Δεν ήταν ιστορική νίκη, αλλά νίκη που μπορεί να αλλάξει την ιστορία

Κοίτα να δεις πως τα φέρνει η ζωή κι εγώ τώρα πρέπει να καλύψω το περίφημο (απ’ ότι κατάλαβα) «την ΤΣΣΚΑ την κερδίζεις μία φορά το χρόνο». Με το που τέλειωσε το παιχνίδι πολλοί μου είπαν το ίδιο πράγμα οπότε οι λύσεις είναι δύο.

Η μία είναι να μην συναντηθεί ο Ολυμπιακός στο Final 4 μαζί της (αν φυσικά βρεθούν εκεί). Η άλλη είναι να διαψευστώ. Θα είναι μακράν το ομορφότερο λάθος (από τα πολλά) που έχω κάνει.

Να σας κοροϊδέψω δεν έχει νόημα. Δεν έδινα πιθανότητα στον Ολυμπιακό πριν το τζάμπολ και μάλιστα συζητώντας με τον Παντελή αρκετή ώρα πριν το τζαμπολ ανέφερα πως, «αν τα καταφέρει απόψε θα είναι ιστορική νίκη».

Προφανώς και δεν είναι ιστορική νίκη, αλλά είναι νίκη που μπορεί να αλλάξει την ιστορία.

Τι εννοώ; Ο τρόπος με τον οποίο αγωνίστηκε, με τον τρόπο που ανταποκρίθηκε στα προβλήματα τραυματισμών, με την επιμονή του να μην παρατήσει ούτε μία φάση, με τις συνεχόμενες βουτιές και πράξεις αυτοθυσίας, με τον Παπαπέτρου πεντάρι, με…, με πολλά ακόμη «με».

Ο Ολυμπιακός έβγαλε κάτι που στο βαθμό αυτό είχαμε να το δούμε αρκετό καιρό.

Οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου ανάγκασαν τον κόσμο τους να μην νοιάζεται για τη νίκη. Καλοδεχούμενη φυσικά, αλλά ακόμη κι αν δεν τα κατάφερναν θα είχαν φύγει τόσο «γεμάτοι» από το γήπεδο. Αρκεί που αυτό το οποίο παρακολουθούσαν τους έφτιαχνε τη διάθεση και κυρίως τους… χαρακτήριζε.

Αρκετά με τα «μελό» όμως, πάμε και στο παιχνίδι…

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΣΦΑΙΡΟΠΟΥΛΟΣ

Το κοουτσάρισμα του Σφαιρόπουλου ήταν ΤΕΛΕΙΟ. Με τις απουσίες των Πρίντεζη και Αγραβάνη οι λύσεις των Ουίλτζερ και Παπαπέτρου ήταν ευκόλως εννοούμενες ακόμη και για μας που δεν είμαστε προπονητές.

Έκανε τόσα άλλα όμως ο Έλληνας τεχνικός που «εγκλώβισε» τον Δημήτρη Ιτούδη και τον νίκησε κατά κράτος.

Ξεκίνησε μάλιστα με τον Κώστα Παπανικολάου να μαρκάρει τον Κάιλ Χάινς. Με αυτόν τον τρόπο έκρυψε την αδυναμία του Μπόγρη λόγω σωματοδομής να μαρκάρει τον Αμερικανό σέντερ και αφετέρου έστειλε τον Ουίλτζερ σε πιο βατό αντίπαλο (τον Αντόνοφ).

Η προετοιμασία ενός ματς είναι λογική και… μονοπάτι για κάθε προπονητή. Τι γίνεται όμως όταν κάτι στραβώνει; Πόσο εύκολο είναι να πάρεις μία απόφαση εκείνη τη στιγμή που θα αλλάξει τη ροή του αγώνα;

Πολύ δύσκολο κι ο Σφαιρόπουλος με τους συνεργάτες του (πάντα θα τους αναφέρω) το κατάφεραν με το small ball. Προσωπικά θα το χαρακτήριζα «very small ball» αφού το πρώτο είναι όταν παίζουν 4 κοντοί κι ένα «τεσσάρι» στη θέση του σέντερ.

Ο Ολυμπιακός γύρισε το παιχνίδι παίζοντας με δύο γκαρντ και τρία «τριάρια» στην πεντάδα του. Σπανούλης, Στρέλνιεκς, Τόμπσον και ψηλοί οι δύο «Παπ».

Αλλαγές στα σκριν, όλοι στο ριμπάουντ και στην επίθεση μακρινή απειλή και από τους πέντε. Ειδικά αυτό το τελευταίο ανάγκασε την άμυνα της ΤΣΣΚΑ να ακολουθήσει μακριά, να βγει πιο έξω και να αφήσει κενούς χώρους με αποτέλεσμα Στρέλνιεκς, Σπανούλης, Παπαπέτρου να κάνουν τη μία διείσδυση μετά την άλλη.

Στην άμυνα ο Σφαιρόπουλος έκοψε τη δημιουργία των Ρώσων οι οποίοι ολοκλήρωσαν το ματς με 10 ασίστ. Λίγες για το επίπεδό τους. Βέβαια τα γκαρντ της ΤΣΣΚΑ είναι πυραυλοκίνητα και ικανότατα στο ένας εναντίον ενός. ΝτεΚολό, Ροντρίγκεθ, Χίγκινς, Κλάιμπερν κέρδισαν αρκετές φορές σε 1on1 καταστάσεις, αλλά αποφεύχθηκαν τα τρίποντα από kick out πάσες (πάσες προς τα έξω μετά από διείσδυση).

Το προπονητικό team είχε πολλές κι ενδιαφέρουσες ιδέες κατά τη διάρκεια του αγώνα και κατάφερε να βγάλει από τη «μύγα ξύγκι».

Ο Ιτούδης έμοιαζε κάπως «πελαγωμένος». Μου φαίνεται πολύ περίεργο το γεγονός πως δεν ακούμπησε τη μπάλα στο low post. Όχι μόνο με τον Χάινς (δεν υπάρχει ουσιαστικά υψομετρική διαφορά, αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο δυνατός), αλλά με τον ΝτεΚολό, τον Κλάιμπερν, τον Κουρμπάνοφ.

Δηλαδή αν ο Σφαιρόπουλος ήταν στη θέση του και με τόσους κοντούς ο αντίπαλος, δεν έβαζε τη μπάλα κοντά στο καλάθι δε θα τον ξέπλενε τίποτα από τη μήνιν των οπαδών. Ο Ιτούδης γενικότερα δεν εκμεταλλεύτηκε κάποιο από τα μειονεκτήματα που παρουσίασε ο Ολυμπιακός στο παρκέ.

ΥΓ: Ο μεγαλύτερος κερδισμένος από το ματς με την ΤΣΣΚΑ είναι μακράν ο ιατρός. Του την έχει πέσει κόσμος και κοσμάκης. Για δυο μέρες θα ασχολούνται όλοι με τον ΜακΛιν (αυτόν που έβριζαν), τον Σπανούλη (αυτόν ο τελειωμένος που μπερδεύει τος άλλους), τον Παπαπέτρου (τον στάσιμο μωρέ) και τον Τόμπσον (αυτόν που είναι ξένο σώμα μωρέ). Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Σίγουρα έχουν γίνει λάθη, αλλά από ένα σημείο κι έπειτα… βρέχει και φταίει το ιατρικό team της ομάδας.

ΥΓ 2: Καρφώνει ο Παπαπέτρου στον Κουρμπάνοφ. Το ΣΕΦ στο… πόδι. Ο Ιωάννης πανηγυρίζει και ο Σπανούλης με στρατιωτικό ύφος του φωνάζει «γύρνα στην άμυνα».

Παρεμπιπτόντως δεν πατάει καλά ο Σπανούλης, έχει πρόβλημα. Έμενε στον αέρα στην αγαπημένη του κίνηση μόνο 3’’ περιμένοντας να προσγειωθεί ο αντίπαλός του και μετά να σκοράρει. Πόσο κακό κάνει στην ομάδα; Πόσο τη μπερδεύει;

ΥΓ 3: Πρέπει να βοηθήσουν περισσότερο Μάντζαρης και Ρόμπερτς.

ΥΓ 4: Με τόση κούραση δυσκόλεψαν τα πράγματα για το παιχνίδι με την Αναντολού Εφές.

ΥΓ 5: Ο Χόλις μπήκε στο 15' κι όχι μόνο δεν είχε ξενερώσει, αλλά το αντίθετο. Εκπληκτικό δείγα της νοοτροπίας του.

ΥΓ 6: Ο ΜακΛίν πέτυχε καλάθι και φάουλ κι έμεινε στο παρκέ κανά δίλεπτο να ξεκουραστεί (χα χα).

ΥΓ 6: Το έγραψε ωραία ο Μπαφές στο facebook, «Να τους αγαπάτε και να τους σέβεστε. Δεν έχουν ζητήσει κάτι άλλο. Συνεχίζουμε..».