«Όχι στο Βελιγράδι Πάμπλο μου…»

Φτάσαμε αισίως ένα βήμα πριν από το τέλος της εφετινής διαδρομής και για δεύτερη συνεχή χρονιά, η ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στην κανονική περίοδο (πέρυσι η Ρεάλ και φέτος η ΤΣΣΚΑ), μένει εκτός διεκδίκησης του τροπαίου! Αφού πρώτα «αυτοτρολαριστώ» που στις προβλέψεις σε νοκ-άουτ ματς, δεν πετυχαίνω ούτε μπεκάτσα στα τρία μέτρα (ήθελα και πάλαι ποτέ σοβιετικό τελικό, τρομάρα μου), θα βρω παρηγοριά στην άγρια ομορφιά των Final 4 και θα συνεχίσω…

Ρεάλ λοιπόν κυρίες και κύριοι! Και μάλιστα Ρεάλ με τα μπούνια και με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Λάσο κατόρθωσε να κρατήσει την ομάδα στο δύσκολο δίμηνο Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου (όταν η βασίλισσα έκανε 6 ήττες σε 7 ματς) με τους απανωτούς τραυματισμούς, προχώρησε μόνο σε μία προσθήκη (Ταβάρες) και το κυριότερο, διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο την τριαντάρα στο Game 1 των playoffs με τον Παναθηναϊκό και την επιστροφή του Σέρχιο Γιούλ, στο πιο καθοριστικό σημείο της σεζόν! Και με τον αρχηγό της «βασίλισσας» να αποδεικνύει συνεχώς πόσο έλλειψε από την ομάδα…

Του τρίποντο που έκοψε τα πόδια στην ΤΣΣΚΑ (73-79 στο 36’) μπήκε από την αφεντιά του, από το σημείο… Διαμαντίδη («βάλτο αγόρι μου»)! Δεκαέξι πόντοι και πέντε ασίστ σε 22 λεπτά στο τρίτο του μόλις εφετινό ματς στην Euroleague, μετά από 8 μήνες μάχης με τον εαυτό του, τις αντοχές του, τον πόνο, τα μηχανήματα ενδυνάμωσης και τους φυσιοθεραπευτές, ο 30χρονος captain είναι τυπάρα και κακά τα ψέματα, ανέβασε επίπεδο τους «μερένχες» του μπάσκετ.

Ο Ντόντσιτς μπορεί να μην φάνηκε τόσο εκτυφλωτικός, ήταν όμως πρώτος σκόρερ (16π.) και ριμπάουντερ (7ρ.) των νικητών και όσοι πιστεύουν ότι τον ένοιαζαν τα στατιστικά του, ας ρίξουν μία ματιά στις μάχες που έδωσε στην άμυνα. Γενικά, η Ρεάλ ευτύχησε να έχει μόλις δύο αρνητικούς παίκτες (Ράντολφ και Τέϊλορ) από τους 12 που χρησιμοποιήθηκαν, αφού ακόμη και ο Καμπάτσο μπήκε στα ρουθούνια του Σέρχιο Φερνάντεζ κι έβαλε το λιθαράκι του για να τον εκνευρίσει στο ξεκίνημα του παιχνιδιού.

Η ΤΣΣΚΑ στον αντίποδα, δεν έμοιαζε με τις ομάδες του Ιτούδη, που έχουν σπίθα, ενέργεια, φλόγα κι επιθυμία! Όταν προηγείσαι με +10 και μέσα σε 5 λεπτά, δέχεσαι ισάριθμα τρίποντα και συνολικά 17 πόντους, τότε δεν είσαι καλά και δεν είναι εύκολο να το ξαναπιάσεις από την αρχή…

Η εξουδετέρωση του “Τσάτσο” (5π. & 6ασ. με 2/7 σουτ), σίγουρα έπαιξε τον ρόλο της, αλλά αυτό που την «πόνεσε» περισσότερο, είναι ότι ο Ντε Κολό ήταν εμφανές και ανθρώπινο (λόγω του πρόσφατου τραυματισμού του), ότι δεν μπορούσε να κάνει την διαφορά. Έστω κι αν αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ των ηττημένων (20π. με 5/15 σουτ & 3λ.). Κάποια στιγμή ακόμη και ο ίδιος ο Έλληνας coach, που είναι φύσει μαχητικός, φάνηκε να έχει καταλάβει ότι η ομάδα του δεν μπορούσε να επιστρέψει στο ματς.

Ρεάλ-Φενερμπαχτσέ, λοιπόν, στον τελικό των πολλών πρώην Γιούγκων (Ζοτς, Κάλινιτς, Γκούντουριτς, Ντόντσιτς και Κούζμιτς) και σε μία ακόμη version της μάχης ανάμεσα στον δάσκαλο Ζέλικο και τον μαθητή Πάμπλο (ο Ομπράντοβιτς είχε παίκτη τον Λάσο τη διετία 1995-97 στη Ρεάλ). Ή αλλιώς, η επιτομή της επίθεσης με την πιο σκληρή και αφοσιωμένη άμυνα στην Ευρώπης. Δύο διαφορετικά μπάσκετ από δύο διαφορετικούς προπονητές, που αποδεικνύονται μακράν οι δύο πιο επιτυχημένοι της τελευταίας 5ετίας, με 4 τελικούς έκαστος από το 2012 και μετά (ο Ζέλικο μάλιστα συνεχόμενους)!

Η 3^η σερί πρόκριση σε τελικό!

Στον πρώτο ημιτελικό, νίκησε η ομάδα που όχι απλά το δικαιούταν περισσότερο, αλλά το απέδειξε περίτρανα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Άσχετα αν η πρόκριση της Φενερμπαχτσέ δεν δικαίωσε την αρχική μου εκτίμηση… Το σωστό να λέγεται: η πρωταθλήτρια Ευρώπης, που συμμετέχει στο 4^ο διαδοχικό της Final 4 και προκρίθηκε για 3^η σερί χρονιά στον τελικό, ήταν απόλυτα κυρίαρχη μέσα στο γήπεδο, ήλεγξε από το 1^ο έως το 40^ο λεπτό το ματς και με τη λύσσα και το πάθος που έβγαλε στην άμυνα, πραγματικά, είναι απορίας άξιο πως δεν κέρδισε με μίνιμουμ 15 πόντους διαφορά...

Τι έκανε η ομάδα του “Ζοτς”; Έπαιξε με συνεχείς εναλλαγές ψηλού-κοντού και με ασταμάτητη πίεση στο μαρκάρισμα του Πάνγκος, που είναι ο πιο κομβικός παίκτης στην εκτέλεση και την δημιουργία της Ζαλγκίρις και έβγαλε τρομερή ενέργεια στην ομαδική άμυνα, «ξεχαρβαλώνοντας» την σχεδόν πάντα άρτια επιθετική λειτουργία των παικτών του “Saras”.

Οι Λιθουανοί πέτυχαν το πρώτο τους καλάθι στο 6^ο λεπτό κι αναγκάστηκαν να «κυνηγούν» από νωρίς, ενώ τα 12 λάθη τους (με μόλις 5 ασίστ) στο ημίχρονο, σε συνδυασμό με τον διψήφιο αριθμό κλεψιμάτων της Φενέρ, καταδεικνύουν την σαφή υπεροχή των Τούρκων στο πρώτο μέρος. Κι όμως, το προβάδισμά τους ήταν μόλις 6 πόντοι (39-33)…

Στην 3^η περίοδο, η διαφορά έφτασε ακόμη και το +13, με τους παίκτες του Ομπράντοβιτς να τσακίζουν κόκαλα στην άμυνα, όμως για μία ακόμη φορά, παρ’ ότι δεν βρήκε σουτ από την περιφέρεια, η πρωταθλήτρια Λιθουανίας πλησίασε στο καλάθι (50-48 στο 29’), χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει κανείς…

Κι εκεί που όλα έδειχναν ότι πάμε για… θρίλερ, στα τελευταία 11 λεπτά, αποδόθηκε αυτό που λέμε μπασκετική δικαιοσύνη και νίκησε η ομάδα που είχε «δουλέψει» περισσότερο γι’ αυτό… Γι’ αυτό, βέβαια, έβαλε το χεράκι του ο Μοχάμεντ Άλι (Μπόμπι Ντίξον) κατά πρώτον λόγο (ο «τουρκοποιημένος» Αμερικανός σκόραρε τους 12 από τους 16 πόντους της ομάδας του από το 50-48 έως και το 66-54) και ο Κωστάρας ο Σλούκας που τελείωσε με 14 πόντους και 3 ασίστ.

Συμπερασματικά, η Φενέρμπαχτσέ αξίζει τεράστιο credit, γιατί τα κατάφερε χωρίς τη (μισή) περυσινή της ομάδα (ο Μπογκντάνοβιτς και ο Γιούντο ήταν θεατές στις κερκίδες της “Stark Arena”), παίζοντας αναγκαστικά διαφορετικό μπάσκετ από πέρυσι και με σαφώς περισσότερους αμυντικούς προσανατολισμούς.

Δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι χάρηκα διπλά για τον Σλούκα. Στα 28 του, ο Θεσσαλονικιός διεθνής point-guard είναι πλέον ηγέτης στο υψηλότερο επίπεδο και με 6/6 σε ημιτελικούς και βρίσκεται ένα βήμα από το να γράψει ιστορία και να ξεπεράσει σε τίτλους «ιερά τέρατα» όπως ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης.

Άφησα τελευταίο, πολύ απλά γιατί είναι ο πρώτος των πρώτων και στα δικά μου μάτια, το εφετινό του κατόρθωμα με τις προσθήκες των Τόμπσον, Γκούντουριτς, Ουαναμέϊκερ και Μέλι (μόνο οι δύο τελευταίοι δικαίωσαν τις προσδοκίες) και τηρουμένων και των πολλών τραυματισμών (Νάναλι, Κάλινιτς και Ντίξον), μοιάζει πολύ μεγάλο. Στο 18^ο Final 4 της καριέρας του, ο “Ζοτς” έφτασε στον 12^ο τελικό (9/11) με 6 διαφορετικές ομάδες και πλέον, με όσα με ευλόγησε ο Θεός να δω στα γήπεδα από την αφεντιά του, δεν μπορώ να φανταστώ πως, μέσα στα «λημέρια» του, θα «αφήσει» το 10^ο τρόπαιο να φύγει από τα χέρια του από μία καλύτερη Ρεάλ… Όχι στο Βελιγράδι!!!

Υγ.: Βαθειά υπόκλιση στον μεγάλο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους όχι μόνο για την επική πρόκριση στο πρώτο Final 4 της σύντομης προπονητικής του θητείας, αλλά για την αντίστασή του και στην σχεδόν ολική επαναφορά της ομάδας του από το -13, παρ’ ότι η ομάδα του έμεινε μακριά από τον καλό της εαυτό. Με 15 πόντοι λιγότερους από την μέση παραγωγικότητά της (81,8π.), με 20 λάθη (με 13 ασίστ) και με 8 χαμένες βολές (4 στο τελευταίο πεντάλεπτο), θα έπρεπε να έχει χάσει εύκολα και όχι να βγάλει τα συκώτια της Φενερμπαχτσέ…