττημένες.

Τη θεωρούσα εξαρχής ικανή για πρόκριση στον τελικό, αλλά όχι ικανή να αντέξει σε ένα προπονητικό σφυροκόπημα, όπως αυτό που υπέστη στο πρώτο ημίχρονο του ημιτελικού.

Κάποια στιγμή φοβήθηκα ότι θα πιανόταν αιχμάλωτη αύτανδρη και θα έμενε κάτω από τους 50 πόντους.

Αλλά όχι. Η συνταγή των Λιθουανών αποδείχθηκε ανθεκτική, όπως και το μέταλλό τους.

Ηττήθηκαν, επειδή τους έλειψε ένας παίκτης με μεγάλη προσωπικότητα για να τραβήξει το κάρο από τα τελευταία μέτρα της λάσπης. Και ένας σουτέρ.

«Αν δεν ήταν ο Ντίξον, η Φενέρ θα έχανε», πήγα να γράψω. Αλλά δεν είναι έτσι. Αν δεν ήταν ο Ντίξον, θα ήταν κάποιος άλλος στη θέση του. Κάποιος άλλος παίκτης της Φενέρμπαχτσε.

Κοντολογίς, η Ζαλγκίρις δικαιολόγησε την παρουσία της στο final-4 και πιστοποίησε την αξία της. Όσοι περίμεναν στη γωνία για να απομυθοποιήσουν την ίδια και τον μεγαλοφυή προπονητή της έμειναν με την όρεξη και με τα ακονισμένα μαχαίρια.

Η μελαγχολία των φιλάθλων της που ταξίδεψαν στο Βελιγράδι από το Κάουνας (16 ώρες με το αυτοκίνητο, για όποιον τηρεί ευλαβικά τα όρια ταχύτητας) ήταν απόλυτα κατανοητή.

«It’s now or never», μου είπε τραγουδιστά το ζεύγος των Λιθουανών που έμενε στο από πάνω διαμέρισμα στην οδό Όμπιλιτς. Αυτοί δεν είναι σαν εμάς, που λέμε με άνεση: «Δεν πειράζει, του χρόνου».

Τελευταία φορά που η Ελλάδα έζησε δύο συνεχόμενα χρόνια δίχως εκπροσώπηση στο final-4 ήταν το 2003-4, όταν ζούσε περίοδο ύφεσης λόγω Ολυμπιακών Αγώνων.

Η Ζαλγκίρις, όμως, μέτρησε 18 συνεχόμενες σεζόν απουσίας (2000-2017), πριν το φετινό μιράκολο. Κύριος οίδε, πότε θα κατορθώσει να χτυπήσει ξανά την πόρτα.

Σε μία άλλη γωνιά της άλλοτε ΕΣΣΔ, πολύ πιο θορυβώδη και φωτισμένη από το Κάουνας, η ΤΣΣΚΑ του δύσμοιρου Βατούτιν πασχίζει σκασμένη να αναλύσει τα αίτια της αποτυχίας.

Οι δικαιολογίες είναι πολλές, αλλά όχι περισσότερες από τα 30-40 εκατομμύρια που επενδύονται ετησίως σε αυτό το χρυσοποίκιλτο εγχείρημα.

Το αντίκρυσμα της ιλιγγιώδους επένδυσης (250 εκ ευρώ για μία οκταετία) μοιάζει ισχνό, για όσους μετρούν την επιτυχία αποκλειστικά με κούπες: 1 τρόπαιο και μία σειρά από χαμένους ημιτελικούς ή τελικούς.

«Εάν υιοθετούσαμε το σύστημα του ΝΒΑ αντί για final-4, θα κερδίζαμε το κύπελλο κάθε χρόνο», ακούγεται από τα συντρίμμια η φωνή του Δημήτρη Ιτούδη.

Αλλά μετράνε μόνο οι πρωτιές; Ο Ιωαννίδης και ο Αϊτο θα σας πουν ότι ο δείκτης της επιτυχίας είναι η διαρκής παρουσία στην κορυφογραμμή, έστω χωρίς δαχτυλίδια. Ο Καζαλίνι και ο Παβλίτσεβιτς θα σηκώσουν τα δάχτυλα για να δείξουν τα δαχτυλίδια που έχουν κερδίσει - χωρίς διαρκή παρουσία στην κορυφογραμμή.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα κοκορευτεί ότι όλοι οι ανωτέρω είναι πελάτες του και ότι θα μάζευε τους τίτλους με οποιοδήποτε σύστημα και αν εμπόδιζαν οι εχθροί να τον σταματήσουν. Kαι ότι σε λίγο θα χρειαστεί τρίτο χέρι για να στριμώξει τα δικά του δαχτυλίδια.

Τέλος, ο Ελληνάκος ξερόλας θα πεταχτεί από τον καναπέ του, για να πει ότι ο Ιτούδης, ο Ομπράντοβιτς, ο Σφαιρόπουλος, ο Λάσο, ο Μπλατ και δεν ξέρω ποιος άλλος είναι υπερτιμημένοι, δημοσιοσχετίστες, κοντολογίς άχρηστοι.

Ποιο μπορεί να είναι ο επόμενος σταθμός ενός προπονητή που αποχωρεί από την ΤΣΣΚΑ; Πού πας, όταν κατεβαίνεις από το τανκ;

Υποψιάζομαι ότι ο Ιτούδης -εάν φύγει από τη Μόσχα- θα επιχειρήσει να βαδίσει στα χνάρια του Έτορε Μεσίνα, να εργαστεί δηλαδή σε ομάδα του ΝΒΑ ως τρίτος ή τέταρτος ασίσταντ.

Δεν είναι εκτός πραγματικότητας αυτό το σενάριο ούτε μπορούν να θεωρηθούν μικρότερα μεγέθη από τον Ιτούδη οι λοιποί Ευρωπαίοι προπονητές που ακολούθησαν ανάλογη τροχιά (Κοκοσκόφ, Σπάχια κ.α.).

Το βέβαιο είναι, ότι ο Ιτούδης -όπως και ο Ομπράντοβιτς- αποκλείεται να επιστρέψει στην Ελλάδα στο ορατό μέλλον. Υπάρχουν γέφυρες που μπορούν να επισκευαστούν και άλλες που γκρεμίζονται ανεπανόρθωτα.

Διαβάζεται και αλλιώς, η ίδια ερώτηση. Ποιον προπονητή θα προσλάβει ο Ολυμπιακός, μετά τον Σφαιρόπουλο; Ποιον θα πάρει ο Παναθηναϊκός, εάν φύγει ο Πασκουάλ;

Ή μήπως νομίζει κανείς ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος για την παλιννόστηση του Γιώργου Μπαρτζώκα, μετά τα τοξικά γεγονότα που δρομολόγησαν τη φυγή του;

Η τοξικότητα έχει το κακό συνήθειο να απλώνεται και να δηλητηριάζει το περιβάλλον.

Η Ελλάδα έχει σπουδαίες ομάδες και πρωτοκλασάτους προπονητές, αλλά φαίνεται πια δύσκολο να κουμπώσουν μεταξύ τους αυτές οι δύο πραγματικότητες.

Σας αφήνω τώρα, γιατί ήρθε η μπίρα μου. Για τον αυριανό τελικό θα μιλήσουμε λίγο αργότερα.