Η ζωή μας σε blooper και replay!

«Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;» αναρωτιόμουν όπως ο αμήχανος τσοπάνος στις 8 Νοεμβρίου του 2017 σχολιάζοντας τον εθισμό στις ήττες τον οποίο είχαν ήδη υποστεί οι τρεις πρεσβευτές μας στο Βasketball Champions League.

Ωιμέ, μετά θλίψεως διαπιστώνω ότι στους δυόμισι μήνες που πέρασαν από τότε η κατάσταση όχι μονάχα δεν βελτιώθηκε, αλλά χειροτέρεψε κιόλας!

Απλώς -και για να βάλω έναν ευτράπελο τόνο στην υπόθεση- τα έρμα μας όχι μονάχα (δεν νικάνε και) ψοφάνε, αλλά πηδάνε κιόλας χωρίς σκοπό!

Θα εξηγήσω τι εννοώ αργότερα, προς το παρόν εκείνο το οποίο θα πρέπει να μας απασχολεί ως μπασκετικό έθνος, όπως συνηθίζει να λέει και ο Σαρούνας Γιασικέβιτσους (καλή του ώρα απόψε στο ΟΑΚΑ) είναι ο θλιβερός και καθόλου ενθαρρυντικός για τη συνέχεια λογαριασμός που κάνουν τα καμάρια μας στη δεύτερη συμμετοχή τους στη διοργάνωση της FIBA: ο ΠΑΟΚ είναι τέταρτος με 5-7, η ΑΕΚ έκτη με 6-6 και ο Αρης όγδοος με 4-8, τουτέστιν μια σούμα με 15 νίκες και 21 ήττες στους πρώτους 36 αγώνες κι ενώ απομένουν άλλοι έξι για να πέσει η αυλαία της πρώτης φάσης.

Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης με την περυσινή παρθενική σεζόν, απλώς αναφέρω πως οι τρεις τους είχαν κάνει σούμα 24 νίκες και 18 ήττες στα 42 ματς που έπαιξαν: η ΑΕΚ είχε βγει δεύτερη με 9-5, ο Αρης τέταρτος με 8-6 και ο ΠΑΟΚ επίσης τέταρτος με 7-7, επιδόσεις τις οποίες εφέτος οι δυο κιτρινόμαυρες ομάδες δεν μπορούν να τις δουν ούτε στα όνειρα των θερινών νυκτών τους, όπως έλεγε και ο Σαίξπηρ!

Το «φίφτι φίφτι» βρίσκεται στις δυνατότητες του ΠΑΟΚ, άλλωστε δεν έχει άλλη επιλογή παρά μόνο το 7-7 για να προκριθεί, όπως άλλωστε και η ΑΕΚ με τον Αρη που δεν έχουν καταδικασθεί ακόμη σε αποκλεισμό, αλλά εκτός από τις δυο νίκες στα εναπομείναντα ματς πρέπει να ευνοηθούν και από τα υπόλοιπα αποτελέσματα.

Τα γράφω όλα αυτά για να αποδειχθεί το προφανές που μας στοιχειώνει κιόλας εδώ και χρόνια: μπορεί (και πρέπει) να κοκορευόμαστε για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό που πρωταγωνιστούν στη Εuroleague, αλλά οι δυνατότητες, οι προοπτικές και η δυναμική των υπολοίπων ομάδων βρίσκονται σε χαμηλό βαρομετρικό!

Ναι, πού και πού το ελληνικό πρωτάθλημα μας προσφέρει κάποιες συγκινήσεις και εκπλήξεις (όπως οι νίκες του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού, οι δυο παρατάσεις του Παναθηναϊκού επί του Λαυρίου και τα ματς που κρίνονται στον πόντο), αλλά αυτή είναι η μια πλευρά του φεγγαριού...

Είναι αυτή που μας αρέσει να τη βλέπουμε και να βαυκαλιζόμαστε...

Πίσω από αυτήν υπάρχει η άλλη πλευρά η οποία αναδεικνύεται στις πραγματικές διαστάσεις της στο Basketball Champions League, που νομίζω κιόλας πως είναι ο πραγματικός και αυθεντικός καθρέφτης μας: όταν λοιπόν οι θεωρούμενες τρεις καλύτερες ελληνικές ομάδες μετά τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό (μολονότι επί τούτου θα υποβάλουν σοβαρές και πάντως δικαιολογημένες ενστάσεις ο Σερέλης, ο Λυκογιάννης και ο Γιατράς) βγαίνουν στην Ευρώπη, χάνουν τα αυγά και τα καλάθια και βασανίζονται μέχρι την ύστατη στιγμή μπας και γραπώσουν την πρόκριση, τότε προφανώς η κατάσταση δεν είναι ρόδινη.

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στην αντιδιαστολή με τη σεζόν 2016-17, υπενθυμίζω ότι πέρυσι και οι τρεις είχαν προκριθεί μεν άνεση στη δεύτερη φάση και μάλιστα καβάλησαν και έναν γύρο στα play offs (Αρης-Στρασμπούρ, ΑΕΚ-Γιουβέντους-Ούτενα, ΠΑΟΚ-Παρτίζαν Βελιγραδίου) για να αποκλεισθούν στη φάση των 16 από τη Βιλερμπάν, τη Μονακό και την Τενερίφη αντιστοίχως.

Τώρα, ένας να καταφέρει να προκριθεί, θα ανοίξουμε σαμπάνιες!

Αλλά, για να γκρινιάξω λίγο περισσότερο για ποιες ομάδες μιλάμε;

Βγαίνει ο Ιανουάριος και η ΑΕΚ προχωράει χωρίς μπούσουλα, νιώθει ότι της λείπουν βασικά κομμάτια στο ρόστερ της και εξακολουθεί, κατά τη χρονίζουσα και προσφιλή τακτική της, να ανακατεύει την τράπουλα και να προβαίνει σε εμβαλωματικές διορθώσεις, όπως συνέβη με τις προσθήκες του Βασιλόπουλου και του Χάντερ ο οποίος εύχομαι, αλλά δεν το πολυπιστεύω ότι θα είναι πιο χρήσιμος από τον (τραυματία) Ελόνου.

Και ψάχνει, λέει, ακόμη έναν σταθερό σουτέρ/σκόρερ, αναρωτιέμαι μάλιστα μήπως τον εμφανίσει ξαφνικά στις 17 Φεβρουαρίου στα δυο Αοράκια, όπως το διέπραξε πριν από 25 χρόνια στο ΣΕΦ (κόντρα στον Παναθηναϊκό) ο Αρης με τον Ρίτζι Θίους!

Παρ’ όλα αυτά η ΑΕΚ έχει νικήσει τον Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα, έριξε στο κανναβάτσο τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό Κυπέλλου και σε κάθε περίπτωση ζει με το (επετειακό ελέω Ιωβηλαίου και κινηματογραφικό) ρομάντζο του 1968!

Για τον Αρη πάλι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αλλά και τα λίγα πάλι επιτείνουν την πενία! Η ομάδα που ένωσε τους Ελληνες και τους έκανε να αγαπήσουν το μπάσκετ βρίσκεται σε διαρκή κατήφορο, λιμοκτονεί, δέχεται απανωτά κτυπήματα (από τις διαρροές τις οποίες υφίσταται σε όλα τα επίπεδα), της σκάνε κιόλας τα χρέη σε παίκτες παρελθούσης χρήσεως, χώρια τα τρέχοντα, ο Λάσκαρης δεν δίνει τις μετοχές και μάλιστα, λέει, πως σε τρεις μήνες θα ορθοποδήσει, ο κόσμος βρίζει και κάνει συλλαλητήρια και ο Γιαννάκης στέκεται σαν τον... Δελαπατρίδη στον προμαχώνα του και επιμένει (όπως δηλώνει επί καθημερινής βάσεως) να τσαλακώνεται!

Σε σύγκριση με τον Αρη και την ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ μπορεί να ενστερνίζεται την ατάκα από ένα ανέκδοτο που λέει «ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτε»! Ξεπέρασε τις πρώιμες παιδικές ασθένειες, ταρακουνήθηκε για τα καλά, αλλά δεν γκρεμίστηκε με τον σαματά που προκάλεσε η αποχώρηση του Σούλη Μαρκόπουλου, έτρεξε ένα εμφατικό σερί νικών στο Πρωτάθλημα, που του επέτρεψαν να βρίσκεται στην τέταρτη θέση και παρά τις σφαλιάρες που έφαγε στο Λαύριο και στη Λάρισα διαχειρίζεται την κατάσταση με περισσότερη ψυχραιμία και μεγαλύτερη επιτυχία.

Για να ξαναγυρίσω σε αυτά που έγραφα στον πρόλογο, τα έρμα δεν νικάνε, αλλά επιμένουν να πηδάνε χωρίς σκοπό...

Χρησιμοποιώ αυτό το ομοιοκατάληκτο λογοπαίγνιο, διότι εκ συμπτώσεως, προχθές στο ΟΑΚΑ και χθες στο Αλεξάνδρειο συνέβησαν δυο περιστατικά τα οποία θα έκαναν τον εμπλεκόμενο (λόγω ονοματοδοσίας στα δυο γήπεδα) Νίκο Γκάλη να νιώθει ότι σπιλώνεται η φήμη του σε δυο φάσεις που αυτός τις είχε για πρωινό!

Έτυχε μάλιστα οι δυο συγκεκριμένες φάσεις να συμβούν στον επίλογο των αγώνων και να αποβούν μοιραίες, οπότε εκεί που η ΑΕΚ και ο Αρης τα ‘χαν χύμα, τους ήρθαν και τσουβαλάτα, με αποτέλεσμα να εγγραφούν στην ανεπιθύμητη λίστα με τα... bloopers!

Στην κρισιμότερη φάση του θρίλερ της ΑΕΚ με τη Στρασμπούρ τέσσερα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη και με το σκορ στο 87-88, η μπάλα έφτασε στα χέρια του Κέλσι Μπάρλοου από την πάσα του εγκλωβισμένου Μάικ Γκριν και ενώ ο γιος του Κεν ήταν αμαρκάριστος και είχε τη μεγάλη ευκαιρία να πετύχει το νικητήριο καλάθι και να αναγορευθεί ήρωας, ο δόλιος έκανε τζαμπ χωρίς σουτ και ενδύθηκε τον μανδύα του μοιραίου παίκτη.

Άκυρο πήδημα, που λέγαμε παλιά!

Δεν ξέρω τι έπαθε ο γιος του Κεν, δεν το ξέρει και πάντως δεν μπόρεσε να το απαντήσει ούτε ο Ντράγκαν Σάκοτα, στην επιγενόμενη συνέντευξη Τύπου, αλλά στο καπάκι το ενσταντανέ επαναλήφθηκε και μάλιστα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού!

Έτυχε να μεταδίδω τον αγώνα του ΝΒΑ ανάμεσα στους Σπερς και στους Καβαλίερς και το είδα να συμβαίνει live: στις αρχές της τρίτης περιόδου, ακριβώς στο ίδιο σημείο, έξω από τη μεγάλη άρκτο, σηκώθηκε για τρίποντο ο Τζέι Αρ Σμιθ και έκανε κι αυτός ένα jump (χωρίς) shot!

Eίκοσι τέσσερις ώρες αργότερα αποδείχθηκε ότι οι μοιραίες γκάφες δεν είχαν τελειωμό...

Στην τελευταία ευκαιρία που (όπως αποδείχθηκε στην ύστερη παράταση) είχε ο Αρης να καθαρίσει την Μπεσίκτας στην κανονική διάρκεια του δικού τους θρίλερ, και ενώ απέμεναν έξι δευτερόλεπτα, ο Ομάρ Προύιτ έκανε την επαναφορά και επιδίωξε μια back door πάσα προς τον Μιχάλη Τσαϊρέλη, εκεί όπου κάποτε ο (νυν προπονητής του) Γιαννάκης έστελνε την μπάλα συστημένη στα χέρια του απογειωμένου Γκάλη!

Αμ δε…

Το σκοπούμενο alley-oop δεν τελεσφόρησε ποτέ διότι από την πάσα του Προύιτ η μπάλα δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του Τσαϊρέλη, αλλά τράκαρε στο στεφάνι και εκσφενδονίστηκε, παίρνοντας μαζί της και τις τελευταίες ελπίδες του Αρη να νικήσει την ομάδα με την οποία έχει ανοικτούς λογαριασμούς εδώ και 21 χρόνια και ενάμιση μήνα, όχι στο παρκέ, αλλά στο... ρινγκ!

Το γράφω αυτό για να υπενθυμίσω την αλήστου μνήμης γρονθοπατινάδα στην οποία επιδόθηκαν στις 11 Δεκεμβρίου του 1996 στο ίδιο γήπεδο (και καθ’ οδόν προς τη θριαμβευτική κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς) ο Ντίνος Αγγελίδης και ο Γκάρι Αλεξάντερ...

Και κατόπιν όλων αυτών, τρώτε και πίνετε άρχοντες κι εγώ θα σας διηγούμαι, που λέει κι ένα παλιό τραγούδι του βάρδου της κρητικής μουσικής, Κώστα Μουντάκη...

Το εννοώ αυτό διότι περιφερόμενος στο διαδίκτυο τι να δω; Τη μια μέρα όλη την ομάδα του Ολυμπιακού να τρώει και τα... κουφώματα ενός μεζεδοπωλείου και την άλλη τον Καλάθη, τον Βουγιούκα, τον Αντετοκούνμπο και τον Σίνγκλετον να ξεκοκαλίζουν με βουλιμία κάτι γαρίδες, με το συμπάθιο για την έκφραση, να!

Ελπίζω και εύχομαι από βάθους καρδίας τα μεζεκλίκια και τα αρθρόποδα που καταβρόχθισαν τα καμάρια μας να μην τους βγουν από τη μύτη, των μεν απόψε στο ΟΑΚΑ, των δε αύριο στο Βελιγράδι και ούτως ειπείν, αμφότεροι να επιστρέψουν στο δρόμο της αρετής μετά τις δυο απανωτές ήττες που χάλασαν τη ζαχαρένια του Παναθηναϊκού και τις δυο αιχμαλωσίες τις οποίες υπέστη ο Ολυμπιακός στη Βιτόρια και στα περίχωρα της Μόσχας.

Υπάρχει άλλωστε και το σχετικό ιδεολογικό υπόβαθρο ενός εκάστου...

Ο Παναθηναϊκός υποδέχεται απόψε αφενός μια ομάδα η οποία ανέκαθεν υπήρξε η καλή νεράιδα του και αφετέρου ένα δικό του παλικάρι τον Σαρούνας Γιασικέβιτσους που θα ξαναδεί κιόλας φάτσα κάρτα τη δική του φανέλα με το Νο 19 την οποία ενεχείρισε μαζί με την κατάλληλη συστατική επιστολή, τη συγκατάθεση και την ευχή του στον συμπατριώτη του, νυν πόιντ γκαρντ του Παναθηναϊκού, Λούκας Λεκάβιτσους.

Αμ’ το άλλο; του Παναθηναϊκού του έλαχε το σατανικό κέλευσμα της μοίρας να ξαναβλέπει μέσα σε ένα μήνα τη ζωή του σε replay και να κολλάει ένα ένα τα κομμάτια του παζλ: σε αυτό το εντυπωσιακό γαϊτανάκι οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης έχουν συναντήσει κατά σειρά τον Αρη Λυκογιάννη και τον νεαρό Κώστα Παπαδάκη (Κολοσσός Ρόδου), τον Ντίνο Καλαμπάκο (Κόροιβος Αμαλιάδας), τον Ντούσαν Σάκοτα και τον Βασίλη Ξανθόπουλο (ΑΕΚ), τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς (Φενέρμπαχτσε), τον Δημήτρη Ιτούδη (ΤΣΣΚΑ) Μόσχας, τον Δημήτρη Βεργίνη (Λαύριο) και έπεται συνέχεια απόψε με τον Σαρούνας Γιασικέβιτσους (Ζαλγκίρις Κάουνας) και τη Δευτέρα με τον Βασίλη Σπανούλη (Ολυμπιακός)!

Σε replay πάλι θα θέλει ο Ολυμπιακός να δει τον αυριανό αγώνα του σε τέσσερις μήνες από τώρα, με την προσδοκία ότι θα ξαναγυρίσει τον Μάιο στο Βελιγράδι για να παίξει στο Final 4 της Εuroleague!

Τυγχάνει κιόλας να αντιμετωπίζει τους Σέρβους αδελφούς του σε ένα ματς με έντονη σημειολογική και συναισθηματική βαρύτητα για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο οπότε η λογική της προσομοίωσης στα μελλούμενα μπορεί να του φανεί πιο εύκολη...

Σίγουρα πάντως του φαίνεται εξαναγκαστική η επιστροφή στην κανονικότητα μετά τις δυο αιχμαλωσίες που υπέστη και τον έφεραν στην ίδια φάση αφασίας με τους Κλίβελαντ Καβαλίερς, οι οποίοι μάζεψαν στην καμπούρα τους διαφορά 86 πόντων σε τρία ματς (Τίμπεργουλβς -28, Ράπτορς -34, Θάντερ -24) και συν τοις άλλοις μετρούν 11 ήττες στα τελευταία 15 ματς και συν τοις άλλοις αναγκάστηκε κιόλας ο Λεμπρόν Τζέιμς λίγο πριν από τη γιορτή για το ορόσημο των 30.000 πόντων να πει πως «δεν έχω φάει 148 πόντους ούτε σε video game»!

Κάτι τέτοιο δεν θα ήθελε να το πει ούτε ο Βασίλης Σπανούλης, αν και ελόγου του μπορεί να ΄χει φάει 148 πόντους στο video game που παίζει με τον μεγάλο γιο του, τον Θανάση που του κορδώνεται για Στεφ Κάρι!